καλο το antic clay, thanx for sharin:!:
πολυ ωραια τα κομματια παναγιωτη,ωραιος
Σοβαρά τώρα ακούστε [B]bombenalarm [/B]είναι μακράν η καλύτερη γερμανική πανκ μπάντα που βγήκε στα 00’ς.
Mια ομορφιά ! 
[FONT=“Palatino Linotype”][SIZE=“4”][B]Flotsam & Jetsam - Drift[/B][/SIZE] (1995)
- …μπλα, μπλα…“Flotsam & Jetsam”…μπλα, μπλα…
- "Α, αυτή δεν ήταν η μπάντα του Jason Newsted πριν πάει στους Metallica?
Αυτός είναι ο συνήθης και μοναδικός συνειρμός του μέσου metalhead όταν ακούει το όνομα αυτό.
Άντε στην καλύτερη περίπτωση να γνωρίζει τους δύο πρώτους δίσκους τους.
Ε λοιπόν εκτός από αυτούς τους δύο δίσκους ορόσημα για το speed/thrash ιδίωμα, η μπάντα από την Αριζόνα έχει κυκλοφορήσει και άλλα albums που δυστυχώς είναι ξεχασμένα και υποτιμημένα μα αξίζουν της προσοχής σας.
Το “Drift” του '95 είναι το 5ο album του συγκροτήματος και σηματοδότησε μια στροφή στον ήχο του.
Groove metal είναι η ταμπέλα που χαρακτηρίζει καλύτερα τη μουσική αυτή. Οι υπερηχητικές ταχύτητες είναι πια παρελθόν, οι ρυθμοί έχουν πέσει, ο ήχος έχει βαρύνει ενώ παράλληλα η μελωδικότητα που χαρακτήριζε το συγκρότημα από την αρχή είναι παρούσα αλλά με διαφορετική μορφή. Πιασάρικα τραγούδια (με την καλή έννοια) που σου καρφώνονται στο μυαλό, είτε γκαζιάρικα με κολλητικά ριφς που προκαλούν ασυναίσθητο headbanging, είτε μελωδικές, παραπλανητικές “κρυφομπαλάντες”. Γαμάτες συνθέσεις που αποπνέουν μια φρεσκάδα και μια αμεσότητα και άψογη παραγωγή που τις αναδεικνύει στο μέγιστο βαθμό.
Μοναδικές ερμηνείες από τον Eric “A.K.” Knutson, ένα από τα ικανότερα λαρύγγια που έχουν περάσει ποτέ από τη metal σκηνή και εξαιρετική δουλειά στις κιθάρες από το επίσης παραγνωρισμένο δίδυμο Gilbert/Carlson.
Βρείτε το και ακούστε το ακόμη και αν δεν έχετε ιδέα ποιοι είναι oi F&J.
Είναι από τους δίσκους που ακούγονται μονορούφι.
Ναι ξέρω υπάρχει θρεντ, αλλά μου βγήκε η παναγία να το βρω και μαντέψτε! Δε το βρήκα. Αν βρεθεί συννενώνουμε.
Λοίπον δύο τάσεις έχω κυρίως παρατηρήσει στην punk μουσική τα τελευταία 2-3 χρόνια. H πρώτη είναι αυτό που θα χαρακτίριζα post-punk revival, που ξεκίνησε βασικά από το Portland όταν οι πιτσιρικάδες αποφάσισαν πως ήταν καιρός πλέον να τιμήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τους ντόπιους θρύλους Wipers, και η οποία αμέσως επεκτέθηκε και στας Ευρώπας (βλ. ισπανία, δανία, κλπκλπ). Ειλικρινά έχουν κυκλοφορίσει απίστευτα διαμάντια τους είδους μέσα στα τελευταία 2 χρόνια, αλλά και αρκετές ψιλο χλιαρές κυκλοφορίες.
H δεύτερη όμως πολύ πιο λαμπρή τάση που έχει δημιουργηθεί είναι θα έλεγα αυτό το motorhead-άδικο, ροκ ν ρολ-'ίζον punk rock, που είναι πολύ πιο γρήγορο από το mid-tempo των motorhead, άλλα όχι και τόσο για να το πεις crust, hardcore ή κάτι άλλο. Πιστευω οτι οι περισσότεροι που ασχολούνται λίγο με την ευρύτερη σκηνη τελευταια θα καταλαβαινουν για ποιες μπαντες μιλάω. Λοιπόν τσιμπήστε μια δισκάρα τώρα:
[B]
Ripper - Into Oblivion (2011)
[/B]
Λοιπόν δεν έχω ιδέα από που είναι οι τύποι, δεν ξέρω τι έκαναν προηγουμένως κλπ, αλλά στον πούτσο μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι αυτό τον δίσκο τον έχω λιώσει. Είναι αναθεματισμένα βρώμικος, αναθεματισμένα rock n roll, αναθεματισμένα αλήτικος. Ριφάρες και leads τρομερά, σωστές ταχύτητες. Τελειότητα.
[B]
[B]The Tea Party - The Edges Of Twilight[/B] (1995)
Masterpiece. Μου έχει δώσει πολλά αυτός ο δίσκος.
Δεν θα κάτσω να το αναλύσω μιας και βρήκα ένα πολύ καλό, παλιό άρθρο στο rocking :
[B]http://www.rocking.gr/reviews/flashback/The_Tea_Party_-_The_Edges_Of_Twilight/836/[/B]
Το παλικάρι που το έχει γράψει, τα λέει πολύ σωστά και με μεράκι, οπότε διαβάστε και μάθετε μπαλίτσα όσοι δεν έχετε ιδέα από Tea Party.
Και κάτι για να ακούτε: [B]“Fire in the Head”[/B]
Αριστουργημα !
Μπράβο ρε brein.d3d!!! :thumbup:
Όντως πολύ καλή η κριτική του album από τον Τάσο Γαλάνη. Είναι βέβαιο πως ο καθένας συνδέεται διαφορετικά (προσωπικά το ορθότερον), αλλά εξίσου παθιασμένα με αυτό το δίσκο. Και είναι ίσως από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το ενδιαφέρον κεντρίζεται τόσο από ένα σημείο που δεν ανήκει σε κανένα κομμάτι του δίσκου. Η τελευταία παράγραφος:
“[I]Κάντε τη χάρη στο εαυτό σας και πάρτε αυτό το δίσκο, ακούστε στο τέλος του “Walk With Me”, τελευταίου τραγουδιού του δίσκου, στο 13:55, δέκα δευτερόλεπτα από τις πρόβες του “Correspondences” και θα ξετυλιχθεί μπροστά σας το μεγαλείο της ανθρώπινης οδύνης. Σεβασμός.[/I]”
Στο thread Best Hidden Track δε θα μπορούσε να απουσιάζει αυτό (για το Spoken Word βασικά και ότι ακολουθεί):
Συνολικά, πρόκειται για ένα από τα αγαπημένα μου albums.
Τα έχετε γράψει πολύ ωραία παίδες, τι να λέμε τώρα, άλμπουμ-τελειότητα!
Η καλύτερη έκφραση Zeppelin (μαζί με Soundgarden) στο πολυ χαλαρό!
Aκριβώς αυτό.
Θυμάμαι να ακούω αυτό το άλμπουμ για πολύ καιρό…Απίστευτα φορτισμένος δίσκος.Και να πω την αμαρτία μου οι υπόλοιποι δίσκοι τους δεν μου έκαναν τέτοιο κλικ,ίσως να έφταιγε το ότι ήμουν βυθισμένος στο μεγαλείο αυτού του άλμπουμ και δεν μου “έκατσαν” το ίδιο καλά όταν τους άκουσα.Αλλά είναι και από τους δίσκους που αποφεύγω να ακούω.Με συντρίβουν.
μολις τον κατεβασα,και θα τον ακουσω αυριο.τα σχολια σας ειναι εγγυηση ποιοτητας!
Απίστευτο album το ‘‘The edges of twilight’’, όντως. Προσωπικό κόλλημα το ‘‘Correspondences’’. Θυμήθηκα τώρα τι τραμπάκουλο είχα πάθει με την μπάντα συνολικά. Άκουσα όλη τους τη δισκογραφία σερί και δεν πίστευα ότι είχαν βγάλει τέτοιες μουσικάρες σε κάθε album. Το πιο rock- άδικο ‘‘Splendor solis’’, το σκοτεινό ‘‘Transmission’’, το θεϊκό ‘‘The interzone mantras’’, πιστεύω ότι ό,τι κυκλοφόρησε αυτή η μπάντα είναι απόι πολύ καλό έως εξαιρετικό.
Μπράβο ναι, είναι τέτοιου είδους δίσκος, καλά τα είπες.
Πάντως κι εμένα είναι με διαφορά ο αγαπημένος δίσκος από Tea Party.
Χαίρομαι που μοιράζονται κι άλλοι τα ίδια συναισθήματα γι’αυτό το album.
Αυτή είναι η μαγεία της μουσικής. Πώς μπορεί ένας δίσκος να μιλήσει τόσο προσωπικά σε εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους και να “κουμπώσει” τόσο ιδανικά με τον ψυχισμό τους, σε βαθμό που να νομίζει ο καθένας ότι έχει γραφτεί για τον ίδιο…
Εδω αρεσει σε μενα.
Δες ονομα και αβαταρ.Και υπογραφη αμα λαχει.
Μουσικη βγαλμενη απο την ψυχη.
Δεν γινεται να μην σ’αρεσει.
[B]Chumbawamba[/B] - Anarchy, 1994
Απλά αυτό είναι ένα ποστ με σκοπό όχι να παρουσιάσω τον συγκεκριμένο δίσκο - ούτως ή άλλως είναι πολύ γνωστός - αλλά για να τον υπενθυμίσω. Για 3 λόγους:
- Γιατί γαμώ τους φασίστες κ ερχονται ξανά εκλογές.
- Γιατί έρχεται καλοκαίρι.
- Γιατί είναι ο πιο καλά καμουφλαρισμένος πανκ δίσκος.
Ε και για όσους δεν έχει τύχει να τον ακούσουν
'cos I wouldn’t piss on you if you were on fire!
αυτους τους τυπους τους ηξερα απ’ το κλασικο Tubthumping κι αλλο ενα ετσι δυνατο χιτ. χωρις να μου αρεσουν λοιπον δεν ειχα ιδεα για την προιστορια τους, βαζω τα λινκς του Παναγιωτη και σε συνδιασμο με τα σχολια του, δεν θα παιξει τιποτα καλυτερο αυτες τις μερες το γουιναμπ μου.
Το Tubthumper (το άλμπουμ του tubthumping δλδ) είναι υπεραπίστευτος καλοκαιρινός δίσκος. Είναι από την εποχή που φλώρεψαν βέβαια και βάλαν μπλιμπλίκια κτλ. Και η πανκ προϊστορία τους επίσης είναι φοβερή - γενικά γαμώ τις μπάντες με κλου την εξαιρετική 90’s βρετανίλα που βγάζουν.
[B]Honeydive[/B] - Frail (+ Kick Inside 7"), 1993
Δημιουργήθηκαν το 1992 στην Αθήνα από τον Γιώργο Latimer (τραγούδι/κιθάρα), τον Πάνο Τομαρα (μπάσο) και τον Πάνο Παπαστεργίου στα ντραμς. Κατά την διάρκεια της ενεργής τους πορείας κυκλοφόρησαν, εκτός από το παραπάνω LP+7" το 93, άλλο ένα ΕP το επόμενο έτος. Μία πορεία που συμπεριλαμβάνει σαππόρτ στους Dead Moon (εις διπλούν παρακαλώ), εμφανίσεις στο Βιολογικό, στο φεστιβάλ που διοργανώθηκε στο πεδία του Άρεως είς μνήμην του Κώστα Ποθουλάκη των Villa 21, αλλά και εμφανίσεις σε μουσικές εκπομπές, όπως το “Rock το ελληνικο” στην ΕΤ2. Μετά την διάλυση της μπάντας (95), τα μέλη τους βρεθηκαν σε διάφορα άλλα γνωστά γκρουπς όπως οι Engine-V και οι Earthbound.
Μουσικά κινήθηκαν στο grunge/indie/garage. Κιθάρες, δυνατές κιθάρες. Και παράλληλα συχνή είναι και η χρήση σόλο/αρμονικών γρατζουνισμάτων για μικρά χρονικά διαστήματα ανάμεσα στα λόγια (μην πάει ο νους σας στο κακό δηλαδή). Χαρακτηριστικό αυτής της εναλλαγής μεταξύ ρυθμικής και lead είναι το fucked up and far from home, τόσο κολλητικό που μια φορά αρκεί για να μην το ξεχάσεις ποτέ. Το μπάσο ακούγεται έτσι όπως πρέπει, δηλαδή ΔΥΝΑΤΑ. Το γρέζι στα φωνήτικά προσθέτει αρκετά επίπεδα τσαμπουκά. Σε μερικούς ίσως θυμίσουν τον Stavro των Deus Ex Machina.
Το Frail ενώ είναι απόλυτα συγχρονισμένο με το πνεύμα της εποχής που κυκλοφόρησε, εκπέμπει μια φρεσκάδα ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα, μεταδίδει έναν μεταεφηβικό τσαμπουκά με τον οποίο όλοι μας μπορούμε να ταυτιστούμε. Γενικά, ενώ είναι φανερό ότι οι Honeydive ήταν χωμένοι όσο δεν πάει στην μουσική, πρόκειται για ακριβώς εκείνη την περίπτωση μπάντας που το μόνο που μετράει για αυτούς είναι η αποθέωση του ήχου και της ουσίας. Και το αποτέλεσμα ήταν εκρηκτικό. Η διαφορά με τα περισσότερα εγχώρια αγγλόφωνα συγκροτήματα των 90’ς είναι ότι ήταν περισσότερο garage από τους αλτερνατιβς, περισσότερο heavy από τους γκαραζοπανξ, και περισσότερο ροκ ν ρολλ από τους στονερ/μέτσαλς. Και χωρίς υπερβολή, εκεί που άλλοι είχανε τους Mudhoney και τους Nirvana, εμείς είχαμε τους Honeydive.
Strikes Me Blind
εμφάνιση στην εκπομπή Rock το Ελληνικό (Fucked Up and Far From Home)
Fall
Kick Inside (από το 7")
+μπονους διασκευάρα