Ωραίος, το είχα και στα καλύτερα, δεν έχω ιδέα τι μουσική παίζουν δηλαδή σε ποιο είδος μπορείς να τους κατατάξεις αλλά είναι πάρα πολύ καλός δίσκος.
μιας και το έχωσα τώρα…
[CENTER]
[/CENTER]
Clutchy Hopkins is an independent L.A. based hip-hop producer and DJ.
He makes jazz inspired instrumental hip-hop music using only live instrumentation, no samples.
In 2006 he released his debut album called The Life Of Clutchy Hopkins.
Nobody knows Clutchys true identity. He is reported to live in a cave in the Mojave desert.
New Orleans R&B. Χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ο Randy Newman έχει γράψει πολλά σπουδαία τραγούδια, κάποια από τα οποία έγιναν γνωστά από άλλους καλλιτέχνες (You can leave your hat on - Joe Cocker) ενώ έγραψε ακόμα και για παιδικές ταινίες (http://www.youtube.com/watch?v=LXARdPb4YBs). Δεν είχε καταπληκτική φωνή, είχε όμως καυστικό χιούμορ και σατιρικό ύφος στους στίχους του (βλ Rednecks) κάτι που χαρακτήριζε όλη του την καριέρα και ήταν εξαιρετικός συνθέτης, κάτι που αναγνωρίστηκε περισσότερο αργότερα την δεκαετία του 70 (με το Short People - http://www.youtube.com/watch?v=1NvgLkuEtkA) όταν έκανε ένα κάποιο break through. Oι καλύτερες δουλειές του όμως είχαν κυκλοφορήσει ήδη από τα τέλη των 60s-αρχών 70s.
Eδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα άλμπουμς της καρριέρας του, μια άψογη συλλογή κομματιών, κάποια εκ των οποίων ανήκουν στα καλύτερά του με τις χαρακτηριστικές ενορχηστρώσεις που περιέχουν βιολιά και πνευστά χρωματίζοντας τα κομμάτια.
Louisiana 1927 - http://www.youtube.com/watch?v=MGs2iLoDUYE
Birmingham - http://www.youtube.com/watch?v=t6NLlkFel4M
Kingfish - http://www.youtube.com/watch?v=ZmFQu_8u1TU
Rollin’ - http://www.youtube.com/watch?v=kBux4AlGQzM
Άλλα προτεινόμενα άλμπουμ της πρώτης περιόδου του τα: Randy Newman, 12 Songs, Sail Away.
[B]Mother Love Bone - Apple[/B]
Τα συζητούσα λίγο πιο πριν με τον Deckard.
Είναι κάποιες φορες που θες να σου βγει ανόθευτη ροκια από μεσα,ενέργεια,συναίσθημα,τετοια πράγματα βασικά.Ξανακουγα αυτον τον δίσκο και όλα αυτα βγήκαν αυθόρμητα.
Ροκάρει ασυστόλως με ολη την σημασία του όρου ο δίσκος.Δυναμικά μπασίματα,κιθάρες αλλά και πιο “down” καταστάσεις.Τα πάντα.Μεγάλες ερμηνείες από την ωραια περσόνα του Andrew Wood,που αυτός ο δίσκος έμελλε να βγει μετα τον θανατό του,το 1990.
Τα υπόλοιπα γνωστά,κορμός των Pearl Jam κοκ
Από το απίστευτο ριφφ του “This Is Shangrila” μέχρι και το ονειρώδες “Clown Of Thorns” που κλείνει τον δίσκο η απόλαυση είναι εγγυημένη.
Μιας και με το μεταλ ειμαι τελείως χομπίστας πλεον,ευτυχώς που υπήρχαν τετοιες μπάντες από κείνη την εποχή και έπαιζαν έτσι
[B]Βobby Whitlock - Bobby Whitlock[/B]
Και τώρα πάλι πίσω στα πιο γνωστά
Μαλακα Χοπετε τι δισκάρα μου πάσαρες εχθες!!!
Λοιπον,ολοι οι φαν τσεκάρετε μια τον δίσκο του Bobby Whitlock.Σπουδαίος μουσικός,φιλαράκι με Κλαπτον με συμμετοχές πολλες και διαφορες,και κυριως στο All Things Must Pass του Χαρρισον(οι λατρίες δεν κρύβονται)οπου παίζει μέσα τα κερατα του,με το συμπάθειο.ΑΛΛΑ ομως και μελος των Derek And The Dominos,με συγγραφή σπουδαίων κομματιών μαζι με τον Κλαπτον
Το 1972 λοιπον κυκλοφορεί τον πρωτο σολο του,ομώνυμο,δίσκo.
Όπως είναι φυσικό οι συμμετοχές από παικταράδες πανε και έρχονται(Κλαπτον,Χαρρισον και λοιπή συμμορία μέσα).Παίζει σε διάφορες φόρμες,πιο διαφορετικές από το έπος των Derek And The Dominos αλλα είναι μυθικο!
Ακούστε το!
Να βγει και ο Χοπετος στο τηλεφωνο να πει περισσότερα παρακαλω
Τι να πω ρε? Τα είπες όλα.
Ωραίες ερμηνείες,παθιασμένες από τον Whitlock. Μου βγάζει ένα παρόμοιο feeling με το Layla and Other Assorted Love Songs κυρίως λόγω φωνής (ερμηνεύει και σε εκείνο το άλμπουμ για τους μη παρατηρητικούς ενώ έχει συνθέσει και κομμάτια του) δοσμένο με πιο soul όμως τρόπο. Και αφού και οι μουσικοί είναι πάνω κάτω οι ίδιοι είναι και επόμενο και για μένα καλό που συμβαίνει.
Το δίσκο των Mother Love Bone τον έψαχνα πριν κάμποσα χρόνια και δεν τον έβρισκα, ρε γαμώτο. Από τότε το άφησα. Μιλάμε για αγνό, ανόθευτο hard rock, στα όρια του 80’ glam, αλλά και με punk feeling. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο ταιριαστή μπάντα στους άλλους θεούς, τους Warrior Soul.
Αυτός ο δίσκος των Νορβηγών [B]Tusmørke[/B] βγήκε μόλις τον περασμένο Νοέμβριο, θα μπορούσα να τον γράψω στις Καλύτερες Κυκλοφορίες του '12, να ανοίξω θρεντ, να τον προτείνω σε folk /prog θέματα αλλά δεν θα το βλεπανε πολλοί, είπα οπότε να γράψω 2-3 λογάκια γι αυτόν εδώ.
To όνομά δίσκου τους σημαίνει “Subterranean Twilight” στην μητρική τους γλώσσα.
Οι Νορβηγοί είναι τούτοι δω και τους έμαθα όταν είδα ότι έχουν τις ευλογίες των [B]Hexvessel[/B].
[B]Τι παίζουν:[/B]Ατμοσφαιρικό φολκ /προγκ ροκ [U]χωρίς ίχνος κιθάρας[/U], με vintage στυλ που παραπέμπει στα 60’ς - 70’ς με κύρια όργανα το φλάουτο, mellotron, μπάσο, ντραμς και έχουμε και λίγη νότα και από synthesizers έτσι για την [I]ψυχεδέλεια[/I] ρε αδερφέ.
[B]Υφος: [/B] Μαζευόμαστεε γύρω από την φωτιά και τους ακούμε να παίζουν σαν βάρδοι. Μας μιλάνε για μυθολογίες (το πρώτο τραγούδι λέγεται Fimbul και παραπέμπει στον γνωστό χειμώνα πριν το Ragnarok), μυστικισμούς και rituals.
Καθόμαστε γύρω τους και αν ανέβουν οι ταχύτητες (θα βάλω δείγμα) χορεύουμε όπως κάνανε στην αυλή του βασιλιά στον Μεσαίωνα.
[B]Φωνητικά:[/B] Φάλτσα, αλλά αυτό το πανέμορφο φάλτσο και όσοι γουστάρουν τον Khvost στους Hexvessel θα γουστάρουν και δω. Είναι όπως είπα βάρδοι χωρίς φυσικά να έχουν την τρομακτικών δυνατοτήτων φωνή του Hansi Kursch. Ενίοτε μας εντυπωσιάζουν οι δύο αοιδοί με τους γλωσσοδέτες που βάζουν όταν τραγουδούν γρήγορα.
[B]Διάρκεια κομματιών:[/B] 9 εξαίρετα κομμάτια, το μικρότερο 5λεπτο, το τελευταίο 17 λεπτά.
[B]Γιατί να τους ακούσει κάποιος: [/B] [I][U] Ξαναλέω, δίσκος χωρίς ίχνος κιθάρας και είναι εντυπωσιακά άμεσος, πιστεύω αντίθετα με τις κριτικές που έχω δει από δω και εκεί είναι δίσκος που απευθύνεται σε όλους. [/U][/I]
[B]Δείγμα: [/B] [U]Singers & Swallows[/U] λαλαλά λαλαλά
[B]Περισσότερη γνωριμία:[/B][U] Συνέντευξη[/U]
Ωραίο το κομμάτι με πολλές εναλλαγές. Βασικά συνεχώς γινόταν καλύτερο. Αφού έχουν και τις ευλογίες των Hexvessel θα τσεκαριστεί κάποια στιγμή.
Παλιο αλλα κλασικο πλεον.
Το τριτο στη σειρα αλμπουμ των Replacements (Οκτ. 1984), απο τα καλυτερα της δεκαετιας του ?80, θεωρειται κλασικο και συμφωνα με το Rolling Stone βρισκεται στο Νο 239 των 500 καλυτερων αλμπουμ ολων των εποχων. Ο τιτλος εμνευσμενος από το αντιστοιχο αλμπουμ των Beatles, για να περασουν στον κοσμο το μηνυμα ότι τιποτα δεν είναι ιερο και οι Beatles ηταν απλα ένα πολύ καλο ροκ εντ ρολ συγκροτημα.
Το Let it Be σηματοδοτει τη μεταβαση του συγκροτηματος από το αγριο πανκ στα “αληθινα τραγουδια”, το σημειο ακριβως που από εμπνευσμενοι ερασιτεχνες γινονται ολοκληρωμενοι δεξιοτεχνες. Είναι το αλμπουμ της ενηλικιωσης τους και εχει απηχηση τοσο στους εφηβους κάθε εποχης οσο και σε πιο μεγαλες ηλικιες, ειτε μεγαλωσαν με αυτό το αλμπουμ ειτε όχι.
Στιχοι από το I will dare:
How young are you?
How old am I?
Let’s count the rings around my eyes
How smart are you?
How dumb am I?
Don’t count any of my advice
Ψαξτε το full album στο YouTube. Αξιζει.
Η φωτογραφια του εξωφυλλου, τραβηγμενη στη στεγη του σπιτιου δυο μελων του συγκροτηματος, δεν είναι καθολου τυχαια, αλλά ενδεικτικη της προσωπικοτητας του καθενος τους.
Χθές το άκουγα! Μέσα στο αλμπουμ περιέχεται και η διασκευη απο ενα υπέροχο κομμάτι των KISS, το Black Diamond!
Οταν το πανκ συναντα το κλασικο ροκ για να γινει πιασαρικο.
Μολις εκανες ενα φιλο.
Δεν τα εχει ολα? Απο γρηγορο ροκ μεχρι μπαλαντες? Χιουμορ αλλά και συναισθημα, θυμο κι απογοητευση αλλά και ενθουσιασμο. Κιθαρες, πιανο, ακομα και μαντολινο. Δισκος γεματος φρεσκαδα. Ευτυχως που δεν ελιωσε κυριολεκτικα στο λιωσιμο κι εχω ακομα ενα μαυρο διαμαντι στη δισκοθηκη μου!! 
Κι εσυ με το Let it be εκανες εναν σπουδαιο μουσικο συντροφο!
Πολύ καλό το replacements, αν και γουστάρω περισσότερο το επόμενο άλμπουμ τους.
Όπως και να 'χει, αγαπάμε όλα τα παιδιά των Feelies (R.E.M., replacements κλπ).
Dead Soul Tribe - A murder of crows :!:
Πέταξε το το βράδυ στο mp3 και πιες και καμιά μπύρα και φάε και κάνα σάντουιτς με φέτα λαδορίγανη και ντομάτα. Φτιαχτηκό όσο δεν πάει.
Δεν ξέρω αν και που έχει αναφερθεί αυτό εδώ, αλλά όλο και κάποιον μπορεί να τραβήξει.
Solar bears - Supermigration (Planet Mu, 2013)
το ντουέτο από την Ιρλανδία παίζει ένα ωραίο κράμα ηλεκτρονικής με space rock. Είναι στην ίδια εταιρία με τους Keep Shelly In Athens, και αυτός είναι ο δεύτερος δίσκος τους, o πρώτος είναι καλύτερος αλλά χωρίς παραγωγή. Προτείνεται σε όσους γουστάρουν Boards of Canada. [U][B]Eδώ[/B][/U] ένα review από Pitchfork. Εμένα μου έκαναν κλικ γιατί βρήκα στις μελωδίες τους κάποια κοινά στοιχεία με Arcturus στον τρόπο που προσεγγίζουν το space στοιχείο.
πάρτε και δύο κομματάκια
ήθελα να το ποστάρω κάπου σχετικά με το αφιέρωμα στο 90’s punk (το οποίο ήταν γενικά ΟΚ). Αλλα επειδή δεν υπάρχει αντιστοιχη στήλη, και αντίστοιχο θρεδ για το γκρουπ το ποστάρω εδώ.
[B]Leatherface [/B]- Mush (1991)
Δλδ, στέλνουν κάτι bad religion για βρούβες και δεν είναι υπερβολή. ;Καλά, ειναι υπερβολή, αλλά ο δίσκος αυτός ανετα κοντράρεται με τα καλύτερα των BR. Ειναι άγγλοι, αλλά μοιάζουν περισσότερο με αμερικάνους βασικά. Κυρίως γιατι το ύφος τους φέρνει αρκετά σε Husker Du, αλλά στο πιο συμβατικό. Απ’ό,τι έχω καταλάβει ποτέ δεν λάβανε την προσοχή που τους αναλογούσε, δεν έχει και καιρό που τους ανακάλυψα άρα δεν είχαν την προσοχή μου τουλάχιστον 
. Αμα γουστάρετε μπάντες όπως οι Hot Water Music θα την καταβρείτε. Τι άλλο να γράψω; Α, ναι. Ακούστε
έτσι είναι.το ι want the moon είναι απτα πιο τρελά χιτάκια που έχω ακούσει.το συγκεκριμένο δεν το ξέρω,μόνο κάτι 7αρια είχα ακούσει.θα ψαχτώ.
o power fades νιώθει. Εσύ;