Εθνικό πένθος λέει στην Αργεντινή.

Τελικά πεθαίνουν και οι θεοί.

Ο δικός μου φόρος τιμής είναι, το ίσως πιο ανατριχιαστικό σύνθημα που έχω ακούσει, δεδομένου του όλου πλαισίου, το θράσος να τραγουδιέται εκεί πέρα, και ας μην το σήκωσαν εν τέλει:

Τώρα που το σκέφτομαι ίσως και να αρκούσε η ατάκα του Ντιέγκο για τα Φώκλαντ μετά το goal.

Κρίμα. Τεράστιος παίχτης, ο καλύτερος της εποχής του. Μιας άλλης εποχής, που μπορούσες να γίνεις και Θεός. Ο αδελφός μου είχε γνωρίσει μια φορά κάτι Αργεντίνους σε κάμπινγκ και του έλεγαν ότι δεν υπήρχε σπίτι στην Αργεντινή που να μην είχε τη φωτογραφία του Ντιέγκο στο εικονοστάσι του. Το πιστεύω σε πολύ μεγάλο βαθμό: και ότι είχαν εικονοστάσια, και ότι είχαν φωτό του Ντιέγκο δίπλα στις Μαντόνες.

Ε ντάξει, ειδικά όταν ορίζεσαι ως αριστερός και εκφράζεις και κοινωνικές ευαισθησίες, δεν νίπτεις τας χείρας σου και πας και πληρώνεσαι από τη μαφία. Εκτός αν παίρνει συγχωροχάρτι επειδή ήταν αυτός που ήταν.

Είναι ο βασιλιάς των σπορ, γιατί δε χρειάζεσαι ούτε καν αληθινή μπάλα για να παίξεις άρα και 0 λεφτά, 3 κουτάκια αναψυκτικά και παίζεις 4 ώρες μονάκι.

Η Μαφία η οποία έχασε τεράστια ποσά από τον αποκλεισμό της Ιταλίας από την Αργεντινή στον ημιτελικό του Σαν Πάολο το 1990.
Η μαφία η οποία δεν τον άφηνε να δώσει φιλικά όπως το παρακάτω…

Δε νομίζω ποτέ να είχε ασυνέπεια λόγων και έργων.

Τι σχέση έχουν αυτά? Απάντησα στο ότι αυτά που έκανε δεν είχαν αντίκτυπο στους άλλους. Ε το να αποδέχεσαι ότι θα σε πληρώνει αυτός που έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση του απλού λαού για να ξεχνιέται με εσένα επειδή είσαι παιχταράς, είναι λίγο…κάπως. Όπως επίσης ότι ο Maradona δύο φορές έσπασε παγκόσμιο ρεκόρ μεταγραφής, δεν έπαιζε για την ψυχή της μάνας του. Και τα γούστα του ήταν ακριβά, το 2020 κι αυτός 50εκ/χρόνο θα ήθελε Anyway, ξεφέυγει η κουβέντα το σταματάω εδώ από μεριά μου, είναι περίεργο το να λες “πέθανε ο Maradona”.

Αν σε ενδιαφέρει το κοινωνικοπολιτικό υπόβαθρο της παρουσίας του Ντιέγκο στη Νάπολι, εδώ τα εξηγεί ωραία:

Φυσικά και οι προσωπικές του επιλογές με την κόκα και τις καταχρήσεις δεν έβλαψαν κανέναν άλλο πέρα από τον ίδιο. Τα είχαμε πει και παλιότερα

Υποστηρίζω φανατικά Αγγλία στις εθνικές, με ό,τι μπορεί αυτό να σημαίνει για την οπτική μου για τον αποθανόντα. Βοηθάω: Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Ναι, πονάει το '86 και το “χέρι του Θεού”, αλλά το γκολ του αιώνα τα επισκιάζει όλα. Once in a lifetime έργο Τέχνης, από έναν παίκτη που υπήρξε ΑΥΤΟΣ και όλοι οι υπόλοιποι (σίγουρα στην εποχή του, αν όχι μέχρι σήμερα). Επίσης, θυμίζω ότι στο τελευταίο γκολ του με την Albiceleste, το '94 εναντίον της Εθνικής μας, όλοι θυμούνται τον ιστορικό (σχεδόν πωρωτικά μεταλλικό) πανηγυρισμό του, αλλά λησμονούν για τι γκολάρα πρόκειται (6 πάσες λέιζερ σε μερικά δευτερόλεπτα και ασύλληπτη εκτέλεση). Μανωλάς και Μήνου θυμούνται σίγουρα…

Θεωρώ ότι ο Maradona υπήρξε ο πρώτος rock star του αθλήματος, με εφάμιλλες αυτοκαταστροφικές τάσεις των αντίστοιχων του δικού μας σιναφιού. Σαν γνήσιος αρτίστας, κάτι τέτοιο ήταν έως και αναμενόμενο. Συμφωνώ ότι δεν ήταν ακριβώς role model, όπως ενδεχομένως να είναι ο Γιαννάκης ο απουσιολόγος του σχολείου που έγινε γιατρός και νοικοκυρεύτηκε. Ξέρετε αυτός ο αδιάφορος, “αποστειρωμένος” που λέτε ένα γεια με μισή καρδιά, όχι από ζήλια, αλλά από έλλειψη ενδιαφέροντος. Υπήρξε, όμως, ο Μάκης το αλάνι του σχολείου που έμενε από απουσίες από το Νοέμβριο. Ξέρετε. Αυτός που σας έλεγαν οι γονείς σας μακριά, γιατί είναι κακή επιρροή. Αυτός που όταν παίζατε μπάλα στο προαύλιο του σχολείου στη Γυμναστική, νομίζατε ότι παίζει σε χαλί, σας δίδασκε τι πάει να πει σχετικότητα του χρόνου και δεν παίρνατε τα μάτια σας από πάνω του. Ναι, αυτός που έμπλεξε με ναρκωτικά, είναι άνεργος, τριγυρνάει στην πλατεία της πόλης και σας κάνει τράκα κανά τσιγάρο που και που. Αυτός, ντε, που σου ζεσταίνει την καρδιά με τα λόγια του και όταν θυμάστε την μπάλα που παίζατε στο σχολείο ανεβαίνουν τα δάκρυα.

Πιο heavy metal ποδοσφαιριστής από τον Maradona δεν υπήρξε έως σήμερα, ούτε αντίστοιχος που να μιλήσει τόσο στην καρδιά του απλού φιλάθλου.

Συγγνώμη για το παραλήρημα ζήτησα;

Πόσο πραγματικά κρίμα, πόσο ιστορικά λάθος είναι η εικόνα σε όλα παιχνίδια σήμερα στην διάρκεια του ενός λεπτού σιγής, οι εξέδρες να είναι άδειες από κόσμο…

Είμαι φανατικός United.

Ναι, στις αυτοκαταστροφικές τάσεις, όχι όμως στην εμβέλεια αναφορικά με το σταριλίκι. Άλλα μεγέθη.

“Ο πεμπτος Μπιτλ” τον ελεγαν, μια χαρα ροκ σταρ ηταν . Πεθανανε και την ιδια μερα ε…

Είπαμε… Εμβέλεια και μέγεθος.

Φυσικά και ήταν rock star. Πολύ θα ήθελα να ήταν του εύρους επιρροής του Maradona ο Best, αλλά δεν…

Ε καλα δεν ειπαμε οτι ηταν ιδιας εμβελειας, και το ιδιο το ροκσταριλικι εχει επιπεδα αλλωστε

Αντικαθιστώ το “πρώτος” με “απόλυτος” και μάλλον είμαστε ΟΚ !

R.I.P μεγάλε Diego. Δεν τον πρόλαβα αλλά ήταν ο αγαπημένος του πατέρα μου… Μορφή για το άθλημα και γνήσιος λατίνος με την αλητεία και την τρέλα του τι να λέμε…

Ο καλύτερος… έφυγε νωρίς. Τον είχα προλάβει στο μουντιάλ του '86, θυμάμαι - αν και μικρός - το “χέρι του θεού”, τις απίστευτες ντρίπλες, όταν περνούσε τον έναν παίκτη μετά τον άλλον μέχρι να βάλει το γκολ, ένας παίκτης όλη η ομάδα τότε… RIP

ΥΓ και ακόμα δεν έχει τελειώσει το 2020… ποιος άλλος;

Η Νάπολη τιμάει τον άνθρωπο που επηρέασε την πόλη τους όσο κανένας άλλος

Μακάρι να πάρει το γήπεδο το όνομα του όπως σκέφτονται

Μακάρι μωρέ, αλλά ακόμα πιο μακάρι να είχε γίνει ήδη, να το είχε δει και ο ίδιος ο Μαραντόνα. Τέλος πάντων, better late than never που λένε και στουχουριόμ.