Θα πάω για γάμο, και εννοείται θα γράφω ότι θέλω. Άμα δε θέλεις, μη διαβάζεις. Κάτσε αντίθετα να μας λες πόσο υπέροχο είναι το αντιποδοσφαιρο της Ισλανδίας.

Oκ. Αν σε κάλεσε Ανδριώτης τότε σε δεχόμαστε στο νησί. Καλά να περάσεις!

Αποτελεί δηλαδή πρότυπο ο Μαραντόνα επειδή έπαιξε σε ένα φιλανθρωπικό αγώνα? Εάν είναι έτσι, να έχουμε επίσης για πρότυπο δολοφόνους και κατακάθια της κοινωνίας σαν τον Αλκέτ Ριζάι. Και αυτός φιλανθρωπία έκανε μέσα από τη φυλακή. Καλός άνθρωπος χαχα!

Λίγο-πολύ όλοι οι λεφτάδες και διάσημοι κάνουν φιλανθρωπίες. Και ο Μέσι και ο Ρονάλντο που φοροδιαφεύγουν έχουν κάνει αρκετές.

Τώρα αν είναι να έχουμε για πρότυπα πρεζάκια και αλκοολικούς μόνο και μόνο επειδή κλωτσάνε καλά μια μπάλα αφήστε το καλύτερα. Για παράδειγμα: Eίναι δυνατόν ένα παιδί να έχει για πρότυπο τον Γκασκόιν μόνο και μόνο επειδή ήταν παιχταράς? Μόνο θλίψη για την κατάντια του…

υ/γ: Κλείνω με κάτι άσχετο ως το θέμα που συζητάμε: Κάποια άτομα από αυτά που έκραζαν το Μαρινάκη για τη βοήθεια που προσέφερε στους πλημμυροπαθείς στη Μάνδρα ήταν οι ίδιοι άνθρωποι που έλεγαν μπράβο στον Αλκέτ Ριζάι για τη φιλανθρωπική του πράξη. Τι να πεις… ιδεοληπτικά άτομα με κάλο στον εγκέφαλο.

Ο Ροναλντο ειδικα εχει μεγαλη φιλανθρωπικη δραση και δεν την πολυδιαφημιζει κιολας (περιεργο για αυτον, αλλα ισχυει).

Το θεμα με τον Ντιεγκο, τον Γκαζα η τον Μπεστ ειναι το εξης, εγω συμφωνω οτι αυτοι οι ανθρωποι δεν οφειλουν σε κανεναν να ειναι προτυπο, οτι γουσταρουν κανουν και σαν γονεας μαθε στο παιδι σου να εχει πιο καταλληλα προτυπα. Με τον Ντιεγκο ομως βλεπουμε οτι οι φανς του πανε να περασουν οτι αυτο που κανει ειναι γαματο και θα επρεπε να το δουμε σαν προτυπο, εκει ειναι που με ενοχλει, να βλεπουμε εναν κατεστραμμενο ανθρωπο εκτος τοπου και χρονου και να ακουμε τι γαματος και αντισυμβατικος ειναι και να το ριξουμε ολοι στις κοκες να του μοιασουμε (το τελευταιο το λεω εγω χαριν υπερβολης προφανως, δεν το ειπε κανενας, μην παρεξηγηθω), εκει ειναι το θεμα.

Ο Σαντσεζ πρεπει να ευχαριστει το ΒΑΡ γιατι δευτερη σερι μαλακια δεν το γλιτωνε με τιποτα το τσιμεντωμα στην επιστροφη

Το πρεζάκιας (που δεν είναι, κοκάκιας είναι) δεν το θεωρώ υποτιμητικό, όσες φορές και να το γράψεις, να ξες.

Το Μαραντόνα μπορείς να τον θαυμάζεις για πολλούς λόγους, από το ότι έβαλε το καλύτερο γκολ όλων των εποχών ή ότι έπαιζε Αργεντινή-Ιταλία το 1990 και το μισό γήπεδο υποστήριζε αυτόν και όχι την πατρίδα του, μέχρι για αυτό:

Το να θεωρεί κανείς το κάθε παιδάκι που θα τον θαυμάζει χαζό ώστε να βουτήξει στην κόκα επειδή έπαιζε ο Μαραντόνα καλή μπάλα το θεωρώ όσο αφελές θεωρώ το να γίνει σατανιστής επειδή ακούει Maiden.

Προσωπικά, όλη αυτή την κουβέντα τη βρίσκω αστεία και υποκριτική. Βλάπτει κανένα ο Μαραντόνα με τη συμπεριφορά του; Μόνο τον εαυτό του. Do that thou wilt.
Προτιμώ τον Μαραντόνα που στο do or die ματς μπαίνει γκολ στο 86’ και μοιράζει κωλοδάχτυλα και puto από τον Χ χαρτογιακά που θα σηκωθεί από τη θέση του, θα κάνει ένα κλαπ κλαπ με το βλέμμα στην κάμερα και θα ξανακάτσει; 1000 φορές. Προσωπικά έτσι αντιδράω όταν βάζει γκολ η ομάδα μου. Έτσι είναι η μπάλα, τέτοια συναισθήματα γεννάει.

Kατά τα άλλα ναι, Ο Μαραντόνα είναι αυτό που βλέπεις, απογυμνωμένο, άσχημο πολλές φορές, αλλά ειλικρινές. Δεν είναι τυχαίο που όλοι όσοι τον έζησαν από κοντά τον υπερασπίζονται και κανείς πρώην συμπαίκτης του λ.χ. δε λέει κάτι αρνητικό ή δε λέει πως “άλλο η δημόσια εικόνα του και άλλο τι είναι στην πραγματικότητα”. Για πόσους διάσημους μπορεί να το πει κανείς αυτό άραγε; Προτιμώ το άσχημο και ειλικρινές από το δήθεν. Προτιμώ επίσης αυτόν που δε θα μασήσει τα λόγια του είτε μιλάει για τη FIFA, είτε για τον Πάπα και θα υποστεί τις συνέπειες όπως το 1994.

Και με ενθουσιάζει το γεγονός πως η καθωσπρέπει κοινωνία είναι πάντα έτοιμη να δείξει με το δάχτυλο, με αποτροπιασμό τον κάθε Ντιέγκο μη βλέποντας τα χάλια της. Προσωπικά, από τα ξύδια και μόνο έχω γίνει σαν τον Ντιέγκο να σέρνομαι πάνω από μία φορά. Οπότε δε μου πέφτει λόγος για το τι κάνει.

@Alejandro.m
Αν και ανήκω σε αυτούς που με ενοχλεί πολύ η εικόνα του Ντιέγκο, συμφωνώ συγχρόνως στα περισσότερα από αυτά που λες.
Απλά “θα ήθελα” να είναι λιγάκι πιο “κύριος” και σίγουρα πιο νηφάλιος… αλλά το τι θέλω εγώ και ο κάθε εγώ δεν έχει καμία σημασία μπροστά σε αυτό που θέλει να βγάλει ο καθένας προς τα έξω.
Η αλήθεια είναι ότι αν είναι να επιλέξω ανάμεσα σε κάτι τέτοιο και στα φλωρακια/κλαρινογκομενους του instagram με φράντζα και τατουάζ που μοιάζουν να βγαίνουν από γραμμή παραγωγής, προτιμώ σίγουρα τον Ντιέγκο.
Στα γούστα μου ταιριάζει περισσότερο η εικόνα που μου έβγαζε ο Τόττι για παράδειγμα ή ο ζιζου, ή ο Μπατιστούτα κλπ…με όσα “λάθη” έχουν κάνει και αυτοί… κουβέντα να κάνουμε.
Παρόλο που ήμουν πολύ εχθρικός απέναντι σε ότι βλέπω από Ντιέγκο, συμφωνώ σε πάρα πολλά από αυτά που λέτε όσοι το γουστάρετε όλο αυτό… το σίγουρο είναι ότι η συμπεριφορά του με μπερδεύει πολύ και δεν με αφήνει να σκεφτώ πιο σφαιρικά.

Δεν είναι το σκεπτικό μου either or… Και τον Μπατιστουτα γουστάρω (αν και αγαπημένος μου Αργεντινός φορ είναι ο Κανιγια!) και τον Τοτι και τον Μπεκαμ ακόμη ακόμη γιατί αυτό το posh παιδάκι που ήταν, αυτό είναι και σήμερα.

Απλά δε βρίσκω καμία λογική στο να θέλουμε σφιγμενους σταρ που θα συμπεριφέρονται καθώς πρέπει μπροστά στην κάμερα σύμφωνα με τις νορμες της καλής κοινωνίας.
Και τα γράφουμε όλα αυτά σε ένα μουσικό φόρο που το 95% των “ηρώων” μας έχουν κάποιας μορφής εξάρτηση, έτσι;

Προτιμώ να τον κρίνω για το πως φέρεται στους συνανθρώπους του πάρα στον εαυτό του, για τις απόψεις του κλπ κλπ

Έχουμε μπερδέψει την ειλικρίνεια με την αναξιοπρέπεια μου φαίνεται. Αν είναι να κρίνουμε την ανθρώπινη συμπεριφορά και μόνο το τονίζω. Άσε τα στερεότυπα που έχω διαβάσει. Δηλαδή οι σταρ με μια στοιχειώδη συμπεριφορά αυτοκυριαρχίας είναι …αναγκαστικά δήθεν; Κι εγώ νομίζω προτιμώ την ειλικρίνεια, πιο ουσιαστικές δηλώσεις στα ΜΜΕ, λιγότερο στυλιζάρισμα στα social media κτλ. Αλλά νομίζω οτι ο Diego είναι σε άλλο άκρο, στο θλιβερό άκρο αυτού του φάσματος. Το μόνο που τον εξιλεώνει στα μάτια πολλών (όπως και του Alejandro) είναι ότι υπήρξε ο Diego. Αν δεν ήταν αυτός, οι πάντες θα τον προσπερνούσαν ως μια θλιβερή καρικατούρα. Τέλος πάντων, είμαι από αυτούς που διαχωρίζουν το έργο από τον δημιουργό είτε στην τέχνη είτε στον αθλητισμό (αφήνω απ’ έξω φασιστικές συμπεριφορές). Ο Diego έγινε διάσημος για το πως κλωτσάει το τόπι και για τίποτ’ 'αλλο. Οπότε καλύτερα να κριτικάρεται γι’αυτά και μόνο, έτσι κάνω εγώ τουλάχιστον. Αν είναι να κριθεί όμως για την δημόσια εικόνα του δεν μπορούμε να βαφτίζουμε ειλικρίνεια αυτό το θλιβερό, παρακμιακό θέαμα.

Δηλαδή θεωρείς τη σούρα και τη μαστούρα ως κάτι αναξιοπρεπές;

Δεν τον κρίνω σαν τον Diego, λέω πως αυτό που έκανε (που έγινε χάλια δηλαδή) το έχει πάθει ο οποιοσδήποτε νορμαλ άνθρωπος σε κάποια φάση της ζωής του. (για την πλειοψηφία μιλάω)
Και αυτό που κρίνω κατά βάση δεν είναι καν η άσχημη εικόνα του. Κρίνω του μη μου άπτου που ανακάλυψαν την κακή συμπεριφορά και το κακό πρότυπο σε κάποιον που δεν έκανε κανένα κακό παρά μόνο στον εαυτό του.

Και δε με νοιάζει αν το έπαθε απο αλκοολ, κόκα, χάπια ή μαύρο. Ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας κοιτάει τη στραβή του άλλου.

Στο γήπεδο και όταν είσαι Diego Maradona, ναι το θεωρώ αναξιοπρεπές (όταν κάνεις κωλοδάχτυλα προς άγνωστη κατεύθυνση κτλ.). Προφανώς όταν είναι στο σπίτι του, ποιον ενδιαφέρει; Αρα σου απαντώ ότι δεν θεωρώ τη σούρα και τη μαστούρα ως κάτι αναξιοπρεπές per se. Πιέζομαι πολύ να το κρίνω όλο αυτό είναι η αλήθεια, δεν ξέρω αν γίνεται αντιληπτό αλλά με νοιάζει η δική σου αντίδραση πάνω στη συμπεριφορά του, η περσόνα του Μαραντόνα μου είναι παγερά αδιάφορη.

Η άποψη του και η φυσική του παρουσία για πολλούς στην χώρα του συνεπάγεται θεσμικό ρόλο στα του ποδοσφαίρου, αυτό καλό είναι να μην το προσπερνάμε. Δεν είναι ένας βετεράνος τυχαίος που πήγε μοναχούλης στο γήπεδο.

Με την τελευταία πρόταση σου δεν διαφωνώ. Δεν μου αρέσει να κοιτάει ο ένας τη στραβή του άλλου. Αλλά όχι και να προτιμούμε αυτή την συμπεριφορά/εικόνα έναντι άλλων, quot-άρω πάνω κάτω το νόημα αυτού που έγραψες.

Μπορεί να είναι ζήτημα αισθητικής στην τελική, δεν ξέρω. Ξαναδιαβάζω αυτά που γράφω και θέλω να πιστεύω ότι δεν εμπεριέχει πολιτικαλοκορρεκτίλα (μακριά απο μένα).

Αυτό είναι το μόνο στο οποίο διαφωνώ στην ουσία. Εν μέρη διαφωνώ και στο δημόσιο/ιδιωτικό.
Είναι ο -ίσως- καλύτερος ποδοσφαιριστής (όχι άνθρωπος) όλων των εποχών, ο οποίος συμπεριφέρεται σαν το μέσο οπαδό. Για μένα αυτό είναι τίμιο και ειλικρινές. Όχι ωραίο, τίμιο.

Επίσης, το δεύτερο που προσπαθώ να ξεκαθαρίσω είναι πως ο Μαραντόνα βλάπτει τον εαυτό του, κανέναν άλλο. Δεν είναι ο παιδόφιλος ή ναζί που θα με κάνει να αηδιάσω. Είναι ο εξαρτημένος από τα πάθη του και αυτή η εικόνα για μένα δεν είναι αποκρουστική -δεν είναι ωραία επίσης, δε θέλω να δω τον ήρωα της νιότης μου να πεθαίνει επειδή δε μπορεί να τιθασεύσει το πάθος του αλλά από την άλλη δε θα πω και “πω πω τι παράδειγμα δίνεις στα παιδιά”. Αν θέλει κάποιος να ακολουθήσει το (αυτοκαταστροφικό) παράδειγμα του Ντιέγκο θα κάνει περισσότερα καλά στο κοινωνικό σύνολο, παρά κακά.

Όταν η σούρα και η μαστούρα σε καταντάει όπως τον Πολ Γκασγκόιν, που σέρνεται γυμνός στους δρόμους με ένα ανοιχτό μπουρνούζι να ψάχνει απεγνωσμένα να αγοράσει φάρμακα και αλκοόλ τότε ΝΑΙ είναι αναξιοπρεπές, πώς να το κάνουμε. Αν εσένα εικόνες ανθρώπων σαν το Γκασκόιν δεν σου φαίνονται θλιβερές και αναξιοπρεπείς μάλλον εκπέμπουμε σε διαφορετικά μήκη κύματος.

Και ναι σε πολλούς ανθρώπους έχει τύχει να πάνε σε κάποιο μαγαζί και να πιούνε λίγο παραπάνω. Άλλο αυτό και άλλο ο αλκοολικός άνθρωπος.

Κανείς δεν είπε ότι ο Μαραντόνα είναι εγκληματίας (παιδόφιλος, δολοφόνος κτλ). Αναξιοπρεπής και θλιβερός λέμε ότι είναι.

Ούτε σε μένα αρέσει να κοιτάζουμε τη στραβή του διπλανού μας αλλά εδώ μιλάμε για δημόσιο πρόσωπο. Και τα δημόσια πρόσωπα καλώς ή κακώς κρίνονται. Είτε θετικά είτε αρνητικά. Και στην περίπτωση του Μαραντόνα ισχύει το αρνητικά.

Η διαφορα ειναι οτι δεν βγαινει να πει κανεις τι γαματος που ηταν ο Μποναμ που πεθανε απο τις βοτκες στα 32 του, και τι επαναστατης ηταν, με θλιψη το αντιμετωπιζουμε το γεγονος. Αυτο δεν καταλαβαινετε οι φανς του Ντιεγκο, δεν λετε, εγω τον γουσταρω ΠΑΡΟΛΟ που ειναι ετσι, λετε εγω τον γουσταρω ΕΠΕΙΔΗ ειναι ετσι, πραγμα το οποιο το βλεπω θλιβερο, το να αποθεωνεις και να ενθαρρυνεις εναν αρρωστο ανθρωπο (γιατι οι εξαρτησεις ειναι αρρωστια) και να με συγχωρεις.

Τα κωλοδαχτυλα σε ποιους τα εκανε εντωμεταξυ? Μεγαλο ντερμπυ μισους το Αργεντινη - Νιγηρια, τους εδειξε και καταλαβαν ο ασυμβιβαστος.

Οχι φιλε μου, χιλιες φορες καγκουρομεσσι και καγκουρονευμαρ παρα αυτο το πραγμα (απο αποψη εξαρτησεων και χαρακτηρα μιλαω, οχι ποδοσφαιρικα).

λολ ναι, λιγες φορες εχει γραφτει για Οζυ Λεμυ Ριτσαρντς ποσο γαματοι ειναι που εχουν καπνισει ολο τον Αμαζονιο και δε παθαινουν τιποτα

Άρα ότι μας χαλάει την αισθητική το κρεμαμε στα μανταλακια… Πότε σουρωμένους, πότε γκει, πότε κάτι άλλο.

@morgoth Sorry αλλά απ ότι κατάλαβα ο Μαραντονα (κατά)κρίνονταν και όχι η επιχειρηματολογια των φάνς του.

Για μένα η ουσία συνοψίζεται στο εφόσον δεν βλάπτει κανέναν έχει δικαίωμα να ζει όπως θέλει. Αν θελήσω να τον κρίνω, θα δω πρώτα τη δικιά μου καμπούρα. Και αυτό ισχύει για τον κάθε Ντιέγκο, Λεμμυ, Ρίτσαρντς, Μπουκόφσκι, Κέρουακ αυτού του κόσμου…

Φυσικα και μπορει να κανει ο,τι γουσταρει, η αγιοποιηση του και εξιδανικευση αυτου του lifestyle απο τους φανς του ειναι που χαλαει εμενα. Αυτος ατομικα δεν θα δωσει λογαριασμο σε κανεναν τι θα κανει στην τελικη.