Επειδή απ’ όσα διάβασα, σχεδόν όλη η κριτική προς την εθνική επικεντρώθηκε στο περιορισμένο ροτέησον (που όντως έτσι ήταν), να πούμε ότι η Ισπανία πήρε το ευρωμπάσκετ με τρεις παίκτες που απλώς παρακολουθούσαν (Ερνανγκόμεζ, Βίβες, Αγκιλάρ) και έναν (Σαν Εμετέριο) που από την οκτάδα και μετά εξαφανίστηκε.
Φυσικά η Ισπανία πήρε και τις βοήθειές τις από τη διαιτησία όταν χρειάστηκε (κυρίως στο να κρατήσει επαφή με το σκορ όταν η Γαλλία είχε πατήσει γκάζι).
Αυτό που θέλω όμως να πω είναι ότι πάντα μένουμε σε “τακτικά θέματα” όπως το ροτέησον, η “χημεία της ομάδας”, το πώς θα στήσουμε ή αντιμετωπίσουμε πικενρόλ κτλ, και δεν ασχολούμαστε με κάτι βασικό για το μπάσκετ και αυτό είναι οι χαρισματικοί παίκτες που θα βάλουν τη μπάλα στο καλάθι.
Ο Σπανούλης εδώ και χρόνια ειναι σε εμφανή πτώση, λόγω καταπόνησης/τραυματισμών, και αυτό φαίνεται από το πόσο λίγο πλέον μπουκάρει προς το καλάθι.
Από κει και πέρα μας έλειψε πολύ ο Παππάς ενώ εκμεταλλευτήκαμε ελάχιστα τον Αντετοκούμπο (στο ΝΒΑ πχ έπαιρνε αρκετά σουτ από τα 5-6 μέτρα, κάτι που στο ευρωμπάσκετ δεν πρέπει να έκανε ούτε 10 φορές).
Γενικά το ελληνικό μπάσκετ μοιάζει να έχει μπει σε μια προβληματική λογική κατά την οποία ο χαρισματικός επιθετικός παίκτης είναι ανεπιθύμητος και το μόνο ζητούμενο είναι να βοηθάνε όλοι στην άμυνα.
Ισχύει αυτό για τους πιο χαρισματικούς επιθετικά παίκτες. Ειδικά σε αυτό το τουρνουά έπρεπε να βγουν μερικά συστήματα για Πριντεζη και Αντετο για isolation καταστάσεις. Σε πολλές περιπτώσεις οι 2 τους είχαν αντιπάλους που μπορούσαν να του παίξουν μόνοι τους αλλά γινόταν σπάνια. Η αποχώρηση της παλιάς φρουράς μπορεί να γίνει μια ευκαιρία να δούμε μια εντελώς διαφορετική εθνική ομάδα στις επόμενες διοργανώσεις.
Εγώ πάντως μετά και τα φετινά έχω μπει σε ένα mode απαισιοδοξίας για την εθνική. Κάθε χρόνο μας καλλιεργούνται μεγάλες προσδοκίες και φιλοδοξίες, πάντα λέμε πωπω ομαδάρα έχουμε, πάμε για ψηλά, για μετάλλιο/τελικό/κούπα/κ.ο.κ. (και θα πω εδώ ότι καλά κάνουμε γιατί η ίδια η ομάδα μας κάνει να ελπίζουμε), και κάθε χρόνο στο κρίσιμο σημείο στεκόμαστε πολύ κατώτεροι των απαιτήσεων και πάμε σπίτι μας στην οχτάδα στην καλύτερη. Ξεκάθαρη αποτυχία γι’ αυτή την ομάδα, με τις δυνατότητες που έχει, με το υλικό που υπάρχει, την εμπειρία κτλ. κτλ., να μην είναι τουλάχιστον στην τετράδα στις μεγάλες διοργανώσεις. Η μόνη αχτίδα αισιοδοξίας που βλέπω, προσωπικά, είναι ότι και πριν καμιά δεκαριά χρόνια ήμασταν σε παρόμοια φάση, με την εθνική να απογοητεύει σε κάθε διοργάνωση, και ξαφνικά ( έγινε το 2005 στο Βελιγράδι. Η ελπίδα μου είναι ότι η επόμενη εθνική, χωρίς την προηγούμενη γενιά των Σπανούλη, Διαμαντίδη, Ζήση, Μπουρούση (οι οποίοι προσέφεραν πολλά αλλά έκλεισε ο κύκλος τους), θα διορθώσει κάποια κουσούρια - και βασικά θα αποβάλει αυτή την ηττοπάθεια των τελευταίων χρόνων - και θα ρθουμε και πάλι στα ίσια μας. Και ξαναλέω, το “στα ίσια μας” δεν είναι κούπα κάθε χρόνο, αλλά παρουσία στην τετράδα ευρωπαϊκού και παγκόσμιου, όπως σε όλη σχεδόν τη δεκαετία του '90. Αυτό είναι το φυσιολογικό και αναμενόμενο για το ελληνικό μπάσκετ στις διεθνείς διοργανώσεις.
Το “ξαφνικό” στο Βελιγράδι ήταν ότι ενώ δεν πολυπαίζαμε καλά στην αρχή του τουρνουά, από τους 8 και μετά ήταν σα να είπαν “αυτό είναι, από δω και πέρα δεν ξαναχάνουμε, παίξουμε-δεν παίξουμε καλά, ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα”.
Αλλά πριν το Βελιγράδι είχαμε δυο πέμπτες θέσεις (Ευρω 2003, Ολυμπιάδα 2004) και κυρίως είχαμε μπει σε μια διαδικασία προκριματικών για το '03, μετά τις σφαλιάρες του '99 και του '01, που είχε λειτουργήσει καταλυτικά στο δέσιμο παικτών όπως οι Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, Κακιούζης, Ντικούδης κτλ. Επίσης, μέτρησε το ότι ο Γιαννάκης έμεινε 5 χρόνια και αυτός με τη σειρά του λίγα πράματα άλλαξε σε σχέση με τον Ιωαννίδη, άρα για μια 7ετία η κατάσταση στην εθνική ήταν ομαλή. Μετά αρχίσαμε να αλλάζουμε προπονητές κάθε 2 χρόνια το πολύ και το ίδιο πάμε να κάνουμε και τώρα, με κάθε διοργάνωση να είναι “ευκαιρία για μετάλλιο”.
Τελικά ίσως έχουμε υπερτιμήσει την ποιότητα των παικτών και με βάση αυτό, οι 5ες θέσεις το '11 και φέτος δεν είναι τόσο κακές. Απλά θα μπορούσε ο Κατσικάρης να διαχειριστεί πολύ καλύτερα το 4ο δεκάλεπτο με την Ισπανία. Για το ότι στο σετ παιχνίδι, δεν έχουμε πολλές επιλογές φταίει λίγο και η έλλειψη επιθετικού ταλέντου.
Πάντως, το ότι συζητάμε για επιστροφή Γιαννάκη ως πανάκεια, μου μοιάζει πραγματικά αδιανόητο. Αλλά από το μαυσωλείο της ΕΟΚ, όλα μπορούμε να τα περιμένουμε.
Γι’ αυτό έβαλα και το ερωτηματικό δίπλα στο “ξαφνικά”. Δεν ήταν και τόσο ξαφνικό εν τέλει, είχε γίνει μια αξιοπρεπής προεργασία τα προηγούμενα χρόνια που αποτελούσε βελτίωση σε σχέση με το ναυάγιο της τριετίας '99-'01.
Η 5η θέση φέτος κακή δεν είναι, αλλά μην τα ισοπεδώνουμε και όλα, είναι κάτω απ’ τις δυνατότητές μας. Ήμαρτον, δεν είναι καλύτερη η Λιθουανία που κάθε χρόνο είναι στα μετάλλια και έχει και δύο συνεχόμενους ευρωπαϊκούς τελικούς. Απλά έχει κάτι που εμείς από το 2009 και μετά το ψάχνουμε, δηλαδή αυτή τη μαχητικότητα, την αντοχή και το τσαγανό στα δύσκολα. Ούτε οι άλλες τρεις της τετράδας ήταν τίποτα τρομερές ομάδες σε σχέση με τη δική μας. Απλά είπαμε, τα τελευταία χρόνια πάμε καλά μέχρι να σφίξουν τα γάλατα και να τα κάνουμε ΣΚΑΤΑ.
Συμφωνώ κι εγώ ότι δεν είναι δυνατόν δια πάσα νόσο και μαλακία να λέμε “που είναι ο Γιαννάκης”. Εγώ θεωρώ ότι πρέπει να στηριχτεί ο Κατσικάρης. Δεν τα πήγε καλά στην κρίσιμη στιγμή, αλλά τον πιστεύω. Είναι αμυντικογενής όπως λίγο-πολύ όλοι οι Έλληνες προπονητές, αλλά όπως είπες κι εσύ πιο πάνω το πρόβλημα ίσως δεν είναι τόσο αυτό, όσο το γεγονός ότι λείπει αυτή τη στιγμή ο παίκτης που θα “σκοτώσει” το κρίσιμο παιχνίδι επιθετικά. Ας ελπίσουμε ότι τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει βελτίωση σ’ αυτόν τον τομέα, με υγιή Παππά, με καλύτερη αξιοποίηση Αντε, με Χαραλαμπόπουλο να αναδεικνύεται στο κλιμάκιο των ανδρών κτλ.
έγινε το 2005 στο Βελιγράδι. Η ελπίδα μου είναι ότι η επόμενη εθνική, χωρίς την προηγούμενη γενιά των Σπανούλη, Διαμαντίδη, Ζήση, Μπουρούση (οι οποίοι προσέφεραν πολλά αλλά έκλεισε ο κύκλος τους), θα διορθώσει κάποια κουσούρια - και βασικά θα αποβάλει αυτή την ηττοπάθεια των τελευταίων χρόνων - και θα ρθουμε και πάλι στα ίσια μας. Και ξαναλέω, το “στα ίσια μας” δεν είναι κούπα κάθε χρόνο, αλλά παρουσία στην τετράδα ευρωπαϊκού και παγκόσμιου, όπως σε όλη σχεδόν τη δεκαετία του '90. Αυτό είναι το φυσιολογικό και αναμενόμενο για το ελληνικό μπάσκετ στις διεθνείς διοργανώσεις.