Οι δίσκοι/καλλιτέχνες που μας απογοήτευσαν το 2015

Take The Stage
#1

Για να βγάζουμε τα φτυάρια…

Ξεκινάω:

-Crippled Black Phoenix: Συνεχίζουν το δρόμο της κατιούσας που φαίνεται και από το φετινό τους EP. Ο Greaves χρειάζεται επειγόντως έμπνευση και τραγουδιστή. Και λιγότερα ποστ στο φβ.
-Blind Guardian: Μετά το ανέλπιστα φοβερό At The Edge Of Time, περίμενα κάτι αρκετά καλύτερο από έναν συμπαθητικό δίσκο με αρκετές κοιλιές
-Soulsavers: Τώρα πια Dave Gahan & Soulsavers. Απότομη προσγείωση μετά από ένα εκπληκτικό σερί σε έναν καθόλα μέτριο δίσκο με μέτριους στίχους και ανέμπνευστες ιδέες.
-Symphony X: Ενώ η συνταγή που του λατρέψαμε είναι εδώ, λείπει το πιασάρικο στοιχείο και οι αξιομνημόνευτες συνθέσεις. Τουλάχιστο στα αυτιά μου. Οσες φορές και να προσπάθησα, δεν μου έμεινε τίποτις και είναι από τους δίσκους που περίμενα ότι θα έλιωνα.
-Enslaved: Η ποιοτική διαφορά του ‘πλαστικου’ In Times με τις προηγούμενες δουλειές τους είναι εμφανής από την πρώτη ακρόαση.
-Hudson Taylor: Μετά το απίστευτο single “Battles”, περίμενα δισκάρα αλα-Mumford And Sons και το προωθούσα αυτό το ντεμπούτο ως πουλεν. Τελικά κατέληξε μουσικη για διαφημιση vodafone β’ διαλογής.
-Leprous: Το νέο άλμπουμ εκθειάστηκε παντού, εγώ ωστόσο βλέπω έναν εγκλωβισμό στα ευρήματα του παρελθόντος. Ειδικά αν το συγκρίνεις με το προηγουμενο (που έμπαινε άνετα στο Τοπ 10 προγκ μεταλ δίσκων της δεκαετίας), είναι σίγουρα απογοήτευση
-Son Lux: Τώρα που έγιναν συγκρότημα και μετά τις 2 εξαιρετικές εμφανίσεις στην Ελλάδα στα Πλισσκεν, περίμενα να κάνουν το μπαμ με το μαγκνουμ όπους τους, αλλά μάλλον θα πάρουμε παράταση μέχρι το άλλο άλμπουμ…
-Lis Er Stille: Ψιλοαντεργκράου, αλλά μιλάμε για ένα απίστευτο συγκρότημα με χαρακτηριστικη ηχητικη ταυτότητα που σπάνια συναντάς. Εχει στο δισάκι του αριστουργήματα. Ομως, η νέα δουλειά που περίμενα με σίγουρη θεση στη λίστα μου, είναι κάτω του μετρίου…

#2

Να πω το αυτονόητο ότι η απογοήτευση έχει να κάνει και με τις προσδοκίες που έχεις. Δεν είχα τις ίδιες για όλα τα παρακάτω και το τελικό αποτέλεσμα σε κάποια μπορεί να παραμένει καλό. Δεν μπορώ να αποφασίσω για Gazpacho.

[B]Alabama Shakes - Sound And Color[/B]
Η δυάδα Future People - Gimme All Your Love είναι τρομερή, το Don’t Wanna Fight ανεβαίνει πολύ live αλλά τα υπόλοιπα meh όπως και η διαφοροποίηση στον ήχο.

[B]Soulsavers - Angels & Ghosts[/B]
Με κάλυψε ο Μάνος στην κριτική. Ξεχωρίζω τον Don’t Cry.

[B]Rover - Let It Glow[/B]
Δεν δείχνει πουθενά τις ερμηνευτικές του δυνατότητες.

[B]Adele - 25[/B]
Μόνο το Million Years Ago κρατάω.

[B]Riverside - Love, Fear And The Time Machine[/B]
Πολύ χλιαρό σε σχέση με το S.O.N.G.S. (δεν έχω ακούσει παλιότερα)

[B]Sufjan Stevens - Carrie & Lowell[/B]
Καμία μελωδία.

[B]Archive - Restriction[/B]
Τα προηγούμενα δύο μου άρεσαν χωρίς να το περιμένω. Αυτό ήταν πολύ κακό και μονοδιάστατο.

[B]Coheed and Cambria - The Color Before The Sun[/B]
Άνευρο κι ανέμπνευστο.

[B]CocoRosie - Heartache City[/B]
Πιο πολύ με demo μοιάζει παρά με διάδοχο των Grey Oceans και Tales of a GrassWidow.

[B]Laura Marling ? Short Movie[/B]
Σιγά σιγά μεταμορφώθηκε από δίσκο σε δίσκο και εκεί που τη λάτρευα, τώρα δεν την αντέχω.

[B]Mumford & Sons - Wilder Mind[/B]
Αφαίρεσαν τον μοναδικό λόγο που τους άκουγε το 60% των φαν τους.

#3

Dead Weather

Sent from my Nexus 5 using Tapatalk

#4

^στην αρχή και μένα με απογοήτευσε (το Sea of Cowards το βάζω στα καλύτερα της δεκαετίας) αλλά τελικά ανέβηκε πολύ.

#5

boysetsfire

#6

Σχετικά μέτριος δίσκος για τα δεδομένα τους, αν και προσωπικά τον ακούω πολύ ευχάριστα. Ειδικά εκτός σπιτιού, από το μπ3 δε ξεκολλάει με τίποτα.

Symphony X ξεφούσκωσε αλλά ακόμα κι έτσι από το Iconoclast το προτιμώ, Coheed για κάποιο λόγο δεν έχω αξιωθεί ακόμα να το ακούσω.

Για μένα Trivium, Smash Into Pieces και Shinedown. Μικρά παράπονα για Barren Earth, Nightrage και Agonist. Θα λεγα κάτι και για Metal Allegiance, αλλά από κει έτσι κι αλλιώς δεν περίμενα κάτι.

#7

Refused/Faith No More/Ufomammut/Paradise Lost/Godspeed You! Black Emperor/Archive/Captain Crimson/Drive By Wire/Burning Saviours/Boris/Black Book Lodge/Goatsnake

#8

πολύ σωστός και στα δύο.
θα έβαζα και το τελευταίο gazpacho, αλλά θέλω να το ακούσω καλύτερα. μια μονοτονία και βαρεμάρα τη βγάζει πάντως.

α ναι. και το Godspeed You! Black Emperor, ειδικά μετά το πολύ καλό προηγούμενο comeback

#9

Sninedown - Threat To Survival (No1 με διαφορά λόγω κυρίως πολύ ψηλών απαιτήσεων)
Slayer - Repentless (no Jeff,no party)
Five Finger Death Punch - Got Your Six (μια απ’τα ίδια αλλά πολύ πιο βαρετά και ανέμπνευστα)