Λίγο απόλυτο αυτό που λες, εγώ προσωπικά είχα καλές ως πολύ καλές σχέσεις με τις περισσότερες εποπίνες που γνώρισα, όπως και με ορισμένες υπαξιωματικίνες (με αξιωματικίνες δεν είχα την τύχη ή ατυχία να έχω ουσιαστικά πάρε-δώσε). Είχαν σχεδόν όλες τα ζητηματάκια τους αλλά συνήθως μπορούσες να κουβεντιάσεις και γενικά να τα πας καλά μαζί τους το ίδιο όπως και με τους άνδρες στρατιωτικούς, πάντα στο βαθμό βέβαια που σε ορισμένα βασικά θέματα το επίπεδο δεν ήταν - τουλάχιστον - υπερβολικά χαμηλό (ζήτημα ανεξάρτητο φύλου, είμαι πεπεισμένος). Μέχρι και μεταλλού δεκανέα είχα στην Κω που χαιρετιόμασταν λέγοντας χαριτωμένες γραφικότητες τύπου “stay heavy” και “let the metal flow”! Υποπτεύομαι ότι υπάρχει κάποια ιστορία πίσω απ’ το σχόλιό σου, στην οποία περίπτωση σίγουρα πάω πάσο αλλά θα προσέθετα ότι θα εξηγούσε την άποψή σου αν μας την έλεγες, με την προϋπόθεση ότι δεν υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο δε θα ήθελες να μας την πεις. 
Γενικά μπορώ να πω ότι με τη συντριπτική πλειοψηφία των στελεχών που γνώρισα στο στρατό τα πήγαινα καλά, με τους περισσότερους δεν είχα κανένα πρόβλημα και με ορισμένους μάλιστα κάναμε και καλή παρέα. Ναι ΟΚ πάντα βρισκόταν κάποιος μαλάκας που σου έσπαγε τα αρχίδια χωρίς να του έχεις κάνει τίποτα, πάντα βρισκόταν κάποιος που τον έβριζες γιατί σ’ έχωνε, πάντα υπήρχε ένας διοικητής ή άλλο στέλεχος που απεχθανόσουν γιατί σε τέντωνε, αλλά η αρχική παρατήρηση ισχύει, οι περισσότεροι ήταν ΟΚ. Ίσως αυτό συνέβη σε μένα επειδή υπηρέτησα κυρίως σε μονάδες υλικού πολέμου όπου τα στελέχη τείνουν γενικώς να είναι πιο χαλαρά και στ’ αρχίδια τους απ’ ότι στελέχη σε μονάδες πεζικού, ειδικών δυνάμεων, τεθωρακισμένων κτλ.
Για τους επόπ θα πω το εξής, πράγματι το επίπεδο στις τάξεις τους είναι πολύ χαμηλό, γνώρισα παλικάρια (ακόμα και λίγο-πολύ συμπαθητικούς τύπους) που πραγματικά είχαν πολύ σοβαρά κενά στις γνώσεις τους και την όλη “αισθητική” τους να το πω έτσι, δεν μπορούσες να συνεννοηθείς μαζί τους ούτε σε βασικό επίπεδο και όταν καμιά φορά σκεφτόσουν ότι αυτοί οι τύποι είναι στην ουσία δημόσιοι υπάλληλοι, ήταν πολύ αστείο σαν σκέψη. Και όντως από την εμπειρία μου οι αξιωματικοί (και κυρίως από Ευελπίδων) τείνουν να είναι πιο σοβαρά και καλλιεργημένα άτομα και από τους επόπ, και από τους εμθάδες, και από τους μόνιμους υπαξιωματικούς. ΑΛΛΑ: υπάρχει μια βασική διαφορά. Η διαφορά που χωρίζει τον φαντάρο από τον επόπ είναι στην πραγματικότητα αρκετά μεγαλύτερη από τη διαφορά που χωρίζει τον επόπ από τον αξιωματικό (κι ας είναι κι αυτός στέλεχος, όπως ο αξιωματικός). Με άλλα λόγια, το μέσο επόπ τον νιώθεις πιο κοντά σου. Με ένα επόπ, αν δεν είναι ρουφιάνος ή γενικώς μουνόπανο και περίεργος, μπορείτε άνετα, τις περισσότερες φορές, να θάψετε παρέα το αρχίδι τον διοικητή που κάνει αυτό κι εκείνο και το άλλο (άλλωστε πολλές φορές ο επόπ τον θάβει μπροστά σου χωρίς εσύ να έχεις πει τίποτα), και να εκτονωθείς κάπως. Με ένα αξιωματικό, πολύ πιο δύσκολο. Κάποιοι που μπαίνουν τώρα πολύ πιθανό να το διαπιστώσουν αυτό στην πράξη.
Παρ’ όλα όσα είπα προηγουμένως, πάντως, αν θα πρεπε να δώσω μια συμβουλή στα παιδιά που μπαίνουν τώρα, αυτή θα ήταν, τουλάχιστον μέχρι ένα σημείο, να κρατήσουν αποστάσεις από τα στελέχη. Μέχρι εκεί που δε θίγεται η προσωπική τους αξιοπρέπεια, δηλαδή, να τηρούν πάντα το πρωτόκολλο και τον τυπικό σεβασμό στους ανωτέρους (κομπλέ με πληθυντικούς, μάλιστα κύριε τάδε και όλες τις υπόλοιπες βλακείες), και να εφαρμόσουν πρακτικές οικειότητας μόνο όταν σιγουρευτούν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος να βρεις το μπελά σου για την παραμικρή μαλακία. Για να καταλάβετε, για μένα πέρασαν αρκετοί μήνες μέχρι να αρχίσω να απευθύνομαι σε (κάποια) χαμηλόβαθμα (α-υ-σ-τ-η-ρ-ά) στελέχη στον ενικό. Και δε μου βγήκε σε κακό, τελείωσα τη θητεία και το μόνο που έφαγα ήταν δυο μέρες κράτηση.
Άντε ρε, καλή θητεία! Και μη μασάτε. Όλα καλά θα πάνε.