Δεν είναι κάτι προσωπικό, απλά δεν έχει νόημα αυτή η συζήτηση άλλο. Ο καθένας μένει με τις απόψεις του και κανένας δεν πείθει τον άλλον. Δεν είναι απαραίτητα κακό και μην το παίρνεις προσωπικά 8)
Όλες οι συζητήσεις έχουν νόημα. Το δε νόημα του thread είναι η ανταλλαγή απόψεων. Κάθισα και ανέπτυξα τις δικές μου κι εσύ μου απαντάς με έναν απαξιωτικό αφορισμό. Μην το παίρνεις κι εσύ προσωπικά, αλλά όταν εμμέσως σου ζητάω να με πείσεις (γιατί απαντάω σε αυτό που γράφεις) το να μου πεις ότι αυταπατώμαι είναι μάλλον «κακό». Συνεχίζεις πάντως να μου είσαι συμπαθής χάρη στο nick και τη φωτογραφία.
St Anger το ύφος των ποστ σου δεν ταιριάζει με το πως έχει πάει το συγκεκριμένο θρεντ ως τώρα. Αντί να επιχειρηματολογήσεις απευθύνεσαι σε έμένα και τον Vic για να μας πεις πως έχουμε αυταπάτες και πλάνες ή ακόμα χειρότερα να μου πεις να ψάξω πως ξεκίνησε η ΕΕ, λες και είσαι σε θέση να γνωρίζεις τι ξέρω και τι έχω ψάξει και τι όχι.
Απαντάς δε μάλλον χωρίς να διαβάσεις τα posts μου: Eγώ έγραψα για την ειρήνη στην ΔυτικήΕυρώπη και εσύ μου απαντάς για την Γιουγκοσλαβία ( η οποία συμπτωματικά είχε πλήρη έλεγχο του κράτους στους φυσικούς πόρους, τις τιμές και την αγορά, όλα όσα πρότεινες στο αρχικό σου ποστ δηλαδή :-- ).
Στο κομμάτι “ειρήνη στην Δ. Ευρώπη” σου απάντησε ήδη ο Vic, δεν έχω να γράψω κάτι άλλο.
Ρε, λίγο έλειψα και τα κάνατε ρόιδο! Για πάμε ένα σχόλιο στα πεταχτά:
Δήλωση της 9ης Μαϊου 1950
Αυτό είναι το πλήρες κείμενο της πρότασης, που παρουσίασε ο Γάλλος υπουργός εξωτερικών Robert Schuman, η οποία οδήγησε στη δημιουργία της σημερινής Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Η παγκόσμια ειρήνη δεν θα μπορούσε να διατηρηθεί χωρίς δημιουργικές προσπάθειες ανάλογες των κινδύνων που την απειλούν. (Ποιοι την απειλούν; Ποια είναι τα συμφέροντα πίσω από αυτές τις απειλές;)Η συμβολή της οργανωμένης και ζωντανής Ευρώπης στον πολιτισμό (πολιτισμικά ήταν τα αίτια της Ένωσης;Τι ακριβώς έχει κάνει η ΕΕ για τον πολιτισμό;) είναι απαραίτητη για τη διατήρηση των ειρηνικών σχέσεων. Έχοντας γίνει για περισσότερα από είκοσι χρόνια ο πρωτεργάτης της ενωμένης Ευρώπης COLOR=“red”[/COLOR], η Γαλλία είχε πάντα ως ουσιαστικό στόχο να υπηρετεί την ειρήνη. Η Ευρώπη δεν επιτεύχθηκε και έτσι είχαμε τον πόλεμο. (Τόσο απλά τα αίτια ενός πολέμου. Παιδικότατη εξήγηση)
Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί δια μιας, ούτε σε ένα συνολικό οικοδόμημα : θα διαμορφωθεί μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα που θα δημιουργήσουν πρώτα μια πραγματική αλληλεγγύη. Η συγκέντρωση των ευρωπαϊκών εθνών απαιτεί να εξαλειφθεί η μακραίωνη αντίθεση της Γαλλίας και της Γερμανίας (Γαλλικού και Γερμανικού κεφαλαίου καλύτερα;) : η δράση που θα αναλάβουμε πρέπει να αφορά κατά πρώτο λόγο τη Γαλλία και τη Γερμανία.
Με αυτό το σκοπό η γαλλική κυβέρνηση προτείνει την άμεση δράση σε ένα περιορισμένο αλλά αποφασιστικό σημείο.Η γαλλική κυβέρνηση προτείνει να τεθεί το σύνολο της γαλλογερμανικής παραγωγής άνθρακα και χάλυβα κάτω από μια κοινή Ανώτατη Αρχή, με μια οργάνωση ανοιχτή στη συμμετοχή των άλλων χωρών της Ευρώπης.
Η συγκέντρωση των παραγωγών άνθρακα και χάλυβα θα εξασφαλίσει αμέσως την εγκαθίδρυση κοινών βάσεων οικονομικής ανάπτυξης (παρακαλώ ορίστε την έννοια), πρώτο στάδιο της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, και θα αλλάξει το πεπρωμένο αυτών των περιοχών που από πολύ καιρό ασχολούνται με την κατασκευή πολεμικών όπλων, των οποίων υπήρξαν τα πιο συνεχή θύματα.
(πολύ που άλλαξε αυτό!)
Η αλληλεγγύη της παραγωγής που θα διαμορφωθεί με αυτόν τον τρόπο θα αποδείξει ότι κάθε πόλεμος μεταξύ της Γαλλίας και της Γερμανίας όχι μόνον γίνεται αδιανόητος αλλά και υλικά αδύνατος. Η καθιέρωση αυτής της δυνατής ενότητας παραγωγής, που θα είναι ανοιχτή σε όλες τις χώρες που επιθυμούν να συμμετάσχουν και θα παράσχει τελικά σε όλες τις χώρες που θα συγκεντρώσει τα θεμελιώδη στοιχεία της βιομηχανικής παραγωγής με τις ίδιες προϋποθέσεις, θα θέσει τα πραγματικά θεμέλια της οικονομικής ενοποίησής τους. (Ουσιαστικά με την παράγραφο αυτή καθορίζεται ως σκοπός της ΕΕ η συννενόηση των Ε. κρατών ως εκπροσώπων του κεφαλαίου κάθε χώρας ώστε να μπορέσουν να μοιράζουν τα συμφέροντά τους προκειμένου να αποφευχθούν πόλεμικές συγκρούσεις που στις μοντέρνες κοινωνίες έχουν πάψει πλέον να το ευνοούν. Κάλύτερο από το να βάζουν τους λαούς να σκοτώνονται αλλά φυσικά δε λύνει τα έμφυτα προβλήματα της καπιταλιστικής οικονομίας)Αυτή η παραγωγή θα προσφερθεί σε όλον τον κόσμο χωρίς διακρίσεις ούτε εξαιρέσεις (εδώ γελάμε), ώστε να συμμετάσχουμε στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου COLOR=“red”[/COLOR] και στην ανάπτυξη των ειρηνικών έργων. Η Ευρώπη θα μπορέσει, με περισσότερα μέσα, να επιδιώξει την εκπλήρωση ενός από τα κύρια καθήκοντά της: την ανάπτυξη της αφρικανικής ηπείρου.(εδώ γελάμε πολύ δυνατά)Έτσι θα πραγματοποιηθεί απλά και γρήγορα η συγχώνευση των συμφερόντων που είναι αναγκαία για την εγκαθίδρυση μιας οικονομικής κοινότητας και θα εισαχθεί το “ένζυμο” μιας ευρύτερης και βαθύτερης κοινότητας μεταξύ των χωρών που για μεγάλο διάστημα τις χώριζαν αιματηρές διενέξεις. (Τα συμφέροντα των χωρών παραμένουν σε μία δυναμική σύγκρουσης-ταύτισης και μόνο “απλά και γρήγορα” δε συγχωνεύονται)
Με τη συγκέντρωση των βασικών παραγωγών και τη θέσπιση νέας Ανώτατης Αρχής (για όσους αμφιβάλουν ακόμα ποια εξουσία είναι ανώτερη, η εθνική ή η ευρωπαϊκή), οι αποφάσεις της οποίας θα συνδέσουν τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις χώρες που θα προσχωρήσουν σε αυτή την κοινότητα, αυτή η πρόταση θα υλοποιήσει τις πρώτες συγκεκριμένες βάσεις για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, απαραίτητη για τη διατήρηση της ειρήνης.
Προκειμένου να συνεχίσει την επίτευξη των στόχων που καθορίστηκαν έτσι, η γαλλική κυβέρνηση είναι έτοιμη να ξεκινήσει διαπραγματεύσεις στις εξής βάσεις.Η αποστολή που ανατίθεται στην κοινή Ανώτατη Αρχή είναι να εξασφαλίσει το συντομότερο δυνατό : τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και τη βελτίωση της ποιότητάς της· την προμήθεια, κάτω από τις ίδιες συνθήκες, του άνθρακα και του χάλυβα στη γαλλική και τη γερμανική αγορά καθώς και στις αγορές των χωρών που θα προσχωρήσουν στην κοινότητα· την ανάπτυξη των κοινών εξαγωγών προς τις άλλες χώρες· την εξίσωση προς το καλύτερο του βιοτικού επιπέδου του εργατικού δυναμικού αυτών των βιομηχανιών.
Προκειμένου να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι ξεκινώντας από τις πολύ ανομοιογενείς συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί σήμερα η παραγωγή των χωρών που θα προσχωρήσουν στην κοινότητα, πρέπει να εφαρμοστούν ορισμένες διατάξεις σε προσωρινή βάση, οι οποίες περιλαμβάνουν την εφαρμογή σχεδίου παραγωγής και επενδύσεων, την καθιέρωση μηχανισμών εξίσωσης των τιμών, τη δημιουργία ταμείου μετατροπής που να διευκολύνει την ορθολογική οργάνωση της παραγωγής. Η κυκλοφορία του άνθρακα και του χάλυβα μεταξύ των χωρών της κοινότητας θα απαλλαχθεί αμέσως από κάθε τελωνειακό δασμό και δεν θα μπορεί να επηρεαστεί από διαφοροποιημένα τιμολόγια μεταφορών. Σταδιακά θα διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις που θα εξασφαλίσουν αυθόρμητα την πιο ορθολογική κατανομή της παραγωγής στο υψηλότερο επίπεδο παραγωγικότητας.
(Δηλαδή: αντί να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας γιατί δεν συνεργαζόμαστε ώστε να είμαστε πιο δυνατοί και να εκμετταλευόμαστε τους άλλους; Στην ουσία μιλάμε για μονοπωλιακές πρακτικές και καρτέλ συμφερόντων. Φυσικά μέσα σε αυτά υπάρχει και το “καρότο” της βελτίωσης του επιπέδου των εργατών. Σωστά. Γιατί αλλιώς η παραγωγική τους δύναμη θα είναι περιορισμένη και γιατί η αναγκαιότητα του πολίτη-καταναλωτή είναι πλέον φανερή)
Στον αντίποδα διεθνούς καρτέλ που τείνει να κατανέμει και να εκμεταλλεύεται τις εθνικές αγορές με περιοριστικές πρακτικές και με τη διατήρηση υψηλού κέρδους, η προβλεπόμενη οργάνωση θα εξασφαλίσει τη συγχώνευση των αγορών και την επέκταση της παραγωγής. (Γιατί να μας τα τρώνε άλλα καρτέλ; Να φτιάξουμε το δικό μας)
Οι βασικές αρχές και δεσμεύσεις που καθορίστηκαν παραπάνω θα αποτελέσουν αντικείμενο συνθήκης που θα υπογραφεί από τα κράτη. Οι απαραίτητες διαπραγματεύσεις για τον ακριβή καθορισμό των μέτρων εφαρμογής θα συνεχιστούν με τη βοήθεια διαιτητή που θα οριστεί με κοινή συμφωνία. Το καθήκον του θα είναι να φροντίσει ώστε οι συμφωνίες να εναρμονίζονται με τις αρχές και, στην περίπτωση ανεπίλυτης διαφοράς, να ορίσει τη λύση που θα υιοθετηθεί. (Υποταγή στους νόμους της Ε.Ε. Ξεκαθαρίζει από την αρχή ποιος θα κάνει κουμάντο)
Η κοινή Ανώτατη Αρχή που θα είναι επιφορτισμένη με τη λειτουργία όλου του συστήματος θα αποτελείται από ανεξάρτητες προσωπικότητες που θα διοριστούν ισομερώς από τις κυβερνήσεις. Με κοινή συμφωνία των κυβερνήσεων θα επιλεχθεί ένας πρόεδρος, οι αποφάσεις του οποίου θα είναι εκτελεστές στη Γαλλία, στη Γερμανία και στις άλλες χώρες που θα προσχωρήσουν στην κοινότητα. Οι κατάλληλες διατάξεις θα εξασφαλίσουν τα αναγκαία ένδικα μέσα κατά των αποφάσεων της Ανώτατης Αρχής.
Ένας αντιπρόσωπος των Ηνωμένων Εθνών σε αυτή την αρχή θα είναι επιφορτισμένος με τη σύνταξη, δύο φορές ετησίως, δημόσιας έκθεσης στον ΟΗΕ, όπου θα παρουσιάζεται η λειτουργία του νέου οργανισμού, ιδίως όσον αφορά τη διαφύλαξη των ειρηνικών στόχων του.Η εγκαθίδρυση της Ανώτατης Αρχής δεν προδικάζει με κανέναν τρόπο το καθεστώς ιδιοκτησίας των επιχειρήσεων. Κατά την άσκηση της αποστολής της, η Ανώτατη Αρχή θα λάβει υπόψη τις εξουσίες που έχουν παραχωρηθεί στη διεθνή αρχή της περιοχής Ruhr και τις κάθε είδους υποχρεώσεις που έχουν επιβληθεί στη Γερμανία, όσο αυτές θα υφίστανται.
Εν ολίγοις και πάντα από τη δική μου οπτική: Η διακύρηξη αυτή είναι ένα μάτσο ευχόλογα που στην ουσία δε λένε τίποτα. Διακρίνονται όμως τα εξής. Η Ε.Ε. στηρίχθηκε εξ αρχής στην συνεννόηση των παραγωγικών δυνάμεων των μεγάλων χωρών (αρχικά άνθρακα και χάλυβα και στη συνέχεια επεκτάθηκε) ώστε να προασπίσουν με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντά τους και να “μοιράσουν” την πίτα. Είχε φυσικά σαν αποτέλεσμα τον περιορισμό των πολεμικών συγκρούσεων αφού πλέον ο ανταγωνισμός περνούσε σε επίπεδο οικονομικής και όχι στρατιωτικής δύναμης. Αυτό ήταν και ιστορικά (με την οικονομικοκοινωνική θεώρηση της Ιστορίας) αναπόφευκτο. Ταυτόχρονα, απομάκρυνε τον έλεγχο της παραγωγής ακόμα περισσότερο από τους λαούς και τον περνούσε στα χέρια του κεφαλαίου. Αυτό που παραμένει αναπάντητο μέσα από εκφράσεις του τύπου “οικονομική ανάπτυξη” και “καλό της αγοράς” είναι πώς ακριβώς ευνοείται ο Ευρωπαίος πολίτης όταν η παραγωγή εξακολουθεί να μοιράζεται ανισομερώς και αντιστρόφως προς τον κόπο και την εργασία.
Σημ. 'Οσο και να μιλάμε και όσο και να προσπαθώ να μην εμπλέξω “γκρίζες ζώνες” ορισμών όπως “κράτος”, “ελεύθερη αγορά”, “τάξεις”, “έθνος” κτλ, όλα ξεκινούν από την ανάλυση που κάνει κάποιος αρχικά. Όσο αυτή δε συμπίπτει, δύσκολα μπορεί να πείσεις τον συνομιλητή σου. Για αυτό και συμφωνώ εν μέρει με τον St. Anger ότι ίσως είναι άσκοπο να επιχειρηματολογούμε από κάποιο σημείο και μετά. Αντίθετα Mule, Vic και Karvou έχετε κοινή βάση και μπορείτε να συζητήσετε πιο πρακτικά θέματα όπως το αν αναπτύσεται καλύτερα η αγορά με ελεύθερη ή μερικώς ελεγχόμενη οικονομία, αν το ευρωπαϊκό μοντέλο ή το αμερικανικό είναι καλύτερο, αν προτιμάτε την ανάλυση του Kaynes ή του Friedman κτλ. Εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να παρακολουθήσω αυτή τη συζήτηση…
Ευχαριστώ για τη συμπάθεια στο nick μου (αν και δεν είναι από τα πιο… δημοφιλή τους άλμπουμ 
).
Έχεις δίκαιο στο ότι δεν απάντησα με επιχειρήματα, και η απάντηση μου φάνηκε περισσότερο αφοριστική (η αλήθεια είναι ότι το θέμα της ΕΕ κλπ είναι πολύ σοβαρό και θέλει πολύ ψάξιμο και γράψιμο). Θα προσπαθήσω να επανέλθω σύντομα επί του θέματος με καθαρά επιχειρήματα αυτή τη φορά.
Το θέμα της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας (και του βομβαρδισμού της Σερβίας το 1999) έχει αμεσότατη σχέση με την Δ.Ευρώπη και την ΕΕ (και φυσικά και τις ΗΠΑ). Αν δεν το έχεις αντιληφθεί ακόμα, θα επανέλθω με στοιχεία. Επίσης, στην τότε Γιουγκοσλαβία που λες οτι είχε πλήρη έλεγχο του κράτους στους φυσικούς πόρους, τις τιμές και την αγορά κλπ κλπ…, ΔΕΝ έχει να κάνει με όσα είχα προαναφέρει σε προηγούμενο μήνυμά μου. Εγώ αναφερόμουν σε κάποιο μελλοντικό σύστημα, όπου τα κράτη θα είναι διαφορετικά. Ό,τι υπάρχει σήμερα (ακόμα και αν φοράει μανδύα σοσιαλισμού ή οτιδήποτε άλλο), είναι απλά μέρος του όλου συστήματος (θέλοντας ή μη).
Για την ιστορία, ο πρόγονος της ΕΕ, που ήταν η Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, και μετέπειτα η ΕΟΚ, είναι δημιουργήματα - σε μεγάλο βαθμό - των ΗΠΑ. Λέγεται μάλιστα ότι το σχέδιο για την δημιουργία της σημερινής ΕΕ (ξεκινώντας από τους προγόνους ΕΚΑΧ και ΕΟΚ, αλλά και το ΝΑΤΟ παράλληλα) εμφανίστηκε σε αυτή τη μυστική (όχι και τόσο πια) λέσχη Μπίντελμπεργκ. Επειδή όμως δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για αυτή τη λέσχη, το όλο θέμα είναι υπό συζήτηση. Θα επανέλθω όμως με κάποιους συνδέσμους για να μπορεί να διαβάσει ο καθένας και να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Να πω κάτι ακόμα, ως τροφή για σκέψη. Το γεγονός ότι η ιδέα της δημιουργίας της ΕΕ ανήκει σε μεγάλο βαθμό στις ΗΠΑ, καθώς και ότι οι ΗΠΑ είναι υπέρμαχοι της συνεχούς (καταστρεπτικής για την ευρώπη) διεύρυνσης της ΕΕ, δείχνει πολλά. Είναι ευκολότερο να ελέγχεις μια ενωμένη (σε στυλ ΕΕ) και αδύναμη ευρώπη. Και επειδή τελευταία μερικοί ευρωπαίοι “ηγέτες” αντιδρούν καμιά φορά σε ορισμένες πολιτικές των ΗΠΑ, οι τελευταίοι έχουν βάλει στόχο να αποδυναμώσουν ακόμα περισσότερο την ΕΕ για να την έχουν εντελώς του χεριού τους (πρώτα η διεύρυνση στους 27, μετά η συνεχής επιμονή των ΗΠΑ για είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ… και το τελευταίο δεν είναι καθόλου τυχαίο). Ελπίζω να ανέφερα ορισμένα επιχείρηματα και τα ξαναλέμε 
Τώρα διάβασα και τα σχόλια του mandrake σε αυτή τη διακύρξη του 1950 και συμφωνώ στα περισσότερα. Στα λόγια και στα γραπτά κείμενα-ευχολόγια όλα καλά (σχετικό και αυτό) είναι. Στην πράξη είναι το θέμα… Στην τελική, το θέμα είναι αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με την όλη λογική.
Και κάτι ακόμα… ζούμε σε εποχή μεσοπολέμου, να μην το ξεχνάμε αυτό. Μεγάλοι πόλεμοι θα ξαναγίνουν (και ίσως συντομότερα από ότι νομίζουμε), είτε για το νερό, είτε για κλιματικούς λόγους, είτε για ενέργεια κλπ. Επίσης, η επίτευξη ειρήνης με τίμημα την προσωπική ελευθερία, εμένα προσωπικά δεν μου κάθεται καθόλου καλά. Θα σταματήσω εδώ, γιατί μετά θα μας ψάχνει η ευρωαστυνομία (για το καλό του συνόλου πάντα… 8) )
Χρωστάω απάντηση σε Ellanor, αλλά ή θα την κάνω μετά τις διακοπές μου ή όταν τον δω από κοντά (προτιμώ το 2ο για να είμαι ειλικρινής), αν και δε νομίζω πως έχω πολλά να πω. Πλέον σιγά σιγά προσεγγίζουμε κάποιες κοινές θέσεις από διαφορετικές πλευρές νιώθω.
Από όλα όσα ποσταρίστηκαν όσο έλειψα, κρατώ αυτό:
+1 και επαυξάνω. Η Ε.Ε. δε φτιάχτηκε για το παγκόσμιο καλό, αλλά για το καλό των χωρών που την απαρτίζουν και μόνο. Και εγώ προτιμώ μια Ε.Ε. πιο στέρεα στους ηθικούς φραγμούς της.
Πώς ικανοποιείται το αίσθημα δικαίου όταν η Ε.Ε. επιλέγει την εισαγωγή προϊόντων που έχουν παραχθεί με τρόπους ενάντια στις θεμελιώδεις αρχές της και το σύνταγμα των χωρών της Ε.Ε.; Δεν κρύβεται πίσω από το δάχτυλο της, όταν δέχεται να εισάγει φθηνότερα προϊόντα, από χώρες όπως η Κίνα ή η Ινδία, όπου οι εργασιακές συνθήκες είναι από τις χειρότερες, πάμπολα εργατικά δυστυχήματα από τους ανύπαρκτους κανόνες ασφαλείας και κανένα μα κανένα εργασιακό δικαίωμα για τους πολίτες τους (και άρα ακόμα μικρότερο κόσμος παραγωγής); Όταν μία χώρα παράγει κάτι με σκλάβους (γιατί σε αυτές τις χώρες, οι συνθήκες θυμίζουν συνθήκες σκλαβιάς, ας μη γελιόμαστε) και μία άλλη χώρα (Ε.Ε. εν προκειμένω) το εκμεταλλεύεται, τότε πώς μπορούμε να πιστεύουμε πως η Ε.Ε. ενδιαφέρεται για το παγκόσμιο καλό? Εδώ νομιμοποιεί και στηρίζει τέτοιες συνθήκες εργασίας, κάνοντας και τους κατοίκους της συμμέτοχους.
Η Ελλάδα (και συγκεκριμένα η ναυτιλία) έχει βγάλει πάρα μα πάρα πολλά λεφτά από το άνοιγμα της Κίνας. Η αγοραστική ικανότητα του Έλληνα και του Ευρωπαίου αυξήθηκε μόνο και μόνο από τη διάθεση στην αγορά των πάμφθηνων κινεζικών προϊόντων. Αλλά με τι ηθικό κόστος? Για τις επόμενες γενιές, εμείς θα είμαστε εκείνοι οι κάτοικοι της Γης, που επέλεξαν να έχουν και να εκμεταλλεύονται ανθρώπους - “δούλους” στην Ασία και την Αφρική για να τους φτιάχνουν τζάμπα αγαθά για ένα κομμάτι ψωμί. Τι κι αν το Σύνταγμα μας, προσπαθεί να εξασφαλίσει το αντίθετο;
Αυτό δεν καταλαβαίνω πως ακριβώς είναι επιχείρημα ενάντια στην ΕΕ. Επιχείρημα υπέρ του να “προσέχουμε την ΕΕ από τους Αμερικάνους” είναι και όχι για το αν πρέπει να υπάρχει ή όχι ΕΕ (εκτός αν επιχειρηματολογείς για κάτι άλλο στο ποστ σου)
μιας και μου άρεσε η συζήτηση μας σε αυτό το τόπικ, σας παραθέτω ένα ενδιαφέρον κειμενάκι από την Ελευθεροτυπία (13/7/2008 ). Προσωπικά μου φαίνεται πως μιλάει για μια κατάσταση που σύντομα θα τη δούμε μπροστά. Δε νιώθω πως αυτή τη στιγμή υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά σιγά σιγά αρχίζει να εμφανίζεται και σύντομα θα εντασσόμαστε και εμείς σαν χώρα σε αυτά για τα οποία συζητούν.
Η δημοκρατία είναι σήμερα σε κρίση. Σε αυτή τη διάγνωση συγκλίνουν οι αναλύσεις δύο γνωστών γάλλων φιλοσόφων, του Μαρσέλ Γκοσέ και του Πιερ Μανάν. Ο διάλογός τους -αποσπάσματα του οποίου παρουσιάζουμε στη συνέχεια- δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Le Magazine Litteraire».
ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΙΝΤΕ ΣΑΡΤΟΡΙΟ
ΜΑΡΣΕΛ ΓΚΟΣΕ: Η ιδέα ότι υπάρχει μια κρίση της δημοκρατίας δεν είναι διόλου αυτονόητη για πολλούς από τους συγχρόνους μας. Σε τελευταία ανάλυση η δημοκρατία νίκησε. Νίκησε ό,τι απέμενε από τους ολοκληρωτισμούς. Μπορεί ωστόσο να αναρωτηθεί κανείς μήπως αυτή η πρόοδος είχε ως αποτέλεσμα να αποσταθεροποιήσει μερικές από τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις λειτουργίας των πολιτικών κοινωνιών μας.
Πίσω από αυτά τα νικηφόρα φαινόμενα κρύβεται μια βαθιά δυσθυμία που αγγίζει, πέρα από τη λειτουργία των καθεστώτων με τη στενή της έννοια, τον ίδιο τον ορισμό αυτού που περιμένουμε από μια δημοκρατία. Το παράξενο της τωρινής εικόνας της είναι ότι η δημοκρατία υποφέρει εξαιτίας της ίδιας της καθιέρωσης των αρχών που τη θεμελιώνουν. Ο θρίαμβος των ατομικών ελευθεριών, τον οποίο παρακολουθούμε, καθιστά κενή νοήματος την ιδέα μιας κοινότητας απόφασης.
Πλήττοντας τις κυβερνήσεις με μια διάχυτη έλλειψη νομιμοποίησης, αποκλείει την αντιπροσώπευση μιας συλλογικής μοίρας και μιας εξουσίας που ασκείται από κοινού. Αν δεν υπάρχουν παρά μόνον άτομα, τότε η μόνη νόμιμη κοινότητα είναι η οικουμενική κοινότητα. Και οι ιστορικές κοινότητες, τα έθνη, χάνουν το κύρος τους ως αρμόζοντα πολιτικά πεδία. Η κρίση είναι πολύ βαθιά γιατί πλήττει τις ίδιες τις προϋποθέσεις που καθιστούν εφικτή την πολιτική ζωή.
ΠΙΕΡ ΜΑΝΑΝ: Συμμερίζομαι σε μεγάλο βαθμό αυτή τη διαπίστωση, αν και διστάζω να χρησιμοποιήσω τον όρο «κρίση». Γιατί αρκεί να διατρέξει κανείς τα έργα των μελετητών της πολιτικής ζωής εδώ και δύο ή τρεις αιώνες, για να βρει σε αυτά πολλαπλές διαγνώσεις κρίσης.
Η κρίση είναι κατά κάποιον τρόπο σύμφυτη με την ιστορία των δημοκρατιών και ίσως και με την ευρωπαϊκή ιστορία. Η δυσκολία που συναντάει η δημοκρατία συνδέεται πράγματι με την ίδια την ουσία της. Πάντοτε υπήρχε αμφισημία στον ορισμό της φιλελεύθερης δημοκρατίας, ίσως και της δημοκρατίας γενικά, όπως μαρτυρεί ήδη ο Πλάτων. Η δημοκρατία, όπως την αντιλαμβανόμαστε, ορίζεται πρώτα απ’ όλα από την προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, που συμπεριλαμβάνουν το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική ζωή, αλλά και από την αυτοκυβέρνηση ενός συγκροτημένου πολιτικού σώματος, στην πράξη από την αυτοκυβέρνηση ενός έθνους. Το νέο φαινόμενο σήμερα σχετίζεται με το γεγονός ότι το πρώτο μέρος του ορισμού κατέληξε κατά κάποιον τρόπο να συνοψίζει ολόκληρη τη δημοκρατική ζωή. Οσο για το δεύτερο μέρος, την αυτοκυβέρνηση του πολιτικού σώματος, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε με αυτό, στο βαθμό που προϋποθέτει την καθυπόταξη των ατομικών δικαιωμάτων σε έναν κοινό σκοπό, σε ένα κοινό σχέδιο, σε μια κοινή ζωή. Τι είναι η δημοκρατία για τους συγχρόνους μας; Είναι η όλο και πιο σχολαστική προστασία των ατομικών δικαιωμάτων, τα οποία γίνονται αντιληπτά με όλο και πιο επεκτατικό τρόπο. Ο ενθουσιασμός γι’ αυτή τη δημοκρατία των δικαιωμάτων του ανθρώπου, που έγινε η μοναδική και εξαντλητική ερμηνεία του περιεχομένου της δημοκρατικής ζωής, θέτει σήμερα ένα ολέθριο ερωτηματικό πάνω στη νομιμοποίηση των βασικών μας πολιτικών κοινοτήτων.
Από δω πηγάζει η αμφιβολία που βαραίνει πάνω στην αντιπροσωπευτική ικανότητα των κυβερνήσεών μας και ακόμη περισσότερο πάνω στην αυτοσυνείδηση των πολιτών. Σήμερα, σε μιαν ατμόσφαιρα πιο ειρηνική από εκείνη της δεκαετίας του ‘30, τα ερωτήματα οδηγούν κυρίως στον ίδιο το λαό. Η αγωνία των Γάλλων προέρχεται λιγότερο από το γεγονός ότι αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται καλά και περισσότερο από την αβεβαιότητα γι’ αυτό που τους συγκροτεί ως λαό- ένα λαό για τον οποίο αναρωτιούνται αν αξίζει τον κόπο να διατηρείται και να συνεχίζει να υπάρχει.
ΜΑΡΣΕΛ ΓΚΟΣΕ: Η ειδική δυσκολία των σύγχρονων δημοκρατικών καθεστώτων σχετίζεται με την ίδια τους τη σύνθεση.
Τα στοιχεία από τα οποία αποτελούνται θέτουν απειλητικά προβλήματα συμβατότητας. Η διαδικασία που εγώ προτείνω να αποκαλούμε «έξοδος από τη θρησκεία» -για να αποφεύγουμε τα αδιέξοδα της «εκκοσμίκευσης»- γέννησε έναν επαναπροσδιορισμό της σύγχρονης κοινωνίας στις τρεις βασικές όψεις της: την πολιτική, το δίκαιο και την ιστορία.
Η πολιτική νεωτερικότητα παίρνει πρώτα τη μορφή της ανάδυσης των σύγχρονων εθνών-κρατών, δηλαδή ενός τύπου εξουσίας πρωτόγνωρου εξαιτίας του απρόσωπου χαρακτήρα των θεσμών του και της έκτασης των αρμοδιοτήτων του και ταυτόχρονα ενός εξίσου καινούριου τύπου κοινότητας, μιας κοινότητας ίσων. Σε ένα δεύτερο στάδιο, η πολιτική νεωτερικότητα εκδηλώνεται με έναν επαναπροσδιορισμό του θεμελίου κάθε νομιμότητας στη βάση των ατομικών δικαιωμάτων. Τελευταίο στάδιο και τελευταίο στοιχείο της αυτόνομης νεωτερικότητας η ιστορία, δηλαδή ο αναπροσανατολισμός της συλλογικής δραστηριότητας από το παρελθόν προς το μέλλον. Ολες οι κοινωνίες είναι ιστορικές, πράγματι, αλλά δεν είναι όλες προσανατολισμένες στην ιστορία, δηλαδή στην αυτοκατανόησή τους υπό το έμβλημα της αλλαγής. Ολο το πρόβλημα των δημοκρατιών είναι να συναρθρώσουν αυτές τις τρεις συνιστώσες, οι οποίες τραβούν προς διαφορετικές κατευθύνσεις και οι οποίες κυριαρχούν διαδοχικά.
Ετσι σήμερα είμαστε υπό τη μονομερή αυτοκρατορία του δικαίου, η οποία αποσταθεροποιεί τον συλλογικό μηχανισμό. Οι κρίσεις της δημοκρατίας είναι στο βάθος κρίσεις της σύνθεσης των συστατικών στοιχείων του κόσμου μας.
[CENTER]Πολεμική αναμέτρηση Γεωργίας - Ρωσίας την ώρα της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων[/CENTER]
Την ώρα της έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων λάμβανε πολεμική διάσταση η σύγκρουση Γεωργίας - Ρωσίας για τη Νότια Οσετία. Ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις εισήλθαν στην αποσχισθείσα επαρχία μετά τη γεωργιανή επιχείρηση για την επανάκτηση του ελέγχου. Ρωσικά αεροσκάφη βομβάρδισαν στρατιωτική βάση έξω από την Τιφλίδα και οι γεωργιανές δυνάμεις κατέρριψαν ρωσικά μαχητικά…
Ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις εισήλθαν στη Νότια Οσετία από τη γειτονική Βόρεια Οσετία [ρωσική επικράτεια] και κινούνται προς την πρωτεύουσα Τσχνιβάλι.
Ρωσικά μαχητικά βομβάρδισαν στρατιωτική βάση έξω από την πρωτεύουσα της Γεωργίας, Τιφλίδα, δήλωσε ανώτατος αξιωματούχος των γεωργιανών υπηρεσιών ασφαλείας στο Reuters. Δεν υπήρξαν τραυματίες, αλλά καταστράφηκαν εγκαταστάσεις. «Μας κήρυξαν τον πόλεμο» δήλωσε. Η βάση βρίσκεται σε απόσταση 25 χιλιομέτρων από την Τιφλίδα.
Το υπουργείο Εσωτερικών της Γεωργίας ανακοίνωσε ότι οι δυνάμεις της χώρας κατέρριψαν δύο ρωσικά μαχητικά αεροσκάφη επάνω από γεωργιανό έδαφος. Περαιτέρω πληροφορίες δεν δόθηκαν. Ανάλογη ανακοίνωση που είχε κάνει η Γεωργία προ ωρών διαψεύστηκε από τη Ρωσία.
Ο πρόεδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι κατήγγειλε τη Ρωσία ότι εισβάλλει σε γεωργιανό έδαφος, τονίζοντας ότι βαρέα ρωσικά άρματα μάχης εισέρχονται στην περιοχή της Νότιας Οσετίας. Αναφέρθηκε και στην κατάρριψη των ρωσικών μαχητικών, χωρίς να υπεισέλθει σε λεπτομέρειες.
«Εκατόν πενήντα ρωσικά άρματα μάχης, τεθωρακισμένα οχήματα μεταφοράς προσωπικού και άλλα οχήματα έχουν εισέλθει στη Νότια Οσετία» δήλωσε ο Σαακασβίλι σε συνέντευξη Τύπου. «Πρόκειται για ξεκάθαρη εισβολή στο έδαφος άλλης χώρας. Έχουμε ρωσικά τεθωρακισμένα στο έδαφός μας, πολεμικά αεριωθούμενα πάνω από το έδαφός μας μέρα μεσημέρι» δήλωσε.
«Πρέπει ακόμα να σας πω ότι οι γεωργιανές δυνάμεις κατέρριψαν δύο ρωσικά αεριωθούμενα πάνω από το γεωργιανό έδαφος’, είπε ακόμα χωρίς να υπεισέλθει σε λεπτομέρειες.
Ορίστε, και πάνω που νομίζες πως όλα έχουν τελειώσει, πως καποια πράγματα τα σεβόμαστε (και καλα ολυμπιακη εκεχειρια)…
ε αντε μου στο διαολο.
Ολυμπιακή εκεχειρία ίσχυε στην Ελλάδα των Ολυμπιακών αγώνων. Στους olympic games είναι λογικό να μην ισχύει. Θα ήταν ιεροσυλία αν ίσχυε!
H σωστή λέξη είναι ρομαντικό. Θα ήταν πολύ ρομαντικό αν ίσχυε…
Και πολύ ψεύτικο. Αν είναι να μισιόμαστε και απλά να κάνουμε pause για λίγο καιρό, ποιό το νόημα;
Δεν νομίζω ότι οι Ολυμπιακοί είναι το κατάλληλο μέσο ακτιβισμού για ειρήνη. Ο καθένας ότι τον θέλουν να πιστεύει βέβαια.
Πάρτε και αυτό μιας και είναι σχετικό, δεν δώθηκε σημασία στα αθλητικά (στο τόπικ των Ολυμπιακών) και επειδή δεν κόλλαγε.
Για άλλους όνειρο, για άλλους εφιάλτης
Του ΝΙΚΟΛΑ ΖΗΡΓΑΝΟΥ
Μία εβδομάδα πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου και ήδη η διοργάνωση χαρακτηρίζεται από την ωμή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που γίνεται από τις αρχές στο όνομα «της τάξης και της αρμονίας».
Οπως επισημαίνει η πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, «η Κίνα χρησιμοποιεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως πρόσχημα για να ενισχύσει την καταπίεση των υποστηρικτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για να αδειάσει την πρωτεύουσά της από τους ανεπιθύμητους».
*Η λαμπαδηδοδρομία για την Ολυμπιακή Φλόγα σηματοδότησε στις 24 Μαρτίου τον κύκλο των διώξεων, με επίκεντρο το Θιβέτ και την αιματηρή καταστολή των ειρηνικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας των θιβετιανών αυτονομιστών από δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας.
*Στη συνέχεια, στις 12 Μαΐου, ήρθε ο μεγάλος σεισμός στην επαρχία Σετσουάν, με 7,9 Ρίχτερ και 70.000 νεκρούς. Η τραγωδία σαν σάβανο κάλυψε τα πάντα, και τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Κίνα έπαψαν να είναι στο επίκεντρο των διεθνών ΜΜΕ.
Ομως, όταν άρχισαν να διαμαρτύρονται οι συγγενείς των χιλιάδων μαθητών και φοιτητών που χάθηκαν μέσα στα ερείπια, τη θέση της συμπόνιας πήρε και πάλι η καταστολή του κράτους.
Ο νόμος της σιωπής
Οι συγγενείς διαμαρτυρήθηκαν με διαδηλώσεις για τα «χάρτινα» σχολεία και για τους πανεπιστημιακούς κοιτώνες που κατέρρευσαν λόγω της αδηφάγου κερδοσκοπίας των εργολάβων που χρησιμοποίησαν προβληματικά υλικά στην κατασκευή τους.
Η κυβέρνηση κάλυψε το σκάνδαλο και άρχισε κύμα διώξεων ενάντια σε όσους συνέχισαν να αντιδρούν. Παρά τις αποζημιώσεις με αντίτιμο τη σιωπή, αρκετοί γονείς και καθηγητές συνέχισαν, ωστόσο, να αντιδρούν και να ζητούν τη διεξαγωγή έρευνας.
*Ο δάσκαλος Λιου Σάο Κουν, που μετέδωσε στο Διαδίκτυο φωτογραφίες από τα γκρεμισμένα σχολεία, συνελήφθη και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο αναμόρφωσης, θυμίζοντας τις ημέρες της Πολιτιστικής Επανάστασης και της κόκκινης τρομοκρατίας. Κατηγορείται για διασπορά ψευδών ειδήσεων και υπονόμευση της κοινωνικής τάξης.
*Στις 11 Ιουνίου συνελήφθησαν ο ακτιβιστής Χουάνγκ Χσιάο Μιν και ο δημοσιογράφος Ουέι Ζεν Λινγκ, όταν προσπάθησαν να μεταβούν στην περιοχή του σεισμού. Οι αρχές απαγόρευσαν να τους επισκεφθούν συγγενείς και δικηγόροι των θυμάτων.
*Στη φυλακή οδηγήθηκε και ο δημοσιογράφος Χουάνγκ Κι, που δημιούργησε ειδικό δικτυακό τόπο για τα θύματα και φιλοξένησε την οργή των χαροκαμένων γονιών από το Σετσουάν.
*Την ίδια τύχη, για το ίδιο αδίκημα είχε και ο πανεπιστημιακός καθηγητής Ζενγκ Χονγκ Λινγκ.
*Από τις αρχές του ολυμπιακού έτους, ξεκίνησε η τελική φάση του σχεδίου που αποσκοπεί στην αποστείρωση του Πεκίνου από τα μικρόβια των διαφωνούντων και των «μη ενταγμένων στο κοινωνικό σύνολο των πολιτών».
Ζητιάνοι, αδέσποτα σκυλιά, εξαρτημένοι από ναρκωτικές ουσίες και απλοί άστεγοι, απομακρύνθηκαν βίαια από το κέντρο της πρωτεύουσας και κλείστηκαν σε προσωρινά στρατόπεδα.
*Αλλοι, ύποπτοι για πολιτική ανυπακοή, είχαν χειρότερη μοίρα: Συνελήφθησαν με βάση ειδική νομοθεσία, φυλακίστηκαν χωρίς δικαίωμα υπεράσπισης, χάθηκαν από προσώπου γης.
Δικηγόροι υπό περιορισμό
Στο στόχαστρο των κρατικών αρχών μπήκαν όχι μόνο οι ύποπτοι ακτιβιστές, αλλά και, με ιδιαίτερη έμφαση, οι δικηγόροι υπερασπιστές κατηγορουμένων για πολιτικά εγκλήματα.
*Τρεις δικηγόροι που πήραν μέρος στις 3 Ιουνίου στη συγκέντρωση μνήμης για τη σφαγή στην πλατεία Τιέν Αν Μεν τέθηκαν σε κατ’ οίκον περιορισμό.
*Στις 12 Ιουλίου ανακρίθηκε ο δικηγόρος Ζενγκ Εν Κονγκ, από την Σαγκάη, γιατί έδωσε συνέντευξη σχετικά με την κατάσταση στο Θιβέτ. Στη συνέχεια, άγνωστοι τον ξυλοκόπησαν και τον «συμβούλευσαν» να κοιτάει μόνο τη δουλειά του. Ο Ζενγκ βρίσκεται σήμερα σε κατ’ οίκον περιορισμό. Ηταν επίσης συνήγορος των κατοίκων της Σαγκάης που διαμαρτύρονται για τις υποτιμημένες και υποχρεωτικές απαλλοτριώσεις γης για να κατασκευαστεί μια νέα υπερταχεία σιδηροδρομική γραμμή.
*Σε δίκη με προδιαγεγραμμένη καταδίκη οδηγείται η δικηγόρος Νι Γιου Λαν, η οποία υπερασπίζεται τους χιλιάδες πολίτες του Πεκίνου που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους για να προωθηθούν οικιστικά σχέδια που σχετίζονται με τους Αγώνες.
Η Νι είναι προσωρινά κρατούμενη και αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κινητικότητας μετά τον άγριο ξυλοδαρμό της από αστυνομικούς, το 2002.
*Τον Μάρτιο εξαφανίστηκε ο δικηγόρος και λέκτορας Πολιτικών Επιστημών Τενγκ Μπιάο, 34 ετών, ο οποίος υπερασπιζόταν θιβετιανούς κρατούμενους αλλά και έναν από τους πιο διάσημους κινέζους αντιφρονούντες, τον τυφλό δικηγόρο Τσενγκ Γκουάνγκ Τσενγκ.
*Ο Τσενγκ εκτίει ποινή τεσσάρων ετών γιατί είχε αποκαλύψει στο παρελθόν τις υποχρεωτικές αμβλώσεις και τη βία των αρχών κατά των γυναικών που εγκυμονούσαν κατά παράβαση της νομοθεσίας για το «ένα παιδί».
*Οι εκκαθαρίσεις και οι διώξεις που γίνονται στην Κίνα με πρόσχημα τους Ολυμπιακούς Αγώνες σημαδεύουν ανεξίτηλα την αθλητική διοργάνωση του Πεκίνου που δεν προσβάλλει μόνο το ολυμπιακό πνεύμα, αλλά αποτελεί όνειδος για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
*Την ώρα που θα συντρίβονται τα παγκόμσια ρεκόρ από ντοπαρισμένους σούπερμαν κάτω από τις σημαίες πολεθνικών χορηγών, χιλιάδες κινέζοι πολιτικοί κρατούμενοι θα ανυπομονούν να τελειώσει η Ολυμπιακή φιέστα, εξαιτίας της οποίας αυξήθηκαν τα βάσανά τους.
(Αλλο ρεπορτάζ για την Κίνα στο «ΕΨΙΛΟΝ». Αφιέρωμα στην τέχνη της χώρας αυτής στο «Επτά»)
Φούσκα ολυμπιακών διαστάσεων
Του IGNACIO RAMONET*
Με το σλόγκαν «Ενας κόσμος, ένα όνειρο», οι Ολυμπιακοί Αγώνες θα δώσουν την ευκαιρία στις κινεζικές αρχές να αποκατασταθούν σε διεθνές επίπεδο, μετά την παγκόσμια καταδίκη που επέφερε η σφαγή της πλατείας Τιενανμέν, το 1989. Να γιατί η επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου είναι βασική στα μάτια τους και γιατί ο πρωθυπουργός Γουέν Τζιαμπάο επιμένει στα νοήματα της «αρμονίας» και της «σταθερότητας».
Ετσι εξηγείται, επίσης, η βαρβαρότητα στην καταστολή της εξέγερσης στο Θιβέτ, τον περασμένο Μάρτιο. Καθώς και ο θυμός των κινέζων ηγετών ενάντια στις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που τάραξαν την πορεία της Ολυμπιακής Φλόγας. Τέλος, η ταχύτητα αποστολής βοήθειας μετά το σεισμό του Σετσουάν, στις 12 Μαΐου. Τίποτα δεν πρέπει να διαταράξει τον παγκόσμιο θρίαμβο της Κίνας.
Οι Αγώνες θα μνημονεύσουν επίσης τα τριάντα χρόνια από την έναρξη των μεταρρυθμίσεων, το 1978, από τον Ντενγκ Χσιάο Πινγκ. Μεταρρυθμίσεις, οι οποίες ευνόησαν το «οικονομικό θαύμα» και τη θαυμαστή αναγέννηση της Κίνας. Πράγματι η επιτυχία της είναι εντυπωσιακή: το ΑΕΠ της διπλασιάζεται κάθε οκτώ χρόνια. Με πληθυσμό 1,35 δισ. κατοίκους, η Κίνα είναι ήδη η τρίτη οικονομία του κόσμου. Εφτασε τη Γερμανία, θα ξεπεράσει την Ιαπωνία το 2015 και τις ΗΠΑ γύρω στο 2050. Είναι ταυτόχρονα ο μεγαλύτερος εξαγωγέας και ο μεγαλύτερος καταναλωτής του πλανήτη.
Ομως, το «θαύμα» έχει και πολλές αθέατες πλευρές. Κατ’ αρχάς τις σοβαρές παραβιάσεις ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αντίθετα με τις αξίες του Ολυμπισμού, στην Κίνα εκτελούνται 7.000 θανατικές ποινές το χρόνο, δηλαδή το 80% του συνόλου στον κόσμο! Εξάλλου, η σταθερότητα του γίγαντα αυτού της Ανατολής απειλείται από πολλούς κινδύνους: οικονομικό κραχ, ανεξέλεγκτος πληθωρισμός, οικολογική καταστροφή και συνεχείς κοινωνικές αναταραχές.
Ηδη, από τον Ιανουάριο του 2007, ο αντιπρόεδρος της λαϊκής βουλής, Τσενγκ Σι Γουέι, προειδοποιούσε: «Αυτή τη στιγμή, σχηματίζεται μια κερδοσκοπική φούσκα. Οι επενδυτές θα έπρεπε ν’ ανησυχούν για τα ρίσκα»(1). Και πρόσφατα ο Αλαν Γκρίνσπαν, πρώην πρόεδρος της Αμερικανικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας, χαρακτήρισε «υπερτιμημένες» τις κινεζικές χρηματιστηριακές αγορές. Ο δείκτης του χρηματιστηρίου της Σαγκάης τετραπλασιάστηκε από τις αρχές του 2006 και παρουσιάζει από τις αρχές του 2008 συνολικά κέρδη που φθάνουν τα 106%! Η προοπτική ενός κραχ είναι πλέον ορατή.
Για την ώρα, ο αριθμός των πλουσίων αυξάνει συνεχώς. Η Κίνα βρίσκεται ήδη στην έκτη θέση παγκοσμίως με βάση τον αριθμό των εκατομμυριούχων της σε δολάρια (250.000 εκατομμυριούχοι), ενώ ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξάνει επιθετικά -μόνο σε έναν χρόνο πολλαπλασιάστηκε επί επτά. Ομως η φιλελεύθερη πολιτική του καθεστώτος βαθαίνει το ρήγμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς. Η μεγέθυνση των ανισοτήτων είναι ανάμεσα στις γρηγορότερες του κόσμου και διαιρεί την Κίνα σε κερδισμένους και χαμένους. Υπάρχουν 700.000.000 φτωχοί -το 47% του πληθυσμού!- που ζουν με λιγότερα από δύο ευρώ την ημέρα και 300.000.000 πολύ φτωχοί που ζουν με λιγότερο από ένα ευρώ κάθε μέρα.
Γιατί το κινεζικό θαύμα βασίζεται στην καταπίεση και την εκμετάλλευση της τεράστιας στρατιάς εργατών (εκείνοι που προμηθεύουν τον πλανήτη με όλων των ειδών τα φθηνά καταναλωτικά αγαθά). Συχνά εργάζονται 60 ή 70 ώρες την εβδομάδα και κερδίζουν λιγότερα από τον βασικό μισθό. Περισσότεροι από 15.000 εργάτες, κάθε χρόνο, χάνονται σε εργατικά ατυχήματα. Οι κοινωνικές συγκρούσεις αυξάνονται κατά 30% το χρόνο, όπως και οι απεργίες, οι εξεγέρσεις των αγροτών και τα σκάνδαλα γύρω από την παιδική εργασία.
Το σημερινό πλαίσιο ευνοεί τη δυσαρέσκεια. Στην Κίνα, όπως παντού αλλού, η έκρηξη της τιμής των προϊόντων διατροφής και της ενέργειας προκαλεί αύξηση του πληθωρισμού (7,7% τον Μάιο) και χαμηλώνει το βιοτικό επίπεδο. Το Πεκίνο φοβάται τώρα το φάντασμα ενός αποσταθεροποιητικού πληθωρισμού, ο οποίος θα μπορούσε να προκαλέσει νέες μαζικές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, όπως εκείνες που συνέτριψε ο στρατός στην πλατεία Τιενανμέν, τον Ιούνιο του 1989.
Σε όλα αυτά προστίθεται και ο κίνδυνος μιας οικολογικής καταστροφής που διαφαίνεται στον ορίζοντα και που, χωρίς αμφιβολία, αποτελεί μία από τις πιο επείγουσες προκλήσεις. Ο ίδιος ο υπουργός Περιβάλλοντος, Παν Γιούε, παραδέχτηκε το μέγεθος του προβλήματος: «Πέντε από τις δέκα πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου βρίσκονται στην Κίνα. Οξινες βροχές πέφτουν στο ένα τρίτο των εδαφών μας. Το μισό νερό των επτά μεγαλύτερων ποταμών είναι άχρηστο», παραδέχτηκε.
«Το ένα τρίτο του αστικού πληθυσμού αναπνέει βαριά μολυσμένο αέρα. Μόνο το ένα πέμπτο των αστικών αποβλήτων υφίσταται οικολογική επεξεργασία. Εξαιτίας της μόλυνσης του αέρα και του νερού, σπαταλάμε το 8-15% του ΑΕΠ μας, χωρίς να υπολογίζουμε το κόστος στην υγιεινή και τον άνθρωπο. Μόνο στο Πεκίνο, το 70-80% των καρκίνων έχουν σχέση με το περιβάλλον. Ο καρκίνος του πνεύμονα είναι η πρώτη αιτία θανάτου»(2).
Ολοι όσοι είναι δυσαρεστημένοι από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται η χώρα περιμένουν να επωφεληθούν από το μεγάλο ραντεβού των Αγώνων και την άφιξη 30.000 ξένων δημοσιογράφων για να εκφράσουν το θυμό τους. Οι αρχές είναι σ’ επιφυλακή. Ελπίζουν να μπορέσουν να απενεργοποιήσουν το τεράστιο βαρέλι… κοινωνική πυρίτιδας που δημιουργείται, ώστε οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου να μη βάλουν φωτιά στην Κίνα.
(1) «Financial Times», Λονδίνο, 30 Ιανουαρίου 2007.
(2) «Der Spiegel», Αμβούργο, Απρίλιος 2005.
- Ο IGNACIO RAMONE είναι πρώην διευθυντής της Monde Diplomatique, γνωστός δημοσιολόγος και αρθρογράφος.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 03/08/2008
Πηγή: http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,id=36271824,10099120,2338864
ναι νταξει, αυτο με την εκεχειρία δεν είπα πως ειναι σωστο κλπ, αλλά απλά τονίζει ειρωνικά την αντιθεση του τότε με το σήμερα.
Όπως και να’χει, επιδεινώνεται η κατάσταση και δεν θα’χουμε καλα ξεμπερδέμετα.
Sad.
Μήπως δεν είδαμε το ίδιο έργο και στην Ελλάδα? Θυμηθείτε πότε μπήκαν οι κάμερες στους δρόμους (το 2004, με αφορμή την ασφάλεια για τους ολυμπιακούς αγώνες), την ένταση της αστυνομοκρατίας και της καταστολής, της παρακολούθησης σε αεροδρόμια, το ζέπελιν…
Βέβαια τα Μ.Μ.Ε. το βουλώσανε. Τώρα τους έπιασε το ανθρωπιστικό τους και είπανε να κατηγορήσουνε την Κίνα. Στην Ελλάδα του 2004 όλα ρολόι κύλησαν.
Ε τοτε υπερισχυε το “εθνικο συμφερον”… Ηταν αναγκαια η εθνικη ομοψυχια, αφενος για να συγκινησουμε τους κουτοφραγκους και αφετερου για να εκμηδενιστουν οι εσωτερικες κοινωνικες αντιθεσεις. Αρτος και Θεαματα.
αυτο ειδικα με τις καμερες ηταν το χειροτερο.Ειπαν οτι μετα τους ολυμπιακους θα τις βγαλουν.Που?
αχαχαχα…αυτο μου θυμιζει, αν και ασχετο με το θεμα των καμερων, μια δηλωση του γιωργακη του παπανδρεου, μετα απο την αυξηση του ΦΠΑ απο 18 σε 19% απο την κυβερνηση της ΝΔ, οτι οταν το ΠΑΣΟΚ ξαναερθει στην εξουσια, θα το ξαναεπαναφερει στο 18%. :lol: :lol: Εγω περιμένω…
Παντα τετοια γεγονοτα, οπου απαιτειται η εθνικη και κοινωνικη συναινεση (μεγαλα αθλητικα γεγονοτα, τραγωδιες εθνικης εμβελειας κλπ), είναι οι καλυτερες ευκαιριες για τη θεσμοθετηση αντικοινωνικών νομων και μετρων.
Απ’οτι ακους μη πιστευεις τιποτα,απ’οτι βλεπεις πιστευε τα μισα.
Άρτος και θεάματα,παντεσπάνι και ολυμπιακοί αγώνες.
θα προτιμησω ενα γαλακτομπουρεκο…