Βασικά αυτό που εννοώ είναι πως κάποια στιγμή ένιωσα κάτι πραγματικά δυνατό για κάποιον και τότε μόνο συνειδητοποίησα πόσο μικρή σημασία είχαν όλα τα συναισθήματα που είχα νιώσει για προηγούμενα άτομα, τα οποία σε μερικές περιπτώσεις ήταν επίσης ισχυρά παρόλα αυτά. Έτσι στην πρώτη περίπτωση θεωρώ πως αυτό που ένιωσα για εκείνο το άτομο ήταν περισσότερο αγάπη και ξέφυγε πέρα από τον έρωτα- που θα μπορούσα να πω πως περιορίστηκα για τους άλλους.
Και στις δυο περιπτώσεις υπήρχαν τα καρδιοχτύπια, ο ενθουσιασμός, οι μεταπτώσεις στη διάθεση και ό,τι συνεπάγεται αυτή η “κατάσταση”, όμως εκεί που φάνηκε η διαφορά μεταξύ των δύο “κατηγοριών” ( ήταν αφενός στη διάρκεια του χρόνου (γι’ αυτό και ενώ στην αρχή δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τον όρο “αγάπη” όποτε σκεφτόμουν τι ένιωθα γι’ αυτόν, τον χρησιμοποιώ τώρα πια ανασκοπικά) που συνειδητοποίησα πως ενδιαφερόμουν πραγματικά για εκείνο το άτομο, να είναι καλά κλπ, αφετέρου στις σκέψεις μου ως προς το τι τελικά με έκανε να αισθάνομαι έτσι και στην πρώτη περίπτωση, ήταν ένα βαθύτερο δέσιμο που θα μπορούσε να 'ναι και πλατωνικό, γιατί αφορούσε στον [I]άνθρωπο[/I] και όχι στον [I]άνδρα[/I], δηλαδή η καθαρή έλξη που με τράβαγε στους υπόλοιπους (Βασικά, δεν ξέρω πόσο κατανοητή γίνομαι, γιατί είναι λίγο δύσκολο να εκφράσω ακριβώς τα συναισθήματά μου χωρίς να εμβαθύνω -κάτι που ωστόσο λέω να αποφύγω στο φόρουμ :p-, εξάλλου είναι και εντελώς υποκειμενικά.)
Βάσει τελικά αυτής της εμπειρίας πάντως οφείλεται η διάκριση που κάνω στην “αγάπη” και στον “έρωτα”. Από κει και πέρα δε σημαίνει πως μένω κολλημένη σε πρώην
Xαχαχαχ, το “περιεκτικός” δεν το χρησιμοποιώ με την καλή την έννοια όμως. Εννοώ ότι σε μερικές γραμμές προσπάθησα να τα χώσω όλα μέσα χοντρικά και τελικά μετά βίας βγάζω εγώ η ίδια νόημα
Σπουδάζεις κάτι που να έχει σχέση με Φιλοσοφία η Φιλολογία ή κάποια σχολή στην Πάντειο…
Η ανάλυση σου μοιάζει καθαρά σε στυλ φιλοσοφίας και εμπειρίας με καλοσχηματισμένο λόγο και ξεκάθαρη ανάλυση
William Wilson δείχνεις μπερδεμένη όσο αφορά τον έρωτα και αυτό είναι ανησυχητικό.
Πόσταρε τη φωτογραφία σου (με σορτσάκι ει δυνατόν) στο ανάλογο τόπικ και τα υπόλοιπα θα πάρουν το δρόμο τους. :blues:
Δε νιώθω μπερδεμένη πάντως. Μέσα στο μυαλό μου έχω σχηματίσει μια στάνταρ άποψη για το x και y, απλά αφήνω ανοιχτό το περιθώριο να έχω κάνει λάθος εκτίμηση για τις δυο έννοιες και μελλοντικά να έχω μια άλλη γνώμη. Προς το παρόν, όμως, αυτά που πιστεύω μου φαίνονται σωστά
Επειδή τέθηκε το θέμα της απαξίωσης των συναισθημάτων, να κάνω ένα γενικότερο σχόλιο: Είμαι της άποψης ότι από κάθε σχέση πρέπει να κρατάς ό,τι καλύτερο αυτή σου προσέφερε είτε είναι αναμνήσεις είτε είναι μια άλλου τύπου σχέση (πχ. φιλία που γνωρίζω ότι είναι το πιο δύσκολο να επιτευχθεί αφού έχει προηγηθεί ερωτική σχέση με ένα πρόσωπο). Πρέπει όμως για να γίνει αυτό να αξιολογήσεις τη συμπεριφορά του πρώην συντρόφου και τη δική σου, αφήνοντας στην άκρη εγωισμούς (που στο τέλος μιας σχέσης μόνο αρνητικά επιδρούν στη μετέπειτα σχέση) και να ενεργείς με βάση το ηθικά σωστό. Έτσι βλέπεις τα πράγματα στη πραγματική τους διάσταση και συνεπώς πιο ξεκάθαρα.
Συμπέρασμα, το να απαξιώσεις κάτι που ένιωθες το θεωρώ απίστευτα εγωιστικό και προσωπικά έχω κάνει σκληρή αυτοκριτική όταν πήγα να λειτουργήσω κατα αυτό το τρόπο (για να μη πείτε ότι βγάζω την ουρά μου απέξω). Αυτά τα έγραψα όχι για να δικαιολογήσω το προηγούμενο μου πόστ, απλώς εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι. Συναισθηματικά νεκρός δεν είμαι, προσπαθώ να βρώ το σημείο εκείνο όπου τελειώνει η αυθόρμητη έκφραση του έρωτα και αρχίζει η έκφραση μέσω σπασμωδικών κινήσεων ή ακόμα και η συναισθηματική σύγχυση (που έχουν ρίζα ίσως στο ότι ένας από τους 2 ή και οι 2 αδυνατούν να εκφραστούν για διάφορους λόγους) που μπορεί να πληγώσει τον άλλον ή να τον κουράσει ψυχολογικά.
Υ.Γ. 1: Πολυ όμορφη ανάλυση της William Wilson παραπάνω:)
Y.Γ. 2: I know there is no way to avoid, the pain that we must go through, to find the other half that is true
ήταν αφενός στη διάρκεια του χρόνου (γι’ αυτό και ενώ στην αρχή δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τον όρο “αγάπη” όποτε σκεφτόμουν τι ένιωθα γι’ αυτόν, τον χρησιμοποιώ τώρα πια ανασκοπικά) που συνειδητοποίησα πως ενδιαφερόμουν πραγματικά για εκείνο το άτομο, να είναι καλά κλπ, αφετέρου στις σκέψεις μου ως προς το τι τελικά με έκανε να αισθάνομαι έτσι και στην πρώτη περίπτωση, ήταν ένα βαθύτερο δέσιμο που θα μπορούσε να 'ναι και πλατωνικό, γιατί αφορούσε στον [I]άνθρωπο[/I] και όχι στον [I]άνδρα[/I], δηλαδή η καθαρή έλξη που με τράβαγε στους υπόλοιπους (Βασικά, δεν ξέρω πόσο κατανοητή γίνομαι, γιατί είναι λίγο δύσκολο να εκφράσω ακριβώς τα συναισθήματά μου χωρίς να εμβαθύνω -κάτι που ωστόσο λέω να αποφύγω στο φόρουμ :p-, εξάλλου είναι και εντελώς υποκειμενικά.)
