δεν εισαι ευτυχισμενος με τον ερωτα μωρε, ψυχοπαθης εισαι. και τα σπαζει ολα αυτο.
δεν μπορει να αποφευχθει επισης, μπουαχαχαχ. ντιλ γουιθ δις.
το καλυτερο πραγμα του κοσμου επισης.
Δεν ξέρω αν φταίει ο μεσημεριανός καφές αλλά δε σε πολυέπιασα εδώ
τρομαζω
edit: οπως ειπε κι ο vargelis, πολυ θεωρια για το τιποτα. μη τα μπλεκετε, ειναι απλα τα πραγματα. γουσταρω, δε γουσταρεις, παμε για μια μπυρα ματια μου γλυκα λουλουδιασμενα.
κι οτι ειπε το λενιω το οποιο ειναι μικρο αλλα σοφο. να το ακουτε και θα στε πιο ευτυχισμενοι στη ζωη σας.
περίεργο.συνήθως εγώ είμαι που δυσκολεύομαι να σε καταλάβω και διαβάζω τρείς και τέσσερις φορές τα posts σου (αυτό συμβαίνει μόνο με εσένα και τον somnambulist, εξ ου και ο παραλληλισμός κάποια posts πριν).
απλά λέω πως κανείς δε θέλει να δοκιμάσει κάτι που ενδεχομένως να τον κάνει να μη νοιώθει καλά.ότι είναι βολική μια απλή ζωή με καθημερινές μικρές προβλεπόμενες χαρές, παρά μια ζωή που μπορεί να βιώσεις μεγάλες συκινήσεις και προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω.αυτή είναι μια πραγματικότητα.
Υπάρχει έρωτας!.. Αν το’χεις νιώσει, το ξέρεις ότι υπάρχει… και δε συμβαίνει με δική σου επιλογή. Δε γίνεται αυτό που λες (όσο βολικό κι αν θα’ταν αμα γινόταν). Δεν μπορούμε να πατάμε κουμπιά και “κλικ” > ερωτευτήκαμε, “Κλικ” ξερωτευτήκαμε…
είναι κάτι που γίνεται απο μόνο του… και είναι ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΠΡΑΓΜΑ… δηλαδή μόνο αν το έχεις νιώσει θα το καταλάβαινες πόσο wow είναι…
[SPOILER]υδροχόος είσαι?[/SPOILER]
Αυτά είναι! έχει σημασία να περνάς καλά! παν’απ’όλα…
Βέβαια, ο έρωτας δεν πάει μαζί με την καλοπέραση… ΠΡΕΠΕΙ να πηγαίνει έτσι… αλλά δυστυχώς δεν πάει πάντα…
Αυτό!.. είναι αυτή η αδρεναλίνη… αυτό το πράγμα… που με το που αντιλαμβάνεσαι την παρουσία του άλλου… αμέσως νιώθεις το στομάχι σου να σφίγγεται… τα πόδια να κόβονται… το αίμα να τρέχει σαν τρελό στις φλέβες σου… κοκκινίζεις… τρέμεις… σχεδόν λυποθυμάς… ! …
Δεν μπορείς να το δεις τόσο ωμά. Δεν πρέπει βασικά…
Δεν είμαστε μηχανές… τα συναισθήματα υπάρχουν, και δεν τα ΟΡΙΖΕΙΣ… απλά σου’ρχονται… δεν τα ελέγχεις… δε γίνεται να “θεωρείς ότι ερωτευεσαι” επειδη βαριέσαι… ή έχεις ανασφάλειες… αν ήταν έτσι, θα ερωτευόμασταν όλοι κάθε μέρα, κάθε ώρα…
[SPOILER]και τώρα θυμήθηκα αυτό με τα τζίνι… που τους ζητάς να σου πραγματοποιήσουν ευχή… και αν αφορά έρωτα… σου λένε “δεν μπορώ να κάνω τίποτα”… ή και στις μάγισσες που κάνουν τα βουντού… δεν μπορούν να επέμβουν στα ερωτικά θέματα… χεχε[/SPOILER]
Και αυτό που λες για τον στόχο… δεν είναι έρωτας!.. είναι εμμονή-μαλακία-κόλλημα στον εγκέφαλο…!.. (Soraya montenegro φάση… )…
Πράγματι συμφωνώ κι εγώ με τον Dude… πολύ γαμάτο ποστ!..
και για το bold: χαίρομαι που δεν λειτουργώ έτσι, κι ας είμαι κι εγώ κοντά στα 20… δεν συμβιβάζομαι, δεν καταπιέζω συναισθήματα… (ίσως το κάνω μόνο με τον θυμό)… και προσπαθώ να ΖΩ όσο πιο όμορφα και έντονα μπορώ… !
Γενικά θα έλεγα σε όλους να προσπαθούν να πάρουν Ο,ΤΙ καλύτερο μπορούν απ’ολες τις καταστάσεις στη ζωή τους… και αν πέσουν πάνω στον έρωτα… να το ζήσουν όσο πιο δυνατά μπορούν!.. 
Χαχαχαχ, πόσο παίζει να σε στείλω αν σου πω ότι είμαι ιχθύς και μάλιστα με ωροσκόπο καρκίνο;
Πάντως δικαιολογώ το σκεπτικό σου να με περάσεις για υδροχόο με τόση εκλογίκευση που έχω ρίξει και γενικώς για την εντύπωση που σου έχω δώσει περί αναισθησίας, η οποία σε διαβεβαιώ, ωστόσο, είναι εσφαλμένη (για την ακρίβεια μου λένε πως είμαι παραπάνω ευαίσθητη απ’ όσο πρέπει και συνηθίζω να παίρνω τα πράγματα πολύ κατάκαρδα).
Δεν είναι ότι απαξιώνω τα συναισθήματα, για την ακρίβεια ούτε καν τον ίδιο τον έρωτα, ίσα-ίσα θεωρώ πως είναι μια κατάσταση στη ζωή αντίστοιχη με το αλάτι στο φαγητό. [B]ΌΜΩΣ:[/B] Αντιτίθεμαι στο να την ταυτίσω με το αγνό συναίσθημα της αγάπης, από το οποίο μάλιστα τον αποσυνδέω εντελώς. Αν θα έπρεπε να το ταυτίσω με κάποια έννοια, θα χρησιμοποιούσα το “πάθος” ή την “έλξη”.
Η αγάπη είναι κάτι βαθύτερο, πιο πνευματικό, πιο ψυχικό, πιο βαθύ, πιο ουσιώδες. Δε χωρίζεται σε κατηγορίες: φιλική, ερωτική, συγγενική- είναι παντού το ίδιο. Απλά, μπορεί στην περίπτωση μιας σχέσης να συνδυαστεί [I]και [/I]με την έλξη, χωρίς να αποτελέσει μέρος της.
Τον έρωτα πάλι τον αντιλαμβάνομαι, για να δώσω και τον ορισμό που θεωρώ ότι αντιστοιχεί σε αυτόν και βάσει του οποίου υποστηρίζω όσα υποστηρίζω, ως μια κατάσταση στην οποία υποβάλλουμε τους εαυτούς μας, παρακινημένοι από μια εντύπωση που έχουμε καλλιεργήσει βάσει κάποιων ιδανικών που έχουμε ορίσει. Για παράδειγμα, αν εμένα μου αρέσουν οι μαυρομάλληδες με μπλε μάτια, αν δω έναν μαυρομάλλη με μπλε μάτια πιθανώς θα με “τραβήξει” δε μπα να ‘ναι και στόκος, λόγω του ότι ταυτίζεται με ένα ορισμένο πρότυπο που έχω θέσει στον εαυτό μου. Γι’ αυτό το λόγο, άλλωστε, ο έρωτας στηρίζεται κυρίως στην εξωτερική εμφάνιση, ενώ η αγάπη στηρίζεται στο χαρακτήρα, την προσωπικότητα του άλλου, φυσικά πάντα σε συνδυασμό με τους δεσμούς που έχουν καλλιεργηθεί λόγω αυτών… Δεδομένου αυτού ακόμα, πιστεύω πως ο έρωτας είναι κατά βάση σα μια ψευδαίσθηση, αφού κατά το λεγόμενον, οι “αισθήσεις μας εξαπατούν” και είναι η όραση το μέσο εκείνο με το οποίο προσλαμβάνουμε την ιδέα αυτή.
Σαν τα περισσότερα κοριτσάκια της ηλικίας μου φυσικά έχω ερωτευτεί, απλά θεωρώ πως δεν υπάρχουν “σοβαροί” και “λιγότερο σοβαροί έρωτες” όπως μας τους κατατάσσουν ανάλογα την ηλικία μας, αλλά ότι [I]γενικά
[/I] ο έρωτας είναι μια επιπόλαια κατάσταση, ένα διαστρεβλωμένο απότοκο της λάθος άποψής μας για την αγάπη, η οποία αποτελεί τον πραγματικά ώριμο καρπό των συναισθημάτων μας.
Δεν αμφισβητώ, βέβαια, πως παρόλα αυτά σε κάνει να νιώθεις ζωντανός…
Και κάτι εντελώς άσχετο για να εκτονώσουμε και την πιθανή ένταση λόγω της σοβαρότητος και του συναισθηματισμού του τόπικ:
Μιας και την αναφέραμε, μήπως θυμάται κανείς πώς λεγόταν ο σκύλος της Μαριμάρ; Ήμασταν κοτζάμ παρέα χθες και ψαχνόμασταν (όπως καταλαβαίνετε είχαμε πιάσει βαρυσήμαντη συζήτηση :p)
η αποψη σου αυτη οφειλετε πιστευω στην ηλικια σου και τις μεχρι τωρα εμπειριες σου, που ειναι και φυσιολογικο. αργοτερα θα δεις πως τα πραγματα δεν ειναι ετσι και πως δεν ισχυει τετοιος διαχωρισμος μεταξυ αγαπης και ερωτα. και ο ερωτας μια χαρα μπορει να εχει βαση στη προσωπικοτητα, χαρακτηρα κτλ κτλ αλλα στα 17 κατι τετοιο ειναι λιγο δυσκολο οποτε λογικο να χεις τετοια αποψη.
Υποτίθεται όσο είμαστε νέοι δεν τα βλέπουμε πιο ρομαντικά και μεγαλώνοντας αρχίζουμε να τρώμε τις απογοητεύσεις;
νομίζω πως το αντίθετο συμβαίνει.στις μικρές ηλικίες τα πράγματα είναι πιο επιπόλαια, και ο έρωτας αντιμετωπίζεται περισσότερο σαρκικά.μεγαλώνοντας, αρχίζεις να αποζητάς κοινά σημεία επαφής και συνενόηση με τον άλλο.
Διαβάζω αρκετές σελίδες τώρα αυτό το θρεντ, και πήρα πάτημα από αυτήν την παράγραφο να απαντήσω.
Εγώ τις φορές που έχω [I]ερωτευτεί[/I], έχω ερωτευτεί μπαμ και κάτω. Και από μακριά. Ας πούμε, είδα τον άλλον και μου έπεσε μία κοτρώνα στο κεφάλι. Επίσης όταν είμαι ερωτευμένη μου πονάει η κοιλιά μου, έχω νευρικότητα και δεν μπορώ να κοιμηθώ, και επίσης δεν μπορώ και να φάω.
Ένα δράμα η κατάσταση σας λέω, ένα δράμα όμως, και το αστείο είναι ότι κανείς από αυτούς που έχω ερωτευτεί δεν πληρούσε τα εξωτερικά μου κριτήρια, επίσης εκ των υστέρων ούτε και από προσωπικότητα τα πήγαιναν και καλά, ένα δράμα όμως!
Η αγάπη είναι εντλώς άλλο πράγμα και ταιριάζει πιο πολύ σε αυτό που περιγράφει η William ως έρωτα νομίζω.
Επίσης η έλξη είναι διαφορετικό πράμα.
Ο έρωτας μου φαίνεται ότι είναι σωματική κατάσταση, κακή για την υγεία, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς, και είχα κι εγώ τον ίδιο σκεπτικισμό με τους αποπάνω μέχρι που μου συνέβη και έμοιαζε με train wreck, και κατέληξε και ως τέτοιο, οπότε μακριά από μας (άρα ναι, μεγαλώνοντας τρώμε απογοητεύσεις - οι κάτω των 25 θα ήταν καλό να αγνοήσουν την τελευταία παράγραφο :p)
Στην προκειμένη κι εγώ το ρομαντισμό με την έννοια της επιπολαιότητας τον ανέφερα, από την άποψη ότι βλέπεις κάτι δωδεκάχρονα-δεκαπεντάχρονα να έχουν κάνει καραμέλα το “σ’ αγαπώ” και να το πετάνε συνοδευόμενο από ένα “για πάντα μαζί”, το οποίο συνήθως κρατάει κάνα μήνα-δύο.
Εμ, ταιριάζει ο ορισμός που έδωσα για τον “έρωτα” στην “αγάπη”;
Κατ’ αρχάς μόνο αν σκεφτούμε πως ο άνθρωπος είναι το μόνο έλλογο ον και τα υπόλοιπα ζώα λειτουργούν με ένστικτα και ωστόσο ακόμα και τα ζώα αισθάνονται αγάπη, σημαίνει πως η αγάπη είναι πέρα από τη λογική, συνεπώς δε θα μπορούσε να είναι αποτέλεσμα “νοητικής διεργασίας”, εντυπώσεων κλπ. όπως λέω για τον έρωτα.
Καλά, τι να πεις, ο καθένας έχει την άποψή του βέβαια
όντως με έστειλες… !!!
εγώ είμαι καρκίνος με ωροσκόπο ζυγό. 
Η αγάπη είναι το πρώτο που πρέπει να αισθάνεσαι για τον άλλον… χωρίς αυτήν μένουμε στην επιφάνεια. Είναι ό,τι ανώτερο υπάρχει.
Και συμφωνώ σ’αυτό που λες, ότι είναι ίδια παντού. Είναι το να νοιάζεσαι για τον άλλον… να θες να είναι καλά, να είναι ευτυχισμένος, και όσο μπορείς αν γίνεται να φροντίζεις κι εσύ για να είναι καλά.
αλλά ο έρωτας…
Δεν ξέρω… εγώ τον έρωτα τον έχω ως κάτι ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ… σίγουρα μέσα του περιλαμβάνονται το πάθος και η έλξη.
Ομως: Δε θέλω να “βαφεται” μαύρη η εννοιά του επειδή μπορεί π.χ.να είναι ανεκπλήρωτος… ή να μην το’χουμε νιώσει.
Και δεν ταυτίζεται με την αγάπη. Σ’αυτό επίσης συμφωνώ.
Μπορεί όμως να εμπεριέχεται σ’αυτήν! ή Η αγάπη να εμπεριέχεται στον έρωτα. Μπορούν δηλαδή να υπάρχουν μαζί.
Μπορείς να νιώσεις αγάπη για κάποιον, και να είσαι και ερωτευμένη μαζί του. It’s possible!
Το ένα δεν πρέπει να αναιρεί το άλλο. Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ.
Πάντως μην το βάζεις κάτω, και “ακυρώνεις” τον έρωτα… και τον θεωρείς κάτι κακό…
Μια-δύο κακές εμπειρίες που μπορεί να τις έχεις ζήσει κάτω απο τον χαρακτηρισμό “έρωτας” μπορεί να μην ήταν καν έρωτας, αλλά απλός ενθουσιασμός…
Ο τρόπος που ορίζεις τον έρωτα δικαιολογείται απόλυτα απο την ηλικία σου (όπως είπε και ο Vangelis πριν).
Όταν είμαστε πιο μικροί, θέλοντας ίσως να κατανοήσουμε αυτές τις έννοιες, όπως είναι ο έρωτας, εύκολα “βαφτίζουμε” ένα συναίσθημα έτσι, θέλοντας να νομίζουμε ότι ίσως το νιώσαμε.
Και γι’αυτό και όποιος έχει κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά εμφάνισης που θεωρούμε ιδανικά (μαύρο μακρύ μαλλί-μπλέ μάτια)… τότε “βάζουμε” τον εαυτό μας στη διαδικασία του να νομίζουμε ότι είμαστε ερωτευμένοι. Λες και υπάρχουν “πρέπει” στο ΠΟΤΕ ερωτευόμαστε.
Κι όμως, δεν έχεις ακούσει την φράση που λένε? “Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΦΛΟΣ”… γιατί? γιατί δεν τον ορίζει η εμφάνιση…
είναι κι αυτό κάτι άλλο… βαθύτερο… συμβαίνει απο μόνος του. Δεν τον επιλέγεις, δεν τον εμποδίζεις. Απλά το παθαίνεις.
Αυτό που σου λέω παρουσιάζεται πολύ γαμάτα στο [U][B]videoclip του “A Sorta Fairytale” της Tori Amos. [/B][/U]
Δυο ανολοκλήρωτα όντα, μια γυναίκα-αριστερό πόδι, και ένας άντρας-δεξί χέρι…
Έλξη… Χημεία… Ζεστασιά… μια ωραία τρυφερή σχέση… μέχρι που βγαίνει το παπούτσι της γυναίκας, και ο άντρας βλέποντας το αφύσικο μικρό δάχτυλο της, γελάει. Η γυναίκα πληγώνεται και τρέχει μακρυά του. Πέφτει σε κατάθλιψη, νομίζοντας ότι είχε βρεί τον παραμυθένιο έρωτά της.
Αλλά πληγώθηκε, προσβλήθηκε… και τώρα ντρέπεται για την ατέλειά της… για το μειονέκτημά της… Για αυτό το “κακό” χαρακτηριστικό που έχει, το οποίο ευθύνεται ίσως για το ότι έχασε τον έρωτα. Γι’αυτό φοράει μια κάλτσα, για να το κρύβει…
Και εκεί που έχει αφεθεί ξαπλωμένη στην αμμουδιά μιας παραλίας, ο άντρας-χέρι… έρχεται και της βγάζει την κάλτσα… κι έπειτα τη χαιδεύει… και της δείχνει ότι γι’αυτόν δεν έχει σημασία αυτό της το χαρακτηριστικό. Και ότι συνεχίζει και νιώθει το ίδιο γι’αυτήν…
Κι εκεί καθώς φιλιούνται… τα σώματά τους αρχίζουν και ολοκληρώνονται… … … … !
Ο έρωτας δεν είναι κάτι επιφανειακό. Είναι κάτι πολύ βαθύτερο. Και περιέχει μέσα του αγάπη.
Οπότε δεν είμαι και πολύ σίγουρη αν έχεις ερωτευτεί όντως.
Βέβαια έτσι όπως τα βλέπω τα πράγματα… ο καθένας απο μας έχει και μια δική του ιδέα για το τι είναι έρωτας.
Και πάνω σ’αυτήν στηρίζει το αν έχει ερωτευτεί ή όχι.
Καμία ένταση. Πραγματικά! Ήθελα να σου πώ πόσο μ’αρέσει όταν υπάρχει αυτο το κλίμα συζήτησης ανάμεσα σε users του φόρουμ. Προσωπικά δε νιώθω κανέναν αρνητισμό απο την πλευρά σου, και αυτό το εκτιμώ πολύ στους ανθρώπους. Μου αρέσει όταν βλέπω ότι ο άλλος απέναντί μου δεν είναι προκατειλημένος, και έχει στ’αλήθεια όρεξη για κουβέντα, ΔΙΑΛΟΓΟ!!!..
Γιατί το πιο εύκολο είναι να λέει ο καθένας ό,τι θέλει και να σκέφτεται ότι αυτός έχει δίκιο. Και με ένα “έχεις άδικο πάνω σ’αυτό” να συνεχίζει να είναι απόλυτος και να μη θέλει να ακούσει τον άλλον.
Και αρπάζω την ευκαρία εδώ για να σε καλωσορίσω (καθυστερημενα) στο φόρουμ, γιατί είσαι πολύ γαμάτο κοριτσι! Είσαι συνειδητοποιημένη, και προσγειωμένη. Σκέφτεσαι, ακούς, και απαντάς… δεν είσαι ο,τι να’ναι…
Όσον αφορά τη Μαριμάρ, τον σκύλο τον λέγαν “Φλουόζο”…
Όχι. Εγώ νομίζω όσο είμαστε νέοι απλά δεν τα έχουμε καταλάβει ακόμα καλά…
Και όσο μεγαλώνουμε… αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε πράγματα… να μαθαίνουμε…
Αν και αυτό προϋποθέτει να είσαι και ανοιχτός σε νέα πράγματα… Γιατί έχω δει περιπτώσεις “μεγάλων” που δεν είναι καθόλου “σοφοί”… και τελικά δεν έχουν μάθει σχεδόν τίποτα…
Είναι απίστευτο πως ο άνθωπος έχει καταφέρει να δαμάσει τα στοιχεία της φύσης αλλά ακόμα δεν έχει κατανοήσει τον συναισθηματικό του κόσμο… Δεν είναι τυχαίο.
Ο έρωτας είναι μια μείξη ανάγκης για ανθρώπινη επαφή, ανάγκης για προσωπική επιβεβαίωση και έλξης προς το αντίθετο(/ίδιο(?)) φύλο. Ειδικότερα είναι αυτός ο μηχανισμός που ανέπτυξε το είδος μας για να εξασφαλίσει την αναπαραγωγή…
Όμως όλα αυτα μοιάζουν τελείως ανούσια ειδικά όταν πραγματικά νιώθεις ερωτευμένος.
Οπότε σκάσε.
Και απόλαυσε το.
Αν πάλι δεν μπορείς να ερωτευτείς τότε ίσως απλά πρέπει να συνεχίσεις να ψάχνεις. Η απλά δεν το έχεις ανάγκη…
Αν πάλι απο την άλλη ερωτεύεσαι συχνά τότε ίσως θα πρέπει να γίνεις ποιό ανεξάρτητος.
Για μένα έγινε μια φορά, δεν νομίζω να ξαναγίνει, δεν με ενδιαφέρει καν. Πραγματικά χέστηκα!
Όσο αναφορά αν μπορεί κάποιος να είναι ερωτευμένος και να αγαπάει ταυτόχρονα…
Μιλάμε για δύο συναισθήματα τελείως διαφορετικής δυναμικής…!
Πιστευω απλά πως η αγπάπη εμπεριέχει στοιχεία έρωτα, και αν κανείς αποδεσμεύσει τις έννοιες από τις λέξεις καταλαβαίνει είναι πιθανό…
Γενικά…Είναι ένα θέμα που ακόμα και να είχα την λύση πίσω από την πόρτα και τα κλειδιά στα χέρια μου… δεν θα άνοιγα…
Η απαντηση μου είναι ναι…
:lol: τα ίδια κι εγώ.
Βασικά αρκετοί βλέπουμε τον έρωτα ανάλογα σε τι φάση είμαστε. Π.χ. όταν είμαστε σκατά ίσως μετά από χωρισμό ή απλά ερωτική απογοήτευση κάνουμε απαξιωτικές σκέψεις για τον έρωτα και την αγάπη. Ενώ αν είμαστε με κάποιον και περνάμε τέλεια στην σχέση τότε λέμε τα καλύτερα.
Αυτό που θέλω να πω όμως είναι…ότι για μένα άλλο έρωτας και άλλο αγάπη. Και επειδή την έζησα -επιτέλους - και την αγάπη, μπορώ να πω ότι μ’ανεβάζει περισσότερο και δίνει αρκετή δύναμη για να πάει καλά η υπόλοιπη μέρα. Ο έρωτας είναι η αρχή αλλά όταν συνδυάζεται στην συνέχεια της σχέσης με την αγάπη τότε τί να λέμε τώρα!!! Red bull δίνει φτεράαααααααααααα!
-και σ’αυτό το σημείο βάλτε πολλές καρδούλες φτερά αστεράκια πάστες σοκολατίνες-
τι λέτε ρε παιδιά; δηλαδή ο έρωτας δεν έχει αγάπη; δεν νοιάζεσαι τον άλλο; ένας καθηγητής μου έλεγε ότι η ελληνική γλώσσα έχει πολλές λέξεις για να εξηγήσει αυτού του είδους τα συναισθήματα και ότι δεν ξέρουμε τα τις χρησιμοποιούμε. ελπίζω να ισχύει κάτι τέτοιο, αλλιώς δε μπορώ να σας καταλάβω.
Και ναι και όχι. Αν μιλάμε για σχέση της μιας βδομάδας δεν νομίζω ο έρωτας να έχει αγάπη. Πότε πρόλαβε;! Αν μιλάμε για σχέση όμως που δοκιμάζεται και γνωρίζεις όλο και περισσότερο τον άνθρωπό σου τότε αναπτύσσεται και η αγάπη.
Μην υποτιμαμε tον έρωτα. Ούτε για tον (πράματικο) έρωτα είναι αρκετή μια βδομάδα για να αναπτυχθεί…
Εκεί μιλάμε για tο πρώτο crash…(γαμω τους αμερικανούς που έχουν βάλει μια ταμπέλα σε όλα :-/ )
Καλά, εγώ δεν είναι ότι τον αντιλαμβάνομαι ως κάτι άσχημο… ίσα-ίσα ακόμα κι όταν πονάς νιώθεις ζωντανός, άρα είναι γλυκόπικρος πόνος. Απλά επειδή για μένα δεν προϋποθέτει πάντα την ενύπαρξη αγάπης (αντίθετα δέχομαι ότι στην αγάπη απέναντι στο σύντροφο μπορεί να υπάρχει και έρωτας και γενικά, η αγάπη μπορεί να αρχίσει από κει) τελικά δεν ξέρω κατά πόσο είναι κάτι υπαρκτό ή νοητό… Θεωρώ σίγουρα πάντως πως στην εποχή μας του έχουμε δώσει άλλες διαστάσεις και τον έχουμε παρανοήσει.
Ίσως σίγουρα παίζουν ρόλο κι οι εμπειρίες μου (βιωματικές και μη), αν και προσωπικά τολμώ να πω πως από τη στιγμή που έχω αισθανθεί αγάπη για Κάποιον, παραγνωρίζω την αξία οτιδήποτε άλλου είχα νιώσει για προηγούμενους και μπορεί και γι’ αυτό να βαφτίζω το ερωτικό συναίσθημα ?επιπόλαιο? και ?εγκεφαλικό? (αν και βέβαια, αυτό αποτέλεσε ομολογουμένως την αφετηρία- απλά δεν είναι εκεί που σταμάτησε).
Σχετικά με το ?A Sorta Fairytale" της Tori Amos, αν και το τραγούδι το ήξερα, πρώτη φορά έβλεπα το βίντεο-κλιπ του. Πολύ γλυκό! Παρόλα αυτά δεν ξέρω αν συμφωνώ με τη φράση ότι ο ?Έρωτας είναι Τυφλός?, παραμόνο αν βάλεις στη θέση της πρώτης λέξης, τη λέξη ?αγάπη?.
Μπορεί να μην είναι σωστός ο διαχωρισμός που κάνω, απλά έτσι το βλέπω προς το παρόν. Ε εντάξει, προσπαθούμε κι εμείς σε ένα θρεντ να δώσουμε απαντήσεις για τη φύση της αγάπης, του έρωτα κλπ., που πάσχιζαν να βρουν τόσοι φιλόσοφοι ανά τους αιώνες!
Σχετικά με το καλωσόρισμα θέλω να σ’ ευχαριστήσω ειλικρινά πάρα πολύ!!! (χαμογέλαγα σα χαζή στην οθόνη, διαβάζοντας το σημείο :p) Κι εγώ χαίρομαι όταν υπάρχει διάλογος, ιδιαίτερα όταν δε συμφωνούν σε όλα μαζί μου, γιατί έτσι καλλιεργείς ουσιαστικά και τη σκέψη σου…
Και επίσης: ΦΛΟΥΟΖΟ! Πωωω, είχαμε σπάσει τα κεφάλια μας! Σ’ ευχαριστώ! 
Bασικά είναι καλό στην προκειμένη ότι ξεχωρίζουν το “love” από το “crash”.
Ω ρε μάγκα μου τι έχετε γράψει εδώ πέρα! Μπήκα από περιέργεια να δω, επειδή ήταν active!
Πολύ έρωτας! 
δεν ξέρω τι ακριβώς εννοείς με το “παραγνωρίζω την αξία οτιδήποτε άλλου είχα νιώσει για προηγούμενους”, αλλά γενικά για να ξεκινήσει σε σωστές βάσεις (μπας και τσουλήσει τελικά) κάτι καινούργιο, οι πρώην οφείλουν να εξαφανιστούν με συνοπτικές διαδικασίες από το παιχνίδι. όσο κι αν πονάει και να φαίνεται αδιανόητο στη φάση του χωρισμού, είναι το πρέπον (με εξαίρεση πραγματικά ελάχιστες ιδιάζουσες περιπτώσεις). άρα να θεωρείς τυχερό τον εαυτό σου που συμπεριφέρεται έτσι (αν και δε χρειάζεται να περιμένουμε το νέο πρόσωπο για να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο).