Τι είναι αυτά που λες ρε Floydized ,μαύρο πιπέρη στη γλώσσα σου!
Για το καραβι που εγινε το πειραμα της Φιλαδελφεια εχει υπηρετησει εκει ο παππους μου.Απο οτι εχει πει στη μανα μου αυτα για ουρλιαχτα μεσα στη νυχτα,βογγητα,σουρσιματα,μυρωδια καμενης σαρκας,τρελαμα ηλεκτρονικων και γενικα τα παντα ολα ισχυουν. Απλα δεν εκατσε και πολυ εκει,δεν ξερω για ποιο λογο, και δεν ειχε και ο ιδιος τπτ μονιμα ψυχολογικα ξερω γω :lol: Αλλα τα νευρα του ειχαν γινει κροσια
ουαου!!αυτο ειναι τελειο!εχω διαβασει πολλα για αυτο το πειραμα ,αλλοι λενε οτι ισχυει αλλοι λενε οτι ειναι απλα μια ιστορια…αλλα εσυ εδω ειχες μαρτυρα!
Γύρω στη δεκαετία του '50-'60, τότε που δεν είχε έρθει ακόμη το ηλεκτρικό στο χωριό μου, οι θρύλοι για μάγισσες έδιναν και έπαιρναν. Πολλές γυναίκες βέβαια προφανώς ασχολούνταν με αυτά τα θέματα, (βλ. κάτι σαν μάγισσες της Σμύρνης) είτε ως τρου μάγισσες είτε ως πελάτισσες αυτών. Το ότι κάποιες από αυτές πίστευαν ότι είναι μάγισσες και έκαναν διάφορα τρελά, αυτό ισχύει. Από εκεί και πέρα, όλα είναι ιστορία…
=================================================
[B][I]“Να μην τον βρουν 40…”[/I][/B]
Το γεγονός πως αναφέρθηκα στο ότι το χωριό δεν είχε ηλεκτρικό ακόμη πρόκειται για μία λεπτομέρεια καίριας σημασίας για την ιστορία…
Οι μάγισσες λέγαν κυκλοφορούσαν πάντα μετά τις 00.00 τα [I]μεσάνυχτα [/I](να επικρατεί,δηλαδή, το απόλυτο σκοτάδι) και πάντα το σημείο συναντήσεώς τους ήταν ένα [I]σταυροδρόμι[/I]. Αυτό που συνήθως έκαναν ήταν να πηγαίνουν στα νεκροταφεία και να παίρνουν χώμα από φρέσκο τάφο, προφανώς για κάποιο από τα ματζούνια τους. Απαραίτητη προϋπόθεση ήταν σαφώς να φοράνε [I]άσπρα ρούχα[/I]. Το γιατί, δεν το ξέρω.
Αν τύχαινε λοιπόν, και προχωρούσες τέτοια ώρα στο δρόμο (π.χ.γυρνούσες από το γλέντι ενός γάμου-τότε τα γλέντια γινόταν στις αυλές και όλο το χωριό ήταν μαζεμένο στο σπίτι του τάδε που πάντρευε την κόρη/τον γιο) και πετύχαινες κάποιες από τις μάγισσες, αυτό που θα έπρεπε να κάνεις είναι ή [I]να πας από άλλο δρόμο[/I], πριν σε δουν αυτές ή [I]να συνεχίσεις το δρόμο σου και να κάνεις πως δεν τις είδες[/I] ή άμα ήσουν τόσο άτυχος και [I]αναγκαζόσουν να περάσεις από δίπλα τους[/I] να έλεγες κάτι χριστιανικό από μέσα σου (δε θυμάμαι τι ακριβώς) και την επόμενη να πήγαινες κατευθείαν να κοινωνήσεις.
Αλλά γιατί να τις απέφευγες; Τι θα σου έκαναν;;
Εδώ λοιπόν, ξεκινάει μια μακάβρια ιστορία μιας μάνας και του γιου της.
Τα παλιά λοιπόν, τα χρόνια, ήταν μια μάνα χήρα και είχε ένα γιο, γύρω στα 12. Τα παιδιά στο σχολείο έλεγαν πολλά, κυρίως ό,τι άκουγαν από τις μανάδες τους. Και αυτό που άκουγαν ήταν για τη μάνα-μάγισσα…
-“Η μάνα σου είναι μάγισσα.”
-“Η μάνα σου είναι μάγισσα.”
-"Η μάνα σου είναι μάγισσα."
Αυτές οι λέξεις ηχούσαν συνεχώς μέσα στο μυαλό του παιδιού, αλλά δεν έδινε σημασία γιατί είχε μια μάνα-χήρα και έπρεπε να τη φροντίσει. Το μυαλό του όμως άλλαζε μέρα με τη μέρα και όλο σκεφτόταν γιατί τα παιδιά του λένε αυτό το πράμα…
Μια μέρα που πήγε στο σχολείο λοιπόν, η ίδια ιστορία επαναλαμβανόταν για πολλοστή φορά…
“Η μάνα σου είναι μάγισσα.” “Η μάνα σου είναι μάγισσα.” “Η μάνα σου είναι μάγισσα.”
“Και που το ξέρετε εσείς ρε ότι η μάνα μου είναι μάγισσα;”
"Σήμερα το βράδυ, κάνε πως κοιμάσαι, αλλά μην κοιμηθείς, και κατά τις 00.00 να είσαι σίγουρος πως θα βγει έξω με ένα άσπρο φόρεμα…Ακολούθησέ την…"
Και έτσι έγινε.
Η μάνα καληνυχτίζει το γιο της και αυτός κάνει πως κοιμάται.
Ακούει την πόρτα να ανοίγει.
Σηκώνεται από το κρεβάτι και βγαίνει και αυτός από το σπίτι.
Στο παρακάτω σταυροδρόμι βλέπει τη μάνα του να συναντιέται με άλλες τρεις γυναίκες που φορούσαν άσπρα.
Παίρνουν τον κατήφορο και το παιδί ξωπίσω να τις ακολουθεί.
Η μία από τις 4 παίρνει χαμπάρι ότι κάποιος τις ακολουθεί και απευθύνεται στη μάνα:
"Κάποιος μας ακολουθεί."
και η μάνα απαντά:
“Όποιος μας ακολουθεί, να μην τον βρουν 40…”
Η επόμενη μέρα βρίσκει το γιο γεμάτο απορίες. Έτσι λοιπόν, αποφασίζει να μιλήσει στη μάνα του και να τη ρωτήσει τι έκανε το προηγούμενο βράδυ…
“Εσύ ήσουν χθες που μας ακολούθησες;”
“Ναι, μάνα, εγώ ήμουν.”
“Τότε παιδί μου, πρέπει να ετοιμάσω το σάβανό σου γιατί σε 40 μέρες θα πεθάνεις. Εγώ σου έριξα κατάρα.”
Η μάνα ετοίμασε το σάβανο του γιου της.
Μετά από 40 μέρες ο γιος της πέθανε…
[SPOILER]Στο επόμενο επεισόδιο, η “Σπαγειρία”…[/SPOILER]
[B][I]“Σπαγειρία: Η μάγισσα με το μωβ φόρεμα…”[/I][/B]
Στη δεκαετία του '70, ένα σπίτι στην εξοχή του χωριού δεν ήταν σύνηθες φαινόμενο. Πέρα από τα καλυβάκια των χωρικών και από τα μαντριά, το να έχεις σπίτι μέσα στην ερημιά ήταν κάτι το παράξενο, το αλλόκοτο. Όταν μάλιστα η αρχιτεκτονική αυτού του σπιτιού δε συμμορφωνόταν με τα οικήματα του χωριού, τότε αυτό αποτελούσε από μόνο του ένα τεράστιο μυστήριο…
Πρόκειται για ένα σπίτι που υπάρχει ακόμα. Είναι καλοδιατηρημένο, αλλά σπάνια βλέπουμε κάποιον να πηγαινοέρχεται. Πρόκειται για ένα σπίτι με ιδιαίτερα “αιχμηρό” στυλ. Έντονες “γοτθικές” απολήξεις στη σκεπή, στην καμινάδα, στα κολονάκια. Γεωμετρικά σχέδια με απόλυτη συμμετρία και μοτίβα παράξενα, ευφάνταστα. Κρήνες με κεφαλές λεόντων. Έντονα χρώματα στους τοίχους. Και το κυριότερο απ’όλα: Μια επιγραφή στον πιο ψηλό εξωτερικό τοίχο του σπιτιού που γράφει “Σπαγειρία”.
Η Σπαγειρία λοιπόν, ήταν μια μεσήλικη γυναίκα, αλλά καλοδιατηρημένη για την ηλικία της. Είχε μαύρα μακρυά μαλλιά, λευκό δέρμα και φορούσε συνεχώς μωβ φορέματα. Αυτή λοιπόν, ήταν μια πιο “σύγχρονη” μάγισσα. Σ’αυτή τη μάγισσα πήγαιναν συνέχεια οι γυναίκες του χωριού, αλλά και των άλλων χωριών στα πέριξ και ζητούσαν μάγια, ξόρκια, ματζούνια για να “δέσουν” τους αγαπημένους τους. Η Σπαγειρία “δεν είχε πατρίδα”. Κανείς δεν ήξερε από πού ήταν, από πού κρατούσε η σκούφια της. Το μόνο που ήξεραν ήταν πως είναι μάγισσα.
Για μας, που ήμασταν πιτσιρίκια, αυτή η ιστορία ήταν τεράστια πρόκληση. Εν τω μεταξύ, στη γύρω περιοχή είχαν αρχίσει να χτίζονται σπίτια, ήταν ήδη και το Γυμνάσιο-Λύκειο δίπλα, οπότε, γυρνούσαμε εκεί και βλέπαμε από μακρυά την επιγραφή “Σπαγειρία” να μας καλεί να ανακαλύψουμε το μυστήριο…
Στην αρχή μας έφτανε να κάνουμε μία βόλτα γύρω από το σπίτι. Να κρυφτούμε στο διπλανό μονοπάτι και να το παρατηρούμε. Τα γεωμετρικά σχήματα μας προκαλούσαν δέος. Ακόμα και τώρα, σε έναν ενήλικα προκαλούν.
Τα χρόνια πέρασαν και το CSI μπήκε στη ζωή μας. Ήμασταν έτοιμοι πια να λύσουμε το μυστήριο, αρματωμένοι με τα πινελάκια μας, τη σκόνη για αποτυπώματα, τους φακούς για να εντοπίζουμε τα σωματικά υγρά, τα γάντια, όλα…όλα.
Και ξεκινάμε την έρευνα.
Ο πιο θαρραλέος της παρέας πηδάει τη μάντρα.
Διασχίζει τον κήπο.
Βλέπει το παραθυράκι που οδηγούσε στο υπόγειο.
Τότε το παρατηρήσαμε και εμείς…
Ο θαρραλέος της παρέας γυρνά πίσω.
“Τι είδες;” τον ρωτάμε με αγωνία.
“Παιδιά, υπήρχε ένα ξύλινο γραφείο, μία μεγάλη βιβλιοθήκη και ένα πορτραίτο μιας γυναίκας με μαύρα μακρυά μαλλιά και μωβ φόρεμα…”
Η επόμενη μέρα μας βρίσκει να σχεδιάζουμε την κάτοψη του κτιρίου και να υπολογίζουμε το χρόνο που θα έχουμε για να εξερευνήσουμε το χώρο, σε περίπτωση που ο συναγερμός είναι αθόρυβος και δίνεται μόνο σήμα στην υπηρεσία φύλαξης.
Το σχέδιο έμεινε στα χαρτιά.
Η πληροφορία είχε μπει στη ζωή μας και κάναμε μια έρευνα στο διαδίκτυο.
Με τα λίγα που είδαμε και διαβάσαμε, μάθαμε πως “Σπαγειρία” είναι ένας εκδοτικός οίκος και πως η ιδρύτρια αυτού επρόκειτο για μια μορφωμένη γυναίκα, η οποία ασχολούνταν με τη μεταφυσική. Προφανώς, είχε αγοράσει ένα οικόπεδο στο χωριό μου, ως ένα χώρο για να ξεκουράζεται, όπου μάλιστα έμεινε μέχρι το τέλος της ζωής της.
Όπως μου είπε η μητέρα μου, θυμάται αμυδρά τον τάφο της Σπαγειρίας.
Ήταν απλός.
Μόνο με χρωματιστά πετραδάκια πάνω του…
[SPOILER]Επόμενο επεισόδιο: “Όργκο”[/SPOILER]
Συνεχισε Ελενα, γουσταρω τετοιες ιστοριες :thumbup:
Να φανταστω πως τα βρισκεις απο καπου, ετσι;
Έλενα, για κάποιο λόγο σε φαντάστηκα στην τι βι να παρουσιάζεις ανά επεισόδια τις ιστορίες.
ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΕΚΠΟΜΠΗ
με κατάλληλο αέρινο φόρεμα και να χρησιμοποιείς κρουστά, ειδικό φωτισμό κτλ.
Αυτά είναι τα urban legents του χωριού μου…Τα βρήκα στα λόγια τα ειπωμένα από θειάδες και προγιαγιάδες…!!
Σε ποιο κανάλι; Στο έξτρα 3 γίνεται να με πάτε; 
[SPOILER]άστρα Θεσσαλίας μετά τις τηλεπωλήσεις το βράδυ[/SPOILER]
Πάντως για την κυρία- συγγραφέα που λες από πάνω υπάρχει μπόλικο υλικό από βιβλία δικά της και άλλων που περιλαμβάνονται στις εκδόσεις τις. Κάτι φιλοσοφίες περίεργες που ίσως αξίζουν προσοχή.
χαοχοαοχαοχοαχοαοχοαο!!!:lol::lol: μαρία, τι λες!!! χαχοαχοα
Καλό και αυτό, αλλά θέλω κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας και κύρους!!:p:p
2ος παγκόσμιος πόλεμος . Εποχή που οι Γερμανοί όταν κατι το ήθελαν το αποκτούσαν με κάθε τροπο . ( και τωρα το ίδιο γίνεται )η τοποθεσία μας είναι ένα μοναστήρι σε νησι στο οποίο διαμένουν γύρω στους 10 μοναχούς και ένας ηγούμενος . Ο μύθος λεει το εξής . Τα χρυσαφικά που είχαν οι μοναχοί τα ανακάλυψαν οι Γερμανοί και σχεδίασαν να τους τα πάρουν . Μια μικρή ομαδα Γερμανών καταφθάνει το πρωί και ψάχνει όλους τους χώρους του μοναστηριού . Δεν βρίσκει τίποτα και ξεκινούν τα βασανιστήρια στους μοναχούς. Ο ηγούμενος παρακολουθεί χωρις να του παίρνουν μιλια για το που είναι ο θησαυρός . Η κατάληξη ολοι οι μοναχοί κρεμασμένοι και ο ηγούμενος με κομμένο κεφάλι το οποίο οι Γερμανοί το τοποθετούν πάνω στο χέρι του . Ο ξαδερφος του παππου μου είχε προβλήματα όταν σε μια επίσκεψη του , στο μοναστήρι τον είδε μπροστά του να κρατάει το κεφάλι του στο χέρι και με το άλλο να του πετάει πέτρες . Εγω πήγα νύχτα αλλα Φοβηθηκα τόσο πολυ που είχα φίλο μου παάνω στο μηχανάκι , Με ανοιχτά τα φώτα και τη μηχανή να δούλευει . Αντεξα την όλη φάση γύρω στα τριάντα δευτερόλεπτα !
Sent from my iPhone using Tapatalk - now Free
ε ναι ρε μαρια! μονο αστρα. ολη μερα!