Παιδιά, τι συζητάμε; Μιλάμε για μία από τις καλύτερες μπάντες στον κόσμο αυτή την στιγμή. Και το φετινο τους άλμπουμ είναι ένα γαμημένο αριστούργημα.

Lankum - False Lankum

Νομίζω μπορώ με τα χρόνια να μιλάω για ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια έβερ. Θεία έμπνευση, ονειρεμένη μελωδία. Γραμμένο λέει μετά τον χαμό ενός μικρού παιδιού, όπως ζητήθηκε στον Lukas από τους γονείς του σε live του που, όπως του είπαν, ήταν η πρώτη φορα που ένιωσαν χαρά ξανά μετά την τραγωδία τους.

Ι can be a miserable, cynical bastard. Όποτε αφήνω τον ρεαλισμό, που με επισκέπτεται όλο και πιο συχνά με όσα ζούμε τα τελευταία χρόνια, να υπερνικήσει το αισιόδοξο του χαρακτήρα μου (ή το ρομαντικό), μπορώ να γίνω τέτοιος. Μαζί με τον ρεαλισμό, σκάει και το χρόνιο μου πρόβλημα του άγχους, με χίλιους δύο τρόπους. Πόνοι στον λαιμό, πονοκέφαλος, ενόχληση στην μύτη, το στήθος πολύ μικρό να χωρέσει την ανάσα μου.

Δεν ξέρω αν την μουσική που ακούω την επιλέγω συνειδητά ή ασυνείδητα. Με τα χρόνια νιώθω πως ισχύουν και τα δύο. Ήχοι και φόρμες θα μπορούσαν “απλά” να μου κάνουν κλικ. Ή το συναίσθημα της ανεμελιάς πχ. που το αναζητώ ΚΑΙ στη μουσική, ίσως γιατί απουσιάζει όλο και περισσότερο από την καθημερινότητά μου. Ακόμα πιο πολύ όμως ζητάω αυτή την αισιοδοξία που πάντα θεωρούσα στοιχείο του χαρακτήρα μου (και τη θεωρώ ακόμα, κι ας καταπιέζεται).

Έ, όταν ακούω κάτι κομμάτια σαν το Mosaic, νιώθω πως γράφτηκαν για να με επαναφέρουν στα συγκαλά μου, να ξαναβρώ τον εαυτό μου. Συνδέεται με τον ψυχισμό μου σε βαθμό ασύλληπτο. Οι στίχοι του με χτυπούν ασταμάτητα…

“What you want is out of reach
So reach out again…”

"You may have given it all without giving it your best
The ‘not now’ the ‘someday’
Get it all off your chest*…"*

“We’re only here for each other…”

Και μουσικά, η εισαγωγή υπέροχη, το verse το ίδιο, το πώς χτίζει η γέφυρα για να σκάσει το “The broken pieces fit together”.
Στο τελευταίο chorus ειδικά, όταν λέει τελευταία φορά “They fit together” με τον Jay να ανεβαίνει ψηλά, με τέτοια δύναμη, εκεί ακριβώς σκάνε τα δάκρυα.

Δεν υπάρχει αυτό το τραγούδι. Μες στην μελαγχολία του κρύβει τόσο φως, τόση αισιοδοξία… Μου δίνει την αίσθηση πως δεν είμαι μόνος, πως δεν είμαι ο μόνος που σκέφτομαι έτσι και δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από αυτό, να νιώθεις πως υπάρχουν εκεί έξω άνθρωποι με παρόμοιο τρόπο σκέψης. Και όταν αυτοί οι άνθρωποι τυχαίνει να δημιουργούν τέτοια μουσική, το connection γίνεται τεράστιο. Με κάνουν να νιώθω πως αυτό είναι η μουσική για μένα. Η “σύνδεση”. Mε τον μουσικό, με τον διπλανό συνακροατή σου που νιώθει όπως εσύ. Αυτή η έκρηξη αδρεναλίνης. Τα θετικά μηνύματα. Η ελπίδα. Νιώθω απερίγραπτα συναισθήματα με αυτό το τραγούδι. Και πως είναι το τέλειο κλείσιμο για αυτές τις δύο φετινές κυκλοφορίες τους. Όπως επίσης, σκέφτομαι ότι θα έπρεπε να γίνει και τεράστια επιτυχία. Όπως πριν κάποια χρόνια το ίδιο θα έπρεπε να γίνει και με το Shooting Stars… Αλλά δε θα αρχίσω τα μίζερα πάλι.

We’ re only here…

So what is it that is left
What is it that we built
A monument
To an idea, washed away

A beaten tattered flag
Raised in honor of a dream
A memory
Of what had never came to pass

Τι έπος έβγαλαν πάλι.

image700×700 76.1 KB

I want the biggest house on the block with a yard
I wanna fly everywhere and put the miles on my credit card
Four-story house and a king-sized bed
I want a purebreed dog, I wanna live in debt

Μεγάλη αγάπη αυτό το κομμάτι

Βασικά λιώνω ολόκληρο τον τελευταίο τους δίσκο.

Αλλά εδώ είμαστε…

ΕΠΟΣ!

γαμώ . Πολύ θα ήθελα να έχω μουσικές γνώσεις από τέτοια είδη.
χαλαρό , μελαγχολικό indie rock ( ; )

Στο θέμα μας τώρα εγώ λιώνω αυτό:

Τι riff είναι αυτό γαμώ το κέρατο. Στα top μου ever…

Ξεπέρασα το peak της προβλεψιμότητας…

Δεν μπορώ να σταματήσω να το ακούω. Είναι από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Προφανώς τα Μετέωρα και η Υβριδική Θεωρία είναι μνημεία της μουσικής.