ΣΑΤΑΝΑ ΤΟΜΠΑΪΑΣ ΚΛΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΚΑΠΟΥ ΑΥΤΟΟΟΟ;
Για 2η φορά σε μικρό διάστημα (λιγότερο από δίμηνο που το πρωτοάκουσα) ξανακολλάω με αυτόν τον ύμνο.
Όλος ο δίσκος πολύ πολύ καλός αλλά το καλύτερο το κρατούσαν για το τέλος.
Ξεκινά ατμοσφαιρικά και μελαγχολικά, απαραίτητο στοιχείο για μένα για extra πόντους στις δουλειές των Wishbone Ash. Φοβερές κιθάρες από τον Wisefield (νομίζω). Και κάπου στo 1:24 σκάει το πρώτο, μαγκιόρικο mid-tempo hard rock σημείο με το απαραίτητο solo να το στολίζει. Break στο 2:25 για να σκάσει η δισολία πριν ακολουθήσει το καλύτερο hard rock riff στην ιστορία με την κιθάρα να κλαίει και να δαγκώνει ταυτόχρονα. Uptempo συνέχεια με μια α-πί-θα-νη μελωδία να σκίζει τον αέρα και να εναλλάσσεται με σολίδια/ riffs/ vocal harmonies που με πάνε πίσω στο 1972, κι άλλα solos, μια ονειρεμένη σύνθεση. Δεν τους το είχα. Κακώς. Χωράει σε οποιοδήποτε κλασικό άλμπουμ της μπάντας.
Wishbone Ash σας αγαπώ.
Τεράστια τραγουδάρα και ρεφραίν κόλλημα.
Why live, why breath,
Why breed, why die?
These questions all tied up inside!
Life is your reward
Not to be ignored
Why ask the questions when there’s no answer?
Why play the game when there’s no way to win?
Why ask the questions when there’s no answers?
Why seek the truth when the truth is within?
Most things I worry about, never happen anyway
