Επειδή πολύ χλέπα έχει πέσει το τελευταίο διάστημα με τον κάθε άσχετο μαλάκα που εμπαίζει το όνομα του Παναθηναϊκού ας διαβάσουμε τις δηλώσεις ενός ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ, του Ζαχαρία Πιτυχούτη
«Δεν μας εκφράζει η διχόνοια του Τζίγγερ» Ζαχαρίας Πιτυχούτης
«Λυπάμαι που μιλάμε από το τηλέφωνο. Όταν μιλάω για τον Παναθηναϊκό θέλω να κοιτάω τον άλλο στα μάτια». Όταν αρχίζει με αυτή τη φράση μία συνέντευξη, καταλαβαίνεις πως έχεις «απέναντι» σου έναν αληθινό Παναθηναϊκό, έτοιμο να σου μιλήσει για τα πάντα χωρίς δισταγμούς. Αν θέλουμε να χαρακτηρίσουμε με μία λέξη τον Ζαχαρία Πιτυχούτη, τότε η ιδανική είναι αυθεντικός!
Μεσουρανούσε τη δεκαετία του 60’ με το τριφύλλι στο στήθος. Από τους πιο αγαπητούς της κερκίδας, από τη μία για τις αγωνιστικές ικανότητες που διέθετε, από την άλλη για το πάθος του που ξεχείλιζε, ειδικότερα όταν έβλεπε… κόκκινα. Είναι ο άνθρωπος που έκανε το γύρο του θριάμβου μέσα στο «Καραϊσκάκης» εξαγριώνοντας τους οπαδούς του Ολυμπιακού και ανεβάζοντας στο ουράνια τους «Πράσινους».
Ο Ζαχαρίας Πιτυχούτης, με την ίδια ακριβώς τρέλα που διέθετε τότε, «έσπασε» τη σιωπή του, και ξέσπασε στο PLAYSPORT. Ήταν ένας πραγματικός χείμαρρος, ένα ποτάμι έτοιμο να παρασύρει όποιον στέκεται εμπόδιο στον σύλλογο. Μίλησε για τον Γιάννη Βαρδινογιάννη που κουράστηκε και κούρασε, για τους Άραβες που δεν αγαπάνε την ομάδα, για τον άρρωστο με τον Παναθηναϊκό Ανδρέα Βγενόπουλο, για τον Σίσε αλλά και. για τον Κεστπάγια, και φυσικά για τους «παρεξηγημένους» οπαδούς της Θύρας 13, μέλος της οποίας είναι και ο ίδιος.
«Μπορεί ένας Αραβας να μας θεραπεύσει;»
«Θα μιλήσω ως φίλαθλος και όχι ως παλαίμαχος. Ή καλύτερα αν θέλετε ως οπαδός. Εμείς οι παλιοί, αλλά και οι νεώτεροι θέλουμε να δούμε τον Παναθηναϊκό ενωμένο. Δεν μας εκφράζει η διχόνοια που επικρατεί. Μπορεί ένας Άραβας να θεραπεύσει τη διχόνοια; Ε, αν μπορεί θα είναι για καλό. Αλλιώς δεν μας κάνει».
Ποιο μέλλον σας εκφράζει περισσότερο ως Παναθηναϊκό; Τα πετροδόλαρα από τη Σαουδική Αραβία, η πρόταση του Ανδρέα Βγενόπουλου ή θέλετε να παραμείνει η οικογένεια Βαρδινογιάννη;
«Θα σας πω τι δεν με εκφράζει. Δεν με εκφράζει ο Τζίγγερ. Όταν είσαι ποδοσφαιριστής έρχεται η στιγμή που αποσύρεσαι. Το ίδιο ισχύει και για τους παράγοντες. Εγώ μάτωσα για πάνω από μία δεκαετία τη φανέλα. Όταν κουράστηκα σταμάτησα. Ο κ. Βαρδινογιάννης δεν κουράστηκε 15 χρόνια; Δεν τον κούρασε να σπέρνει διχόνοια; Τόσα χρόνια δεν κατάφερε να ενώσει τον Παναθηναϊκό. Αντιθέτως, τον διαίρεσε. Τι να πει κανείς για τον Βαρδινογιάννη. Έκατσες και τα άκουσες 15 χρόνια. Άλλες φορές δίκαια και άλλες άδικα. Άλλες φορές τα άκουσε και η οικογένεια σου, οι περισσότεροι από τους οποίους δεν το άξιζαν. Ε, δώσε τις μετοχές να έρθει κάποιος άλλος που μπορεί να προσφέρει. Να τις δώσεις όμως, όχι ανενεργές και σαχλαμάρες».
«Να φέρουν πίσω τον Σισέ»
«Το καλύτερο είναι να αναλάβει την ομάδα κάποιος που την αγαπάει. Αλλά όποιος και να είναι, ακόμη και οι Σαουδάραβες που σίγουρα δεν γεννήθηκαν Παναθηναϊκοί, τότε το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουν είναι να φέρουν πίσω τον Σισέ. Ο Γάλλος είναι μεγάλο κεφάλαιο που δεν πρέπει να κλείσει. Αν γυρίσει τα Χριστούγεννα αλλάζουν τελείως τα πράγματα. Ο Σισέ ευγνωμονεί τον Παναθηναϊκό γιατί εδώ ξανάρχισε την καριέρα του. Πριν έρθει ήταν τελειωμένος. Ξέρω ότι αγαπάει τον σύλλογο και τους οπαδούς και πως αν του δοθεί η ευκαιρία θα γυρίσει. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ανέβει ο Παναθηναϊκός ένα σκαλί παραπάνω. Αν μπορεί να το κάνει αυτός ο Άραβας, ε ας την δώσουν την ΠΑΕ σε αυτόν».
Μπορεί το πλάνο του Ανδρέα Βγενόπουλου να εκτινάξει τον Παναθηναϊκό;
«Δεν κρύβω ότι τρέφω ξεχωριστή εκτίμηση στον Ανδρέα Βγενόπουλο. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είναι Παναθηναϊκός από τους λίγους. Δεν έχω γνωρίσει άνθρωπο που να έχει τέτοια τρέλα για την ομάδα. Και έχω γνωρίσει ποδοσφαιριστές, οπαδούς (οργανωμένους και μη), παράγοντες. Δεν υπάρχει άλλος σαν τον Βγενόπουλο. Είναι Βαλκανιονίκης, φόραγε το τριφύλλι και τρελαινόταν, έχει τιμήσει για δεκαετίες την ομάδα. Δεν υπάρχει άλλος τέτοιος παθιασμένος Παναθηναϊκάρας».
«Ο Βγενόπουλος γεννήθηκε στον Παναθηναϊκό»
«Παίζει τεράστιο ρόλο το παρελθόν του καθενός. Ο Ανδρέας Βγενόπουλος προέρχεται από οικογένεια Παναθηναϊκή. Με τρέλα για την ομάδα. Ο παππούς και συνονόματος του ήταν αυτός που με έφερε στον Παναθηναϊκό. Ήμουν 17 χρονών όταν με πήρε από το χέρι και μου άλλαξε τη ζωή. Με ξεχώρισε από τον Ηλυσιακό που έπαιζα και με έφερε στην Λεωφόρο. Ήταν άνθρωπος που αγαπούσε παθολογικά τον Παναθηναϊκό και ειδικά τους νέους παίχτες. Έτσι είναι και ο εγγονός του».
Όταν «τρέλανε» τους Ολυμπιακούς μέσα στον Πειραιά…
«Εκείνη τη μέρα, μέσα στο “Καραϊσκάκης”, δεν θα τη ξεχάσω ποτέ. Έπρεπε να κάνω τον γύρο του θριάμβου και τον έκανα. Δεν με ένοιαζε τίποτα. Ήμουν ένα ψυχωμένο παιδί, κάπως παλαβό - με την καλή έννοια. Πέρασα μπροστά από τους οπαδούς μας και μου πέταξαν τη σημαία με το τριφύλλι. Ήξερα καλά τι έπρεπε να κάνω. Έφευγαν προς το μέρος μου μπουκάλια, τα οποία δεν ήταν όπως σήμερα πλαστικά, αλλά γυάλινα, και ούτε που έδινα σημασία. Έπρεπε το τριφύλλι να ανεμίσει. Ξέρετε, έλεγα πάντα πως όταν έμπαινα στο γήπεδο έπαιζε πρώτα η ψυχή και μετά το σώμα. Μάλλον έτσι ήταν. Αυτά ήταν τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου. Με αγάπησαν στον Παναθηναϊκό, αλλά την αγάπησα και εγώ την ομάδα. Την αγάπησα σαν τρελός».
Ζητήσαμε από τον Ζαχαρία Πιτυχούτη να μας πει δύο κουβέντες για το σημερινό παιχνίδι της Εθνικής στη Γεωργία. Από εδώ το έφερε, από εκεί το έφερε, στον Παναθηναϊκό κατέληξε.
«Θέλω να δώσω ένα μήνυμα στον κ. Κεστπάγια που αν και έφαγε ψωμί στην Ελλάδα, κάθεται και κάνει τέτοιες δηλώσεις: “Όσο και να το θέλετε κ. Κεστπάγια δεν θα κερδίσετε! Θα κερδίσει η Ελλάδα γιατί έτσι πρέπει και γιατί είναι καλύτερη”. Όλα θα πάνε καλά! Αυτό όμως που με προβληματίζει είναι πως θέλω να δω τον Καραγκούνη να παίζει και στον Παναθηναϊκό όπως παίζει στην Εθνική. Πρέπει να το προσέξει αυτό ο Φερέιρα. Δεν είναι δυνατόν να τρέχει σαν έφηβος με την Εθνική και να μην το κάνει στην ομάδα του».
Ποιοι είναι οι οργανωμένοι οπαδοί του Παναθηναϊκού;
«Αυτό που γίνεται φέτος στο πόλο είναι πολύ θετικό. Όχι μόνο αγωνιστικά αλλά κυρίως γιατί συσπείρωσε τους οπαδούς. Μαζεύτηκαν πάλι τα παιδιά. Γιατί τους οπαδούς του Παναθηναϊκού τους βλέπω σαν παιδιά μου. Εντάξει, μπορεί να κάνουν και καμιά φασαρία. Και τι έγινε; Δεν πρέπει να τους βάζουμε όλους στην ίδια κατηγορία ούτε όμως και να καταδικάζουμε τους λίγους που τα κάνουν. Εγώ θα ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο αν μπορούσα να αλλάξω έναν από αυτούς που έχασαν το δρόμο τους. Προσπάθησε ποτέ κανείς από τη διοίκηση να κάνει κάτι τέτοιο; Όχι. Απλώς μιλάνε για “μαύρη μέρα στην ιστορία του Παναθηναϊκού” (σ.σ. μπηχτή σε δηλώσεις του κ. Αντωνιάδη μετά από παιχνίδι στο Αλκαζάρ)».
«Που είναι οι πρόεδροι μας στις λύπες;»
«Εγώ προσπαθώ να είμαι πάντα κοντά στους οπαδούς. Ξέρεις κανέναν από το συμβούλιο, από τους προέδρους να πηγαίνεις στις γιορτές της Θύρας 13 ή να δίνει το παρόν στα νεκροταφεία όταν χάνεται κάποιο παιδί του Παναθηναϊκού; Εγώ αν ήμουν πρόεδρος θα πήγαινα και στις δεξιώσεις αλλά θα πήγαινα και στα μνημόσυνα. Κατέθεσαν μία φορά ένα στεφάνι και νομίζουν ότι κάτι έκαναν. Τι να το κάνεις, όταν στο νεκροταφείο του Βύρωνα βλέπεις 200 παιδιά, με μαύρες μπλούζες, με το τριφύλλι παντού, να κλαίνε για τον αδελφό τους; Πήγαινε για δέκα λεπτά και ας μη το νιώθεις.
Αυτή είναι όμως η αρρώστια του Βαρδινογιαννέικου συστήματος. Όλοι αυτοί οι παρατρεχάμενοι που έφεραν τη διάβρωση δεν είναι Παναθηναϊκοί. Δεν ξέρω ποια ομάδα υποστηρίζουν, αν θέλουν να κερδίζει ο σύλλογος ή όχι, αλλά η λέξη Παναθηναϊκός δεν τους εκφράζει ούτε λίγο».
«Οι παίχτες δίνουν τις δυνάμεις τους, οι παράγοντες δίνουν χρήματα, οι οπαδοί δίνουν τη ζωή τους!»
«Το ξέρετε πως είναι πολλά τα παιδιά που έχουν χάσει τη ζωή τους για τον Παναθηναϊκό; Φεύγουν μόνοι τους ή με παρέες με τη μηχανή για να φωνάξουν για την ομάδα, με τη σημαία να ανεμίζει στον δρόμο και σκοτώνονται από απροσεξία πολλές φορές κάποιου άλλου οδηγού. Σας λέω λοιπόν πως εμείς δώσαμε όλες μας τις δυνάμεις στο γήπεδο, οι παράγοντες έδωσαν τα χρήματά τους, οι οπαδοί όμως τι δίνουν; Δίνουν τη ζωή τους! Και οι οικογένειες τους δίνουν τα παιδιά τους. Αυτή είναι διαφορά. Κανείς δεν δίνει περισσότερα σε μία ομάδα από ότι οι οπαδοί της».
«Τους φοβούνται τους οργανωμένους γιατί γνωρίζουν αλήθειες»
«Σας το λέω γιατί το γνωρίζω καλά. Πολλοί οργανωμένοι οπαδοί είναι επιστήμονες, άλλοι φυσικοί, άλλοι φιλόλογοι, καθηγητές, διακεκριμένα άτομα. Δεν είναι στους οργανωμένους μόνο αυτοί που έχασαν το δρόμο τους. Και αυτούς όμως ποιος τους βοήθησε να τον ξαναβρούν; Αλλά ξέρετε γιατί τους αποκηρύττουν; Γιατί τους φοβούνται! Τους φοβούνται γιατί ασχολούνται όλη την μέρα με την ομάδα και γνωρίζουν πράγματα που δεν μπορεί να δει ο απλός φίλαθλος που ενημερώνεται μία φορά την ημέρα από τις εφημερίδες. Οι οπαδοί είναι η δύναμη του Παναθηναϊκού. Κάνουν κριτική μόνο στη διοίκηση και όχι στους παίχτες. Και αν καμιά φορά κάνουν στους παίχτες, ίσως ξέρουν και κάτι παραπάνω. Η ζωή μας είναι μαύρη όταν ο Παναθηναϊκός δεν κερδίζει».
Το 2008 ήσασταν από τα άτομα που πρωτοστάτησαν του συλλαλητηρίου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Τότε κατέβηκαν 30.000, ίσως και πολύ περισσότεροι, στο δρόμο. Τι διαφορές παρατηρείτε ανάμεσα στο 2008 και το 2011 που ο κόσμος δεν δείχνει τη διάθεση να ξεσηκωθεί;
«Δες τι γίνεται και γενικότερα. Της σημερινής γενιάς, της παίρνουν την ζωή και δεν σηκώνεται από τον καναπέ. Το κάνει κανείς μία φορά. Λίγοι όμως θα σηκωθούν και δεύτερη. Τα ίδια και στον Παναθηναϊκό. Ζούμε με την αγωνία του “περίμενε”. Κανείς δεν ξέρει την πραγματικότητα. Διαβάζουμε, ενημερωνόμαστε, αλλά κανείς δεν γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από αυτά που βλέπουμε. Οι φίλαθλοι είναι τώρα μουδιασμένοι αλλά μόλις δουν μία αλλαγή -μία πραγματική αλλαγή, όχι απλώς για να πούμε ότι κάναμε κάτι- τότε θα είναι πιο ενθουσιώδεις».
