Μια που ανήκω σε κείνους που γουστάρουν τις πολιτικές συζητήσεις, έχω να πω τα εξής
- Η “πολιτική” περνάει κρίση. Σαν έννοια, σαν ιδέα, σαν αναπαράσταση. Ο πολύς ο κόσμος την αποφεύγει ως ένα αναγκαίο κακό, δηλώνει οτι του είναι αδιάφορη. Η κρίση εντάθηκε στις αρχές των 90ς, με την κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ, τις διακυρήξεις για “το τέλος της ιστορίας” και την αίσθηση οτι οι ιδεολογίες απέτυχαν, καθώς και με την επικράτηση της οικονομίας και της λογικής του κέρδους πάνω στην πολιτική. Ο κυνισμός και η απάθεια ήταν το επακόλουθο.
2)Οι χώρες που αυτοαποκαλούνταν σοσιαλιστικές και επικαλούνταν τον μαρξισμό απέτυχαν. Ναι μεν αναπτύχθηκαν, αλλά ο σοσιαλισμός τους δεν ήταν παράδειγμα προς μίμηση. Γιατί σοσιαλισμός δε σημαίνει τόσο ανάπτυξη, όσο κοινωνισμός. Οι παράγοντες αποτυχίας είναι πολλοί. Ο οικονομικός ανταγωνισμός με τις ΗΠΑ εξάντλησε σε πόρους την ΕΣΣΔ. Η οποία όντως είχε κάποια σημαντικά θετικά, όπως, μηδαμινή ανεργία, παιδεία και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους… Αλλά και τεράστια καταπίεση σε συνδυασμό με μεγάλη έλλειψη αυτοκριτικής. Βάλτε και την ανισότητα ανάμεσα σε ελίτ και μάζα, τις καθαρά καπιταλιστικές μεθόδους εργασίας και ανάπτυξης και την ολική αδύναμια των πολιτών να συμμετάσχουν στα κοινά και έχετε μια εικόνα.
Εξάλλου ο ίδιος ο Μαρξ (τον οποίο αντιμετωπίζω με κριτικό βλέμμα, όχι σαν προφήτη ή κάτι τέτοιο όπως κάνουν κάποιοι κολλημένοι με τα δόγματα τους, αλλά σαν έναν σημαντικό στοχαστή, που όμως δεν ήταν αλάνθαστος - ποιός είναι εξάλλου?) μιλούσε για ανάπτυξη του σοσιαλισμού σε μια ήδη αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα, όπου οι άνθρωποι θα έχουν αναπτύξει και συνειδήσεις και δε θα ήταν πρόθυμοι να ακολουθήσουν τυφλά έναν ηγέτη. Κάτι που ουτε στη Ρωσία, ούτε στην Κίνα κλπ συνέβη.
3)Το ΚΚΕ και το όποιο ΚΚΕ δε θα μπορούσε, απλά, να βγει στην εξουσία τώρα, όπως και κανένα αριστερό κόμμα. Αυτά έχουν να κάνουν με τον ευρύτερο συσχετισμό δυνάμεων μέσα και έξω απο την Ελλάδα, και όσα γίνονται σε πανευρωπαικό και παγκόσμιο επίπεδο. Ο κομμουνισμός επικράτησε σε περιόδους μεγάλων κρίσεων, όπου επικράτησε. Αν και είπαμε, δεν είχαν καμία σχέση με “κομμουνισμό” αυτά τα καθεστώτα… Εξάλλου, συναντώ τόσο δογματισμό στα λόγια πολλών υποστηρικτών του ΚΚ που απο ένα σημείο και έπειτα η συζήτηση δε γίνεται δυνατή, δυστυχώς. Απο πότε έπαψαν οι αριστεροί να έχουν φαντασία και δημιουργικότητα?
4)Συνασπισμός, ΣΥΡΙΖΑ,ΚΚΕ μ.λ και τα λοιπά. Μεγάλη πληγή της Αριστεράς, απανταχού της οικουμένης, αυτή η πολυδιάσπαση. Σε όποιον δε την έχει δει, προτείνω την ταινιάρα των Monty Pythons, “Life of Brian”, ανάμεσα σε τόσα σχολιάζει και με έναν ανεπανάληπτο τρόπο και αυτή τη φαγωμάρα ανάμεσα στους αριστερούς. Για πολλούς απο τους οποίος, ο μεγαλύτερος εχθρός δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά οι “αντίπαλοι αριστεροί”. Ψηφίζοντας λοιπόν ένα απο αυτά τα μικρά κόμματα, δε συμβάλλω στη διάσπαση?
5)Μήπως η λογική του “κόμματος” είναι λάθος? Περισσότερη δημοκρατία, με μεγαλύτερη συμμετοχή των ΠΑΝΤΩΝ, χωρίς αντιπροσώπους, γίνεται? Αντί να έχω τον “αντιπρόσωπο” μου, προτιμώ εγώ να μιλάω για την πάρτη μου και για όσα με απασχολούν.
6)Ούτε λόγος για ΠΑΣΟΚ (έχετε προσέξει πόσο πιο “σοσιαλίζον” έχει γίνει ο λόγος του Γιωργάκη προς τους “συντρόφους” του τώρα που είναι στην αντιπολίτευση?), ούτε ΝΔ φυσικά. Καλά, για το ΛΑΟΣ ας μη το σχολιάσω στα σοβαρά καλύτερα :lol:
-
Η αποχή του κόσμου είναι σύμπτωμα της κρίσης της πολιτικής που ανέφερα παραπάνω. Σίγουρα δε μου αρέσει, αν και καταλαβαίνω γιατί γίνεται. Υπήρχαν όμως και αντιλήψεις της πολιτικής που φώναζαν “όχι στην πολιτική της γραβάτας!”… για όσους κατάλαβαν, ήταν η ΠΟΛΙΤΙΚΗ του Μάη του 68.
-
Δε ζούμε σε δημοκρατικό καθεστώς. Μια ψήφος μια φορά στα 4 χρόνια είναι το ελάχιστο μίνιμουμ, για να καλλιεργεί στον κόσμο την ψευδαίσθση οτι ζούμε σε δημοκρατία. Με τις δυναστείες κατα τ’άλλα να βασιλεύουν (Παπανδρέηδες, Καραμανλήδες) και τις αποφάσεις να παίρνονται πάντα με βάση τα συμφέροντα μιας οικονομικής ολιγαρχίας.
9)Θα μου άρεσε να έβλεπα να συσσωρεύονται ένα 20% άκυρα… Γιατί άλλο το να μην πάει κάποιος να ψηφίσει, ή να ρίξει απλά ένα λευκό… και άλλο το να κάνει τόσο δρόμο και να ρίξει στα μούτρα του κόσμου ένα άκυρο. Γιατί αυτό κάτι σημαίνει. Δεν ξέρω αν τελικά θα ρίξω άκυρο ή θα ψηφίσω κάποιο μικρό αριστερό κόμμα τελικά, ή ακόμα και τον καημένο τον Συνασπισμό (αν και το να ψηφίζεις απο λύπη κάποιον δεν είναι ό,τι καλύτερο), αλλά το άκυρο ίσως τελικά με εκφράζει πιο πολύ.
Αυτά παίδες για τώρα!~ :har: