Όσο ήμουν έξω παρατηρούσα κόσμο με σημαιάκια στα τρένα και στους δρόμους, μερικοί είχαν τις σημαίες στα αυτοκίνητα και περνούσαν κορνάροντας πανηγυρικά… Με κάτι τέτοια αναρωτιέμαι τελικά σε τι διαφέρει για πολύ κόσμο εκεί έξω η πολιτική απο την προσήλωση σε μια ποδοσφαιρική ομάδα. Και αυτό το σκηνικό στις συγκεντρώσεις των κομμάτων πιά… Με τον κόσμο που παραληρεί και φωνάζει συνθήματα. Αναφέρθηκαν ήδη αυτά σε προηγούμενα ποστ εδώ. Με κάνουν και θυμάμαι το μάθημα για την Ψυχολογία της Μάζας που είχαμε στη σχολή. Ο ηγέτης και οι οπαδοί, οι χειρονομίες, οι φράσεις-κλισέ (“για μια άλλη ελλάδα”, “όλοι μαζί μπορούμε”), η επίκληση στο συναίσθημα αντί για τον ορθό λόγο (γι’ αυτό και σε τέτοιες ομιλίες δε χρησιμοποιούνται επιχειρήματα, απλά συνθηματικός λόγος που έχει ως στόχο να εξιτάρει τα πλήθη). Τα οποία παρακολουθούν σχεδόν μαγνητισμένα, έτοιμα να αποθεώσουν με την παραμικρή ευκαιρία, κουνώντας ρυθμικά τις σημαίες τους…
Όχι, δε νομίζω πως η πλειοψηφία του κόσμου εκεί έξω έχει αυτό που λέμε πολιτική σκέψη και συνείδηση. Ψηφίζω ένα κόμμα και το αποθεώνω, σα να αποθεώνω την ομάδα μου, δε σημαίνει έχω πολιτική σκέψη.
Όσο αφορά τον εαυτό μου, ύστερα απο έντονη αμφιταλλάντευση που κράτησε καιρό και με προβλημάτισε πολύ, μα πάρα πολύ, κατέληξα οτι θα ψηφίσω τελικά ΣΥΡΙΖΑ. Όσοι ξέρουν τον τρόπο που σκέφτομαι πάνω στην πολιτική, τα κόμματα και τη σύγχρονη “δημοκρατία”, έχουν καταλάβει πως είχα πολλούς λόγους για να θέλω να ψηφίσω άκυρο, ή να υπεραμυνθώ μιας μαζικής αποχής ας πούμε… Δε θα με χάλαγε καθόλου μια αποχή ή άκυρα που θα έφταναν την τάξη του 80% για παράδειγμα… Απο την άλλη όμως στη φάση αυτή κάτι τέτοιο είναι ουτοπικό.
Και επειδή πολιτική δεν είναι μόνο φαντασία και ουτοπία, αλλά και πρακτική και στρατηγική, θεώρησα πως αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή είναι να χτυπηθεί ο δικομματισμός, κάτι που είναι δυνατό να γίνει. Όχι, 2-3 κόμματα παραπάνω στη Βουλή δεν καθιστούν πιο “δημοκρατικό” το καθεστώς μας. Ωστόσο είναι ένα μικρό, ελάχιστο βήμα προς τα μπρος να πέσουν τα ποσοστά (και η αλαζονία…) των 2 κομμάτων-κολλοσών, που ακούνε στο όνομα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Ίσως αποκτήσουν έτσι μια μεγαλύτερη δυναμική τάσεις για μια γενικότερη αμφισβήτηση της εξουσίας, βλέποντας οτι δεν είναι αλώβητη, και οτι -σε τελική ανάλυση - πηγάζει απο το σύνολο των ψήφων όλων μας. Όπως έχω ξαναπει, η ψήφος είναι η μοναδική δύναμη που έχει ο λαός στην κοινωνία αυτή που ζούμε.
Πολλοί δεν το έχουν καταλάβει ακόμα βέβαια, και βγαίνουν και λένε “ε, αφού το ένα απο τα 2 κόμματα θα βγει έτσι κι αλλιώς”… Ρε καρντάσια, ΞΥΠΝΑΤΕ, τα κόμματα δε “βγαίνουν” πέφτοντας απο το ουρανό! ΚΑΠΟΙΟΣ, ΚΑΠΟΙΟΙ, τα ψηφίζουν! Σταματήστε να τα ψηφίζετε, και θα δείτε για πότε θα σταματήσουν να βγαίνουν. Είναι τόσο απλό, μα και τόσο δύσκολο για κάποιους να το καταλάβουν.
Καιρός να χτυπηθεί ο δικομματισμός λοιπόν. Είναι μια καλή αρχή. Απλά. Όσο αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζεται αν μη τι άλλο απο μια ενωτική διάθεση, εκεί που άλλα κόμματα και παρατάξεις απομονώνονται στο φρούριο τους. Και όποιος ξέρει την ιστορία της Αριστεράς, ξέρει καλά πως αυτή η απομόνωση και οι εσωτερικές διαμάχες την χτύπησαν ανεπανόρθωτα. Τώρα βέβαια, στον ίδιο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχουν εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους παρατάξεις… ως και η σταλινική ΚΟΕ… αλλά και πάλι, το να βάζεις απ’έξω τις διαφορές σου και να λες “εστιάζω στα κοινά, και ξεκινάμε με αυτά, ώστε να ΓΙΝΕΙ κάτι επιτέλους”, είναι κάτι ΕΞΥΠΝΟ αν μη τι άλλο. Είναι έξυπνο και πρακτικό.
Είναι απλά οι εκλογές ένα παιχνίδι σκάκι? Ας είναι λοιπόν! 
