Σα ξένος, με ταπεινότητα και δέος προσπαθώ να γλιστρήσω στον κόσμο του Θανάση σιγά-σιγά.
Έπειτα από κατάλληλη προτροπή (ευχαριστώ), ξεκίνησα το ταξίδι με τον [B]“Βραχνό Προφήτη”[/B].
Η επιλογή αποδείχθηκε σοφή. Ο δίσκος συγχρονίστηκε απόλυτα με τις τρέχουσες διαθέσεις μου. Με κόλλησε στον τοίχο.
Απανωτά χαστούκια με το παρακάτω σερί :
[B]“Όταν Χαράζει”[/B]
[SPOILER][I]Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ’ τα πιο σφιγμένα χείλη.
Σαν πεταλούδα στην κάμαρη πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει.
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει.
Έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά,
έχει τον ήλιο τον αλάνη.
Καινούρια μέρα, καινούριος στεναγμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
κι όσα γι’ αυτά κανείς δεν ξέρει.
Πίσω απ’ τους λόφους, πίσω απ’ τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα.
Χωρίς Βαστίλη, χωρίς ανάθεμα,
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα.[/I][/SPOILER]
[B]“Παλιά Πληγή”[/B]
[SPOILER][I]Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη, δική μου.
Την ξεριζώνω απ’ την καρδιά,
φυτρώνει στην αυλή μου.
Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν,
Έχει τη φυλλωσιά πυκνή
και νύχια που χαράζουν.
Αγαπημένα πρόσωπα,
αγαπημένα μάτια.
Έρχονται σαν τα κύματα
κι αφήνουν κατακάθια.
Μαραίνεται απ’ το γέλιο μου,
πίνει απ’ τα δάκρυά μου.
Έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου.
Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τί να κοιτάξω.
Να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι ν’ αγκαλιάσω;[/I][/SPOILER]
Πόσο κοφτερή γλώσσα ! Πόσο ποιητικοί στίχοι ! Πόσο όμορφες μελωδίες για να τους ντύσουν !
Υποκλίνομαι στη μεγαλοφυία του. Τελικά ο ντόρος που γίνεται γύρω από το όνομά του (και ίσως ασυναίσθητα να με απωθούσε λίγο) μόνο τυχαίος δεν είναι.
Επίτηδες, δεν είχα διαβάσει τίποτα για το δίσκο πριν τον βάλω να παίξει.
Πρώτη έκπληξη ο Αγγελάκας. Μοναδικός, ξεχώρισε μονομιάς.
Με λίγο προσεκτικότερο αυτί, οι κιθάρες άρχισαν να μού ακούγονται παράξενα οικείες.
“Λες ?” είπα από μέσα μου. Μετά το διάβασα. Ναι ρε, Μπάμπης Παπαδόπουλος. Ο ήχος του έσκασε σα φίλος από τα παλιά. Έξτρα credit οι φοβερές ενορχηστρώσεις τις οποίες έχει επιμεληθεί ο ίδιος.
Και βέβαια η Λιζέτα Καλημέρη (άλλη έκπληξη για προσωπικούς λόγους) αφήνει το στίγμα της με μια εξαιρετική ερμηνεία στους “Τρείς Ανθούς”.
Χαίρομαι που μπήκα στο αυλάκι.
