Διαβάστε ΟΛΟΙ τα Dragonlance. Θρησκεία.
O Raistlin από τους καλύτερους χαρακτήρες βιβλίου. ΤΕΛΕΙΟΣ.
Εχω διαβάσει τα πάντα εκτός των Lost Chronicles
ευχαριστώ leris για τα καλά σου λόγια 
Βλέπω ότι το Thread έχει μείνει αδρανές εδω και πολυ καιρό οπότε ποστάρω με πιθανότητα να μην το διαβάσει κανείς αλλά τι να κάνουμε. Τεσπα αυτό που παρατήρησα είναι ότι αν και όλοι σχεδόν έχετε διαβάσει ότιδήποτε έχει κυκλοφορήσει υπό την ταμπέλλα Dungeons And Dragons(τα οποία και εγώ γουστάρω αλλά όχι σε σημείο που να τα πάρω και στα σοβαρά σαν λογοτεχνικές καταθέσεις μιας και δεν έχουν καμιά σοβαρή γραφή ούτε καμιά ιδιαίτερη φιλοσοφία από πίσω τους να τα στηρίζει) κανείς πια δεν έχει διαβάσει την αριστουργηματική πρώτη τριλογία της Γαιοθάλασσας(Ο μάγος του Αρχιπελάγους, Οι τάφοι του Ατουάν και Η πιο μακρινή ακτή) της Ursula Leguin γιατί εγώ προσωπικά διαβάζοντας το είχα την εντύπωση ότι θα έπρεπε να έχει Respect αντίστοιχο αν όχι μεγαλύτερο του Lord Of The Rings. Για να μην πολυλογό είναι ένα πραγματικά αριστοτεχνικά γραμμένο αριστούργημα με απίστευτους υπερπλήρεις χαρακτήρες και τρομερές αναφορές-συμβολισμούς σχετικα με την δυαδικότητα και τη δύναμη του λόγου(συγνώμη αν με όλο αυτό δεν έδωσα σε κάποιον να καταλάβει και πολλά αλλά σε αντίθεση με τα λογοτεχνικά μου ινδάλματα, η δική μου γραφή είναι γτπ).
Επίσης κάτι άλλο μιας και αναφέρθηκε, το DUNE είναι το μεγαλύτερο έπος επιστημονικής φαντασίας(αν και ο όρος είναι τόσο περιοριστικός όσο ένα κουτί για τον Hulk) που έχει γραφτεί ποτέ.
Χμ, όντως, δε μου λέει κάτι το όνομα της σειράς, αν και ψήθηκα με αυτά που έγραψες. Μπορείς να με ενημερώσεις, αν πρόκειται για κάποια καινούργια σειρά ή όχι (αντιμετωπίζω με μεγαλύτερη επιφύλαξη τα καινούργια σε σχέση με τα παλιότερα, αν και είμαι σίγουρος πως βγαίνουν κατά καιρούς πολύ ωραία νέα βιβλία).
Όχι δεν πρόκειται περί νέας σειράς, είναι παλιά σειρά και πιο συγκεκριμένα το πρώτο μέρος της(Ο μάγος του Αρχιπελάγους) είχε εκδοθεί το 1968, το δεύτερο μέρος(Τάφοι του Ατουάν) το 1971 και το τρίτο(Η πιο μακρινή ακτή) το 1972. Για την ακρίβεια δεν είναι εννιαία τριλογία με τον τρόπο που είναι ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών, δηλαδή μια ιστορία που εκτυλίσσεται σε τρία βιβλία λόγο όγκου, αλλά τρείς ξεχωριστές ιστορίες των οποίωντα γεγονότα τους συνδέονται οδηγώντας στην κλιμάκωση του τρίτου βιβλίου και συν τις άλλοις ασχολούνται με έναν κύριο χαρακτήρα και . Το εντυπωσιακό σε αυτή την τριλογία είναι το γεγονός ότι ενώ απο βιβλίο σε βιβλίο ο Γκέντ(ο εν λόγω χαρακτήρας) γίνεται όλο και λιγότερο πρωταγωνιστής τόσο πιο πολλά καταλαβαίνεις για αυτόν βλέποντας τον μέσα από την οπτική γωνία του εκάστοτε χαρακτήρα που αναλαμβάνει το ρόλο του τυπικού πρωταγωνιστή και παρατηρώντας μέσα από την οπτική τους την αλλαγή του ρόλου του σε σχέση με τα προηγούμενα μέρη της τριλογίας(στο πρώτο μέρος ο Γκέντ ξεκινά σαν ανώριμος έφηβος ενώ στο τρίτο είναι σχεδόν πατρική φιγούρα). Κάτι άλλο που εντυπωσιάζει είναι η γραφή της Ursula Leguin, απλή με μια εκφραστικότητα που αγγίζει τα όρια της ποίησης και ενώ και τα τρία βιβλία είναι μικρά σε όγκο(περίπου 200 σελίδες το καθένα με κανονικά γράμματα, όχι γραμματοσειρά μικροσκοπίου) και το περιεχόμενο δεν είναι τόσο εμφανώς majestic όπως π.χ ο Άρχοντας των δαχτυλιδιών, στο τέλος έχεις την αίσθηση ότι το περιεχόμενο του βιβλίου “απλώνει” τόσο πολύ που αισθάνεσαι λες και διάβασες κάποιο κοσμογονικό έπος τέτοιου τύπου.
Από εκεί και πέρα ακολουθήσαν 3 συνέχειες(Τεχανού 1990, Ιστορίες από τη γαιοθάλασσα 2001 και Ο άλλος άνεμος 2001) οι οποίες όμως δεν εκλαμβάνονται σαν μέρος της ίδιας ιστορίας αλλά σαν επέκταση του ίδιου σύμπαντος(παρόλο που πολλούς χαρακτήρες τους ξανασυναντάς). Πολλοί ξενέρωσαν με τη συνέχεια μιας και πιστεύαν ότι γίναν πιο πολύ όχι για να συνεχίσουν την ίδια ιστορία αλλά για απλώς για να εκφράσουν κάποιες προσωπικές ιδέες της LeGuin(ειδικά το Τεχανού το οποίο είχε κατηγορηθεί σαν Φεμινιστικό). Εγώ από τη δική μου πλευρά πιστεύω ότι δεν έχουν και εντελώς άδικο με αυτό, όσοι το υποστηρίζουν αλλά αφενός για αυτό το λόγο υπάρχει η λογοτεχνία και απ’ την άλλη μπορεί οι συνέχειες να είχαν λίγο διαφορετικό ύφος(ούτως ή άλλως μιλάμε για μια απόσταση 20 χρόνων σχεδόν) αλλά μέσα από αυτό που εκφράζουν πιστεύω ότι είναι εξίσου αριστουργηματικές.
Πάντως αν δεν το έχεις διαβάσει μέχρι τώρα στο προτείνω ανεπιφύλακτα και περιμένω να μου πεις τη γνώμη σου. Τα βιβλία διαβάζονται τόσο άνετα και τόσο “σφηνάκι” που αν τα ξεκινήσεις σήμερα μπορεί και να μου λές αύριο τη γνώμη σου για αυτά. Διάβασε τα και θα με θυμηθείς. Παρεπιπτόντως αν τα διαβάσεις τελικά περιμένω να μου πείς γνώμη.
Α και κάτι άλλο. Σαν βιβλίο φαντασίας(και εδώ πιστεύω ότι ο όρος είναι τρομερά περιοριστικός) για καλοκαιράκι είναι το απόλυτο μιας και μιλάμε για έναν κόσμο που ουσιαστικά είναι ένα τεράστιο σύμπλεγμα νησιών.
Xmm, πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά! Κυρίως η σοβαρότητα που φαίνεται να αποπνέει σαν έργο (ακόμα και αν μιλάμε για βιβλία fantasy, το να έχουν ουσιώδες περιεχόμενο και τρόπο γραφής το θεωρώ πολύ σημαντικό). Και μια που σκόπευα να πάρω κανα-δυο fantasy βιβλία μέσα στο καλοκαίρι (καθώς έχω καιρό να διαβάσω κάτι νέο σε αυτό τον χώρο), θα τσεκάρω αυτή τη σειρά! 8)
Του Stephen King ο μαύρος πύργος τι λέει όσοι το έχουν διαβάσει?
Κοίτα νομίζω ότι αυτός ο διαχωρισμός που κάνεις είναι λίγο λανθασμένος. Πολλοί είναι αυτοί που έχουν την εντύπωση ότι το Fantasy είναι μόνο σπαθιά, μάγοι, δράκοι και γενικά πιστεύουν ότι είναι ένα λογοτεχνικό παράρτημα του Dungeons And Dragons κάτι που εγώ θεωρώ ότι δεν ισχύει. Αν εγώ θεωρώ τον Tolstoi ή τον Nabokov ανώτερο από τον Tolkien δεν έχει να κάνει σε τίποτα με το είδος αλλά με το γεγονός ότι η πένα τους είναι ανώτερη και πιο βαθιά. Από την άλλη όσο καφρίλα και να ακούγεται δεν θεωρώ ότι ο Herbert ή η LeGuin έχει κάτι να ζηλέψει από τον Dickens(ο οποίος παρεπιπτόντως δεν μου αρέσει καθόλου) αντικειμενικά(μάλλον ανώτερους τους θεωρώ). Επίσης είναι λίγο ηλίθιο να το λέμε εμείς σαν Έλληνες που οι δύο μεγαλύτερες λογοτεχνικές κληρονομιές που διαθέτουμε είναι η μυθολογία μας και ο Καζαντζάκης(Τον θεωρώ εξίσου τεράστιο με τον Ομηρο σαν αντικειμενική λογοτεχνική αξία). Από την άλλη σε καταλαβαίνω γιατί οι ίδιοι οι συγγραφείς είναι που σκέφτονται έτσι και έχουμε λογοτεχνικές σειρές σαν τα Sword Of Truth και ο Eragon(μπλιαχ).
Ο Howard από την άλλη είναι ένας συγγραφέας που μπορεί να μην έχει τη λεπτότητα ενός Oscar Wild αλλά από την άλλη ο Conan έστω και χωρίς(πιθανόν) να το ξέρει ο ίδιος ο Howard είναι μια συμαντικότατη σπουδή πάνω σε ενός εκ των μεγαλύτερων και αρχαιότερων ανθρωπίνων αρχετύπων που έχει τη ρίζα του σε τεράστιες ιστορικές(βλέπε Λεωνίδας) και Μυθικές(Βλέπε Ηρακλής) προσωπικότητες, το αρχέτυπο του δυνατού και ατρόμητου πολεμιστή.
Αυτά τα ολίγα.
Δε διαφωνώ σε κάτι με όσα λες, δε κατάλαβα απλά ποιός είναι ο λάθος διαχωρισμός που λες πως κάνω. Αν εννοείς το οτι μιλάω για κατηγορία “fantasy” λογοτεχνίας, δε νομίζω πως κάνω κάποιον διαχωρισμό εδώ, ή οτι ο διαχωρισμός αυτός είναι “δικός μου”, προφανώς και υπάρχουν βιβλία που θα τα πεις λογοτεχνία του φανταστικού και άλλα που δεν είναι, όσο και αν είναι καλό να μη κολλάμε στις κατηγορίες.
Αυτό που είπα είναι πως είναι ωραία τα βιβλία fantasy που επιπρόσθετα βρίσκονται ψηλά απο λογοτεχνική άποψη (νοήματα, τρόπος γραφής κλπ), πέραν του να έχουν το γνωστό περεχόμενο που έχουν τα περισσότερα έργα του είδους. 
Δεν έχω διαβάσει τα υπόλοιπα posts, γι’αυτό συγγνώμη αν έχει ήδη αναφερθεί. Ένα εξαιρετικό βιβλιαράκι από τις εκδόσεις της Άγνωστης Καντάθ (τα καρντάσια θα ξέρουν το μαγαζί κάθετα στη Ναυαρίνου) είναι το “Αγοράστε το Δία: Και άλλες 69 πολύ μικρές ιστορίες του φανταστικού”. Είναι μία συρραφή διηγημάτων από πολλοί γνωστούς συγγραφείς του χώρου της επιστημονικής φαντασίας, όπως Ασίμοφ, Κλαρκ, Φαιστ (αυτούς θυμάμαι) και είμαι σίγουρος πως οι λάτρεις του είδους θα το εκτιμήσουν. **γαμώτο γιατί τα posts μου βγαίνουν τόσο επίσημα :p?
εδιτ: Δείτε κ το Μάγο από τις ίδιες εκδόσεις (όχι δεν παίρνω ποσοστά :p). Εκτυλίσσεται σε έναν d&d-lotr κόσμο κ ειδικά τα δύο από τα τέσσερα πρώτα βιβλία έχουν αρκετό ενδιαφέρον
Εδώ αναφερόμουν αν και τώρα που το προσέχω καλύτερα μάλλον όπως το εννοώ και εγώ το εννοείς. Το διάβασα λίγο βιαστικά γιατί ήμουν στη δουλειά μου εκείνη την ώρα. Πάντως οι περισσότεροι κάνουν το λάθος να τη βάζουν λίγο σε γκέτο τη fantasy λογοτεχνία σαν λιγότερο ουσιαστική και βαθιά.
Πέτυχα σήμερα στο Μοναστηράκι σε χαμηλή τιμή τον Νευρομάντη του Ουίλιαμ Γκίμπσον, και δε μπόρεσα να αντισταθώ. Το βιβλίο θεωρείται σταθμός στον χώρο της Ε.Φ., καθώς καθιέρωσε αυτό που λέμε κυβερνοπανκ… Είμαι πολύ περίεργος να το διαβάσω…
Το Νευρομάντη τον έχω εκτυπώσει στα αγγλικά, αλλά δεν καταλάβαινα τίποτα 
και έχει μπει στο ράφι. Γενικά πάντως είναι τρελά αγαπημένη τακτική μου να εκτυπώνω βιβλία, μέχρι που αγόρασα και laser ασπρόμαυρο γι’αυτόν το σκοπό.
Isaac Asimov και Harry Harrison (ε/φ και ο 2ος, πολύ γνωστός στο εξωτερικό)
Προτεινεται ανεπιφυλακτα οτιδηποτε απο Philipp Dick.Ο ανθρωπος ειναι φοβερος.Χαρακτηριστικη δουλεια του το Do Androids Dream Of Electric Sheep?(a.k.a.Το ηλεκτρικο προβατο) στο οποιο βασιστηκε και το Blade Runner.
Φιλε εγω τωρα ειμαι στο 5ο βιβλιο και μπορω να πω πως εχω ξετρελαθει!Απο DnD δεν εχω διαβασει τιποτα για να συγκρινω αλλα η γραφη του King ειναι συγκλονοστικη…Ως τωρα κορυφαια πλοκη,περιμενω να δω τι θα πει το τελος που εχω ακουσει οτι ειναι συγκλονιστικο!!
Επιπλεον να πω πως εχει γινει συμφωνια μεταξυ King και JJ Abraams(παραγωγος-σεναριογραφος του lost)για μεταφορα του Μαυρου Πυργου στο σινεμα!8) 8)
Η συμφωνια ηταν 19 δολαρια…
Αναρωτιεμαι αν το εχει ακουσει ο hokam αυτο,που αποτι εχω καταλαβει ειναι και lostakias!!:lol:
Θέλω να αρχίσω Stephen King αλλά δεν ξέρω ποιο να πάρω.Σκεφτόμουνα το “Η λάμψη”,λόγω ταινίας.Καμιά πρόταση/ιδέα?
Προτείνω να μην ξεκινήσεις από Λάμψη. Έχω διαβάσει πάνω από 20 βιβλία του Stephen King και δε νομίζω πως είναι το πιο άμεσο για να σε κερδίσει… (Βασικα, τώρα που το σκέφτομαι, θα σε κερδίσει έτσι κι αλλιώς, αλλά λέμε τώρα…)
Αν θες τρόμου, προτείνω να διαβάσεις το Salem’s Lot. Αν θες κοινωνικό, προτείνω το Apt Pupil ή το Stand by Me. Aν θες υπόθεση, μυστήριο, καταιγισμό πληροφοριών, διάβασε το υπέρτατο και θεϊκό It. Προσωπικά όμως θα πρότεινα να ξεκινήσεις με το Bag of Bones. Είναι λίγο πιο βατό, λίγο σε στυλ ταινίας, αλλά έχει και το υπερφυσικό στοιχείο μέσα.
Σημ. Δεν έχω διαβάσει τον Μαύρο Πυργο… :-s