Λοιπόν παιδάκια κοιτάξτε τί πήρα το Σάββατο να σκάσετε από το κακό σας.
Δε βρήκα μεγαλύτερη εικόνα γαμώ. Πάντως, ναι, είναι ο Χαμένος Παράδεισος του John Milton, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ αμετάφραστος (για να τον διαβάσουμε όπως πρέπει, δηλαδή στη γλώσσα που γράφτηκε), σε σκληρή συσκευασία και με εικονογράφηση από Gustave Dore.
ΠΧΙΟΤΗΤΑ :!:
Νταξει, ολες αυτες οι ερμηνειες ειναι αποτελεσμα συναρτησης καποιων δεδομενων. Στο κονιακ μηδεν αστερων οντως μιλαει για τον χαμο αγαπημενου προσωπου αφου γραφτηκε ολη η συλλογη στην οποια ανηκει το ποιημα μετα το θανατο του ανδρα της Δημουλα και οντως μπορουμε να δουμε οτι παιζει σε ολα της τα ποιηματα η φωτογραφια και η αναμνηση ως παραγοντας που οξυνει τον πονο αλλα οδηγει στην λυτρωση. Το ιδιο και τα σουρεαλιστικα ποιηματα Εγγονοπουλου - Αναγνωστακη. Οντως μιλανε για πολεμο, αφου γραφτηκαν οσο ο δευτερος ηταν φυλακισμενος και αφου ο πρωτος αναφερει ημερομηνιες και “εμφυλιο σπαραγμο”. Και αν σκεφτεις οτι οι περισσοτεροι απο αυτους ανηκουν σε κινηματα - πραγμα αδιαμφισβητητο αν δεις οτι εχουν χαρακτηριστικα του σουρεαλισμου πχ στο θεμα της δομης, των εικονων που παρουσιαζουν και στη θεματογραφια, καταλαβαινουμε οτι οι ιδιοι μπαινουν σε καποια πλαισια 
. Κουραζει ολο αυτο, συμφωνω, αλλα καποιο υποβαθρο πρεπει να το γνωριζεις αν θες να καταλαβεις απολυτα τι λεει η Χ ποιηση. Δεν γινεται να λειπει η λογικη απο πουθενα, ουτε απο την ποιηση. Και νταξει, νομιζω οτι περισσοτερο λειτουργει για να μπορεις να κατευθυνεις την σκεψη σου, οχι για να τα εχεις ολα στο πιατο. Γενικα στην θεωρητικη κατευθυνση δε νομιζω οτι εχουμε ελευθερα ποιηματα που σου επιτρεπουν (τα ιδια τα ποιηματα) να καταλαβεις ο,τι θες. Υπαρχει αυτο στην ποιηση, αλλα οχι σ’ αυτα που διδασκομαστε.
εδιτ/ αυτο που ΠΡΕΠΕΙ να ειναι υποκειμενικο και μονο στην ποιηση και την τεχνη ειναι το αν σ’ αρεσει η οχι, αν σ’ εκφραζει η οχι, το αν θεωρεις οτι μιλησε σωστα και ωραια για το θεμα που εθιξε κτλ.
Η ανάλυση της ποίησης όντως έχει αυτό το κακό. Η τέχνη άλλωστε υπάρχει για να την εξηγεί ο καθένας όπως θέλει και να μην περιορίζεται σε αναλύσεις κι εξηγήσεις που έχει δώσει κάποιος άλλος, και το ίδιο φυσικα συμβαίνει με την ποίηση. Από τους ποιητές που διβάζω πολύ τελευταία είναι η Μαρία Πολυδούρη 
Λοιπον, από τους καλυτερους ποιητες κατα την γνωμη μου ηταν ο Edgar Allan Poe και ο Federico García Lorca. Επίσης, άλλοι αγαπημένοι: Henry Wadsworth Longfellow, Johann Wolfgang von Goethe, William Shakespeare, Charles Baudelaire, Alfred Lord Tennyson, Lord Byron, William Butler Yeats, Emily Dickinson, Fernando Pessoa, Maya Angelou… Αχ, σταματαω εδω, η λιστα ειναι ατελειωτη…!:wacko:
Τὸ σχῆμα μου
Θὰ προσπαθήσω νὰ δώσω τὸ σχῆμα μου
ὅπως συντρίβεται σὲ δυὸ λιθάρια
θὰ σκεφτῶ ὑπόχρεος ἀπέναντί σου
θὰ στήσω τὴ φοβερὴ ὀμπρέλα μου
μὲ τὶς μπαλένες ἀπ᾿ τὸ πρόσωπό μου
μαύρη ὑγρὴ ἀκατανόητη
ἀπ᾿ τὸν καιρὸ ποὺ ἤτανε ἀσπίδα
ποὺ ἦταν ταπεινὸ κυκλάμινο
καὶ μιὰ ρομφαία.
Θέλω νὰ μιλήσω ἁπλὰ γιὰ τὴν ἀγάπη
τῶν ἀνθρώπων
καὶ παρεμβαίνουν οἱ θύελλες
παρεμβαίνει τὸ πλῆθος
τὸ στῆθος μου
τὸ τρομερὸ ἡφαίστειο ποὺ λειτουργεῖ
κάτ᾿ ἀπὸ πέτρες.
Τὰ φριχτὰ ἐρωτήματα παραμένουν ἐπίμονα
μαῦρα ὑγρὰ ἀκατανόητα
παραμένουν ἐπίσημα
σὰν σαρτεβάλια.
Ὅσο ἀπ᾿ τὶς μικρὲς καλύβες νὰ γελοῦν
ὅσοι οἱ χωρικοὶ νὰ μπαίνουν στὰ ἐργοστάσια
ὁ πύργος μας καίγεται
θ᾿ ἀφήσουν ἐποχὴ οἱ ἔνδοξες μέρες
ὅλα τ᾿ ἀπόκρυφα χειρόγραφα θὰ ἐπιστραφοῦν
ἀπὸ σοφοὺς καὶ μάντεις.
Μετὰ τὸ θέμα μας χάθηκε.
Δὲν ἔχομε τίποτα νὰ σᾶς ποῦμε
ἔτσι ποὺ ὅλα προδοθήκανε
ἔτσι ποὺ ὅλα λύσαν τοὺς ἁρμοὺς
ἀπὸ πίστη σὲ πίστη
ἀπὸ ὑπόγειο σὲ ὑπόγειο
ἀπὸ πρόσωπο σὲ πρόσωπο
δὲν ἔχομε τίποτα νὰ σᾶς ποῦμε.
Βαθιὰ στὶς ρίζες τοῦ δέντρου σας
μαζὶ μὲ τοὺς τυφλοπόντικες
μαζί με τοὺς καταποντισμένους πίθηκους
σὲ σκοτεινοὺς ὑποχθόνιους κρότους
ἀσθμαίνοντας μετατοπίζομαι
-ἀνακατωμένοι οἱ βρόγχοι-
βαθιὰ στὰ ξερὰ λιβάδια σας πέφτει καινούργια
ἀθόρυβη βροχὴ
ὅπου συντρίβει
ὅπου ἀνθίζει τὰ χέρια μας ἀπ᾿ τὶς δικές σας
πληγές
ὅπου γεμίζουν τ᾿ ἄδειά μας σταμνιὰ
κερὶ καὶ μέλι.
Κάποτε θ᾿ ἀνεβοῦμε καθὼς προζύμι
ὁ σιδερένιος κλοιὸς θὰ ραγιστεῖ
τὰ ὅρη σας ὅπως πυκνὰ σύννεφα θὰ χωριστοῦν
οἱ κόσμοι θὰ τρίξουν
στὶς ἔντρομες αἴθουσες οἱ ρήτορες θὰ
σωπάσουν
καὶ θ᾿ ἀκουστεῖ ἡ φωνή μου:
«Οἱ νέοι πρίγκιπες μὲ σάλπιγγες καὶ νέες
στολὲς
οἱ νέοι συμβουλάτορες οἱ νέοι παπάδες
οἱ πρόεδροι καὶ τὰ συμβούλια καὶ οἱ ἐπιτροπὲς
ὅλοι οἱ μάγοι προφεσόροι…»
Περιμένετε αὐτὴ τὴ φωνή.
Ἔτσι θ᾿ ἀρχίζει.
Μιχάλης Κατσαρός τρομερός ποιητής!!!
ρεμπω ,το μια εποχη στην κολαση
…
θεος μου ηταν η απογνωση…
[B]Κική Δημουλά - Κονιάκ Μηδέν Αστέρων[/B]
Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
―έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.
Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.
Ε ρε ζημια 5 το πρωι…
Τ’ άλογο χλιμίντρισε,
τίναξε το γκέμι’
μια καρδούλα τρέμει.
Τ’ άλογο ξεκίνησε,
γύρισε την πλάτη,
χάθηκε απ’ το μάτι.
Σε μιαν άκρη κάθεται
παραπονεμένη:
γράμμα περιμένει.
Μια βδομάδα πέρασε,
καλοκαίρι μπαίνει:
πάντα περιμένει.
Δυο βδομάδες πέρασαν,
ο καιρός διαβαίνει,
γράμμα δε λαβαίνει.
Τρίτη, τώρα, ζύγωσε’
γράμμα δε λαβαίνει:
τι να του συμβαίνει!
Δυο φορές στη Χάρη της,
πάει και κάνει τάμα·
δε λαβαίνει γράμμα.
Πρώτος μήνας πέρασε
δε λαβαίνει γράμμα’
πνίγεται στο κλάμα.
Πέρασε κι ο δεύτερος
νότισε το xώμα·
δε λαβαίνει ακόμα.
Τελοσπάντων, μιαν αυγή,
γίνεται το θάμα:
έρxετ’ ένα γράμμα!
Ξενιτεύτηκε μακριά,
πήγε για xρυσάφι·
θα γυρίσει, γράφει.
Αλωνάρης πέρασε,
λείπει, πάντα, πέρα
γράφει κάθε μέρα.
Ήρθε το χινόπωρο,
χάθηκαν τα κρίνα·
γράφει κάθε μήνα.
Ένας χρόνος πέρασε,
φύσηξεν ο μπάτης
ράβει τα προικιά της
Πέρασε κι ο δεύτερος·
ένα γράμμα μόνο
γράφει κάθε χρόνο.
Με σφιγμένη την καρδιά,
κάθεται στο ράφι·
θα γυρίσει, γράφει.
…Πέντε χρόνια πέρασαν,
οι παλιοί γυρνάνε·
θα 'ρθει όπου και να 'ναι.
…Δέκα χρόνια πέρασαν’
τον τραβούν οι δρόμοι,
δε γυρίζει ακόμη.
Πλούτισε, δεν πλούτισε,
σύναξε χρυσάφι;
Τώρα πια δε γράφει…
Το άνθος της υπομονής
μέσα της φυτρώνει·
έμαθε πια μόνη.
… Τριάντα χρόνια πέρασαν.
Πώς περνούν τα χρόνια!
Πλάκωσαν τα χιόνια.
Στ’ άχαρα μαλλάκια της,
άπλωσε το χιόνι’
γέρασε, κρυώνει.
Με το μαντηλάκι της,
σαν κυρούλα μοιάζει’
τώρα, τι τη νοιάζει…
…Ξάφνου, εκεί που τέλειωνε
τι καλά το πράμα,
φτάνει κάποιο γράμμα!
Γλέντησε, βαρέθηκε,
γιόμισε xρυσάφι:
θα γυρίσει, γράφει
…Κάθεται και σκέβεται:
τώρα που 'χει ασπρίσει,
τι και να γυρίσει;
Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ιστορία
Ωραία τα χαϊκού του Basho
old pond . . .
a frog leaps in
water?s sound
κλπ…
Ο αγαπημένος μου ποιητής είναι o William Butler Yeats (ήταν κ Ιρλανδός :D)έχω μια αδυναμία στα ποιήματα που έγραφε τα πρώτα χρόνια της πορείας του (1893-1899) στα οποία φαίνεται έντονα ότι ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος πάθος για τη γυναίκα που αγαπούσε αλλά και για την πατρίδα του (για την απελευθέρωση της οποίας αγωνίστηκε)…γενικά μου αρέσουν πολύ οι εικόνες που δημιουργεί όπως και το γεγονός ότι πολλά ποιήματά του βασίζονται σε μύθους της Ιρλανδίας :roll:
-ένα από τα αγαπημένα μου ποιήματά του:
[B]He Wishes for the Cloths of Heaven [/B]
[I]Had I the heaven’s embroidered clothes,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,
I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet;
Tread softly because you tread on my dreams…[/I]
…επίσης ένα από τα πολύ αγαπημένα μου ποιήματα είναι το [B]The Rime of the Ancient Mariner[/B] (ε ναι, αυτό απ’ το οποίο οι Maiden έχουν κλέψει ένα τμήμα στο ομώνυμο τραγούδι τους :p) του Samuel Taylor Coleridge το οποίο ακόμα θυμάμαι πόσο με είχε μαγέψει την πρώτη φορά που το διάβασα…(http://www.online-literature.com/coleridge/646/)
Τέλος, πρόσφατα άρχισα να ψάχνω τον Robert Burns ο οποίος ήταν σκωτσέζος και μάλιστα θεωρείται εθνικός ποιητής της Σκωτίας να και ένα από τα ποιήματα του: http://en.wikipedia.org/wiki/Auld_Lang_Syne
ετσι ρε Ελενα! 
να και κατι καλο που καναμε στη σχολη.Σε κανα μηνα θα αναλυσουμε το rime… απολαυση!Εχω και το βιβλιο με σχεδια του Ντορε 8)
Day after day, day after day,
We stuck, nor breath nor motion;
As idle as a painted ship
Upon a painted ocean.
Water, water, everywhere,
And all the boards did shrink;
Water, water, everywhere,
Nor any drop to drink.Προς αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας: δεν έχουν “κλέψει” στην πραγματικότητα διότι άν δεις στους στίχους, τα τμήματα του ποιήματος που έχουν χρησιμοποιήσει αυτούσια τα διαχωρίζουν με εισαγωγικά κ αναφέροντας κάθε φορά το όνομα του ποιητή. Στην ουσία δηλαδή έχουν χρησιμοποιήσει αυτά τα τμήματα παρουσιάζοντας τα στο κοινό τους κ εισάγοντας κ τον ποιητή παράλληλα.
Κατά τ’άλλα συμφωνώ ότι πρόκειται για φοβερό ποίημα (και τραγούδι - μη μας ορμήξουν τπτ Maidenάδες κ ποιός μας σώζει μετά… )
καλά και το τραγούδι είναι από τα αγαπημένα μου από Maiden και βασικά κ εγώ αυτό που λες παραπάνω εννοούσα, ίσως δεν το έθεσα σωστά
Πάλι καλά να λες που σου απάντησα εγώ κ δεν όρμηξαν Maidenάδες… Τότε θα σου’λεγα! :lol:
(πλάκα κάνω εννοείται )
εχει ποσταριστει πιο πριν,αλλα πραγματικα,υπαρχει πιο ομορφα ποιημα για τον ερωτα απο το μονογραμμα?ανατριχιλες…
οντως υπεροχο το μονογραμμα ειναι τεραστιο να ποσταριστει ολοκληρο,παρτε ενα δειγμα
"Πού πιά δέν έχω τίποτε άλλο
Μές στούς τέσσερις τοίχους,τό ταβάνι,τό πάτωμα
Νά φωνάζω από σένα καί νά μέ χτυπά η φωνή μου
Νά μυρίζω από σένα καί ν?αγριεύουν οί άνθρωποι
Επειδή τό αδοκίμαστο καί τό απ?αλλού φερμένο
Δέν τ?αντέχουν οί άνθρωποι κι είναι νωρίς,μ?ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ γιά σένα καί γιά μένα."
Bump.
Μέσα στις γιορτές αγόρασα -και διαβάζω όλο αυτό τον καιρό- μια εξαιρετική έκδοση με τίτλο “A Panorama of English Poetry” και περιεχόμενο, όπως καταλαβαίνετε, μια αναδρομή σε κάποιους από τους σημαντικότερους ποιητές που έβγαλε η Γηραιά Αλβιώνα, μέσα από κάποια από τα ωραιότερα ποιήματά τους. Ξεκινάει με το αγγλοσαξωνικό έπος του Μπέογουλφ (!) και φτάνει ως τον 20ό αιώνα. Σ’ αυτή τη διαδρομή περνάει μέσα από Shakespeare, Marlow, Pope, L. Byron, Shelley, A.L. Tennyson και ένα σωρό άλλους Γίγαντες της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Και μάλιστα και με τα αυθεντικά κείμενα στ’ αγγλικά, και με ελληνικές μεταφράσεις που έχουν γίνει κατά καιρούς από επίσης μεγάλες εγχώριες μορφές των γραμμάτων, όπως Σεφέρη, Κακριδή, Μαβίλη, Εφταλιώτη κτλ. Απίστευτα χορταστική έκδοση, με λίγα λόγια! Για όποιον ενδιαφέρεται, εκδόσεις “Τυπωθήτω”, χρονιά έκδοσης 2005, ελληνικός τίτλος “Πανόραμα Αγγλικής Ποίησης” σε επιμέλεια του Πάνου Καραγιώργου, καθηγητή του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Ένας από τους ποιητές που ξεχωρίζουν είναι εύκολα ο μέγιστος William Butler Yeats, τον οποίο βέβαια οι Βρετανοί συμπεριέλαβαν κάπως καταχρηστικά, αφού ως γνωστόν ήταν Ιρλανδός (Άγγλοι μουνιά). Εννοείται επίσης ότι δεν τόλμησαν να συμπεριλάβουν το πλέον συγκλονιστικό του ποίημα, το [U]“Easter, 1916”[/U] (ΑΓΓΛΟΙ ΜΟΥΝΙΑ). Κι αυτά που έβαλαν όμως είναι… να, ορίστε ένα δείγμα:
[I]His chosen comrades thought at school
He must grow a famous man
He thought the same and lived by rule
And his twenties crammed with toil
"What then?" sang Plato’s ghost, “What then?”
Everything he wrote was read
After certain years he won
Sufficient money for his need
Friends that have been friends indeed
"What then?" sang Plato’s ghost, “What then?”
All his happier dreams came true
A small old house, wife, daughter, son
Grounds where plum and cabbage grew
Poets and Wits about him drew
"What then?" sang Plato’s ghost, “What then?”
“The work is done”, grown old he thought
"According to my boyish plan
Let the fools rage, I swerved in nought
Something to perfection brought"
But louder sang the ghost: “WHAT THEN?”[/I]
εξαιρετικο το παραπανω ποιημα :thumbup:
Πάτα και το λινκ…
Απαντηση εστω και μετα από 3 χρονια γιατι είναι [B][SIZE=“3”]ο πιο υποτιμημενος ελληνας ποιητης [/SIZE][/B](ακομη και ο σεφερης όταν τον συναντησε καποια στιγμη στο πλοιο που δουλευε , δεν πηγε καν να τον χαιρετησει)
Ισως ο μοναδικος ελληνας ποιητης που εξεφρασε τοσο καλα
-την [B]αισθηση του ανικανοποιητου[/B],
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
Των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων
Και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές
Χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαντράς τη Σιγκαπούρη τ’ Αλγέρι και το Σφαξ
Θ’ αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία
Κι εγώ σκυφτός σ’ ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς
Θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ
Οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα ‘χω πια ξεχάσει
Κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ’ όποιον ρωτά
-Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει.
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
Και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει
Κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί
Θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
[B]Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
Σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες
Θα έχω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
Και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες[/B]
-του [B]ανεκπληρωτου (ιδανικου) ερωτα[/B] ,
Ταξίδευες κυνηγημένη από τη μοίρα σου
για την κατάλευκη μα πένθιμη Ελβετία
πάντα στο ντεκ σε μια σεζ-λονγκ πεσμένη κάτωχρη
απ’ τη γνωστή και θλιβερότατην αιτία
Πάντοτε ανήσυχα οι δικοί σου σε τριγύριζαν
μα εσύ κοιτάζοντας τα μάκρη αδιαφορούσες
σ’ ό,τι σου λέγαν πικρογέλαγες γιατί ένιωθες
πως για τη χώρα του θανάτου οδοιπορούσες
Κάποια βραδιά που από το Στρόμπολι περνούσαμε
είπες σε κάποιο γελαστή σε τόνο αστείου:
“Πώς μοιάζει τ’ άρρωστο κορμί μου καθώς καίγεται,
με την κορφή τη φλεγομένη του ηφαιστείου!”
[B]Ύστερα σ’ είδα στη Μαρσίλια σαν εχάθηκες
μέσα στο θόρυβο χωρίς να στρέψεις πίσω
Κι εγώ που μόνο την υγρήν έκταση αγάπησα,
λέω πως εσένα θα μπορούσα ν’ αγαπήσω[/B]
-του [B]πα8ους της περιπετειας και του κινδυνου[/B],
Εφτά. Σε παίρνει αριστερά, μη το ζορίζεις.
Μάτσο χωράνε σε κούφιαν απαλάμη.
Θυμίζεις κάμαρες κλειστές, στεριά μυρίζεις.
Ο πιο μικρός αχολογάει μ’ ένα καλάμι.
Γυαλίζει ο Σημ της μηχανής τα δυο ποδάρια.
Ο Ρεκ λαδώνει στην ανάγκη το τιμόνι.
Μ’ ένα φτερό ξορκίζει ο Γκόμπυ τη μαλάρια
κι ο στραβοκάνης ο Χαράμ πίττες ζυμώνει.
Απ’ το ποδόσταμο πηδάν ως τη γαλέτα.
αυτα, μην σας κουρασω αλλο :roll: