Γιατί ερμηνεύουμε την ποίηση; Ο καθένας δικαιούται να προσλαμβάνει όσα νιώθει και καταλαβαίνει ανάλογα με τις εμπειρίες, τις γνώσεις και την ευαισθησία του.
Όταν διαβάζετε ένα ποίημα προσπαθείτε να βρείτε την έννοια που θέλει να δώσει ο ποιητής, ή αφήνετε το μυαλό σας να κατανοήσει ελεύθερα και υποκειμενικά;
Ποιητές που έχετε διαβάσει και έχετε ξεχωρίσει;
Άντε άντε λέγετε μικρά κουνελάκια…
Mou αρέσει αυτή η κατηγορια…Τίνει να γίνει τα τοπικ της διανόησης:lol: Αν και είμαι περισσότερο φαν του πεζού λόγου θεωρώ πως η ποίηση είναι πιο δυσκολο είδος γιατί εχει πιο αυστηρές φορμες …Ενα ποιημα για μένα πρέπει να ερμηνευεται απο προσωπικές εμπειρίες σε συνδυασμο με αυτά που περνάει ο ποιητης.Απ τα ποιηματα που ξεχωρίζω είναι ασφαλώς η Ιθάκη (all time classic) και γενικά μου αρεσει να διαβαζω Λένα Παπά,Καρυωτάκη,Κική Δημουλα…Αυτά…Είναι πάντως πολύ ξεχωριστός τρόπος έφρασης.
Εμένα οι τρείς αγαπημένοι μου είναι ο Γιώργος Σουρής, εκπληκτικός σατιρικός, ο καρυωτάκης (ειδικά τα Νηπενθή) και ο Σαρλ Μποντλερ, ειδικά τα ¶νθη του Κακού.
Μπωντλαιρ! Ω, ναι! Τώρα βασικά τον ανακάλυψα, περιγράφει απίστευτες εικονες και συναισθηματα.
Αν σας αρεσει τοσο ο Καρυωτακης ρε παιδια, διαβαστε και Λαπαθιωτη η Πολυδουρη.
Είναι ο επόμενος στην λίστα μου:) Από τα όσα έχω ακούσει χάνω που δεν έσω διαβάσει ακομά…αν και πάντα φοβόμουν την ξένη ποίηση φοβάμαι ότι πάντα αλλοιώνεται το νοημά και χάνω πολλά σημαντικά
Την γνωρίζετε όλοι απο το “Εμένα οι Φίλοι μου είναι Μαύρα Πουλιά”, των Magic De Spell… Αφήνω τα λόγια απο ένα άλλο ποίημα της να μιλήσουν.
Η μοναξιά…
δεν έχει το θλιμμένο χρώμα στα μάτια
της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα
κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών
και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών “καλών” καιρών
και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς
μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια
βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς
κι ασορτί εσώρουχα.
Η μοναξιά.
Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά
και μετριέται πιάτο-πιάτο
μαζί με τα κομμάτια τους
στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά
Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά
Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά
Κάτω από όλους τους καιρούς
με ιδρωμένο κεφάλι.
Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμια
κάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής
βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία
είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές
ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες
πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα
στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-
ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα
το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους
και τα τελευταία
ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ-ΚΕΝΤΡΟΝ
στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.
Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο
που ξεπουλάν τη φάρα της
χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο
κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της
ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά
η μοναξιά μας λέω. Για τη δική μας λέω
είναι τσεκούρι στα χέρια μας
που πάνω από τα κεφάλια σας γυρίζει γυρίζει γυρίζει γυρίζει…
H Kατερίνα Γώγου ήταν κλασσική περίπτωση “ιδιόμορφου” καλλιτέχνη. Βέβαια, δεν ξέρω κατά πόσο θα ήθελε να εμφανίζεται το όνομα της σε μία συζήτηση για ποίηση, μιας και κατά την ίδια:
Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ
είναι να μην γίνω ποιητής…
γενικα δεν εχω πολυ χρονο κ ορεξη για διαβασμα αλλα μια περιοδο που διαβαζα αρκετα ειχα ξεχωρησει τον ΠΟΕ
γενικα οταν διαβαζω κατι μου αρεσει να το ερμηνευω κ να ψαχνω τι θελει να πει ο Ποιητης που λενε!
Ποίηση είναι, όσο είναι λόγια σε στίχους που σημαίνουν κάποια πράγματα, μπορούν να αγγίξουν κάποιον, και κυρίως, βγαίνουν μέσα απο την ψυχή εκείνου που τους έγραψε… Όπως ζωγραφική είναι τόσο οι αναγεννησιακοί πίνακες του Ραφαήλ και του Μποτιτσέλι, οι ακραίοι συχνά συμβολισμοί του Νταλί, και εκείνα τα τετράγωνα-γραμμές, που δε βγάζουν κανένα νόημα, της αφηρημένης τέχνης. Όπως λογοτεχνία είναι τόσο ο Μπαλζάκ, όσο και ο Στίβεν Κινγκ, ή ο Μπουκόφσκι. Όπως μουσική είναι τόσο ο Μότσαρτ όσο και το power metal.
