Ok δε θα ξαναποσταρω εδω γιατι εχουμε και ενα ονομα στο φορουμ.Μη το αμαυρωσω και μετα με λετε σοβαρο και οτι εχω χαλασει [-X [-X
Εδω ρε συ καποιοι θεωρουν ποιητη τον Μορισσον,στη Γωγου κολλησες?
Anyway,αυτο το στυλ ποιησης(?) δεν ειναι του γουστου μου,οποτε δε θα σχολιασω περαιτερω…
Αγαπημενοι Ελληνες ποιητες Σεφερης,Καβαφης(τα φιλοσοφικα και τα ιστορικα του).Παλιοτερα και ο Καρυωτακης αλλα πλεον δεν τον μπορω τοσο πεσσιμισμο,με κουραζει.
Θεια κομωδια του Δαντη και Χαμενος Παραδεισος του Τζον Μιλτον
χαχα, τι να πεις! ο καθενας το νιωθει διαφορετικα!
Ναπολεων Λαπαθιωτης
Φάντασμα
Τὸ Ἄγνωστο γύρω καὶ παντοῦ, - κι ὁ Νόμος ὁ Τρανός του!
Κι ἐνῷ σὲ εἴμαστε παρὰ μορφὲς αὐτοῦ τοῦ Ἀγνώστου,
Φαντάσματα, ὅλοι, καὶ καπνοί, στὴν δίνη τῆς Ἀβύσσου
(μὲ τ᾿ ὄνειρο, φτωχὴ ψυχή, γιὰ μόνη ἀπολαβή σου),
μάταια φαντάσματα, τυφλά, ποὺ τὸ σκοτάδι σπέρνει
ποὺ ἡ νύχτα φέρνει μία στιγμή, κι ἡ νύχτα, πάλι, παίρνει,
χαμένοι, δίχως γυρισμὸ μὲς στὸν αἰώνιο σάλο,
μισοῦμε καὶ ἐχθρευόμαστε ? καὶ κρίνει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο…
Και ένας σουρρεαλιστης για τη συνεχεια…Ανδρεας Εμπειρίκος
Εχεμύθεια (έχει μελοποιηθει απο Χάρη κ Πάνο )
Με την ριπή του άνεμου στα μαλλιά
της γυναικός που στροβιλίζεται μεσ’ το σαλόνι
και παίρνει τη ζωή όπως της έρχεται
Και με στολίδια και παιδία
που την λατρεύουν κι όλο λέγουν τ’ όνομά της
Και με τους άντρες που σηκώνουν
το χέρι όρθιο στον ουρανό
μεσ’ την εξαίσια λειτουργία των παλμών τους
στον στρόβιλο του βαλς που πλησιάζει
τα στήθη τους στα στήθη της γυναίκας
Ο Εμπειρίκος είναι σπουδαίος, τεράστιος…
+πανδυσκολος…σε 6 σειρες ανοιξα 4 φορες το λεξικο! γενικα νομιζω πρεπει να χεις καποιες γνωσεις για να τον μελετησεις.
E, ήταν ψυχαναλυτής, λογικό είναι! 
Έχετε μήπως διαβάσει τον Μέγα Ανατολικό, χεχεχεε?? :roll: (αν και ξεφεύγουμε απο την ποίηση τώρα…)
Ναι!Εξαιρετικό αν και υπερογκώδες:) …Απ τα πιο ωραία μυθιστορήματα περιηγησης (θαλάσσιας και προσωπικής)
Με κούρασε η γλώσσα που είναι γραμμένο κ μου πήρε 1 μήνα…και κάτι:oops: :oops:
Oδυσσέας Ελύτης
Μονογραμμα
Είναι νωρίς ακόμη μέσα στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
να μιλώ για ‘σένα και για μένα.
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς;
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Πού μ’ αφήνεις, που πας, μ’ ακούς;
Θα ‘ρθει μέρα, μ’ ακούς; για μας, μ’ ακούς;
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς;
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς;
το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και μ’ ακούς;
Της αγάπης μια για πάντα το κόψαμε
και δεν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς;
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς;
δεν υπάρχει το χώμα δεν υπάρχει ο αέρας που αγγίξαμε,
ο ίδιος, μ’ ακούς;
και κανείς δεν κατάφερε από τόσον χειμώνα
κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς;
Νά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς;
Μες στη μέση της θάλασσας
από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ ‘ακούς.
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς.
Άκου, ποιος μιλάει στα νερά και ποιος κλαίει, ακούς;
Είμαι εγώ που φωνάζω κι είμαι εγώ που κλαίω, μ’ ακούς;
Σ’ αγαπάω, σ’ αγαπάω, μ’ ακούς;
Για 'σένα έχω μιλήσει σε καιρούς παλιούς
και γιατί, λέει, να μέλει κοντά σου να 'ρθω.
Που δεν θέλω αγάπη αλλά θέλω τον αέρα που αναπνέεις
και για 'σένα κανείς δεν είχε ακούσει.
Μόνος να περιμένω που θα πρωτοφανείς
σαν από μια εικόνα καταστραμμένη.
Που κανείς να μην έχει δει για σένα για ‘σένα μόνο εγώ,
μπορεί, και η μουσική που διώχνω μέσα μου
αλλά αυτή γυρίζει δυνατότερη για ‘σένα,
όλα για ‘σένα, για ‘σένα σαν καρφίτσα η μυρωδιά η πικρή.
Που βρίσκει μες στο σώμα και που τρυπάει τη θύμηση
έτσι σ’ έχω κοιτάξει που μου αρκεί.
Να’ χει ο χρόνος όλος αθωωθεί μες σε αυτά που το πέρασμα σου αφήνει.
Νίκη, νίκη όπου έχω νικηθεί πριν από εσένα και μαζί σου.
Πήγαινε, και ας έχω εγώ χαθεί ένα κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή
Έχω ρίξει μέσα μια φωνή κι έναν καθρέφτη να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ.
Να σε βλέπω μισή να περνάς από μπροστά μου
και μισός να κλαίω για αυτό που χάνω, σ’ αγαπάω…
Μ’ ακούς;
Το’χω ξαναδιαβάσει αλλά τώρα με αποτέλειωσε…
Προσωπικό κόλλημα εδώ και 3-4 χρόνια είναι ο Κώστας Καρυωτάκης και η Μαρία Πολυδούρη…μου αρέσουν πάρα πολύ παρά το ότι είναι πολύ καταθλιπτικοί.Ο Καβάφης δε με ενθουσιάζει ιδιαίτερα (πρέπει να είμαι από τους λίγους μάλλον). Επίσης μου αρέσει πάρα πολύ η ανθολογία του Ρίτσου, που περιέχει το νεκρό σπίτι και φυσικά τη σονάτα του σεληνόφωτος…καταπληκτικά ποιήματα!
«?Κάθε πραγματικότης μου είναι αποκρουστική. Είχα τον ίλιγγο του κινδύνου. Και τον κίνδυνο, σαν ήρθε, τον δέχομαι με πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω για όσους, καθώς εγώ, δεν έβλεπαν κανένα ιδανικό στη ζωή τους, έμειναν πάντα έρμαια των δισταγμών τους κι εθεώρησαν την ύπαρξή τους παιχνίδι χωρίς ουσία. Τους βλέπω να έρχονται ολοένα περισσότεροι μαζί με τους αιώνες. Σ?αυτούς απευθύνομαι. Αφού εδοκίμασα όλες τις χαρές?είμαι έτοιμος τώρα για ένα ατιμωτικό θάνατο».
(Κ.Καρυωτάκης)
Αφου σ’αρεσουν και εσενα δαυτοι, διαβασε και Λαπαθιωτη 
τσεκαρε εδω αν δεν εχεις δει http://www.phys.uoa.gr/~nektar/arts/poetry/napolewn_lapa8iwths_poems.htm#ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ.
ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΣΚΟΥΛΙΚΙ
Κοιτάξτε! Μια πανηγυρική παράσταση είναι,
Σε αυτά τα τελευταία έρημα χρόνια.
Ένα πλήθος αγγέλων φτερωτό, στολισμένο
Με πέπλα, και στα δάκρυα βουτημένο,
Κάθεται σ?ένα θέατρο για να δει
Ένα δράμα από ελπίδες και φόβους καμωμένο,
Ενώ η ορχήστρα στενάζει κάθε τόσο
Τη μουσική των κόσμων.
Μίμοι, στο σχήμα του Υψίστου ντυμένοι,
Σιγομιλάν και σιγομουρμουρίζουν,
Και δώθε κείθε ξεπετάγονται,
Νευρόσπαστα σωστά, που πηγαινώρχονται
Στις διαταγές τεράστιων άμορφων στοιχείων,
Που αλλάζουνε τα σκηνικά μπρός πίσω,
Σαλεύοντας με όρνιου φτερά
Την αόρατη ένα γύρω δυστυχία.
Το ποικιλόμορφο αυτό δράμα, σίγουρα
Δεν θα βολέψει να λησμονηθεί,
Μ?αυτό το φάντασμα που αιώνια κυνηγιέται
Απώνα πλήθος, όπου δε βολεί να το τσακώσει
Μεσ? έναν κύκλο, όπου αιώνια στρέφοντας
Ματαγυρνά στην ίδια θέση πάντα,
Κι όπου περίσσα τρέλα και πιότερη αμαρτία
Και φρίκη της πλοκής του, ειν? η ψυχή.
Μα ιδέστε, μεσ?στη χλαλοή των μίμων
Μια χαμόσυρτη μορφή που εισβάλει,
Ένα πράμα αιματοκόκκινο, που νηματόστριφο
Προβάλλει από τα ερημοσκότεινα βάθη της σκηνής.
Σα νήμα γυροστρέφει, γυροστρέφει,
Και σ?αγωνία θνητών οι μίμοι γίνονται βορά του,
Και κλαίνε λυγμικά τα σεραφείμ,
Θωρώντας τις μασέλες του ερπετού,
Από αίμα ανθρώπινο να ξεχειλάνε.
Κι έσβυσαν,έσβυσαν με μιας όλα τα φώτα,
Κι εμπρός απ? ολες τις τρεμουλιαστές μορφές
Η αυλαία νεκροσάβανο
Πέφτει με τη μανία μιας καταιγίδας,
Ενώ οι άγγελοι χλωμοί κι αποσβησμένοι
Σκώνονται, ρίχτουνε τα πέπλα και βεβαιώνουνε
Πως το έργο αυτό ειν? η τραγωδία που λέγεται ?Ανθρωπος?
Κι ο ήρωάς του είναι το Κυρίαρχο Σκουλήκι
Αυτό είναι το αγαπημένο μου ποιημά.Ανήκει τον Έντγκαρ Άλαν Πόε(ή Πόου,δεν είμαι σίγουρος) ο οποίος μάλλον είναι ο μοναδικός ποιητής που μου άρεσε ποτέ σε βαθμό μεγαλύτερο του ενδιαφέροντος.Η αλήθεια είναι ότι με την ποιησή δεν τα πήγαινα ποτέ καλά,αλλά ο Πόε σκίζει.
thaaaanks!!!
διάβασα 1-2 και τα βρήκα ενδιαφέροντα!θα τα κοιτάξω και πιο προσεκτικά αργότερα!
ο Καρυωτακης ηταν εμο.
ειμαι ακυρη ρε γαμωτο
Θαυμάστε ποίηση του Ρίτσου.Αλλο γνωστο του αριστούργημα είναι: <<Τα παιδιά της ΚΝΕ λένε πάντα ΝΑΙ>>!!!
Μήπως (λέω μήπως) ο τυπος δεν ειχε καμμια σχεση με την ποίηση απλώς τον προέβαλε η παγκοσμια κομμουνιστικη προπαγανδα για να δειξει οτι οι<<Πνευματικοι άνθρωποι ειναι μαζι τους>>;
Δεν ειναι ο μοναδικος άλλωστε. Ειναι και πολλοί άλλοι. Παραδείγματα: Ζαν Πωλ Σαρτρ, Αραγκόν, Ρασσελ, Πικάσο (εν μέρει) κτλ.
Kι ομως, υπαρχουν μερικοι που τα λεν και τα πιστευουν 
Και το κακό είναι ότι μέχρι και στο ελληνικό κοινοβούλιο έχει τέτοιους…
Απο πού το βρήκες το quote?Όχι τίποτα,αλλά ο τύπος αναφέρει και τον Πικάσσο και είναι πραγματικά για γέλια και για κλάμματά…
Από ένα φόρουμ. Ντάξει, έλεος…