αν δεν σας ειναι κοπος
[SPOILER]Αμφιταλαντεύομαι από την Κυριακή το βράδυ για το αν θα πρέπει να πω και γω την άποψη μου για τα όσα έγιναν (?όλοι άλλωστε έχουν από μία άποψη). Κατέληξα ότι αν θα πω κάτι, οφείλει να είναι το δικό μου ψύχραιμο και όχι το εν βρασμώ που θα ούρλιαζα τη στιγμή της οριστικής διακοπής.
Ξεκινώντας θα ήθελα απλά να καταδείξω το προφανές που κανείς μεγαλοδημοσιογράφος δεν έγραψε, όταν μας σταύρωνε για το δολοφονικό «μπουκάλι». Η λογική του «σπρώχνω τον κόσμο στη μισή θύρα» ήταν πέρα ως πέρα εγκληματική. Αν ένας ? την ώρα που εμείς αποσβολωμένοι στις οθόνες ? βλέπαμε τον κόσμο να «αποκαλύπτει» τα γράμματα της θύρας 2 (όταν φτάσει στο S ξαναξεκινάει το παιχνίδι) ? κάποιος σκόνταφτε, ή κάποιος τον έσπρωχνε, ή απλά κάτι πάθαινε και είχαμε κάνα ατύχημα, ποιος θα έπαιρνε την ευθύνη; Αυτό δεν σκέφτηκαν τα εξυπνοπούλια?. Αλλά δεν έγινε, οπότε όλα καλά, justice is served?
Το θέμα είναι το εξής: Μία τιμωρία, εκτός από το προφανές, να αποδώσει μία αίσθηση δικαίου, οφείλει να λειτουργεί αποτρεπτικά. Θα το σκεφτείς πριν παραβείς τον όποιο κανόνα, εφόσον γνωρίζεις εκ των προτέρων την τιμωρία σου. Φυσικά στην συγκεκριμένη περίπτωση, η επιλεκτική αυστηρότητα, μόνο αποτρεπτική δεν είναι, άρα το να επιλέγεις πότε θα εξαντλήσεις την σκληρότητά σου, κάνεις απλά μία τρύπα στο νερό και οιονεί υποθάλπεις βία.
Πάμε να συνεχίσουμε. Προφανώς και η βοηθός είχε «εντολή» να κάνει πως σφαδάζει από τον πόνο. Αυτό όμως δεν έχει σχέση με τον Άρη, αλλά με τον τρόπο που ο κάθε διαιτητής πιστεύει πως πρέπει να εφαρμόσει τις όποιες εντολές που έχει. Στο πλαίσιο του «κάθε αντικείμενο που σε πετυχαίνει, ενδέχεται να σε τραυματίσει και σοβαρά ? άρα είναι λόγος διακοπής ενός αγώνα» εξηγείται απόλυτα η στάση της βοηθού. Τώρα θα μου πείτε αν το έκανε κάποιος άλλος ή αν θα το έκανε σε άλλο γήπεδο, δεν το ξέρω και δεν θα το μάθω και ποτέ, αλλά δεν θα κάτσω να φαντασιώνομαι διαπλοκές εις βάρος μου, όταν ξέρω ότι ήταν μπούρδα και ολκής, το να πετάξει ο οποιοσδήποτε κάτι μέσα στο γήπεδο και μάλιστα στοχεύοντας σε διαιτητή.
Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί είναι η παντελής απουσία σαφών κανόνων. Να ξέρεις ότι κάθε πράξη μέσα σε έναν αγωνιστικό χώρο, έχει το τάδε ή το δείνα αποτέλεσμα. Οι «ψυχολογικοί λόγοι» που μας έβγαλαν όλους από τα ρούχα μας, ήταν μία δικαιολόγηση μίας απόφασης, που δεν όφειλε ο διαιτητής να κάνει. Διότι αν είχες έναν κανόνα που να έλεγε π.χ. «Σύμφωνα με το άρθρο μπλα μπλα του πειθαρχικού γηπεδικού κώδικα, στην περίπτωση που αγνώστου ταυτότητας ιπτάμενο αντικείμενο (Α.Τ.Ι.Α.) χτυπήσει στο πλευρί βοηθό και δη γυναίκα, τότε το παιχνίδι διακόπτεται και καταλογίζεται υπέρ της αντίπαλης ομάδας» κτλ κτλ.
Επειδή όμως δεν έχεις κανόνες, για αυτό και έχεις τη δυνατότητα να εφαρμόζεις ό, τι θέλεις κατά το δοκούν. Αν έχεις αποφασίσει να εκκενώσεις το γήπεδο το κάνεις αμέσως, ή αν θέλεις να διακόψεις το παιχνίδι, επίσης. Δεν πάς στα αποδυτήρια να «διαβουλευθείς» το οτιδήποτε! Δεν περιμένεις να δεις τι πιέσεις θα σου ασκηθούν , δεν περιμένεις «δωράκια» εφαρμόζεις τον κανόνα και τέλος. Το όποιο γηπεδικό δικαστήριο μετά θα δικαιολογήσει ή όχι, θα μελετήσει τις ειδικές παραμέτρους και πάει λέγοντας.
Και δεν χρειάζεται να σου στείλει ο Θεός το πειθαρχικό γηπεδικό δίκαιο σε πλάκες για να πειστείς ότι πρέπει να το εφαρμόσεις? μπορείς να δανειστείς το δίκαιο άλλων χωρών ?άλλωστε ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ αλλού υπάρχει ? και αν θες να το προσαρμόσεις στα δικά σου δεδομένα. Και να το τηρείς απαρέγκλιτα . ?
Η διακοπή ενός αγώνα οφείλει να είναι το έσχατο μέσο τιμωρίας, καθώς υποβαθμίζει ένα θέαμα το οποίο δεν έχει σχέση μόνο με αυτούς που βρίσκονται μέσα στο φυσικό χώρο ενός γηπέδου. Επιπλέον, έχει διαδοχικές αντιδράσεις στα οικονομικά του συνόλου του συλλόγου και δεν είναι στο χέρι κανενός διαιτητή να αποφασίζει αν μία ομάδα πρέπει να πληγεί οικονομικά ή όχι. Αυτό θα το αποφασίζει ο δικαστής μετά. Ο διαιτητής όταν βλέπει ή κρίνει ότι κινδυνεύει η σωματική ακεραιότητα η δική του ή κάποιου άλλου, πρέπει να διατάσσει ΑΜΕΣΩΣ την εκκένωση (και όχι να το σκέφτεται για καμιά ώρα όπως λέγαμε και πιο πάνω). Φυσικά θα πρέπει να έχει οριστεί (στο κανονολόγιο που λέγαμε) ο χρόνος που απαιτείται για την εκκένωση και φυσικά να έχουν οριστεί από πριν και οι λόγοι για τους οποίους αν δεν λύνεται τίποτα με την εκκένωση να αποφασίζεται η διακοπή ως έσχατο μέσο.
Αυτό θα έπρεπε να θέλει και η ίδια η Σούπερ Λιγκ καθώς έτσι προστατεύει το ίδιο το προϊόν της. Εκτός αν θέλει να διώξει από τα γήπεδα όλους εκτός από αυτούς που ενδέχεται να προξενήσουν επεισόδια. Μακροπρόθεσμα, από αυτή την επιλεκτική εφαρμογή ΜΗ ΚΑΝΟΝΩΝ δεν θα πάσχουν μόνο οι σύλλογοι αλλά και όλο το πρωτάθλημα.
Κλείνοντας, ναι, πρέπει να τιμωρηθούμε για το μπουκάλι, αλλά όχι με διακοπή αγώνα, χωρίς να έχει αποφασιστεί πρώτα η εκκένωση. Όχι μίας μισής θύρας, ολόκληρης. Πρέπει να απαιτήσουμε να θεσπιστούν κανόνες που θα εφαρμόζονται από όλους για όλους. Πρέπει να προστατεύσουμε αυτό που αγαπάμε.[/SPOILER]
απο εναν οπαδο/πρεζακια/αλητη/ηλιθιο.
