Μη φτάνουμε να εξιδανικεύουμε την εργασία αυτή καθαυτή, ως άλλοι ηθικοί προτεστάντες, και λέμε ναι στο καθετί, σκύβοντας ταπεινά το κεφάλι. Υπάρχουν εργασίες και εργασίες. Ορισμένες είναι απαράδεκτες. Κάποιοι (πολλοί) τις κάνουν απο ανάγκη, άλλοι επειδή “πρέπει” (γιατί όμως?), άλλοι επειδή το θέλουν οι ίδιοι. Και δυστυχώς δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια δυνατότητα-πολυτέλεια της “επιλογής”…
Διαφωνώ τόσο με την εξιδανίκευση της εργασίας, όσο και με την αποθέωση του να “κάααθεσαι” και να μην κάνεις τίποτα, μια στάση που χαρακτηρίζει και πολλούς εργαζόμενους (σκεφτείτε μόνο απο πόσες πηγές ακούτε το “άντε να πιάσω δουλειά στο δημόσιο και να μην κάνω τίποτα”). Η εξύμνηση της απραγίας.
Η ζωή όπως τη βλέπω εγώ, θα έπρεπε να είναι ένα ταξίδι. Με αφετηρία, και σταθμούς. Εκείνος που δεν πήγε ποτέ παραπέρα, που παρέμεινε προσκολλημένος σε μια - θα λεγε κανείς - παιδική ανάμνηση, εκείνος που δεν απεξαρτοποιήθηκε κάποια στιγμή απο τους δικούς τους, που δεν τράβηξε τον δρόμο του, ή που δεν έχει πρόθεση να το κάνει κάποια στιγμή, κατά τη γνώμη μου έχει ο ίδιος χάσει πολλά πράγματα…
Αυτοι που δεν δεχονται να δουλευουν για 600 ευρω ανασφαλιστοι δεν ειναι χλιδανεργοι. Αξιοπρεπεις ανθρωποι ειναι…
Ειπαμε να πιασουμε δουλεια, οχι να μας πιασουν κοροϊδα…
Α, κι επισης το να κανουμε τετοιους συμβιβασμους (μη-ασφαλιση, μη-τηρηση του 8ωρου) στην εργασια μας ειναι βουτυρο στο ψωμι του εργοδοτη. Γιατι θα σου πει “Τι? Δεν θες 700 ευρω για 10ωρο? Αντε σπιτι σου, θα παρω τον αλλο που καιγεται να δουλεψει 12ωρο για 650.”…
Αυτό ξαναπές το(και τώρα ο ellanor επαναλαμβάνει#-o:p )Αλλα είναι πολύ ρομαντικό to be true!!Δυστυχώς η δουλειά είναι βιοπορισμός στο 90% και ενα 10% αυτοπραγμάτωση…Δυστυχώς ή ευτυχως η γενιά μας είναι μεγαλωμένη με πολύ διαφορετικά θέλω κ βιώματα απ των γονιών μας κ δε δέχεται συμβιβασμους αφου τα είχε όλα έτοιμα κ δε θυσιαζει εύκολα κεκτημένα που δεν απέκτησε μόνη της όμως…
Ναι, έχεις δίκιο… αν και όσο αφορά τη “γενιά” μας επέτρεψε μου να έχω κάποιους προβληματισμούς, για μένα δεν παρουσιάζει κάποια ενιαία εικόνα… τη βρίσκω αρκετά μπερδεμένη και συγχυσμένη. Όσο αφορά τον ρομαντισμό, χεχε, και γω έτσι είμαι, too romantic to be true!
Α, και επειδή είμαι και ψώνιο, και αφού μου έδωσες το πράσινο φως:
Η ζωή όπως τη βλέπω εγώ, θα έπρεπε να είναι ένα ταξίδι. Με αφετηρία, και σταθμούς. Εκείνος που δεν πήγε ποτέ παραπέρα, που παρέμεινε προσκολλημένος σε μια - θα λεγε κανείς - παιδική ανάμνηση, εκείνος που δεν απεξαρτοποιήθηκε κάποια στιγμή απο τους δικούς τους, που δεν τράβηξε τον δρόμο του, ή που δεν έχει πρόθεση να το κάνει κάποια στιγμή, κατά τη γνώμη μου έχει ο ίδιος χάσει πολλά πράγματα…
O τρόπος αντιμετώπισης της ζωής του Ellanor με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο -άσχετα αν τις περισσότερες φορές δεν τα καταφέρνω να σκέφτομαι έτσι.
Αλήθεια, εγώ από πότε είμαι χλιδάνεργος? Είμαι ήδη? Θα είμαι όταν τελειώσω τη σχολή? Θα είμαι όταν τελειώσουν τα (ν+2) χρόνια? Πότε?
Και κάτι άλλο… Είμαστε ικανοί να αποποιηθούμε όλες τις ανάγκες που μας έχουν επιβάλλει? Δλδ, εγώ μπορώ να ντύνομαι από την λαϊκή, αλλά αν αντιμετωπίζω τον χλευασμό από τους άλλους τι θα πρέπει να κάνω? Μήπως θα πρέπει να κάνω μποέμικη ζωή? Να γενώ χίππης?
Δεν υπάρχει αλήθεια. Τα πάντα είναι όπως τα βλέπει κανείς. Αρκεί να τα βλέπεις με τον καλύτερο για σένα τρόπο.
Ώρες-ώρες μοιάζει λυτρωτικό να έχεις ένα στόχο και να μη σε νοιάζει τίποτα άλλο πέραν αυτού. Σαν τον μουσικό που είναι αποφασισμένος να γίνει γνωστός, κοιμάται και σε παγκάκια, χαλάει και τα λιγοστά λεφτά που για την προώθηση του συγκροτήματός του μέχρι μια μέρα να γίνει γνωστός.
Πολύ ρομαντικό ε? Μπορώ όμως να σας πω ότι αυτό ο μουσικός θα δούλευε και για 100 ευρώ τον μήνα
Σχετικά με το lifestyle των χλιδάνεργων, θα θέλα να κάνω ένα σχόλιο: Δεν κατηγορώ τους ίδιους αλλά τους γονείς τους. Δεν είναι κακό που οι γονείς παρέχουν ό,τι χρειάζονται και δεν χρειάζονται τα παιδιά τους. Κακό, είναι οταν δεν τους δίνουν να καταλάβουν την αξία του πράγματος και συγκεκριμένα των χρημάτων. Που δεν τους μαθαίνουν από μικρά οτι υπάρχει μια διαδικασία προκειμένου να αποκτήσεις κάτι. Από 8 χρονών, όσο αστείο κι αν ακούγεται, βοηθούσα στην επιχείρηση των γονιών μου, με τον τρόπο μου. Με παρακινούσαν βέβαια, γιατί αν περίμεναν από μόνη μου θα προτιμούσα να παίζω με κούκλες. Το θέμα είναι οτι με τη συνεχή επαφή, είδα την προσπάθεια που πρέπει να καταβάλλεις για να πάρεις 20 ευρώ την ημέρα λόγου χάρη και αυτό νομίζω πως λείπει από τους χλιδάνεργους. Η προσπάθεια. Δίοτι δεν έχουν μοχθήσει για κάτι, διότι τα θέλουν όλα εύκολα και γρήγορα, διότι είναι θύματα της σημερινής καταναλωτικής κοινωνίας που έμμεσα υποστηρίζει οτι η ευτυχία βρίσκεται στα υλικά αγαθά.
«Δεν μπορώ να μην ψωνίζω. Δεν γίνεται», λέει μια άλλη φίλη, ας την πούμε Πόπη. «Είναι εθισμός, πηγαίνω στο Mall και θέλω να κατεβάσω τα ράφια, να τα δοκιμάσω όλα, να δώσω την κάρτα μου και να τα πάρω σπίτι μου. Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα που δεν φοράω ποτέ, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αγοράζω διαρκώς καινούρια. Το τηλέφωνό μου στο σπίτι είναι μονίμως κατεβασμένο για να μην με πρήζουν από την τράπεζα -χρωστάω πολλά στην κάρτα. Έχω φεσώσει συγγενείς μέχρι και τρίτου βαθμού, το χαρτζιλίκι με το που το παίρνω φεύγει, ο μισθός το ίδιο».
Αυτή η κοπέλα μεταξύ άλλων είναι και εξαιρετικά ανασφαλής. Μη έχοντας άλλο τρόπο, να αναδείξει την προσωπικότητα της καταφεύγει σε κάτι τόσο επιφανειακό όπως τα ρούχα. Δεν λέω οτι είναι κακό να ψωνίζει κάποιος πολλά ρούχα, αλλά ειναι προφανές οτι η Ποπη αυτοεπιβεβαιώνεται μεσω αυτών.
Μια μολυσματική ράτσα νέων που το μόνο που ξέρουν είναι να μοστράρονται και να το παίζουν “Γυαλιστεροί” και “Γυαλιστερές” παρασιτοζωοντας εις βάρος των γoνέων τους και των εκάστοτε γκόμενων (οι γυναίκες κυρίως), που ενώ είναι οι περισσοτερες “ξέβράκωτες” ψάχνουν να βρουν τον “Ευγενικό χορηγό” που θα έχει ολο το πακέτο και θαναι και μαριονέτα(-μαλάκας).
Ο ‘‘Ευγενικός Χορηγός’’ δε νομίζω να είναι τόσο βλάκας ωστε να μην έχει καταλάβει τις ‘‘αγνές’’ προθέσεις της κοπελιάς. Αυτά τα πράγματα φαίνονται, μη κοροιδευόμαστε.
O Kομφούκιος used to say:“Αν μου δώσουν μια δουλειά που μου αρέσει ,θα είναι σα να μη δούλεψα ούτε μια μέρα”(σε πολύ ελευθερη μετάφραση)…
Δεν κολλάει αλλα αφού το θυμήθηκα…
Κάτι έχω πάθει…Πολύ βαριά κουλτούρα με έχει βαρέσει τέλευταία. .
