Οι χλιδάνεργοι

chain mail, που θίγει πολλά κ σοβαρά κ έχει ωραίες προεκτάσεις… σχολιάστε.

Η φίλη μου η Μαρία ήρθε και με βρήκε για πρώτη φορά τον περσινό Σεπτέμβριο. Λίγους μήνες νωρίτερα είχε επιστρέψει από την Αγγλία με το μεταπτυχιακό της, μετά είχε πάει τέσσερις μήνες διακοπές (στο Μπαλί, τη Μύκονο και τη Φλωρεντία), και τώρα είχε έρθει μαυρισμένη και έτοιμη να ξεκινήσει την καριέρα της, και μια νέα ζωή.
“Θέλω να μου βρεις δουλειά στην εταιρία σου”, μου είπε με τον επιτακτικό τρόπο που λέει τα πάντα. Ήταν 26 χρονών
Αν και είμαι εντελώς ακατάλληλος για τέτοιου είδους διαμεσολαβήσεις, μισάνθρωπος ων, σεβάστηκα το αίτημα της καλής φίλης, ρώτησα και έμαθα ότι πράγματι, υπήρχε μια ανοιχτή θέση στο διαφημιστικό τμήμα μιας εταιρίας για την οποία είχα κάνει κάποιες μεταφράσεις, προώθησα το βιογραφικό της και, ικανοποιημένος που έκανα το καλό για έναν συνάνθρωπο, το ξέχασα εντελώς.
Μετά από τρεις μέρες η Μαρία με πήρε τηλέφωνο, έξαλλη.
“Υποδοχή διαφήμισης; Η θέση που μου βρήκες είναι για υποδοχή διαφήμισης;”
“Ποιος; Τι; Ποιος είναι;” είπα (με είχε ξυπνήσει).
“Εγώ έχω κάνει μεταπτυχιακό στην Ιστορία της Τέχνης στο Λονδίνο και θα πάω να σηκώνω τηλέφωνα για 600 ευρώ;”
Τι είχε γίνει: Η Μαρία δεν είχε πάει στο ραντεβού.
Όταν την πήραν τηλέφωνο για να την καλέσουν έμαθε όσα χρειαζόταν να μάθει, και απέρριψε τη δουλειά μονομιάς.
Η Μαρία, βλέπετε, ανήκει σε μια εντελώς νέα κατηγορία Ελλήνων. Πρόκειται για μια υποκατηγορία της διαβόητης «γενιάς των 700 ευρώ», των νεαρών Ελλήνων, δηλαδή, που έχουν αποκτήσει πολύ καλή μόρφωση, και οι οποίοι βγαίνουν σε μια αγορά εργασίας η οποία δεν τους πολυχρειάζεται, και έτσι δεν μπορεί να τους εξασφαλίσει μισθό αντίστοιχο των σπουδών τους, ή έστω επαρκή για να συντηρηθούν.
*Η συγκεκριμένη υποκατηγορία της Μαρίας περιλαμβάνει τους νέους που, αν και δεν βρίσκουν μια καλοπληρωμένη δουλειά, αρνούνται να κάνουν οποιονδήποτε συμβιβασμό στον τρόπο ζωής τους. Μαθημένοι στο χαρτζιλίκι από τους γονείς κατά τη διάρκεια της εφηβείας και των σπουδών, βγαίνοντας στην «αγορά» εξακολουθούν να επιθυμούν να συχνάζουν στα ίδια μαγαζιά, να ψωνίζουν το ίδιο ακριβά προϊόντα, και να κάνουν ακριβώς την ίδια άνετη ζωή που έκαναν πριν. *
*Είναι οι χλιδάνεργοι, και δεν πρόκειται να θυσιάσουν ουτε την παραμικρή λεπτομέρεια απ’ το lifestyle τους. Όσα κι αν τους πληρώνουν. *
Σύμφωνα με μια έρευνα των Νέων, 8 στους 10 νεοπροσληφθέντες στην Ελλάδα αμείβονται με λιγότερα από 1000 ευρώ. Σύμφωνα με άλλη έρευνα της Marc για το Έθνος, τo 56% των Ελλήνων ηλικίας 18-30 αμείβεται με λιγότερα από 700 ευρώ το μήνα. Ένας στους δύο νέους είναι άνεργος.
Από τους τριαντάρηδες, μόνο το 29,5% ζουν εντελώς ανεξάρτητοι από τους γονείς.
Ένα 31,4% συντηρείται αποκλειστικά από αυτούς.
Μπορείτε να συλλάβετε αυτά τα νούμερα;
Αν κάποιος ξένος τα διαβάσει θα συμπεράνει πως είμαστε μια κοινωνία υπό κατάρρευση, όπου οι νέοι δεν μπορούν να παράγουν πλούτο, οπότε τρώνε τον πλούτο που έχει συσσωρεύσει η προηγούμενη γενιά, μέχρι αυτός να τελειώσει, οπότε προφανώς η χώρα μας θα χρεοκοπήσει.

Η ίδια η οικογένεια έχει τις μεγαλύτερες ευθύνες. Σε όλους τους Μεσογειακούς λαούς εμφανίζεται αυτή η απεριόριστη λατρεία για τα παιδιά, η οποία εύκολα παίρνει όχι-και-πολύ-υγιείς διαστάσεις. Οι γονείς ουσιαστικά «πληρώνουν» το παιδί για να μην τους φύγει.
Σε άλλες, βορειότερες χώρες συνηθίζεται να το σουτάρουν (με αγάπη) μόλις τελειώσει το σχολείο, για να τραβήξει το δικό του δρόμο, να κάνει τα δικά του λάθη, να σταθεί στα δικά του πόδια, να μάθει και ωριμάσει. Εδώ έχουμε περιπτώσεις σαν το Θεσσαλονικιό φίλο μου το Στέλιο, που οι γονείς του υποσχέθηκαν αυτοκίνητο αν περάσει στις Πανελλήνιες, με τον όρο να περάσει σε σχολή της Θεσσαλονίκης.

Φυσικά, εκατοντάδες χιλιάδες είναι οι νέοι που ανήκουν στη «Γενιά των 700 ευρώ», όλων οι γονείς θέλουν να τους φροντίσουν, κάμποσοι από αυτούς τους γονείς είναι και ευκατάστατοι, αλλά δεν γίνονται όλα τα παιδιά χλιδάνεργοι.

Βλέπετε, είναι στη φύση του νέου να θέλει να αυτονομηθεί, να κάνει κάτι στηριγμένος στα δικά του ποδάρια, μόνος, ανεξάρτητος. Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη αυτή. Στην πρώτη μου δουλειά προσελήφθην με μισθό 180.000 δραχμές το μήνα (520 ευρώ), εν έτει 2000, σε ηλικία 23 ετών, και ήμουν πανευτυχής. Εκστατικός. Ακόμα θυμάμαι το πρώτο ζευγάρι παπούτσια που πήρα με τα δικά μου λεφτά. Μπορεί αυτό να ακούγεται λίγο «Βασιλάκης Καϊλας», αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να κάνει πράγματα μόνος του -και κατά συνέπεια να αυτοεπιβεβαιωθεί ως αυτόνομη οντότητα- είναι πανίσχυρη.

Γιατί τότε τόσοι τριαντάρηδες καταπιέζουν αυτή την ανάγκη για να μείνουν στη σφιχτή και γεμάτη ασφάλεια αγκαλιά της τσέπης του μπαμπά;

Είναι απλό: Είναι αρρώστια.

Οι χλιδάνεργοι, περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι lifestyle junkies, που επιτρέπουν τον εθισμό τους στην ηδονιστική πλευρά της ζωής, κι ας εγκλωβίζονται έτσι σε μια αέναη εφηβεία.
Σε καποια εφημερίδα οι “ανθρωποι” αυτοι χαρακτηρίζονται ως ΝΕΟΗΛΙΘΙΟΙ. Μια μολυσματική ράτσα νέων που το μόνο που ξέρουν είναι να μοστράρονται και να το παίζουν “Γυαλιστεροί” και “Γυαλιστερές” παρασιτοζωοντας εις βάρος των γoνέων τους και των εκάστοτε γκόμενων (οι γυναίκες κυρίως), που ενώ είναι οι περισσοτερες “ξέβράκωτες” ψάχνουν να βρουν τον “Ευγενικό χορηγό” που θα έχει ολο το πακέτο και θαναι και μαριονέτα(-μαλάκας).
Πληρωμένοι άνθρωποι! Αλήθεια πως λεγόνται οι υπ-ανθρώποι αυτού του είδους?

«Δεν μπορώ να μην ψωνίζω. Δεν γίνεται», λέει μια άλλη φίλη, ας την πούμε Πόπη. «Είναι εθισμός, πηγαίνω στο Mall και θέλω να κατεβάσω τα ράφια, να τα δοκιμάσω όλα, να δώσω την κάρτα μου και να τα πάρω σπίτι μου. Η ντουλάπα μου είναι γεμάτη με ρούχα που δεν φοράω ποτέ, αλλά δεν μπορώ να σταματήσω να αγοράζω διαρκώς καινούρια. Το τηλέφωνό μου στο σπίτι είναι μονίμως κατεβασμένο για να μην με πρήζουν από την τράπεζα -χρωστάω πολλά στην κάρτα. Έχω φεσώσει συγγενείς μέχρι και τρίτου βαθμού, το χαρτζιλίκι με το που το παίρνω φεύγει, ο μισθός το ίδιο».

Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί κανείς να καταλογίσει στην κοινωνία του υπερκαταναλωτισμού, και η ύπαρξη των χλιδάνεργων είναι ένα από αυτά. Αλλά δεν φταίνε οι τσάντες και τα παπούτσια αν η γυναίκα που τις ψωνίζει το κάνει με λεφτά που δεν έχει ή δεν έχει βγάλει με τον ιδρώτα της. Ο σφιχτός-όσο-δεν-παίρνει εναγκαλισμός της ελληνικής οικογένειας, που αρνείται να αφήσει τα παιδιά της να ωριμάσουν, δημιουργεί σε συνδυασμό με όλες τις χαρές του lifestyle αυτούς τους αιώνιους εφήβους που προτιμούν να ζήσουν σήμερα ό,τι έχει να τους προσφέρει η ζωή (ο μπαμπάς), παρά να ταλαιπωρηθούν για να το απολαύσουν αύριο.

Ως στάση ζωής αυτή δεν είναι απολύτως καταδικαστέα. Αναρωτιέται όμως κανείς, όταν ο μπαμπάς (ζωή) πάψει να παρέχει, τι θα καταναλώσει ο χλιδάνεργος; Και, ακόμα χειρότερα: Τι θα καταναλώσουν τα παιδιά του;

Προς το παρόν οι χλιδάνεργοι εξακολουθούν να βγαίνουν, να ψωνίζουν, να ταξιδεύουν, να πηγαίνουν σε interviews για δουλειές που δεν χρειάζονται, καθώς ο χρόνος περνά χωρίς συνέπειες. Θα έρθουν συνέπειες στο μέλλον; Έλα ντε.

Είδα τη Μαρία πρόσφατα, καλοντυμένη, αψεγάδιαστη, σε ακριβό εστιατόριο να τρώει με τον -πολύ μεγαλύτερο- φίλο της (τι λέγαμε ??). Ήταν μια χαρά: Χαρούμενη, ξεκούραστη και, ενάμιση χρόνο μετά το τέλος των σπουδών της, ακόμα
χλιδάνεργη.

Eγώ πιστεύω είναι πρώτα θέμα χαρακτηρα και μετα ανατροφής…Και δυστυχώς στην Ελλαδα επικρατεί αυτή η μαλακισμένη υπερπροστατευτικότητα…Εχω δει μαμουχαλους 35 και 40 χρονων που ακομα παίρνουν χαρτζηλίκια…Αν είναι δυνατόν…Παραδέχομαι οτι οι εργασιακές συνθήκες και οι μισθοί είναι σε τραγικα επίπεδα,οκ…Αυτο όμως στην τελική δεν δικαιολογεί τίποτα…Αν καποια στιγμή δεν αναλαβουμε οι ίδιοι τις ευθύνες μας,τότε μαυρο φίδι που μας εφαγε…

Tεράστεια αλήθεια! Ορισμένες όμάδες νέων μάλιστα παίζει να μην έχουν ιδέα για το ποσο δυσκολα βγαίνουν τα φράγκα!
Αχ!

Ενταξει, αμα επιχειρησω ν’αναπτυξω την θεωρια μου γι’αυτους θα με πουν γραφικο οποτε θα αναφερθω επιγραμματικα σε μερικα πραγματα.

  1. Σε περιπτωση που ειτε βρουν δουλεια ειτε οχι εξακολουθουν να μενουν με τους γονεις τους, ειναι εγκληματικο το οτι αρνουνται δουλειες, ακομα κι αν παιρνουν 700 ευρω. Σε περιπτωση ομως που πρεπει να μεινουν μονοι, ειτε γιατι βρηκαν δουλεια σε αλλη πολη, ειτε για οποιονδηποτε αλλο λογο, τοτε πολυ καλα κανουν και περιμενουν το κατι καλυτερο. Με τετοιους μισθους δεν βγαινεις εκτος κι αν ζεις οπως στους χειροτερους εφιαλτες σου.
  2. Η ταση των ανθρωπων αυτων δε νομιζω οτι δημιουργειται λογω της τεμπελιας τους. Πολλοι απ’αυτους ειναι ιδιαιτερα σπουδαγμενοι, εχουν φαει πολλα χρονια απ’την ζωη τους να παρουν καποια κωλοχαρτα, γιατι αυτο αποδεικνυεται οτι παιρνουν, και εχουν την απαιτηση ν’ανταμειφθουν γι’αυτο. Οσο πιο γρηγορα καταλαβουν οτι η σημερινη κοινωνια αδιαφορει για σενα κι επιθυμει μονο τα χερια σου, τοσο πιο γρηγορα θα βρουν δουλεια. Ειναι ομως επιθυμητο να συμβιβαστουν μ’αυτο?
  3. Το φαινομενο αυτο, δεδομενης της ανεργιας ειναι ιδιαιτερα αρεστο σε επιχειρηματιες κι εργοδοτες. Οι οποιοι προσφερουν τις χειριστες συνθηκες εργασιας γιατι πολυ απλα, δεν ειναι ευκολο να βρεις να δουλεψεις. Με αμοιβη τον κατωτατο μισθο-650 ευρω, καποιες φορες διχως ασφαλιση, 10ωρα εργασιας κλπ. Ως ποτε θ’αρνειται καποιος να δουλεψει? Αναγκαστικα καποια στιγμη θα ενδωσει κι ο εργοδοτης θα εχει στην δουλεψη του εναν εργαζομενο με πολλες γνωσεις στο αντικειμενο και θα τον ταϊζει ψιχουλα.
  4. Οσο για τα θυματα του υπερκαταναλωτισμου και τους τεμπεληδες που απλα περιμενουν ποτε θα τους κατσει η καλη σπαταλωντας στο μεταξυ χρηματα αλλων, πιστευω οτι πολυ απλα νοσουν. Και γι’αυτο δεν φταινε μονο οι ιδιοι, φταιει κι η κοινωνια που προβαλει τετοια προτυπα (οπως για παραδειγμα τηλεοπτικες σειρες με νεοπλουτους που συχναζουν στα πιο κοσμικα και τριτοκοσμικα μερη, αγοραζουν μετα μανιας τα καλυτερα ρουχα κι εχουν παχυλους μισθους, εχουν τους καλυτερους γκομενους/γκομενες, ω ποσο θα γουσταρα να ειμαι σαν κι αυτους που ειναι τοσο γαματοι), φταιει κι η οικογενεια που δεν τους διαπαιδαγωγησε σωστα, φταινε λιγο-πολυ ολοι γιατι ανεχομαστε και συντηρουμε αυτην την κατασταση. Βεβαιως δεν ειμαι θιασωτης της αποψης “ολοι να δουλευουν σκληρα για το καλο της κοινωνιας” γιατι αυτη εχει παρερμηνευθει με ασχημο τροπο. Το ζητουμενο ειναι η χρυση τομη ωστε απο τη μια να προσφερεις και να βγαζεις τα προς το ζην κι απο την αλλη να εχεις ελευθερο χρονο ν’αναπτυξεις την προσωπικοτητα σου, να ψυχαγωγηθεις και να διασκεδασεις.

Παίζει να είναι και η πρώτη φορά που τείνω να συμφωνησω μαζί σου!

Μόνο σε ένα διαφωνώ , στο ότι 2 που λές για ιδιαίτερα σπουδαγμένους ανθρώπους! Εχω γνωστό μου γιατρό που δουλέυει σε βίντεο κλάμπ και δεν το θεωρεί ντροπή! και στο κάτω κάτω η δουλειά δεν είναι ντροπή! Είμαι την νοοτροπίας , ας έχω μια δουλειά στα χέρια μου κι ΄΄οταν βρώ κάτι καλύτερο , τοτέ αφήνφω αυτό που έχω.Αυτό που λένε στο χωριό μου, από τα ολότελα καλή κι η Παναγιώτενα!

Βασικά η όλη ιδέα του να λειτουργεί κάποιος έτσι είναι απίστευτα εκνευριστική και λυπηρή,το πως νέα παιδιά λειτουργούν έτσι…για να 'μαι ειλικρινής,ένας δικός μου φόβος είναι μήπως γίνω(ή είμαι,αφού παρόλο που είμαι 19 έχω δουλέψει ελάχιστα) έτσι.Πραγματικά θα σιχαινόμουν τον εαυτό μου…

Ουσιαστικα δεν διαφωνεις μαζι μου, γιατι στο 2 αναφερομαι για την κατηγορια των “χλιδανεργων”. Ο γιατρος που λες προφανως δεν εμπιπτει στην κατηγορια αυτη. :stuck_out_tongue:

Διστυχως υπαρχουν τετοια ατομα παντου.Γι’αυτο παμε κατα διαολου.
Ατακα που ειπωθηκε πριν λιγο καιρο στο φορουμ “Ποτε δε θα δουλευα για λιγοτερα απο 1000 ευρω.Καλυτερα να ζητιανευα” ειναι πολυ συνηθες φαινομενο.
Τετοια ατομα ειναι για λυπηση (Ζητω συγγνωμη απο τον χρηστη που το ειπε αλλα πραγματικα τον λυπαμαι.) αλλα για εμενα δειχνει ελλειψη αξιοπρεπειας.
Εγω προσωπικα εχω κανει πολλες δουλειες και παντα ζητουσα το καλυτερο.Διστυχως λογω στρατου δεν εχω κατι σταθερο ακομα.Η πρωτη μου δουλεια -περα απο μια κρεπερι στην 3η λυκειου- ειχε μισθο 240,000 δραχμες το τετραωρο και πραγματικα εξυνα τα @@ μου καθως ημουν σε ενα σχολικο εργαστηριο και περιμενα να χαλασει ενας υπολογιστης για να τον φιαξω.
Νομιζα οτι ολες οι δουλειες ηταν ετσι αλλα ημουν γελασμενος οικτρα.Αυτο σε ηλικια 18 χρονων.
Εχω δουλεψει για 480 ευρω σε 8 ωρο 7ημερο μεχρι και για 3000+ σε 15ωρο.Η αναγκη βλεπετε…
Η αναγκη η δικη μου οχι κανενος αλλου.Θα μπορουσα καλλιστα να περιμενω τα παντα απο του μπαμπα ο οποιος βγαζει σε ενα μηνα οσα βγαζω εγω σε ενα χρονο αλλα ευτυχως για εμενα εχω αξιοπρεπεια.
Η μονη οικονομικη βοηθεια που ειχα απο τα 18 μου ηταν οταν επρεπε να ξεχρεωσω ενα χρεος 10,000 ευρω που του τα δινω πλεον καθε μηνα.
Η ζωη ειναι δυσκολη εκει εξω.Η δουλεια δεν ειναι ντροπη.Καλο θα ηταν να το καταλαβουν αρκετοι εκει εξω πριν τους ερθει καμια κεραμυδα στο κεφαλι και τρεχουν και δε φτανουν

Το πρωτο πραμα που θελω να κανω μετα τον στρατο (σε 2 χρονια δηλαδη) ειναι να φυγω απο το σπιτι. Οσοι ζουν εις βαρος των γονιων τους σε ηλικιες ανω των 25 παρασιτουν κατ’ εμε. Και σορυ αν θιγεται καποιος απο δω μεσα, αλλα ειναι η γνωμη μου…

Απο την αλλη το να διαμαρτυρεται κανεις για το οτι παιρνει πρωτο μισθο 650-700 ευρω (απο φιλους τα στοιχεια) μου φαινεται απολυτα φυσιολογικο. Και πες ενταξει για πρωτο μισθο, αλλα οταν γνωστη μου, αποφοιτη Μαρκετινγκ ΑΣΟΕΕ δουλευει επι 5ετια στην HP (με υπερωριες κτλ.) για λιγοτερα απο 1000 ευρω ειναι τραγικο…

ωραίο τόπικ…
θέλω να προσθέσω και γω ότι όποιος θέλει να βγάζει περισσότερα ή να δουλέυει 2 δουλειές ή να μείνει εξωτερικό (άμα έχει τα κότσια)…
είμαι τελειόφοιτος Τ.Ε.Φ.Α.Α (αμλην το πτυχίο),ήδη δουλεύω στον τομέα μου και λέω δόξα το θεό…και εμπειρία και χρήματα(που είναι περίπου 500ε)…αλλά πρέπει από κάπου να αρχίσω…αυτό το είδα τώρα που θέλουν να προσλάβουν άτομα,ήρθε κοπέλα 23 σαν κι εμένα και ζητούσε μισθό επειδή είχε τελειώσει 750ε!!!ήμαρτον!
ο ξαδερφός μου π.χ τέλειωσε πειραιά οικονομικό,με μεταπτυχιακό αλλά έχρι τώρα που είναι 30 δεν έχει δουλέψει γιατί περιμένει διευθυντική θέση σε τράπεζα#-o #-o ,να να μην στα χρωστάω και νομίζουν πως είναι μόνο αυτός!ας σκευτούν μόνο ότι μετράει και η προυπηρεσία έστω και χαμηλά…
κλείνω με κάτι όποιος ή όποια αξίζει αν αρχίσει από χαμηλά και έχει ικανότητες δεν πάει χαμένος, (και πια τα μεταπτυχιακά όλοι τα κάνουμε κουτσά στραβά όρεξη για δουλειά, υπομονή και το κάτι παραπάνω χρειάζεται),όχι ότι θα παίρνει τρελά χρήματα αυτό ας το ξεχάσουμε απλά θα είναι καλύτερα….

Θελω να σταθω σε ενα σημειο:

Σε καποια εφημερίδα οι “ανθρωποι” αυτοι χαρακτηρίζονται ως ΝΕΟΗΛΙΘΙΟΙ. Μια μολυσματική ράτσα νέων που το μόνο που ξέρουν είναι να μοστράρονται και να το παίζουν “Γυαλιστεροί” και “Γυαλιστερές” παρασιτοζωοντας εις βάρος των γoνέων τους και των εκάστοτε γκόμενων (οι γυναίκες κυρίως), που ενώ είναι οι περισσοτερες “ξέβράκωτες” ψάχνουν να βρουν τον “Ευγενικό χορηγό” που θα έχει ολο το πακέτο και θαναι και μαριονέτα(-μαλάκας).
Πληρωμένοι άνθρωποι! Αλήθεια πως λεγόνται οι υπ-ανθρώποι αυτού του είδους?

Δε θελω να σχολιασω. Και μόνο που στεκομαι καταλαβαινετε πως συμφωνω.

εδιτ: το κακο ειναι οτι αυτα τα ατομα ειναι ενα μεγαλο ποσοστο της γενιας μας, αν οχι η πλειοψηφια.

να σας πω ειληκρινα δεν ειχα ποτε τετοιον φιλο/η(αλλα νομιζω ουτε γνωστο…:-k ) τεσπα
γενικα μικρος δεν ειχα δουλεψει! περα απο ενα καλοκαιρι που δουλεψα στον θειο μου για να παρω τα cd του hendrix:p
αρχισα να δουλευω μετα τον στρατο δλδ στα 21 μου. ενταζξει τα πρωτα φραγκα ηταν τεραστια γκαβλα αλλα με εβαλαν κ σε σκεψεις! δλδ κατσε λεω αυτα για να τα βγαλεις κουραστικες ιδρωσες κ σε επρισκε τα @@ ο τρομπας το αφεντικο(ηταν μεγαλος) αρα καλο ειναι να μην τα τρωως οπου νανε!(οχι πως το εκανα παντα αλλα τωρα ειχα ενα λογο παραπανω!) μεχρι τωρα εχω κανει αρκετες δουλειες με κολοωραρια λιγα λεφτα χωρις ασφαλιση κ ολα τα σχετικα! πλεον με αυτο που κανω ειμαι πολυ ευχαριστιμενος k εκτιμω γιατι εχω νιωσει τι ειναι να βγαζεις 30 σε 8ωρες! τι θελω να πω! επειδη η δουλεια που κανω τωρα εχει ευκολο γρηγορο κ πολυ χρημα εχω μαθει να το εκτιμω κ να μην ζηταω παραπανω! στο τομεα τον δικο μου δλδ πολυ ζητανε παραπανω λεφτα κ αυτο γιατι εχουν παραπανω χαρτια κ θελουν να πληρωθουν για αυτα που ειναι πολυ λογικο! εχουν κατσει ομως ποτε στο γυραδικο 10 ωρες κ να φευγουν με 25 euro? κ αυτο δεν παει μονο σε αυτους αλλα σε ολους γενικα τους “σπουδαγμενους” που δεν εχουν δουλεψει ποτε στην ζωη τους(γιατι ειναι κ παιδια που κ δουλευουν κ σπουδαζουν!)

Βασικα και μενα μου αρεσει να δουλευω…χωρις φυσικα να με απασχολει ν βρω καποια δουλεια που να περνω πανω απο πχ800 ευρω…Δουλεια να ναι…αρκει να μου αρεσει εστω και λιγο…
Δεν μπορω καθολου μα καθολου τους τεμπεληδες…
Δεν μου αρεσει να τα βρισκω ετοιμα απ τους γονεις μου…
Ντρεπομαι να τους ζητω χρηματα…δεν ειμαι ουτε ημουν τετοιος τυπος ποτε…
Παλια δουλευα ενα χρονο σε σχολικο με δυο ωρες δρομολογιο και πρωι και απογευμα με τρελο δρομολογιο απο λουτσα,πορτο παφτι,κορωπι, παιανια με τερματισμο Αγια Παρασκευη και ολο αυτο μονο με 2οο ευρω τον μηνα…
Απλα θελω να πω οτι αρκουμαι στο να χω μια δουλεια να βγαζω εστω τα εξωδα μου…:slight_smile:

Προσωπικά ξεκίνησα να δουλεύω καλοκαίρια από τα 14-15 μου. Τώρα ξέρω ότι θα φτύσω αίμα να τελειώσω την σχολή που μπήκα και ότι αν δεν αλλάξει κάτι ριζικά θα δουλεύω μέχρι να πεθάνω (έτσι όπως σκοπεύουν να κάνουν τα συνταξιοδοτικά όρια), χωρίς ασφάλιση, σταθερό ωράριο και με εξευτελιστικό μισθό. Και να θέλω δεν μπορώ να ζητάω χρήματα από τους γονείς μου, καθώς και αυτοί δημόσιοι υπάλληλοι είναι και το κόβω να καταλήγουν επίσης με εξευτελιστικές συντάξεις. Την έννοια “καρριέρα”/“επαγγελματική ανέλιξη” προσωπικώς την φτύνω κανονικά, αυτό που με ενδιαφέρει είναι απλά να βρώ μια δουλειά για να βγάζω τα προς το ζην. Και αν και (μάλλον, ποτέ δεν ξέρεις) θα βγώ στην αγορά εργασίας σαν απόφοιτος ΑΕΙ δεν θέλω να διαφοροποιηθώ μισθολογικά από την εργατική τάξη, αλλά νομίζω σε μια δίκαιη κοινωνία δεν χωράνε μισθολογικές διαφοροπιήσεις. Πάντως αν συνεχίσει έτσι το πράγμα το μέλλον μου φαίνεται εντελώς μαύρο. Και αν και ίσως να χαρακτηριστώ γραφικός, γιαυτό νομίζω αποκλειστικός υπεύθυνος είναι ο νεοφιλελευθερισμός, που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο σαν μηχανή, γιαυτό και προσωπικώς έχω τέτοια απέχθεια εναντίον του, γιατί επί της ουσίας ΤΗ ΔΙΚΗ μου ζωή θα κάνει κόλαση. Τώρα έχουμε π.χ. την κατάργηση του ασφαλιστικού. Ελπίζω οι εργαζόμενοι να κάνουν ανένδοτες μακροχρόνιες απεργίες ούτως ώστε να πάρει πίσω τα μέτρα η κυβέρνηση, όπως είχε γίνει και με το νομοσχέδιο Γιαννίτση επί ΠΑΣΟΚ, όπως έγινε και με το νομοσχέδιο Σαρκοζί για την πρώτη απασχόληση στη Γαλλία…

Παντως ολα αυτα που λεμε περι τεμπελιας κτλ. δεν αναιρουν οτι το να δουλευεις με 650-700 ευρω ειναι σχεδον σκλαβια ετσι? Γιατι πες πιανω μια δουλεια, φευγω κι απο το σπιτι να αυτονομηθω πληρως αλλα μεχρι εκει. 700 ευρω (η, ακομα και 1000) φτανουν για νοικι, λογαριασμους και καποια προσωπικα εξοδα. Για οικογενεια ουτε λογος. Εκει να ναι καλα τα δανεια και οι πιστωτικες…

Καλα ναι. Αλλο το ενα, αλλο το αλλο. Απο καπου ομως ολοι ξεκινανε εδω που τα λεμε…

Πράγματι, οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι και έστω για ένα δίαστημα, πρέπει να γινονται. Καλύφθηκα με πολλές από τις απαντήσεις. Να επισημάνω μόνο και το εξής: διαπιστώνω συνέχεια πόσο επηρεάζει ορισμένους ανθρώπους το φαινόμενο της απαξίωσης. Όταν ισοπεδωθούν από εγωισμό ή αδιαφορία ή απλά για λόγους επίδειξη ισχύος το έργο και οι κόποι τους, συχνά τους οδηγεί σε ακραίες θέσεις που εντείνουν το φαινόμενο. Αν δηλαδή δεν καταφέρει κανείς να κρατήσει στο μυαλό του τους λόγους για τους οποιους εισπράττει αυτή την αντιμετώπιση, κινδυνεύει είτε από άμυνα να γίνει υπερβολικά απαιτητικός, είτε βέβαια να χάσει τελείως την αυτοπεποίθηση του…

Αμα αυτονομηθείς με 700 ευρω,ξεχνα προσωπική ζωή…:wink:

Νομίζω ότι το θέμα είναι αλλού. Δεν είναι το ζητούμενο το αν οι οικονομικές και εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα ειναι καλές (που είναι αθλιες δηλαδη) αλλα η νοοτροπία των ανθρώπων της κατηγορίας που το άρθρο χαρακτηρίζει χλιδάνεργους. Αν υποθέσουμε ότι οι μέσοι μισθοί που παίζανε ήταν θεωρητικά στα 1500-1800 ευρώ και όχι στα 600-800, νομίζετε οι χλιδάνεργοι θα άλλαζαν νοοτροπία? Πιστευω πως δεν θα άλλαζε τίποτα εκτός απο τα οικονομικά μεγέθη. Ο ξάδερφος του παραπάνω φίλου πάλι θα καθόταν και θα περίμενε νατον κάνουν διευθυντή, όχι με 3000 ευρώ αλλα με 5000, η γκόμενα δεν θα πηγαινε ρεσεψιονίστ με 1500 όπως δεν πάει τώρα για 600, ούτε το φαινόμενο της προσκόλησης στην οικογένεια θα έπαυε γιατι και πάλι θα ήταν ασύμφορο να νοικιάσεις ένα σπίτι με 1000 ευρώ και όχι με 500.
Να σας θυμίσω μια σκήνη απο του Μήτσους του Λαζόπουλου όπου ο Βου Που Φλώρος Παπακαλλιάτης μόλις εχει τελειώσει το μεταπυχιακό του στο Λονδίνο και ψάχνει για δουλειά και στο interview του λέει το αφεντικό ότι θα παίρνει ξερω γω 400 χιλιάρικα, και αυτός λέει “έλα ρε συ, τόσα μου δίνει ο μπαμπάς μου για να σπουδάζω και να κάθομαι”…

Δεν είμαι χλιδάνεργος.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους χλιδάνεργους. Έτυχε να γεννηθούν ευκατάστατατοι, δεν ζημιώνουν κανένα. Ας κάνουν ότι θέλουν, δεν έχω πρόβλημα με τους τεμπέληδες (έννοια άλλωστε πολύ σχετική).

Εχω πρόβλημα με τους σκληρά εργαζόμενους επιχειρηματίες που η δουλειά τους είναι η επένδυση χρημάτων και η εργοδοσία στα εργατικά, ανεξαρτοποιημένα νιάτα μας.

Κατά τη γνώμη μου είναι και αυτοί χλιδάνεργοι, μόνο που δεν τον ζουν οι γονείς του, αλλά η γενιά των 600 ευρώ.

Και μια ερώτηση. Αν δέχονταν να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης όλοι όσοι δεν έχουν άμεσα ανάγκη από λεφτά, τότε τι θα γινόταν με αυτούς που έχουν άμεσα ανάγκη? Και δε μιλώ για τους χλιδάνεργους που θέλουν να γίνουν ΄κατευθείαν διευθυντές, αλλά για αυτούς που δεν δέχονται να δουλέψουν ανασφάλιστοι για 600 ευρώ?