Αγαπημενα μερη απο συνεντευξεις

Take The Stage
#1

Σε αυτο το thread ποσταρουμε αγαπημενα μερη απο συνεντευξεις αγαπημενων μουσικων.
Παραθετω σημεια απο κοινη συνεντευξη John McLaughlin με Yngwie Malmsteen στο περιοδικο musician τευχος καπου στο 1990(πληροφορηθηκα για την υπαρξη αυτης της συνεντευξης απο τον φιλτατο Mule)

MUSICIAN: I also notice you’re using a wah-wah pedal.
MALMSTEEN: Yeah, my Hendrix influence definitely comes in.
MUSICIAN: Ask John what it was like to jam with Hendrix.
MALMSTEEN: [to John] You fuck! Sorry. Did you?
McLAUGHLIN: [pause] Sure.
MALMSTEEN: What was it like?
McLAUGHLIN: Gee, I loved Jimi, man.
MALMSTEEN: He’s my fucking hero. I didn’t mean that, I’m sorry.
McLAUGHLIN: You can say anything you like, asshole.

MALMSTEEN: May I say something? I know you’re gonna say I’m full of shit.(to John)
McLAUGHLIN: Why don’t we just say it now? [laughter]
MALMSTEEN: Listen, I play guitar 20 years, and during these 20 years I’ve never practiced.
MUSICIAN: I don’t believe that.
MALMSTEEN: I have never practiced. I’ve never done an exercise, I’ve never done a certain pattern over and over and over, ever!
McLAUGHLIN: Remember what I was saying to you when I was listening to his tape, Matt?(interviewer) “This guy never practiced in his life.” [laughter]

:lol: :lol: :lol: :lol:

#2

Kαι επισης απο την ιδια συνεντευξη λιγο μεγαλο

MUSICIAN: Let’s look at what you’ve done. Yngwie was a guitar hero when we didn’t have a guitar hero. He kind of brought it back as a solo instrument. John did the same thing a while back, before many other historical players came into their notoriety. For the next person to come along, there’s got to be something you guys haven’t hit on. Yngwie’s taken guitar to a wild level of technique, which John almost invented back…
McLAUGHLIN: Notice how he speaks about me in the past tense? You motherfucker.
MUSICIAN: Wait, I’m speaking of events and impact and…
McLAUGHLIN: What am I, an old man or something?
MUSICIAN: I was about to make an objective observation that…
McLAUGHLIN: Impossible. That’s an impossibility. Anyway, go ahead.
MUSICIAN: Today, with your classical concerto, you’ve adopted a more traditional role that…
McLAUGHLIN: I’m not playing classical music.
MALMSTEEN: He plays with a pick.
McLAUGHLIN: I’m playing my music in a classical formation. I’ve also got the trio.
MUSICIAN: Well, the point I was going to make was…
McLAUGHLIN: Go!
MUSICIAN: There is no point! What kind of strings do you use?
McLAUGHLIN: No, come on, please.
MUSICIAN: Okay. My idea was that growth as an artist involves constant dissatisfaction with oneself, and that you seem to have gone into a traditional vein after years of innovation, as though you’ve completed your journey. Yngwie’s old hat, in a way. He’s old news to a lot of people, too. Your contributions…
MALMSTEEN: Wait a minute!
MUSICIAN: δ… are in the past, unless you continue
MALMSTEEN: Shit! Five years is a long time ago?
McLAUGHLIN: Come on, what’s the question, Matt? [laughs] Don’t screw around.
MALMSTEEN: It’s like a cat and a fucking δ… I think you’re talking too much about how you’re gonna fuckin’ evolve from this, how you’re gonna evolve about that. Listen! I’m a happy camper where I’m at right now. I don’t feel like I have to go anywhere else. When I feel that way, I’ll do something about it. Right now I feel really good about the way I play. I don’t think it’s old hat! My imitators - they’re old hat!
McLAUGHLIN: Go ahead, Yngwie!
MALMSTEEN: Where’s the whole wave of new classical electric guitar players? Where the fuck are they now?

MUSICIAN: You’re using that old trend as your defense. All I’m saying is…
MALMSTEEN: What exactly are you getting at?
MUSICIAN: What I’m getting at is…
McLAUGHLIN: Shh, shh, shh, it’s coming now! I’ve been waiting for this for five minutes already. Okay, the question is…
MALMSTEEN: The question is…
MUSICIAN: I forgot the damn question.

#3

Tι λαγωνικό απίστευτο είσαι εσύ; :stuck_out_tongue: Που την ξέθαψες τη συνέντευξη; 8) Νά’σαι καλά!
Είμαι βέβαιος πως έτσι και σου έλεγα και το όνομα μίας γκόμενας που είχα το '90 θα έβλεπα σήμερα φωτογραφίες της ποσταρισμένες… :lol: :lol: :stuck_out_tongue:

Σοβαρά τώρα, από την συνέντευξη βγαίνει πως:

  1. O ΜcLaughlin θεωρούνταν πάλιουρας/προχωρημένης ηλικίας και πριν από 18 χρόνια…:lol:
  2. Ο Μalmsteen δήλωνε ξεκάθαρα την πρόσθεση του να ΜΗΝ εξελιχθεί…:-k

Το όλο χύμα στυλ της συνέντευξης είναι χαρακτηριστικό αρκετών συνεντέυξεων που έκανε στο Musician ο τότε αρχισυντάκτης του, ο Matt Resnicoff. Γενικά το Musician είχε πάντα ενδιαφέρουσες συνεντεύξεις.
O συγκεκριμένος δημοσιογράφος είχε μαλώσει πολύ άσχημα με τον Van Halen λόγω της κριτικής που είχε γράψει για το For Unlawful Carnal Knowledge όπου λίγο-πολύ έλεγε πως ότι είχε να δώσει ο Eddie μέσω των Van Halen το έχει δώσει και πως θα έπρεπε να βγάλει ένα σόλο project -μάλλον instrumental- για να κρατήσει το ενδιαφέρον του κοινού…

#4

Xεχε.Μου ειχε τραβηξει απιστευτα το ενδιαφερον αυτη η συνεντευξη γιαυτο και εψαξα και την βρηκα.Παρολαυτα δεν μπορεσα να βρω τη συνενητευξη Satriani-Holdsworth.Παντως ναι ηταν ενδιαφερουσα η συνεντευξη και οντως ο δημισιογραφος πρωτον φαινεται οτι ξερει απο μουσικη και δευτερον ειναι ειλικρινης σε οτι λεει.

#5

Kαι γ@μώ τις συνεντεύξεις. Και καμία σχέση με τις άνευρες και ανούσιες τυποποιημένες συνεντεύξεις που κάνουν όλοι σήμερα! :smiley:

Τυπάς ο McLaughlin

#6

Ναι και ειδικα κορυφαια σκηνη ειναι να φανταζεσαι εναν εκπληκτο Malmsteen να γυρναει στο McLaughlin και να λεει YOU F O CK(με την χαρακτηριστικη του προφορα :stuck_out_tongue: )

#7

Αυτή που τη βρήκες; Yπάρχει ακόμα κάποιο site του Μusician;
Θα έχει ενδιαφέρον να ξεθάψουμε και άλλες. Εκτός από την κοινή Satriani-Holdsworth που σου είπα, θυμάμαι και μία απίστευτη και μεγάλη σε διάρκεια του Zappa ένα-δύο χρόνια πριν πεθάνει.

#8

Αυτη τη βρηκα εδω http://www.cs.cf.ac.uk/Dave/mclaughlin/art/flash.html
Ακυρο σαιτ,καμια σχεση με το Musician το περιοδικο

#9

Απόσπασμα συνέντευξης του Νίκου Χαραλομπόπουλου (Μπασίστας των Aδιέξοδο και μετέπειτα τραγουδιστής στους Deus Ex Machina ) για το φανζιν “Χωρίς Κανόνα”

- ΣΤΟΥΣ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΠΗΓΕΣ ΕΝΩ Η ΜΠΑΝΤΑ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΔΙΑΝΥΣΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ. ΕΙΧΕΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΓΧΟΣ ΩΣ “ΝΕΟΣ”; ΕΝΙΩΣΕΣ ΙΣΟΤΙΜΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ;

  • Το μόνο άγχος μου τότε ήταν ότι δεν ήμμουν μπασίστας και δεν ήξερα καθόλου μπάσο.

- ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΜΕΙΝΕΙ ΚΑΤΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΑΠΟ ΤΟ (ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ) LIVE ΤΩΝ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΘΕΑ;

  • … Πάντως αυτό της Καλλιθέας ήταν το πιο χαρακτηριστικό για την εποχή. Φοβερή ενέργεια και απο το γκρουπ και απο τον κόσμο. Αφού οι διοργανωτές μας έκοψαν δυο φορές το ρεύμα γιατί νόμιζαν ότι ο κόσμος που χόρευε, πλακωνόταν. Μπουγέλα ,stage, χαμός. Δεν έχουν ξαναγίνει νομίζω τέτοια live όπως εκείνης της εποχής. Αγνή εφηβική ενέργεια.

    και από το ίδιο φανζιν, κάποια λεγόμενα του Γιάννη Βενάρδη ( Αδιέξοδο, Γενιά του Χάους ) που κάνει μία συγκριτική αναφορά στα δυο ιστορικότερα ελληνικά πανκ γκρουπς.

- ΚΑΘΩΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕΣ ΤΟΣΟ ΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΑ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΑΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΧΤΥΠΗΤΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΜΕΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΕ (ΑΝ ΘΕΩΡΗΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΔΟΜΕΝΕΣ)

  • Επιδιώκω, κατά το δυνατόν, η κρίση μουυ πάνω σε καταστάσεις και ανθρώπους να βασίζεται στο πως αισθάνομαι και βιώνω τα συγκεκριμένα άτομα μέσα απο την προσωπική μου, ανθρωπινη σχέση με αυτά. Όλα αυτά σε αντιδιαστολή με κάποιες ιδιότητες ή χαρακτηρισμούς που αποδίδονται σε αυτά (τα άτομα) μέσα από καποιες συγκεκριμένες εκδηλώσεις δράσης. Π.χ πως κάποιος παίζει κάποια μουσική κ.τ.λ Συνεπώς για μένα οι διαφορές μεταξύ Αδιεξόδου και Γενιάς συνίσταται στην αναγκαστική ιδιαιτερότητά τους ως άτομα και τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο εν γένει. Το Αδιέξοδο ξεκίνησε απο μια ωμή, θα έλεγα, περίοδο εξεργεμένου πάθους με τους γνωστούς στίχους κοινωνικοπολιτικού ύφους. Αργότερα και κυρίως αφού μπήκα και εγώ στο γκρουπ άρχισε να διαφαίνεται μια λίγο πιο πειραματική διάθεση. Αυτό φαίνεται πιο καθαρά σε κάποια κομμάτια όπως “Εναλλακτική λύση”, “Απάθεια” και αργότερα στο “38΄”. Παρ’ όλα αυτά το Αδιέξοδο κρατούσε πάντα σταθερά τον ακατέργαστο και πολύ χαρακτηριστικό ήχο του Μήτσου ενώ τα φωνητικά του Σωτήρη άρχισαν να εναλλάσονται ανάλογα με την διαφοροποιούμενη σιγά σιγά υφή των κομματιών. Εγώ πάλι ενώ βάρυνα το beat και αύξησα την ένταση του κοπανήματος, μάζεψα λιγο τα πράγματα και συνέτεινα στο “στρογγύλεμα” του πιο ακατέργαστου ήχου της πρώτης περιόδου. Στο μπάσο είχαμε εναλλαγές απο το πανκ αλλά πολύ έξυπνο στιλάκι της Μαρίας στο πιο τεχνικά άγριο και κτηνώδες του Ντίνου και τέλος στο λειτουργικό του Τσουλούφη. Όλα αυτά όμως εμποτισμένα με ένα απο τα πιο αγαπημένα μου και πιο ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Αδιεξόδου: μια χαλαρή και χαβαλετζίδικη διάθεση (με την καλύτερη σημασία) που δεν κολλούσε σχεδόν ποτέ σε μια αρκετά μίζερα ιδεολογικοποιημένη αντίληψη των πάντων που ήταν τότε αρκετά διαδεδομένη. Πάνω απ’ όλα ήταν μια ομάδα ανθρώπων που αισθάνονταν πως είχαν κάτι να πουν, μαζεύονταν, έκαναν πολλή φασαρία και βασικά περνούσαν καλά μεταξύ τους. Υπήρχε μια θεραπευτική ελαφρότητα στην ατμόσφαιρα. Ίσως η μεγαλύτερη αρετή του Αδιέξοδου ήταν ότι ποτέ δεν πήρε τον εαυτό του πο σοβαρά απο ότι έπρεπε. Παίζοντας με την ΓΤΧ ήρθα σε επαφή με έναν ήχο και μια αντιληψη πιο δομημένη θα έλεγα. Τα παιδιά της Γενιάς διάβαζαν βιβλία, ενδιαφέρονταν γενικότερα για τις τέχνες και όλα αυτά γίνονται πιο εμφανή στη δεύτερη περίοδο του γκρουπ, αν θα μπορούσα να την ονομάσω έτσι. Και η Γενιά πέρασε μια πιο πρωτόγονη και ωμή περίοδο. Σε αυτήν τραγουδούσε κυρίως ο Τζιμάκος, ενώ σε κάποια κομμάτια, που τραγουδούσε ο Θοδωρής, έπαιζε ντραμς ο ?ρης ο Λαμπρίδης. Αρχες του '85 πήρα τη θέση του ?ρη. Γενικώς τα κομμάτια αυτά στα οποία τραγουδούσε ο Θοδωρής έδειχναν και τον δρόμο στον οποίο αργότερα θα κινιόταν το συγκρότημα. Λιγότερο “παραδοσιακός” πανκ ήχος, περίεργοι ήχοι και μελωδία, διαφορετικοί ρυθμοί, διέκρινε κανείς μια πιο new wave εκλέπτυνση. Βλέπουμε λοιπόν ότι τελικά εκεί που ουσιαστικά διέφεραν το Αδιέξοδο απο την ΓΤΧ ήταν στο συναισθηματισμό τους και πως αυτός έβγαινε προς τα έξω. Στο Αδιέξοδο έβλεπες ένα φαινομενικά σκοτεινό κλίμα το οποίο όμως μέσα απο εκρήξεις μπορούσε να εκμηδενιστεί. Η Γενιά ξεκινούσε και εκείνη με το σκοτάδι. Αυτή όμως το παρατηρούσε και το περιέγραφε. Η Γενιά έθετε ερωτήματα, ενώ το Αδιέξοδο διατύπωνε μια άποψη του στυλ πως ότι και να γίνει, όσο σκατά και αν γίνουν όλα, εμείς θα είμαστε εδώ να παίζουμε “μπάλα”. Δεν θα αναφερθώ σε “ιδεολογικές” διαφορές του τύπου, ο μεν έτρωγε κρέας, ο δε δεν έτρωγε ή ο ένας παίζει αργά και ο άλλος παίζει γρήγορα. Ανέκαθεν τέτοιες αντιλήψεις τις θεωρούσα αφελείς και τις προσπερνούσα. Προσεγγίζοντας τα ίδια άτομα αντιλαμβάνεται κανείς τον ρόλο που το καθένα ξεχωριστά, επιθυμεί να παίζει στον κόσμο, μεμονωμένα ή ως ομάδα. Είναι πιστεύω προς τιμήν και των δυο συγκροτημάτων ότι το καθένα με τον τρόπο του τα έδωσε όλα. Έπαιξαν, χτυπήθηκαν, φώναξαν, δεν ξεγέλασαν ποτέ κανέναν και όταν ο καθένας τους θεώρησε ότι έπρεπε να συνεχίσουν, αλλά με άλλο πλέον τρόπο, το έπραξαν.

από συνέντεθξη του Θ. Ηλιακόπουλου - την ψυχή των Γενιά του Χάους που είχε δώσει στον KGB προ δεκαετίας.

ΕΧΕΙΣ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ HARDCORE-PUNK; ΠΩΣ ΤΗ ΒΛΕΠΕΙΣ; ΣΕ ΤΙ ΧΩΡΟΥΣ ΚΙΝΕΙΣΑΙ; ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ; VILLA AMALIAS/VARVARAS;

Όσο μπόρεσα να ασχοληθώ με το σημερινό HC-punk ομολογώ πως δε με ενθουσιάζει πια λόγω της επανάληψης των ίδιων μοτίβων που υπήρχαν απο παλιά. Μπορώ να σου πώ απερίφραστα πως θεωρώ την αναβίωση του PUNK μια καλοστημένη φάρσα των πολυεθνικών που το μόνο που μπορεί να επιτύχει είναι το να αποδυναμώσει κάθε φωνή διαμαρτυρίας επιβάλλοντας την σαν μόδα που έρχεται και παρέρχεται. Όσο αφορά καταλήψεις κτλ δεν έχω ιδιαίτερη σχέση. Η ζωή προχωράει μπροστά και δεν μπορώ να κουβαλάω μαζί μου ξεπερασμένα πρότυπα. Απο αυτούς τους χώρους πέρασα πριν απο χρόνια και ότι είχαν να μου δώσουν και να τους δώσω έχει πλέον τελειώσει. Επίσης, διαφωνώ ολοκληρωτικά με τη γκετοποίηση και την περιθωριοποίηση των νέων παιδιών που αναζητούν εναλλακτικούς τρόπους ζωής ή έκφρασης. Δε μπορώ να δεχτώ “αναρχικούς” με αρχηγούς και νόμους συμβίωσης και κανόνες συμπεριφοράς. Νιώθω ασφυκτικά σε ανελεύθερους χώρους, όπως κι αν αυτοαποκαλούνται. Σε προσωπικό επίπεδο πάντως, απο τέτοιους χώρους ξεκινάει κανείς κι όταν ολοκληρώσει τις απόψεις του σαν άτομο, οφείλει να προχωρήσει πιο πέρα. Η ζωή έχει έχει πολλά πρόσωπα να κοιτάξει κανείς, φτάνει να μην κολλάει σε εφηβικές καταστάσεις, οι οποίες, έτσι κι αλλιώς, κάποτε χάνουν την αίγλη τους.

και τέλος οι Stress διηγούνται ένα αστείο περιστατικό της τότε εποχής, σε μία συνέντευξή τους το 1985

ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΠΑΙΖΑΤΕ ΣΤΗΝ ΑΡΕΤΟΥΣΑ ΚΑΝΑΤΕ ΚΟΝΤΡΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΕΣ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΖΕΨΕΙ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΚΟΣΜΟ;

Λ: Το Skylab που παίζανε οι Μουσικές Ταξιαρχίες ήταν δίπλα στην Αρετούσα. Ένας τοίχος μας χώριζε. Μια φορά μάλιστα που είχαμε παίξει με μηχανήματα 200Watt, έρχεται ο καταστηματάρχης του Skylab και ο ντράμερ απο τις Ταξιαρχίες και λέει “χαμηλώστε ρε παιδιά, μας έχετε ταπώσει”. Παίζαν οι Ταξιαρχίες και ακούγονταν μέσα η δικιά μας μουσική. Εκείνο τον καιρό ήταν ήδη γνωστοί, κάτι με τη δίκη της Καρδίτσας, κάτι με τους στίχους τους και μάζευαν πολύ κόσμο. Γινόταν λοιπόν μια ουρά έξω απο το Skylab και μια ουρά έξω απο την Αρετούσα για μας. Ο κόσμος που περνούσε ήξερε για τις Μουσικές Ταξιαρχίες αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο συγκρότημα περίμενε η διπλανή ουρά. Και να σκεφτείς ότι σε αυτούς είχε δυο κατοστάρικα το εισητήριο και σε μας ένα, κι όποιος δεν είχε έμπαινε με ένα πενηντάρικο και εμείς δεν παίρναμε φράγγο και μάλιστα πληρώσαμε και απο την τσεπη μας για τα μηχανήματα.
Κ: Την εποχή της Αρετούσας που ήταν το πρώτο ατόφιο πανκ μαγαζί μετά το Παρανόιντ, γινόταν χαμός μέσα. Εκεί πρωτοπαίξαμε στις 13 Φεβρουαρίου το '82 μαζί με τους Αουσβιτσ και τους Guilotine. Εκεί έμπαιναν σχεδόν μόνο πανκ άτομα. Στην Αρετούσα όταν παίξαμε τη δεύτερη φορά τα σπάσανε όλα. Παίζαμε με το φόβο να μην μας έρθει κανένα μπουκάλι στο κεφάλι. Είχαμε γίνει ένα με το κοινό. Ο κόσμος φώναζε “Stress destroyers-Stress destroyers”. Σκάγανε μπουκάλια στους καθρέφτες του μπαρ.
Γ: Ο μπάρμαν ήταν μεθυσμένος και έλεγε πάρτε μπύρες, πάρτε μπύρες…
Κ: Εν τω μεταξύ το μαγαζί το μεταχειρίζονταν πάνκηδες. Ο ιδιοκτήτης ερχόταν κάθε δυο μέρες και του δίναν τα λεφτά.

[CENTER][/CENTER]

#10

Eρωτηση δημοσιογραφου στον Glen Benton οταν κυκλοφορησε το Once upon the cross…

-Μενεις στην Florida ακόμα?

Απαντηση:

-Οχι μετακομίζω συχνά,γιατί οι γειτονες δεν αντεχουν να ακουνε τις κραυγές μου…

#11

M.Manson

First of all, thank you, Mr. Manson, for allowing us to speak with you today.

A. Oh, the honor is all mine. Your site has changed my life. One of the true wonders of our time.

Q. Thank you. Let me begin by asking, was it you, or your agent, who decided to go with the whole evil theme?

A. Well, you’re making a presumption there, in that this whole thing is just an act. This is truly me, this is who I am. I have found a way to cut through, to clarify the human spirit, to see past the man-made foolishness of “religion” and “spirituality” and have refined myself until I have become something yet unseen in this world: an absolute evil being. My heart pumps a cold blackness that engulfs my non-soul, alllowing me to become a true Antichrist Superstar.

Q. I see. So, you came up with it on your own then?

A. No, it was my agent.

Q. On a personal level, how is your family?

A. We’re doing great. Rose just gave birth to our second child, Skip. Our little girl, Bunny, just turned three. And of course, we have the three cats, Poofy, Tabby, and Mr. Whiskers. Rose loves Tabby, but Mr. Whiskers is daddy’s cat. (to a cat on the floor) Aren’t you, Mr. Whiskers? Are you daddy’s cat? Yes you are. Yes you are! He he he he he he he he he he!!

Q. In light of the fact that you have your own children now, how do you feel about accusations
that your music is a negative influence on youth?

A. (to the cat, presumably) Here, kitty kitty kitty! Come to daddy! Oh, look, he’s being shy. Don’t be afraid of the stranger, Mr. Whiskers! Here, kitty kitty! Here kitty kitty kitty kitty kitty kitty! Here kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty!

Q. Mr. Manson?

A. Where’s your mouse, Mr. Whiskers? Bring me your little rubber mouse? Wanna play with your mouse? Huh? Here, kitty kitty kitty kitty kitty kitty!

Q. I guess I’ll should be going. Thank you for your time, Marilyn.

A. No! Bad Kitty! Daddy doesn’t like it when you scratch the furniture! That’s a bad kitty! Now come over here and bring me your mouse. Bring it to me! Here, kitty! Here, kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty kitty…

καμμενος…

#12

Bathory Hordes - Interview with Quorthon

απολαυστικοτατος…παραθετω αποσπασμα

Have you heard the last CRADLE OF FILTH work?

“What?”

The last CRADLE OF FILTH album, “Cruelty and the beast” (thinking he hadn’t heard me).

“Is that a band?”

Yes (I answer, baffling)

“Uh, I haven’t heard them, then”.

Well, I said it because they dedicated the album to Countess Bathory and… are you really unaware of CRADLE OF FILTH? (I insisted utterly incredulous)

“Let me explain you who I am (laughs). I am the grandfather of all these people”.

There’s no doubt about that…

“I have withdrawn, baby. I’m outside the business, now I can sit down calm on a chair and… do nothing”.

παντως μολονοτι δεν ακουω την μπαντα , οποτε βλεπω στο χαμερ (κυριως) συνεντεξη του Mikka Lutinen απο τους Impaled Nazarene , δεν θελω να την χασω
την προηγουμενη φορα ειχα λιωσει απο τα γελια με τις ατακες του , πολυ βλακακος

αναφερομενος στην ερωτηση του δημοσιογραφου για το 10ο αλμπουμ της μπαντας

“δεν ειμαστε τιποτα αδερφες να γιορταζουμε καθε τοσο , αλλα μιας που ειναι το 10ο αλμπουμ μας ειπαμε 'ναι το απολυτο I.N. αλμπουμ”

για το τραγουδι goat justice και την σημασια του

“ο τραγος το μονο που του αρεσει ειναι να γαμαει και να τρωει . το 1ο παει προς τους Γερμανους”

(επειδη δεν τους αφησαν να παιξουν στην χωρα τους μερικα λαιβ , λογω προκλητικης στασης της μπαντας)

#13

Θυμάμαι μια συνέντευξη των Darkthrone σχετικά πρόσφατη (μάλλον για το Hate Them album, αλλά δεν είμαι και σίγουρος), όπου ο συνεντευξιαζόμενος (δεν θυμάμαι ποιός εκ των 2), είχε πει οτί έθαψαν τις κιθάρες στην αυλή του για κάμποσο καιρό έτσι ώστε να ακούγεται πιο σάπιος ο ήχος…χεχε…