Σοκαριστικότερες ταινίες έβερ, λοιπόν.
Οι ταινίες της λίστας μου έχουν επιλεχθεί με ένα τελείως υποκειμενικό τρόπο σκέψης. Ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει τη λέξη “σοκαριστικό” όπως θέλει. Μπορεί να θεωρεί κάποιος σοκαριστικό το Hostel λόγω της υπέρμετρης βίας ή το Ξύλο Βγήκε Από Τον Παράδεισο λόγω των υπέρμετρα πολλών σφαλιαρών που πέφτουν.
Στη λίστα έχω βάλει μόνο mainstream ταινίες και όχι ταινίες-σοκ που απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο και περιορισμένο κοινό, όπως το ανεκδιήγητο και αποκρουστικό Cannibal Holocaust (1980) του Ρουτζέρο Ντεοντάτο ή το διαστρεμμένο και εμετικό Pink Flamingos (1972) του Τζον Γουότερς (παρεμπιπτόντως όποιος δεν έχει δει αυτές τις ταινίες, χάνει. Είναι αναμφίβολα δύο από τις ταινίες που πρέπει να δει κάποιος πριν πεθάνει!).
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Fight Club του David Fincher.
Ωμή βία, φασιστικά μηνύματα, πολύ αίμα, δόντια και σαπούνι. Ένα υπέροχο σοκ που γουστάρουμε όλοι.
Sleepers του Barry Levinson
Οι σκηνές σεξουαλικής κακοποίησης που δέχονται τα παίδια στο αναμορφωτήριο σε σημαδεύουν για πάντα.
Kids του Larry Clark
Η πλήρης διαστροφή της κατά τ’ άλλα αθώας παιδικής ηλικίας .
Cruising του William Friedkin
Αυστηρώς ακατάλληλες σαδομαζοχιστικές gay σκηνές και πολύ βία στην ταινία για την οποία ο Πατσίνο αρνείται να σχολιάσει οτιδήποτε.
Irreversible του Gaspar Noe
Δύο απίστευτες σκηνές σόκαραν όλο τον κόσμο. Η σκηνή με τον πυροσβεστήρα στην αρχή της ταινίας και φυσικά η τρομέρη σκηνή του 9λεπτου βιασμού.
American Psycho της Mary Harron
Μια ταινία που ακροβατεί στα όρια του παραλόγου με έναν απίστευτο Κρίστιαν Μπέιλ να σε σοκάρει κάθε φορά που χαμογελάει.
American History X του Tony Kaye
Ο ρατσισμός στη χειρότερη μορφή του.
Requiem For A Dream του Darren Aronofski
Ένα από τα μεγαλύτερα φιλμ-σοκ που έχουν βγει ποτέ. Η αργή αλλά καταστρεπτικότατη επίδραση των ναρκωτικών στον άνθρωπο απεικονισμένη με έναν πλήρως διεστραμμένο τρόπο.
The Clockwork Orange του Stanley Kubrick
Η ταινία δε χρειάζεται συστάσεις. Το αριστούργημα του Κιούμπρικ είναι αναμφίβολα η δυνατότερη κλωτσιά στ’ αρχίδια της Αμερικής που θέλει να ελέγχει τα πάντα.
Funny Games του Michael Haneke
Η ταινία η οποία στάθηκε η αφορμή να ξεκινήσω αυτό το τόπικ αφού σε μια βδομάδα (27/3) βγαίνει στους ελληνικούς σινεμάδες η αμερικάνικη βέρζιον (ως γνωστόν, οι Αμερικανοί αντιπαθούν οτιδήποτε δεν μιλάει αγγλικά και γι’ αυτό ό,τι κάνει επιτυχία εκτός αμερικάνικων συνόρων, μεταφράζεται για να το δουν και οι ίδιοι. Αλλιώς, πέρα βρέχει) διασκευάζοντας ο Χάνεκε το κλασσικό του αριστούργημα που βγήκε το 1997.
Μιλάμε για ότι πιο σοκαριστικό και πιο διεστραμμένο έχω δει ποτέ μου. Αν και όλες οι σκηνές βίας είναι off screen, αυτό εδώ το έπος με άφησε με ανοιχτό το στόμα. Σκηνή ανθολογίας η σκηνή του “rewind”. Επίσης επική η μουσική που παίζει στην αρχή μέχρι να πέσουν οι τίτλοι έναρξης.
Αν ειναι αποκρουστικο το Cannibal Holocaust…τοτε που να δεις τιποτα αλλα:p!Ετσι κι αλλιως ταινιες σαν το Holocaust,το Cannibal Ferox,το Cannibal Apocalypse κτλ καλυτερα να μεινουν θαμενες εκει που βρισκοντε γιατι τουλαχιστον αυτοι που θα ψαξουν να τις βρουν θα τις εκτιμησουν!Προφανως ειμαι σε αυτο το περιορισμενο κοινο που αναφερεις…!Απο τις ταινιες που εβαλες παντως το Kids με τον τυπα που εχει Aids νομιζω αν το παρεις στα σοβαρα σοκαρεσε οντως!!Απο εκει και περα οντως το Cruising ειναι γαματη ταινια αλλα τωρα πια ετσι οπως εχουμε γινει αμφιβαλω παρα πολυ αν σοκαρει…!Οι υπολοιπες ειναι πολυ κλασσικες(εκτος απο το Funny Games που δεν εχω δει).
χαχα
και γω το salo πηγα να συμπληρωσω
αλλα με προλαβες
κατα τα αλλα funny games ειναι η πρωτη ταινια που ρχεται στο μυαλο μου.ηταν τρομερο σοκ!! (το γιατι κανει ο ιδιος σκηνοθετης αμερικανικο remake δεν μπορω να καταλαβω!
οσο αφορα την “μουσικη” ειναι οι naked city.μπαντα του μουρλου john zorn στις αρχες των 90ς!! οπου μαζεψε συναδελφους του τζαζιστες, για να δοκιμασει να παει την μουσικη στα ακρα παιζωντας ενα fusion grind hrash\punk\rock\jazz με εναν τρελο ιαπωνα στα φωνητικα που το μονο που εκανε ηταν να ουρλιαζει οσο πιο πολυ μπορουσε.μαζι με τους mr bungle αποτελεσαν μεγαλο κεφαλαιο στην ακραια πειραματικη σκηνη!
επιπλεον να προσθεσω και το “κανεις δεν ξερει” που ναι και αληθινη ιστορια και σοκαρει παραπανω
και το αριστουργηματικο dolls του τακεσι κιτανο
επισης θα μπορουσε να γινει και λογος για τα “επιτευγματα” της ιαπωνιας (guinea pig και σια) και τις “απαντησεις” εξ αμερικης (august underground και σια)
“Σπιρτόκουτο” και “Η ψυχή στο στόμα” από Γιάννη Οικονομίδη.Είτε σου αρέσουν τελικά είτε όχι,ενα σοκ θα υπάρξει.Οι ταινίες δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις,είσαι μονίμως στη τσίτα.Το “Σπιρτόκουτο” σε κάνει να δεις με άλλο μάτι την "μέση ελληνική οικογένεια¨.
