Ναι περιμενα εναν φιλο που περιμενε να κοιμηθουν τα παιδια για να παμε αλλα αργησαν τα τζαναμπετικα
Το κουμπα λιμπρε μου το κανε καποτε αστεροσκοπειο και τον ειδα μετα στη σκηνη και λεω κοιτα να δεις κανει και μπαρμαν. Πολυ καλη αναλογια ρουμι λάιμ παντως
Γενικα σαν να ειχε αρκετους maiden το αλμπουμ
Βασικά δεν θα έγραφα κάτι αλλα…Χρόνια πολλά @apostolisza8 …
Τώρα για το άλμπουμ,απλά δισκάρα, μέχρι και στην παραλία, αραχτός στον ήλιο ΚΑΤΑΧΝΙΑ ακουω!
Λεπερ, πρεπει ν διφωνω με το 95% του ποστ σου, πραγματικα ομως (ρε το Εζμαχαλ ρε?) αλλα οκ γουστα, οπως καθεται και ο,τι γουσταρει ο καθενας.
Εγω το Νεκρο Νερο το βαζω παρα πολυ ψηλα στην λιστα με τα αγαπημενα μου κομματια τους, οντως οχι τοσο χαρακτηριστικος ηχος Καταχνια, οπως και το Στην Μουχλα των Καιρων. Καταλαβαινω γιατι σε χαλασαν (πιο μεταλ κομματια, ξεφευγουν πολυ απο το κραστ και γενικα ο δισκος ειναι πολυ λιγοτερο πανκ και γκαζιαρικος) αλλα εμενα μου αρεσει η κατευθυνση που παιρνουν. Το μονο που με χαλασε ειναι οτι μετα απο 4 χρονια θα ηθελα λιγη περισσοτερη μουσικη προσωπικα (32 λεπτα οκ, ειναι κοντα στα συνηθισμενα τους αλλα μεσολαβησε πολυς καιρος γαμωτο) και οτι ισως να εχουνε περισσοτερα κομματια με προζα απ’οσα θα προτιμουσα.
Πάντως το λατρεύω το κομμάτι ε, απλά φαντάσου το instrumental. 
++ αυτό που έγραψες και ξέχασα, ότι σε 8 κομμάτια τα 2 ήταν ήδη γνωστά, αλλά ΟΚ, αυτό είναι το λιγότερο.
Πάντως περιέγραψες κι εσύ με λίγα λόγια πάνω-κάτω καλά την κατεύθυνση του δίσκου και τι με χάλασε σε αυτήν.
Φυσικά κατανοώ ότι πολλοί μπορεί να γουστάρουν αυτήν την κατεύθυνση.
Σου χρωστάω μια απάντηση φίλτατε, επειδή θίγεις πολλά, και ενδιαφέροντα (πως αλλιώς, για post σου μιλάμε - αλλά και ιντριγκαδόρικα, βεβαίως).
Ας τα πάρουμε με τη σειρά, ξετυλίγοντας το “δώρο σου”, ανατομία στην ανατομία δηλαδή. Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε πως δεν έγραψα την κριτική πριν ακούσω τον δίσκο, ή μετά από την πρώτη ακρόαση 
Θα ήταν αρκετά διαφορετικό, για τον απλό λόγο πως με τα κριτήριά μου η “Λαιμητόμος” και η “Απελπισία” δεν θα ήταν R! επιλογές αν ήμουν τότε στο site και τύγχανε να γράψω κριτική για αυτές.
Τι εννοώ με αυτό; Πως το πρώτο, βελτίωσε κατακόρυφα τον ήχο του, κλασικού πλέον, ναι, ντεμπούτου, αλλά παρείχε μια, σε υπερβολικό βαθμό συνθετική ομοιογένεια η οποία, αν και ποιοτική αισθητικά, δεν είχε όσες εξάρσεις θα αναζητούσα προσωπικά. Το δεύτερο, το θεωρώ μεταβατικό δίσκο. Είναι άνισο, έχει μερικές κορυφαίες, και διαφοροποιημένες, καλλιτεχνικές στιγμές, φαίνεται να ασπάζεται μια άλλου είδους προσέγγιση στην “καταραμένη” ηχητική μορφή του crust (όχι δεν ξεφεύγει από αυτό η “Γάτα” - θα επανέλθω) η οποία το κάνει, όταν είναι καλοπαιγμένο να ηχεί ως το πιο κρίσιμο είδος στη μουσική για μένα.
Κοινώς, η “Γάτα” είναι ο πρώτος δίσκος μετά το ντεμπούτο, που δεν κάνω skip κομμάτι, κάτι που εμφανίστηκε ως πρόβλημα γρήγορα στα δύο προηγούμενα άλμπουμ και δεν άλλαξε στα μετέπειτα χρόνια.
Μουσικά, θεωρώ πως έχει τα καλύτερα τύμπανά τους (παραλλαγές του d-beat), όπως και ήχο φυσικά, ενώ οι επικές μελωδίες, εξαιτίας της ταχύτητας (αλλά και της διάρκειας - κοφτές) με την οποία παίζονται, παίρνουν τον (ναι, καλπασμό, indeed), και τον απογειώνουν. Έτσι, αυτό το πηχτό πράγμα ηχεί συμπαγές μεν αλλά κάθε κομμάτι σου δίνει κάτι παραπάνω μέσω σύντομων εκτονώσεων, για μένα τουλάχιστον, αυτά τα ανέφερα και στην κριτική μην τα ξαναλέω.
Ξέρεις πόσο εκτιμάω τέτοια σχόλια, και εδώ, όχι ως αυθεντία, θα βάλω στην εξίσωση και την παρόμοια παρατήρηση του @Aldebaran , πως θεώρησε την κριτική μου ως “λιγότερο επιστημονική και περισσότερο βιωματική”. Βέβαια κάπου λέω μέσα πως “το θέμα όμως δεν είναι τα προσωπικά μου βιώματα”, οπότε εδώ έρχεται το ερώτημα που θίγεις και εσύ:
Είμαι της άποψης πως η αποδόμηση σε επιμέρους “τεχνικά” ζητήματα μορφής ενώ βοηθάει μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου, καθώς υπάρχουν και διαισθητικές διασυνδέσεις μεταξύ τους, το έχω αναφέρει και σε άλλες μου κριτικές, οι οποίες εμφανίζονται μόνο στο όλο και όχι στα επιμέρους (Η ας πούμε “αύρα”) και εδώ υπάρχει λόγος που δεν έριξα το βάρος τόσο (δεν θεωρώ πως με αδικείς - δεν είναι αυτό το νόημα) και όχι επειδή:
Η ορμητικότητα του δίσκου και τα αρκετά πιο μελωδικά σημεία εναντι τόσο σκληρών ρυθμικών, σε πιο έντονο βαθμό από τα προηγούμενα για μένα, καθώς και οι πιο οργισμένες φωνητικές γραμμές δημιουργούν όντως ένα πολεμικό κλίμα. Φτιάχνουν όμως και ένα δίσκο που ακόμα και όταν διαφοροποιηθεί (η δόμηση του tracklist είναι φανταστική για μένα - δημιουργεί ανάβαση, κατάβαση, επιβίωση), παραμένει επιθετικός. Αρκεί; Όχι, αλλά βλέπω το πιο πλήρες ηχητικό οπλοστάσιο της μπάντας σε κυκλοφορία της έως τώρα, γεγονός που παίζει σημαντικό ρόλο. Κοινώς, ασπάστηκαν τη νέα κατεύθυνση δίχως να ξεχάσουν τι τους έφερε ως εδώ.
και για εμένα είναι το νέο “Εζμαχάλ”, και όχι, δεν θεωρώ πως το φτάνει, αλλά μόνο το κόψιμο στο 1:15 που δένει άψογα με το “θετικό” μέρος των στίχων είναι αρκετό. Φαντασιακές συνδέσεις ε; Ναι, αλλά δεν μου βγαίνει από το μυαλό πως πατάει πολύ καλύτερα η ένωση μουσικής και στίχων.
Δεν θα σου πετάξω το “άποψή σου” αλλά ποιοι Primordial μωρέ Δεν περίμενα να το συμπεριλάβουν το “Ετών 16” στο δίσκο, χάρηκα που το έβαλαν με μια νέα μορφή που δένει συνολικά.
Όσο για το “Νεκρό νερό”, μόνο για το lead μετά την “επανάληψη” του συγχωρώ την βαρετή μουσική του δόμηση.
Εν τέλει, και για να ολοκληρώσουμε, προφανώς και δεν σκοπεύω να σου αλλάξω άποψη, το/με ξέρεις, ένα σχόλιο για αυτό και κλείνω:
Η “Γάτα” για μένα, είναι υπόδειγμα συνοχής χωρίς να είναι ομοιόμορφη, με αισθητή βελτίωση (δεν ξέρω για τελειοποίηση) σε στίχους, φωνητικά, καθώς και ολοκληρωμένα κομμάτια. Στο “Έρεβος” π.χ., που σκεφτόμουν btw την ίδια εκφορά του στο φετινό, ομότιτλο άλμπουμ των Venom Prison, κάθε τι εξυπηρετεί ένα όλο. Αποκτά περισσότερο νόημα εντός του πλαισίου του, τροφοδοτείται από τα μέτρα πριν, καθώς και αυτά μετά. Είναι μια πορεία. Αυτό λοιπόν, δεν είναι ένα αόριστο κλίμα ή απλά μια υπεργενική αίσθηση, ούτε κάτι τόσο βιωματικό. Και το συναίσθημα του δίσκου τι είναι; Έλα ντε, αν είχα ένα στόχο ήταν να εξηγήσω αυτό το όλο που ερμηνεύω, και το οποίο σε πληροφορώ πως δυσκολεύτηκα πολύ να εντοπίσω και να περιγράψω, κοινώς, μηδέν αυθορμητισμός και τυφλή αποθέωση.
Θα μου πεις τώρα, γιατί τα γράφεις ρε Αποστόλη όλα αυτά τα τεχνικά εδώ και όχι στην κριτική; Γιατί θεωρώ πως τα ανέφερα
Όσον αφορά την πρωτοτυπία, (και όχι δεν έχουμε περίπτωση Tragedy), δεν την αναζήτησα. Θα έπρεπε; Πιθανώς. Γιατί δεν το έκανα; Όχι επειδή ήθελα να ακούσω κάτι ασφαλές και οικείο (δεν θέλω 30 “Νεκροβατώντας” από τους Καταχνία), αλλά γιατί ήθελα να δω αν τα εκφραστικά μέσα του προσωπικού ήχου τους μπορούν να μου πουν κάτι καινούριο με αναδιάρθρωσή τους, να ανανεώσουν τον λόγο που τους έχω ψηλά. Να είναι σκληροπυρηνικά αλλά και προσιτά προς άλλους. Να μην πατάνε μόνο σε σουηδικά crust galloping ή σε πιο folky/epic σημεία, αλλά να τα επανοικειοποιούνται.
Ε, το έκαναν, και να ξέρεις, σιχαίνομαι τις ντομάτες οπότε δεν θα σου πετάξω