Βασικά ακριβώς αυτό προσπάθησαν να κάνουν. Όταν βγήκαν οι υποψηφιότητες των οσκαρ η πιο πολυσυζητημένη ταινία ήταν η Wonder Woman που θεωρήθηκε ως πιο αδικημένη ταινία, ακόμα και από κριτικούς κινηματογράφου ας πούμε. Μιλάμε για ταινία που ήταν σε λίστες κριτικών για τα καλύτερα της χρονιάς δίπλα σε καλλιτεχνικές ταινίες. Και εμένα οκ μου φάνηκε, καλά πέρασα σινεμά αλλά…
Για το WW my two cents -γιατί καλά τα λέτε για το μέσο blockbuster σήμερα, τα έχω ξαναπεί και εγώ και ας μην τα ξαναλέω-:
Δεν χρειαζόταν ένα υπερηρωικό blockbuster να πουληθεί και να γυρισθεί overall σαν ‘’‘ύψιστη μορφή τέχνης’’ για να το δεχθεί ο καθένας… στοιχειώδες σεβασμό απέναντι στη νοημοσύνη του ενήλικου κοινού έπρεπε να έχει και να μην βλέπουμε μια by the book προκαθορισμένη gender equality ‘‘στρατευμένη’’ -ο Θεός να την κάνει- ταινία με πρωταγωνίστρια αυτό ακριβώς που λέει ο Karvou παραπάνω, ένα ατάλαντο μοντέλο της Victoria’s Secret σε μια συρραφή σεναριακών κλισέ, ψηφιακών άψυχων μαχών, περικυκλωμένο από ένα επίσης multi-culture cast ενός σκοτσέζου-αμερικανού-άγγλου-κινέζου-whatever δε θυμάμαι, για να δέσει ιδανικά το SWJ πακέτο…
και αν η WW είναι και καλά η νέα ηρωίδα που θέλει το Hollywood να πλασάρει ως gender equality element, αυτό σημαίνει κοινώς ότι υποτίθεται πατάει στα βήματα των Ripley και Sarah Connor…και κάπου εδώ ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια 
το πιο κλασσικό αντί-παράδειγμα, είναι και το παλαιότερο:
Στο alien του '79, μέχρι τη μισή ταινία το κοινό θεωρούσε τον Tom Skerritt πρωταγωνιστή και σταδιακά ανέλαβε η Ripley, χτίζοντας ένα χαρακτήρα μέχρι εκεί χωρίς γραφικότητες και special feminist agenda or whatever …το να κάνεις γυναίκα πρωταγωνιστή και να έχει κάποια αξία και ως προς τον ρόλο της αλλά και ως κοινωνικό φαινόμενο, θέλει συγκεκριμένο χειρισμό -μιλάμε πάντα για ένα ανδροκρατούμενο gendre όπως αυτό της καθαρόαιμης περιπέτειας- και σίγουρα όχι να πάει κανείς με την hardcore feminin political correct οφθαλμοφανή agenda…και το Thelma and Louise φεμινιστικό μανιφέστο ήταν αλλά εστίασε σε έννοιες όπως φιλία, λογικοφανής εκμετάλλευση κτλ και μέσω αυτών προήγαγε και το φεμινιστικό στοιχείο, χωρίς να υπονομεύει την ίδια την ταινία σαν αξία αλλά να την συντηρεί…
anyway my point is, σε έναν παραδοσιακά ανδροκρατούμενο χώρο, αυτόν του αμερικάνικου action blockbuster, αν βάλεις μια γυναίκα να κόβει κώλους εξαρχής και να γαμάει και δέρνει, θα έχεις καταφέρει ότι και με το αν έβαζες έναν άνδρα να κάνει τα ίδια: γραφικότητα… (τα ίδια και με την κατά τα άλλα συμπαθέστατη Ray στα νέα Disney Wars )
Και αυτή υπήρχε στο WW στα όρια του προσβλητικού για την μέση νοημοσύνη του θεατή που θα πάει να δει τέτοιες ταινίες…+ του ότι η ιστορία που έδειχνε ήταν πιο generic πεθαίνεις…
Από την άλλη, αυτές οι ταινίες πλέον φτιάχνονται σχεδόν αποκλειστικά για το μέσο Αμερικάνικο κοινό, σχεδόν εξολοκλήρου από στούντιο με σκηνοθέτες-hired guns οπότε εντύπωση δε πρέπει να κάνει, φτιάχνονται από ηλίθιους και απευθύνονται κατά βάση σε ηλίθιους - και έχω πληρώσει αρκετές φορές για να τις δω και εγώ …
κατά τα άλλα, καμιά ταινία δεν αξίζει a priori κανένα σεβασμό, επειδή πήρε Oscar… κατά βάση μαλακίες παίρνουν Oscar και για μένα προσωπικά συνήθως αποτελεί και αντιπαράδειγμα για να δω ή όχι μια ταινία αν μου πουν ‘‘μαλάκα αυτό πήρε καλύτερη ταινία oscar κτλ’’…
προφανώς υπάρχουν χιλιάδες εξαιρέσεις αλλά για μένα ο γενικός κανόνας είναι ο παραπάνω, δεν με αγγίζουν -ούτε αυτά ούτε κανένα γενικότερα είδος βραβείου καθώς δε πιστεύω ότι έχει καμία αξία ο συναγωνισμός στην Τέχνη/εδώ στην μπάλα καλά καλά δεν με ενδιαφέρει η νίκη - και δε θεωρώ ότι έχει καμιά υπόσταση μια σέκτα πλούσιων σελέμπριτιζ να βραβεύει άλλους πλούσιους σελέμπριτιζ…
Αν κάποτε αυτό το πανηγύρι είχε σημασία και τουλάχιστον αναδείκνυε μερικά σημαντικά πρόσωπα και καλλιτέχνες -κι ας συνέχιζε να αγνοούσε τον παγκόσμιο σινεμά όπως και τώρα-, ήταν αρκετά χρόνια πριν, όταν το Αμερικάνικο Σινεμά περνούσε την χρυσή του εποχή και έβγαζε νέους σκηνοθέτες όπως ο Κόπολα, ο Σκορσέζε, ο Σπίλμπεργκ, ο Καζαν, ο Κιούμπρικ, ο Ντε Πάλμα, Πολάνσκι, Τζόν Φορντ, Χιούστον κτλ, δλδ κυρίως την περίοδο 50-τέλη 70/μέσα 80 (κάπου δηλαδή πριν μπουν τα στούντιο μέσα για τα καλά-υπάρχει ένα ωραίο μινι ντοκυμαντέρ για αυτό, θα το ψάξω να το ποστάρω, με την είσοδο δηλαδή των στούντιο δυναμικά στην παραγωγή και την παύση της ανεξαρτησίας των τότε ανεξάρτητων δημιουργών σαν τους Σκορσέζε κτλ-…
Η ποιότητα έπεσε κατακόρυφα από τέλη 90ς και μετά με απειροελάχιστες εξαιρέσεις έχουμε κάθε χρόνο μια κρεατοπασαρέλα μετριότητας που πνίγει κατά βάση τις λίγες σπουδαίες αμερικάνικες ταινίες της χρονιάς για χάρη συγκεκριμένων ατζέντων…
Το Shape of Water δεν ήταν παπαριά επουδενί -όμορφο παραμύθι και αρκετά ευχάριστο και στη θέασή του- αλλά ήταν και ο ορισμός της SJW tickbox ταινίας φτιαγμένη για Oscars αποκλειστικά σχεδόν - και επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά την ‘‘αξία’’ του θεσμού αυτού…
3 Likes
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σας για τα Όσκαρ. Αλλά κατ’εμέ παραμένουν το ελάχιστα αποδεκτό βραβείο εμπορικής ταινίας. Αν μια ταινία έχει προταθεί για Όσκαρ, τότε μπορεί να μην είναι καλή ταινία αλλά στον τομέα αυτό δύσκολα θα είναι παπαριά από άχρηστο ερασιτέχνη. Επίσης θα την έχουν δει ικανοποιητικός αριθμός θεατών και θα την έχουν ψηφίσει πολλοί για το βραβείο. Για αυτούς τους λόγους, είναι τα Όσκαρ ιδανικά για “στατιστικά” πειράματα και στο να εντοπίζεις trends στον εμπορικό κινηματογράφο. Συνδυάζουν πολλά απαραίτητα κριτήρια και για αυτό είναι καλύτερα για αναλύσεις από ότι είναι οι Κάννες, το Βερολίνο ή τα Bollywood Awards.
Μπορώ να θυμηθώ πολλές ταινίες που πήραν Όσκαρ και εμένα δεν μου άρεσαν ή να πίστευα πως υπήρχαν καλύτερες στον ίδιο τομέα. Αλλά δε μπορώ να θυμηθώ ταινία που να πήρε Όσκαρ και να ήταν παπαριά στον τομέα που είχε προταθεί
2 Likes
Κοιτα, αν αναλογιστώ ότι από το 2000 και μετά, 18 χρόνια δηλαδή έχουν πάρει Όσκαρ καλύτερης ταινίας τα: Crash, Slumdog millionaire, 12 years of slave, The Hurt Locker, Spotlight, Argo, Chicago, The king’s speech, A beautiful mind, The Artist δλδ 10 ταινίες οι οποίες κυμαίνονται από ξερά κακές -crash, slumdog, beautiful mind, argo- μέχρι οριακά ανεκτές ή παντελώς αδιάφορες -King’s speech, Spotlight- με κάνουν να θέλω να πώ παπαριές τις παραπάνω και να έχω μια τάση πιο γειωτική απέναντι στη μέση Οσκαρική ταινία…ακόμα και οι συν-υποψήφιες ταινίες δίπλα σε αυτές παλεύουν με την μετριότητα στο μεγαλύτερο μέρος τους…
Τώρα για πιο πίσω, εκεί πάω πάσο και νομίζω ότι μέσα 90ς και πίσω, είναι μια χαρά στατιστικό τα Oscar για να βγάλει κανείς την μέση αξιοπρεπή εμπορική αμερικάνικη ταινία, όπως προείπα και παραπάνω (χιλιάδες οι εξαιρέσεις και άλλο επίπεδο τότε)… το χοντρό πρόβλημα κυρίως για εμένα με το θεσμό είναι τα τελευταία 15+ χρόνια και την τροπή που έχει πάρει και η σύγχρονη εμπορική βιομηχανία του Hollywood και τα αποτελέσματα που βγάζει-και προωθεί…
Lupin παραείσαι αφοριστικός στις οσκαρικές ταινίες. Τα οσκαρ είναι μια χαρά για αυτό που είναι. Ένα δείγμα κάθε χρονιάς για την αμερικάνικη παραγωγή καλλιτεχνικών ταινιών. Δεν υπάρχει χρονιά για μένα που να μην έχει κάποιες πραγματικά εξαιρετικές ταινίες στις υποψηφιότητες (για να μείνω σε όσες έγραψες Spotlight, Artist, 12 years a slave, οριακά και το King’s speech με αυτή την σειρά κιόλας). Το πρόβλημα με τα οσκαρ είναι το πρόβλημα που έχουν τα βραβεία κάθε είδους και το ανέφερες, δεν μπορεί να υπάρχει ανταγωνιστικότητα στην τέχνη. Κακές ταινίες βραβεύονται παντού (Κάννες) άλλωστε.
2 Likes
Tα Οσκαρ έχουν 3 πράγματα που αγαπάμε ν΄ αντιπαθούμε. Το ένα είναι αυτό που αναφέρθηκε, το αλλο ειναι το υπερβολικό glamour και το άλλο είναι το φαινόμενο των τελευταίων ετών, η πολιτική ορθότητα (πολύ ωραία αστειεύτηκε μια έγχρωμη περί του θέματος -σα να μαζευτήκαμε πολλοί εγχρωμοι τελευταία). Ακους εκεί inclusion rider, σιγά μην γίνονται ταινίες κατά παραγγελία με τη λογική της “στρατευμένης” τέχνης. Μπαρμπούτσαλα γενικώς. Βεβαια για να μη γελιόμαστε όλα πάνω κάτω τα φεστιβάλ κάπως έτσι είναι, αν και κάποια είναι κάπως πιο αμιγώς κινηματογραφικά. Κάποια θαρρώ θα εύχονταν να ήταν Οσκαρ.
Πάντως και γω συμφωνώ ότι είναι μια χαρά γιαυτό που είναι απο άποψη ποιότητας ταινιών. Όπως λέει και ο Dead ένα ενδεικτικό δείγμα κάθε χρονιάς. Σχεδόν πάντα είναι καλοφτιαγμένες ταινίες τουλάχιστον και προφανώς οι σπουδαίες είναι λίγες. Τώρα για το τι βραβεύεται και τι θα έπρεπε να βραβευτεί προφανώς και δε με απασχολεί καν, το αν δλδ είναι κριτήριο ποιότητας η βράβευση. Το πολύ πολύ να χαρώ που αναγνωρίζεται η δουλειά κάποιων. Αλλα στην ψύχρα να το δει κανείς το ότι κάποτε τη δεκαετία του '70 αναμετρούνταν κάποιες τεράστιες ταινίες μεταξύ τους δεν τις κάνει αναγκαστικά συγκρίσιμες από άποψη ποιότητας με τις σημερινές επειδή αμφότερες βραβεύονται. Υποχρεωτικά κάθε χρονιά κάτι πρέπει να βραβευτεί και πάνω σε αυτή τη λογική έχουμε δει ανεκτές ταινίες (έστω καλοφτιαγμένες τεχνικά) να βραβεύονται.
3 Likes
Μου πηρε 40 μηνες αλλα τα ειδα και αυτα τα δυο
Πολύ ωραιο το Good Time σε κρατάει αγχωμένο σχεδόν σε όλη τη διάρκεια. Αν δεν ήταν τόσο χαζή η δεκαεξάχρονη μπορεί να του έβαζα και 5. Τώρα παραλίγο να πάρει 4.
Αν σας άρεσε το Uncut Gems, σίγουρα δείτε το (και το ανάποδο)
τιτλοι και αστερακια
- Three Billboards Outside Ebbing, Missouri ★★★★★
- The Florida Project ★★★★★
- Good Time ★★★★½
- Phantom Thread ★★★★½
- Lady Bird ★★★★½
- Okja ★★★★
- The Killing of a Sacred Deer ★★★★
- The Big Sick ★★★½
- mother! ★★★½
- Get Out ★★★½
- The Shape of Water ★★★½
- Paddington 2 ★★★½
- On Body and Soul ★★★
- A Ghost Story ★★½
- The Square ★★
δέχομαι κι άλλες προτάσεις. Σειρά έχουν το Hostiles και το Blade Runner αλλά θέλω να δω πρώτα το original.
Μην προτείνετε κάτι απλά επειδή είναι 2017, θέλω να είναι και καλό. Επίσης να θεωρείται 2017 στα sites
2 Likes
Xαίρομαι που το Paddington 2 χαίρει αναγνώρισης, όπως και το πρώτο έτσι πρέπει να είναι οι σωστές παιδικές οικογενειακές ταινίες
Θα προτείνω και το Loveless του Andrey Zvyagintsev, πλην του Blade Runner 2049 που ναι πρεπει να δεις το πρωτοτυπο πρωτα… και το Lucky του John Carroll Lynch, μικρο, ανεξαρτητο διαμαντακι που αποτελει και το πιο καταλληλο κυκνειο ασμα του σπουδαιου Harry Dean Stanton
4 Likes
Έχω ανοίξει τα κιτάπια μου και ρε παιδιά, τι ωραία χρονιά το 17!
Από 2017 προτείνω όπωςκαιδήποτε το The Rider της Chloe Zao (αν είδες και σου άρεσε το Nomadland,είμαι σίγουρος πως θα σου αρέσει και αυτό, προσωπικά είναι στα αγαπημένα μου των 10ς). Σε (γλυκό)πικρο τόνο, προτείνω σίγουρα Lucky που Harry Dean Stanton κάνει υπόκλιση και αποσύρεται από το σινεμά και την ζωή με μια ερμηνεία-παρακαταθήκη του ταλέντου του. Αν θες βρωμόξυλο, δες σίγουρα John Wick 2 και Mayhem. Και τέλος, πρέπει να δεις (και όλοι σας!) το One Cut For The Dead. Ακόμα και αν δεν γουστάρετε horror, βάλτε το και μην σταματήσετε πουθενά. Δεν μπορώ να πω παραπάνω, απλά δείτε το, είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο ευχάριστες κινηματογραφικές εκπλήξεις των τελευταίων χρόνων.
Υπάρχουν αρκετές ακόμα που θεωρώ καλές εώς πολύ καλές, μα δεν θέλω να κουράσω με namedropping. Ίσως επανέλθω κάποια άλλη στιγμή. Τι ωραία χρονιά!
5 Likes
Δεν πιστεύω να το δει άνθρωπος και να μην ενθουσιαστεί. Είναι και απορίας άξιο, πως οι κλεφτοκοτάδες του Χόλυγουντ δεν το χουν βουτήξει για ένα ακόμα αποτυχημένο ρημέηκ.
Καλύτερα βασικά.
3 Likes
Είχα καιρό να γελάσω τόσο πολύ ρε! Μιλαω για το One cut for the dead! Ευχαριστώ!
1 Like