Τέλος της χρονιάς και οι λίστες παίρνουν φωτιά. Με την συντριπτική πλειοψηφία των ταινιών που πρωταγωνιστούν στα βραβεία της χρονιάς έξω να βγαίνουν στα μέρη μας την επόμενη χρονιά. Ωστόσο και πάλι δεν είδαμε και λίγες καλές ταινίες φέτος.
Blade Runner 2049
War for the Planet of the Apes
Logan
On Body and Soul
The Salesman
Your Name
Raw
Loving
American Made
Lady Macbeth
Με τις 2 πρώτες να ξεχωρίζουν σχετικά εύκολα για μένα και το War να είναι από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις. Ταινία της τελευταίας στιγμής το on Body and Soul που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, από το πιο αντισυμβατικά και όμορφα love story. Raw σαφώς το καλύτερο horror της χρονιάς. American Made και αυτό τελευταία το είδα, ο καλύτερος Tom Cruise που έχω δει εδώ και χρόνια και έξυπνη πολιτική σάτιρα.
Στην λίστα είχα μέχρι και την τελευταία στιγμή το Νορβηγικό Thelma αλλά έμαθα πως θα βγει στα μέρη μας μέσα στο 2018, συν ότι το είδα σε μια πολύ μέτρια κόπια που είχε διαρρεύσει άρα προς το αφήνω για του χρόνου που δύσκολα θα λείψει αφού είναι ταινιάρα.
Και μια δεύτερη δεκάδα επειδή πάντα υπάρχουν και οι καλές ταινίες που δεν χώρεσαν
In This Corner of the World
Paterson
Ghost Story
Atomic Blonde
Split
Jackie
Loveless
Hell or High Water
Dunkirk
Nocturnal Animals
Το In this Corner of the World είναι Ιαπωνικό anime,όπως και το Your Name που έχω στην πρώτη δεκάδα (και εννοείται κανένα από αυτά δεν βγήκε στις ελληνικές αίθουσες όπως και τα Loving, Ghost Story), που κατάφερε να έχει ανάλογο impact σε εμένα με εκείνο το υπέροχο Grave of the Fireflies.
Και μιας και οι πατάτες δεν έλειψαν ούτε φέτος. Παρακάτω οι 10 χειρότερες ταινίες.
The Mummy
Ghost in the Shell
Mother!
Babydriver
Star Wars: The Last Jedi
6)The Discovery
Valerian and the City of a Thousand Planets
Jigsaw
Alien: Covenant
Woodshock
Το Babydriver λογικά είμαι ο μόνος άνθρωπος στο σύμπαν που το βάζει στα χειρότερα, δεν έχω δει πουθενά θάψιμο για αυτή την ταινία. Ακόμα ξύνω το κεφάλι μου με απορία. Mother! και Valerian είναι οι ταινίες τις οποίες πήγα να τις δω με κάποιες προσδοκίες αλλά δεν…
Και μια πεντάδα ακόμα με ταινίες που δεν είναι ακριβώς κακές (αλλά ούτε και καλές) και από τις οποίες περίμενα περισσότερα πραγματάκια.
Silence
It
Spider-Man: Homecoming
Okja
Thor Ragnarok
Με το Silence να είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση από Scorsese και την Marvel να αρχίζει να κουράζει ακόμα και όταν προσλαμβάνει ξεχωριστούς σκηνοθέτες όπως ο Waititi.
Ειδα ελαχιστες ταινιες φετος. Μ αρεσαν πολυ τα Blade Runner 2049, Dunkirk και αρκετα το Square. Συμπαθητικο, αλλα χειροτερο απο οτι περιμενα υστερα απο οσα διαβαζα, βρηκα το Logan.
Πολυ απογοητευτικα τα War for the planet of the apes (γεματο κλισε και επιτηδευμενο μελοδραμα και αλλα πραματα που με ειχαν ενοχλησει οσο το βλεπα) και το Last Jedi
Ομορφο ηταν και το Silence, ενω στις απογοητευσεις βαζω και το It. Διασκεδασα λιγο με το Guardians of the Galaxy 2. Οχι οσο με το πρωτο, αλλα περασα ευχαριστα
@vagalex man odos den vlepo new movies dioti den einai tou goustou mou, most of the time. To last jedi to perimena, meta to force awakens pou omologo na po pos mou arese. eixa dies8isi oti den 8a nai kalo alla den perimena tetoia apogoiteusi. gousta einai auta ti na kanoume.
Τwin Peaks: The Return - David Lynch
Nαι, είναι σειρά η οποία όμως γυρίστηκε σαν μια ενιαία 18ωρη ταινία με μικρά σπασίματα στο φινάλε κάθε επεισοδίου για να μπορεί να προβληθεί και ως σειρά 18 επεισοδίων… 25 χρόνια μετά από το φινάλε της σειράς που άλλαξε την τηλεόραση, η τρίτη σεζόν του Twin Peaks είναι όχι απλά ένα από τα πολλά peak της καριέρας του Lynch αλλά και το προσωπικό μου τηλεοπτικό peak οποιαδήποτε σειράς…το περιβόητο επεισόδιο 8 έχει την ίδια αξία που έχει για μένα πλέον το Stalker, το Blade Runner, το Zergalo, το Hiroshima mon amour κτλ, ένα ωριαίο αριστούργημα που σε κάνει να βλέπεις με άλλο μάτι γενικότερα τον κινηματογράφο/τηλεόραση… οπότε μιας και έτσι γουστάρω , το The Return είναι η καλύτερη ταινία/σειρά/whatever είδα φέτος…
Blade Runner 2049 - Denis Villenueve
Loveless - Andrey Zvyagintsev
Η άλλη όψη της ελπίδας - Άκι Καουρισμάκι
Happy End - Michael Haneke
O Εμποράκος - Ασγκάρ Φαραντί
Οkja - Bong Joon-ho
Promised Land - Eugene Jarecki
Baby Driver - Edgar Wright
Lucky - John Carroll Lynch
Μαλακία που δε πρόλαβα να δώ το Ψυχή και το σώμα, μιας και από φίλους κτλ ακούω τα καλύτερα όπως και ταινίες όπως τα ladybird, shape of water, Three Billboards Outside Ebbing, Missouri κτλ που εδώ θα έρθουν το '18…πολλές ταινίες δε χώρεσα - ή ίσως ξέχασα και να ήταν για 10άδα- αλλά ίσως ποστάρω και μια μεγαλύτερη λίστα αργότερα…oριακά οφ το Dunkirk μιας και σκηνοθετικά το θεωρώ στο τοπ3, μάλλον τοπ2 του Νόλαν, σα ταινία όμως όχι κάτι πολύ παραπάνω από ένα δραματοποιημένο ντοκυμαντέρ του BBC-που δε με χαλάει αλλά δε νομίζω ότι μπορώ να πώ ότι είναι κάτι παραπάνω σα ταινία
Στις χειρότερες (καθόλου προβλεπόμενα σχεδόν όλες υπερηρωικές μιας και έχει κουράσει η φάση απίστευτα):
Gurdians of the galaxy 2
Mother!
Αlien Covenant
Wonder Woman
Justice League
Ghost in the Shell
Spider-Man: Homecoming
Thor Ragnarok
The Dark Tower
Star Wars: The Last Jedi
Mεγαλύτερη απογοήτευση το The Snowman λόγω σκηνοθέτη -ο οποίος έχει κάνει 2 ταινίες 10/10, άψογες- και εδώ το σενάριο τον πρόδωσε στα πάντα -αν και σκηνοθετικά ήταν ξανά εξαιρετικό- + το Paterson καθώς ήταν η τρίτη ταινία του Jarmusch (μετά από αυτό στην Ισπανία που μου διαφεύγει το όνομά του και το Broken Flowers) που με κούρασε έτσι και αν εξαιρέσω το τελευταίο 20λεπτο, η υπόλοιπη ταινία ήταν μια λούμπα των κλασσικών μοτίβων του Jarmusch με καμία σχεδόν όμως έμπνευση -συγκριτικά με τις κλασσικές του- και ανα σημεία μόνο μου φάνηκε ότι έπιανε αυτή την ποίηση της πεζής καθημερινότητας που θα ήθελε…και όταν η προηγούμενη ήταν το Only Lovers Left Alive aka μια απο τις 3 ίσως καλύτερες ταινίες του, αυτή μου φάνηκε ελεύθερη πτώση…σε καμία περίπτωση κακή, αλλά μέτρια και νομοτελειακά απογοητευτική…
To top 10 των highest grossing movies για το 2017, δεν έχει ούτε μια ταινία που να μην ήταν remake ή sequel. Από τα 24 όσκαρ, μόνο 2 πήγαν σε ταινία που ήταν remake/sequel και ήταν τα 2 όσκαρ του Blade Runner, το οποίο δεν είναι ούτε στο top 20 των εισπρακτικών επιτυχιών για το 2017.
Αυτό θα πει σπατάλη των resources. Μισό δις άνθρωποι αντάλλαξαν 9 δις $ με τα 10 ανέμπνευστα σκατά 5 πολυεθνικών.
Περισσότερο δείχνει την λογική της τηλεόρασης που έχουν οι περισσότεροι που πηγαίνουν στην κινηματογραφική αίθουσα πάντως. Μπορεί το σινεμά να φέρνει πολλά δις αλλά στην πραγματικότητα μόνο ένα μικρό μέρος από αυτά τα δις προέρχονται από τους σινεφιλ. Η συντριπτική πλειοψηφία απλά θέλει να δει κάτι γνώριμο και εύκολο. Ένα ακόμα επεισόδιο από τα γνώριμα franchise δηλαδή.
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri
The Florida Project
Lady Bird
The Killing of a Sacred Deer
Okja
Get Out
The Shape of Water
mother!
The Big Sick
The Square
Προσωπικά δεν μ’ενοχλεί καθόλου να βλέπει κανείς το σινεμά σαν ψυχαγωγία τύπου λούνα παρκ αρκεί να είναι συνειδητοποιημένος ότι το βλέπει έτσι και να μην υπάρχουν αυταπάτες. Η ψυχαγωγία άλλωστε -ή για να το πω πιο σωστά το εμπορικό σινεμά- είναι το ιερό δισκοπότηρο. Απλά έχει ευτελιστεί δυστυχώς. Αλλά δεν θα έλεγα όχι σε σωστό εμπορικό σινεμά. Καλύτερα 20 Inception, 10 franchise της πούτσας και 5 Loveless παρά 1 Inception στη χάση και στη φέξη, 30 franchise τη βδομάδα και τα Loveless με το κυάλι.
Αυτό που με ενοχλεί είναι ότι είναι τερατώδης η διαφορά στα budget, στα κέρδη, στη διανομή/προώθηση κ.ά. σε αυτού του τύπου τις ταινίες σε σχέση με πιο αγνές σινεφίλ προσπάθειες, σκηνοθέτες-δημιουργούς κτλ που φτύνουν αίμα αν ποτέ καταφέρουν να φτιάξουν ταινία, ααααν καταφέρουν ποτέ να την προωθήσουν, ααααν πανε καμιά 50άρα νοματαίοι να πληρώσουν κανά εισιτήριο να τις δουνε. Ας ήταν μικρότερη η διαφορά έστω…ας υπήρχε και το ένα και το αλλο…επιλογές με πιο ίση βαρύτητα ρε παιδί μου…
Το κόψιμο του εισιτηρίου έχει γίνει δυστυχώς το βαρόμετρο και όσο το καλό εμπορικό σινεμά τύπου Inception/Mad Max και σία δεν ανθεί τόσο το κοινό θα εθίζεται σε αυτή την μίζερη ψυχαγωγική/“τηλεοπτική” πραγματικότητα.
Έβλεπα χθες αυτή τη Gal Gadot ρε παιδί μου…της παίρνει ένας πλανήτης πίπες επειδή έκανε “α” με ένα Wonder Woman και μια φιλμογραφία μεσα στο franchise. Kρίμα είναι ξέρω γω.
υγ: και κακώς ανέφερα το Loveless σαν παράδειγμα μιας και τύποι σαν τον Zvyagintsev που έχουν εγκαθιδρύσει ένα πυρήνα κοινού/ανθρώπων/κριτικών είναι και οι τυχεροί-ευνοημένοι…Άλλοι είναι οι σινεφίλ που θα πεθάνουν για να βγάλουν την ταινία που θέλουν ακόμη και αν έχουν όλο το ταλέντο του κόσμου.
Νομίζω πως η συντριπτική πλειοψηφία θέλει να αγοράσει κάτι που νομίζει πως έχει έλεγχο του τι θα δει, αλλά θέλει και να βλέπει και καλές πρωτότυπες ταινίες. Κι εκεί είναι το κρίμα γιατί εγκλωβίζονται στο πρώτο. Για να βρεις την καλή πρωτότυπη ταινία στο σινεμά (και στη μουσική θα έλεγα), πρέπει να ρισκάρεις και να ψάξεις κάτι πέρα από αυτό που ήδη ξέρεις. Όπως λέει και ο amazing_journey, αν το κάνεις συνειδητοποιημένα και είσαι fan μιας σειράς ταινιών, τότε πάω πάσο. Αλλά αν σου λέει κάποιος “πάμε να δούμε την τάδε ταινία που έμαθα πως είναι καλή” κι εσύ τελικά πας στο Wonder Woman γιατί φοβάσαι μην δεν σου αρέσει καθόλου η άλλη ταινία, τότε υπάρχει πρόβλημα. Κατ’εμέ είναι σαν να πληρώνεις για να δεις το “Στην Υγειά μας”.
Επίσης, πλέον έχει αλλάξει πολύ και το promotion αυτών των ταινιών. Υπάρχουν μέρες που σε facebook/youtube/social media βομβαρδίζομαι με αποθεωτικά άρθρα για ταινίες όπως το Black Panther, η Wonder Woman, κλπ. Μέχρι κι εγώ γίνομαι hyped μερικές φορές και θέλω να τις δω αυτές τις ταινίες από την πρώτη εβδομάδα προβολής (πράγμα που θα φέρει και περισσότερο κόσμο σε αυτές τις ταινίες μετά αφού το Α.Ι. των sites θα τους κάνει ακόμη παραπάνω promotion). Με τόσο promotion μέσα στη μέρα, είναι πολύ εύκολο το να πας σινεμά δίχως να έχεις ρωτήσει αν “ήταν όντως καλή ταινία η Wonder Woman ή απλά έβαλαν μια κουκλάρα που δεν έχει ιδέα από ηθοποιϊα να φοράει μαγιό και σέξι φορέματα;”.
Καλά με τα budget έχει χαθεί εντελώς η μπάλα πλέον. Ακούς ταινία να έχει κάνει 800 εκ και θα θεωρείται αποτυχία επειδή έχει ξοδέψει κοντά στα 500 (μαζί με διαφημίσεις) και πρέπει να βγάλει τα διπλάσια λέει για να ισοφαρίσει.
Αλλά είναι η τηλεοπτική λογική δυστυχώς που τελευταία κερδίζει πολύ έδαφος. Διάβασα πρόσφατα κάπου μια θεωρία (σε μεγάλο site) ότι τα Alien και το Blade Runner είναι λέει στο ίδιο universe και ίσως κάποια στιγμή σε μια ταινία συναντηθούν σε ένα crossover. Φυσικά ο Ridley Scott βγήκε να ψιλο-υποστηρίξει αν θυμάμαι καλά αυτή την ιδέα. Ο ίδιος ο Scott που είπε πως το τελευταίο Blade Runner ήταν πολύ μεγάλο σε διάρκεια και απαντούσε σε όλα τα ερωτήματα της πρώτης ταινίας σχετικά με τον Deckard, επειδή πλέον ο ίδιος δεν ενδιαφέρεται να είναι δημιουργός/σκηνοθέτης αλλά παραγωγός τηλεοπτικών επεισοδίων που θα βγαίνουν στον κινηματογράφο. Θέλει να γίνει ένας ακόμα crowdpleaser και τίποτα παραπάνω.
Και στον blockbuster κινηματογράφο το βλέπεις όλο και περισσότερο. Μέσα στον 21 αιώνα ούτε λίγο ούτε πολύ μπορείς να βρεις μόνο 2 σκηνοθέτες που μπορούν και κάνουν εμπορικό σινεμά με τους δικούς τους όρους. Peter Jackson, Christopher Nolan (άσχετα σε ποιον αρέσουν η δεν αρέσουν οι ταινίες τους). Από εκεί και πέρα όλα πρέπει να μπούνε σε ένα μεγαλύτερο shared universe, με ένα μεγάλο παραγωγό να στέκει πάνω από τα κεφάλια των σκηνοθετών και να τους καθοδηγεί. Όπως σε μια τηλεοπτική σειρά δηλαδή.
Η εντύπωση που μου έμεινε από το 2017 είναι πως οι μεγάλες εταιρείες μάζεψαν κάπου τα 5-6 πράγματα που θέλει αυτός που δεν ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για το σινεμά: όμορφους πρωταγωνιστές, εμφανές από τα πρώτα λεπτά το ποιος είναι κακός και ποιος καλός, αναπαραγωγή των στερεοτύπων, μονοδιάστατοι χαρακτήρες, απλοϊκές/αφελείς ιδέες, science fiction στοιχεία με δράση και… γνώριμα σενάρια για να μην μπερδεύεται αυτός που έχει δει ελάχιστες ταινίες στο σινεμά (sequels + remakes). Με αυτά τα στοιχεία προσπάθησαν να βγάλουν όσες παραπάνω ταινίες μπορούσαν και οι 10 ταινίες που έλαβαν το λιγότερο κράξιμο (ή το λιγότερο γρήγορα κράξιμο) από όσους σκαμπάζουν από κινηματογράφο έφτιαξαν το top 10 του 2017. Και αυτό που λες με το σύμπαν του Blade Runner, ένα από αυτά τα κριτήρια ικανοποιεί: την απλότητα του σεναρίου. Η πλειοψηφία του από πάνω target group θα δυσκολευτεί να μάθει μέσα σε 2 ώρες ένα νέο φανταστικό universe, οπότε θα του δώσουν ένα γνώριμο και θα συγχωνεύσουν και τους fans των 2 franchise.
Επίσης (κι ευτυχώς), έχει αυξηθεί παγκοσμίως ο πληθυσμός που έχει λεφτά για να πάει σινεμά, οπότε τα έσοδα γενικότερα εκτοξεύτηκαν (κι άρα και τα budgets). Επειδή το κοίταξα, η μεγάλη αλλαγή είναι στην ευκολία με την οποία το κοινό επιλέγει το blockbuster έναντι των ταινιών με αποδοχή από τους κριτικούς κινηματογράφου. Το 2017 οι πρώτες 35 ταινίες είχαν το 50% των εισιτηρίων παγκοσμίως και μόλις 4 ταινίες στις 35 πήραν Όσκαρ. Το 1997 (τυχαία χρονιά) οι πρώτες 45 είχαν το 50% όμως και τα περισσότερα όσκαρ ήταν εκεί μέσα: μόνο το top 10 του '97 είχε 4 ταινίες με όσκαρ.
Το Wonder Woman βασικα ηταν πολυ καλο για αυτο που ηταν, δεν ξερω γιατι το αναφερετε ως αρνητικο παραδειγμα. Δεν πηγε κανενας να το πουλησει ως καποια υψιστη μορφη τεχνης.
Τα Οσκαρς επισης που μπηκαν στην κουβεντα, πολυ λανθασμενο παραδειγμα. Οπως εχει πει πολυ σωστα καποιος στο παρελθον, ειναι ενα σωρο πλουσιοι ανθρωποι που βραβευουν αλλους πλουσιους ανθρωπους, σε μια ακρως ελιτιστικη τελετη και ενα ακρως ελιτιστικο συστημα (Hollywood), στο οποιο περιλαμβανουν και μερικες κατηγοριες οπως “Καλυτερη Ξενογλωσση Ταινια” για να λενε οτι ειναι και ανοιχτομυαλοι (και ομολογω οτι το Hollywood εχει ανοιξει τα φτερα του πλεον σε πολυ πιο ανοιχτομυαλη προσεγγιση του κινηματογραφου, ενω οπως σωστα ειπατε, ο κινηματογραφος χρειαζεται και τα Inception του και ολα τα αλλα).
Απο κει και περα, γιατι δηλαδη μια ταινια που βραβευεται με Οσκαρ να αξιζει a priori το σεβασμο μας? Οσοι φιλοι μου (ακομα και οι 2-3 σινεφιλ!) εχουν δει τη Μορφη Του Νερου μιλανε για μια απιστευτα υπερεκτιμημενη βαρετη κλισε παπαρια, το οποιο με κανει να μη θελω να το δω για κανενα λογο, δε πα να μαζεψει 20 Οσκαρς ξερω γω.
Μιλάμε για ταινία που έβαλαν το ατάλαντο μοντέλο της Victoria’s Secret πρωταγωνίστρια και επειδή δεν μπορούσε να μιλήσει αγγλικά δίχως προφορά ανάγκασαν τις υπόλοιπες επαγγελματίες ηθοποιούς να μιλούν με προφορά. Και μετά το πούλησαν ως ταινία που προωθεί το gender equality επειδή η πρωταγωνίστρια και η σκηνοθέτιδα ήταν γυναίκες. Θα πρέπει να πέταξαν από την χαρά τους όλες γυναίκες ηθοποιοί που σπούδασαν υποκριτική και δεν πέρασαν ούτε έξω από τις οντισιόν επειδή δεν ήταν 36-24-36. Τι να λέμε τώρα;
Στα υπόλοιπα, δεν ξέρω τι να πρωτοσχολιάσω: διάλεξε φεστιβάλ που εκτιμάς για να σου πω πόσες ταινίες που βραβεύτηκαν εκεί έφτασαν στο τοπ 100
