Overall το Mundial της Ρωσίας ήταν για εμένα ίσως το καλύτερο μετά το 1998 -γενικά το '98 ήταν το καλύτερο Mundial που έχω δει με τεράστια διαφορά από το δεύτερο και δεν το συγκρίνω σε κανένα επίπεδο με κανένα επόμενό του- από πλευράς συγκινήσεων, σπουδαίων ντέρμπυ και ανατροπών… από ποδοσφαιρικής πλευράς, δηλαδή καθαρά θεάματος ίσως προτιμώ το 2002 περισσότερο -και ξέρω πως μειοψηφώ μιας και για άλλους λόγους overall ήταν από τα χειρότερα σύγχρονα Mundial- μιας και Βραζιλία τότε <3 + όαση εν καιρώ πανελληνίων
από πλευράς προσωπικοτήτων και χαρακτήρων, το λιγότερο ‘‘δυνατό’’ εκ των τριών τελευταίων (από 2006 και πίσω δεν υπάρχει σύγκριση καν) … είχε Modric, είχε Καβάνι, είχε Μπαπέ, είχε διάφορους αλλά λιγότερο το impact τους σε σχέση με τα 2 προηγούμενα και πχ την Ισπανική αρμάδα των Βίγια-Τσάβι-Ινιέστα ή παρέα Βαν Πέρσι ή τους Γερμανούς στο προηγούμενο…
Έχοντας αποδεχθεί καιρό τώρα ότι δεν θα ξαναδώ μάλλον ποτέ ξανά τίποτα από ‘‘ποδοσφαιρικές σχολές’’, ούτε ομάδες να παίζουν 4-4-2 , ούτε προσωπικότητες που θα κουβαλήσουν μια ομάδα μόνες τους ή θα ξεπηδήσουν από το πουθενά και θα τρίξουν τα θεμέλια θεμέλια (Μπαπέ οκ αν και νομίζω το '98 είχε γίνει διπλάσιος χαμός με τον Owen), ούτε σκληρό παιχνίδι στα λεπτά όρια του αντιαθλητικού -που προσωπικά μου αρέσει πολύ, γαρ φίλος της premier των 90ς - , oύτε ανοικτό ποδόσφαιρο κτλ κτλ… το ευχαριστήθηκα το φετινό Mundial, μιας και για αυτό που είναι σήμερα το ποδόσφαιρο, ήταν θεωρώ όσο καλύτερο μπορούσε να πάει!
Από την αρχή είχα πει και πίστευα αυτή τη Γαλλία, όχι γιατί έπαιζε ‘‘μπαλάρα’’, απλά γιατί είχε το πιο πλήρες roster και δεν έδειχνε ικανή να χάσει εύκολα ματς ακόμα και χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα… από το προηγούμενο Euro κιόλας δηλαδή, που έχασε το τρόπαιο χωρίς λόγο.
Στους ομίλους πολύ χλιαρή-σε σημείο αμφισβήτησης-, όταν όμως έπρεπε να προσπαθήσει λίγο να πάρει κρίσιμα ματς, είχε κάτι ξεσπάσματα που καμία άλλη ομάδα δεν μπορούσε να ακολουθήσει… η Αργεντινή -η χειρότερη Αργεντινή που έχω δει στη ζωή μου βασικά, ο ορισμός της θλιβερής ομάδας- ήταν πολύ τυχερή που δεν έζησε το δικό της ‘‘7-1’’ σε εκείνο το ματς στους 16 και έφυγε με το πλασματικό 4-3 και μια υπόνοια ψέυτικου αυτοσεβασμού στις βαλίτσες της…
Η ατομική ποιότητα παικτών όπως Γκριζμάν, Μπαπέ, Καντέ, ακόμα και Πογκμπά δλδ (o οποίος ανέβηκε αρκετά μετά τους ομίλους) σε συνδυασμό με την δυνατή άμυνα (Pavard - Varane ρέστα), παρόλο το χλιαρό μανατζάρισμα του Ντεσάμπς -που επιμένει σε ένα αμυντικογενές ποδόσφαιρο χωρίς λόγο κατ’ εμε-, ήταν από τις λίγες φορές εκείνες που στο τέλος μέτρησε παραπάνω από το σύνολο…Με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα 2 τελευταία τους ματς, με 2 ομάδες για εμένα ανώτερες σαν σύνολο, που όμως για κάποιο λόγο πνίγηκαν από την ατομική ποιότητα των παικτών της Γαλλίας… μάλλον το πήρε δίκαια, μάλλον και να ξανά-έπαιζαν τώρα από την αρχή θα το παίρναν πάλι… αν αυτή η ομάδα είχε έναν άλλο προπονητή και μια διαφορετική φιλοσοφία στο παιχνίδι του, μπορεί να βλέπαμε και διαστημικό θέαμα…
Βέλγιο-Κροατία οι καλύτερες ομάδες μετά τη Γαλλία με σαφής κλίση προς Βέλγιο μεριά, τρομερή ομάδα, δεμένη, γρήγορη και με αρκετά όμορφο ποδόσφαιρο… κρίμα που δεν τους έφερε η κλήρωση τελικό κατευθείαν όπως τους μαλάκες τους Άγγλους αλλά και πάλι, όλα τα ματς του Βελγίου που είδα τα απόλαυσα 1 προς 1 με πηκ αυτό της Βραζιλίας, καθώς ήταν από τα λίγα ματς των τελευταίων ετών που έχω δει και κάθε λεπτό σχεδόν να μυρίζει γκολ (μάλλον και το αγαπημένο μου ματς από αυτό το Μουντιάλ)…
Κροατία έχει κάποιους εξαιρετικούς παίκτες μα πάνω από όλα σοβαρό προπονητή ο οποίος έφτιαξε ένα πολύ μαχητικό σύνολο, πιο ποδοσφαιρικό από άλλες ομάδες που εφτάσαν ψηλά, το οποίο έκρυβε και τις χτυπητές αδυναμίες τύπου Λόβρεν… Μόντριτς δικαίως ο στάρ του Mundial, το παλικάρι ήταν συγκλονιστικό…
Μετά η προσωπική μου διαχρονική αδυναμία Ουρουγουάη, που έπαιξε το ποδόσφαιρο που θέλω να βλέπω γενικότερα -ότι πιο κοντά τουλάχιστον-, αλλά προδόθηκε από την έλλειψη πάγκου, τον τραυματισμό του Καβάνι και τις ζόρικες διασταυρώσεις μετά τους ομίλους…
ένα + να δώσω στην Δανία, καθότι και μόνο για τον Κάσπερ θα την στηρίζω όσο πάει -και έσπασε καρδιές από τη παράταση και μετά στο ματς με τη Κροατία- και στις μικρές Ισλανδία-Μεξικό-Περού-Koλομβία-Ιαπωνία που αν και έπεσαν στη συνέχεια, τα πρώτα τους ματς ήταν εξαιρετικά και γεμάτα συγκινήσεις (κρίμα μόνο για το Περού που δεν κατάφερε να πάρει ένα ματς που σαφέστατα έχασε ελέω απειρίας και άγχους, παίζοντας γαμώ τις μπάλες με Δανία)…
Στον αντίποδα, σκατά σε Πορτογαλίες, Ισπανίες, Γερμανίες, κουράσατε (αν και το Πορτογαλία - Ισπανία ήταν από τα καλύτερα ματς της διοργάνωσης ενώ η Γερμανία προδόθηκε από την έλλειψη επαρκών επιθετικών μιας και έχασε πλειάδα ευκαιριών σε όλα της τα ματς) ενώ Βραζιλία ξεπούλησε κάθε στοιχείο που την έκανε Βραζιλία μπας και καταφέρει να χωθεί ανάμεσα στις Ευρωπαικές της αντιπάλους για μια θέση στο τελικό και όχι, δεν ήταν αρκετή η ματσάρα με το Βέλγιο για να της δώσω κρίμα… με απογοήτευσε οικτρά και σε επίπεδο ποδοσφαιρικό και σε επίπεδο χαρακτήρων, με την ανοχή και εμμονή που έδειξε στα καραγκιοζιλίκια του Νευμάρ…και σαν διαχρονικά φίλος της Βραζιλίας από παιδί, ξενερώνω μια παραπάνω…μονάχα λίγοι παίκτες όπως ο Μαρσέλο ή ο Κουτίνιο νομίζω δώσαν ότι καλύτερο μπορούσαν, οι υπόλοιποι πέρα βρέχει…με Τζήσους και σια, που μόνο μπάλες και νερά θα έφερναν σε Ρονάλντο κτλ αν παίζαν τότε, δε πας πουθενά…Νευμάρ μια ακόμα χειρότερη εκδοχή του Ρομπίνιο, ατομιστής, κολπάκια, τριπλίτσες, βουτηχτής από τους λίγους και μηδενική ουσία, ο Τζάστιν Μπίμπερ του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, για καμιά παραλία κοπακαμπάνα και ποδοβόλεϋ ή κάνα σάλας καλός είναι…
επίσης σκατά σε Αγγλία, κωλόφαρδη και βαρετή ομάδα με τους μισούς παίκτες τύπου Στέρλινγκ, δηλαδή παλτά και τους υπόλοιπους Τόττεναμ, δηλαδή γαμώτοσπίτιτους , που σε άλλο όμιλο ή σε άλλες διασταυρώσεις θα είχαν διασυρθεί προ πολλού… σκατά και σε Πολωνία-Σουηδία, κακό και βαρετό ποδόσφαιρο και τελευταία η Αργεντινή… αλλά δε μένει τίποτα που δεν έχει ειπωθεί για την χειρότερη αργεντινή που έχει εμφανιστεί εδώ και δεκαετίες, αποτέλεσμα ανεπαρκούς προπονητη, ανεπαρκών/απαράδεκτων παικτών, διαχρονικού maradona κόμπλεξ και σταθερά Μέσι με κλαψομούνικο ύφος και μηδεν χαρακτήρα σε ρόλο που δεν μπορεί/δεν του το επιτρέπει και το τρόπος παιχνιδιού της ομάδας…
Αυτά
Μακάρι να είναι τουλάχιστον σε αυτά τα επίπεδα και το επόμενο -η γελοιότητα του Κατάρ- μιας και αφού αυτό είναι το ποδόσφαιρο σήμερα, τουλάχιστον να παίζεται όσο καλύτερα επιτρέπεται… και μακάρι οι Λατινικές ομάδες να ανέβουν και να μην είναι ξανά Euro η διοργάνωση -γιατί είναι Euro αρκετά χρόνια τώρα, βαρεθήκαμε λίγο-…
άντε Premier League σε ένα μηνάκι τώρα