Bιογραφία:
[SPOILER]Ο Δημήτρης Πουλικάκος, κατά γενική ομολογία, είναι ένας από τους βασικότερους και σπουδαιότερους πρωτεργάτες του ελληνόφωνου ροκ. Πολυσχιδής και πολυπράγμων, καταπιάστηκε μ’ ένα πλήθος δραστηριοτήτων: τραγουδιστής, συνθέτης, στιχουργός, μεταφραστής, παραγωγός δίσκων, αλλά και ραδιοφωνικών εκπομπών, dj και, βέβαια, ηθοποιός.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1943, από σχετικά εύπορη αστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν φημισμένος καρδιολόγος της εποχής και η μητέρα του γιατρός επίσης (μικροβιολόγος). Η αδελφή του πατέρα του ήταν σύζυγος του πολιτικού Παναγιώτη Κανελλόπουλου.
Ξεκίνησε ως μπασίστας και τραγουδιστής στους “MGC” το 1967, διασκευάζοντας επιτυχίες του κλασικού rock ρεπερτορίου. Περί τα τέλη της δεκαετίας, το συγκρότημα διαλύθηκε και από τις στάχτες του ξεπήδησε το σχήμα “Εξαδάκτυλος”, χαρακτηριστικό γνώρισμα του οποίου ήταν η χρήση ελληνικού στίχου στις δικές του πλέον συνθέσεις, που βασίζονταν σε ένα blues/jazz/rock κράμα.
Σταθμός στην πορεία του Δ. Πουλικάκου αποτέλεσε η κυκλοφορία του προσωπικού του άλμπουμ “Μεταφοραί-Εκδρομαί Ο Μήτσος” (δίσκος ορόσημο για το ελληνικό rock, 1976).
Επιμελήθηκε την παραγωγή στο άλμπουμ “Zorba The Freak” του Παύλου Σιδηρόπουλου και συνεργάστηκε, μεταξύ άλλων, με τους Διονύση Σαββόπουλο, Αντώνη Τουρκογιώργη και Ζορζ Πιλαλί.
Παράλληλα με τη μουσική, προχώρησε και σε κινηματογραφική και τηλεοπτική καριέρα.
Από το 1972 άρχισε να παίζει σε ταινίες με πρώτη τη «Φόνισσα» του Κώστα Φέρρη. Έκτοτε έχει συμμετάσχει σε περίπου 60 ταινίες μεγάλου μήκους, όπως οι «Αλδεβαράν» και «Ρεπόρτερ» του Ανδρέα Θωμόπουλου, «Τεμπέληδες της Εύφορης Κοιλάδας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «Οι Απέναντι» του Γιώργου Πανουσόπουλου, «Το Κελί 0» του Γιάννη Σμαραγδή, «Ρεβάνς» του Νίκου Βεργίτση, «Δονούσα» της Αγγελικής Αντωνίου (για τις δυο τελευταίες ερμηνείες πήρε δυο βραβεία β’ αντρικού ρόλου στο κινηματογραφικό φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), «Μελισσοκόμος» και «Το Μετέωρο Βήμα του Πελαργού» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, «Άρπα Κόλλα», «Λούφα και Παραλλαγή», «Βίος και Πολιτεία» του Νίκου Περράκη, «Τηλεκαννίβαλοι», «Δράκουλας των Εξαρχείων», «Σουβλίστε τους» του Νίκου Ζερβού, «Happy Day» του Παντελή Βούλγαρη, «Γλυκειά πατρίδα» του Μιχάλη Κακογιάννη κ.α.
Οι κυριότερες τηλεοπτικές του εμφανίσεις είναι στις σειρές “Οι Αυθαίρετοι” (1990) και “Σαπουνόπερα” (1995).
Εκτός από την μουσική και τον κινηματογράφο, ο «Πουλίκας» επηρεάστηκε από την beat λογοτεχνία και την περίοδο 1963 - 66 εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό “Πάλι” με τους Παναγιώτη Κουτρουμπούση, Γιώργο Μακρή, Νάνο Βαλαωρίτη, και με τη βοήθεια της Μαντώς Αραβαντινού, Κώστα Ταχτσή, Ανδρέα Εμπειρίκου, Νικόλαου Εγγονόπουλου.
Μέσα στις πολλαπλές δραστηριότητές του προστέθηκε και μια σειρά θρυλικών ραδιοφωνικών εκπομπών στο Δεύτερο Πρόγραμμα, με τίτλο “Ο Θείος Νώντας”.
Σήμερα, ο Δημήτρης Πουλικάκος συνεχίζει τόσο με live μουσικές εμφανίσεις, παρέα με τους «Άσσους του Καράτε», όσο και με τηλεοπτικές και κινηματογραφικές στιγμές.[/SPOILER]
Δισκογραφία:
- Μεταφοραί-Εκδρομαί Ο Μήτσος (1976, ΕΜΙ)
- Crazy Love στου Ζωγράφου (1979, ΜΙΝΟS)
- Αδέσποτα Σκυλιά (2004, MBI)
Συνέντευξη στην Ελευθεροτυπία (21 - 12 - 2003)
[SPOILER]Πρέπει να διεκδικεί κάποιο ρεκόρ μακροχρόνιας αποχής από τη δισκογραφία. Ενώ ποτέ δεν ήταν αυτό που λέμε ανενεργός, (εμφανιζόταν σε κλαμπάκια ή συναυλίες), ουσιαστικά έμεινε στη συνείδηση του κοινού του ροκ μέσα από τον μύθο που δημιούργησε ο ένας και μοναδικός ολοκληρωμένος δίσκος του που κυκλοφόρησε το 1976! Το «Μεταφοραί-Εκδρομαί Ο Μήτσος» με κομμάτια που έμελλε να μείνουν: «Σκόνη, πέτρες, λάσπη», «Στο σουπερμάρκετ», «Ανευ σημασίας, άνευ ουσίας»…
Το '79 κυκλοφόρησε ένας δίσκος ζωντανά ηχογραφημένος στο γήπεδο του Ζωγράφου (Crazy Love στου Ζωγράφου) και αυτό ήταν.
Και τώρα, 25 χρόνια αργότερα, ο Δημήτρης Πουλικάκος κυκλοφορεί, αρχές Ιανουαρίου, τον νέο του διπλό δίσκο (Αδέσποτα Σκυλιά) με νέα τραγούδια και παλιότερες ανέκδοτες ζωντανές ηχογραφήσεις. Ενα υλικό που έχει αντληθεί από διαφορετικές περιόδους. Τα γκρουπ που συμμετείχε έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στο εγχώριο underground κύκλωμα: MGC, Εξαδάκτυλος, Αδέσποτα Σκυλιά, Ασοι του καράτε… Γιατί, εκτός των άλλων, διατέλεσε και αθλητής. Στα νιάτα του έτρεχε 800 μέτρα, έκανε τριπλούν, ύψος, αλλά και πυγμαχία στον Εθνικό ΓΣ. Αυτά ώς το ‘61. Τώρα, στο διαμέρισμά του, στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας στο Κολωνάκι, παρακολουθεί στην τηλεόραση μετά μανίας αγώνες, κυρίως από μηχανοκίνητα σπορ. Οδηγεί μια παλιά Yamaha ΧΤ 400. Αθλητής λοιπόν, ρόκερ απ’ τους πρώτους, συγγραφέας παράξενων ιστοριών και στιχουργημάτων και πάλαι ποτέ ραδιοφωνικός «θείος Νώντας», ο Δημήτρης Πουλικάκος έχει γίνει γνωστός τα τελευταία χρόνια περισσότερο μέσα από συμμετοχές του σε κινηματογραφικές ταινίες, διαφημιστικά και τηλεοπτικά σίριαλ.
Ταιριάζουν όλα αυτά σ’ έναν ρόκερ;
Κοίταξε, η τηλεόραση είναι περισσότερο για τα προς το ζην. Στο θέατρο δεν υπάρχουν χρήματα, στη μουσική αν δεν είσαι φίρμα σε κάποιο απ’ αυτά τα μαγαζιά, τα σουπερμάρκετ, και παίζεις όπως εμείς σε κανένα κλαμπάκι, βγάζεις μόνο κανένα χαρτζιλίκι. Μόνο από την τηλεόραση, να έχεις δηλαδή ένα σίριαλ να “τρέχει”, μπορείς να πεις πως έχεις ένα μηνιάτικο. Και για τα διαφημιστικά το ίδιο.
Εχοντας ζήσει από το '60 την πορεία του λεγόμενου ελληνικού ροκ, νιώθεις πως κάτι πήγε στραβά και δεν προχώρησε αυτή η ιστορία;
Πάντοτε ήταν περιθωριακή η κατάσταση. Απλώς μια εποχή ήταν πιο καθαρά τα πράγματα. Τώρα είναι τουρλού. Βλέπεις σε μια συλλογή Μαρινέλλα, Led Zeppelin, Βίσση, Jimi Hendrix… Αλλοτε αυτό δεν θα συνέβαινε. Ολα γίνονται ιμάμ μπαϊλντί, όπως στην τηλεόραση. Βλέπεις στις ειδήσεις να σφάζονται στο Ιράκ, ύστερα σου δείχνουν πέντε κώλους, μετά μόδα για τα σκυλάκια και ξέρω γω τι, ένας πουρές γίνονται, ένας χυλός στο κεφάλι του κόσμου. Πρέπει, δηλαδή, να έχεις μια άλφα δύναμη μέσα σου, να ξέρεις ποιος είσαι και αν όχι τι θέλεις, τουλάχιστον να ξέρεις τι δεν θέλεις. Να μην σ’ επηρεάζουν αυτά τα πράγματα.
Το «Σουπερμάρκετ» που έχεις γράψει από τα μέσα της δεκαετίας του '70 περιγράφει πάντως αντίστοιχες σημερινές καταστάσεις.
Ηταν γραμμένο επί χούντας κι ήταν μάλλον ελαφρύ. Αλλα, όπως αυτό που λέει “Γιαμάχα, χοτ παντς, ασφάλεια και τανκς, πλήρης ισότης” τα τραγουδούσαμε σε μαγαζιά που έπαιζαν ροκ εκείνη την εποχή και δεν έπαιρνε χαμπάρι κανείς. Σήμερα και να υπάρχουν αντίστοιχα ρεύματα, λειτουργούν πολύ πιο υπόγεια, πιο θολά. Τώρα δεν υπάρχουν και παρέες. Εκτός και υπάρχουν στους πολύ πιτσιρικάδες και ακόμα δεν έχουν βρει τι ψάχνουν ακριβώς. Υπάρχουν άλλα πράγματα που τους απασχολούν. Εμείς π.χ δεν σκεφτήκαμε ποτέ το AIDS.
Η παρλάτα «Μωρό μου» λέει κάτι στους σημερινούς πιτσιρικάδες;
Κι όμως, έρχονται και μου το ζητάνε πιτσιρικάδες 16 - 17 ετών. Και τους λέω πού τα ξέρετε εσείς αυτά; Αμα ψάχνεις, λένε, βρίσκεις. Και στη δεκαετία του ‘70 έβρισκες άτομα που ψάχνονταν με μουσικές της δεκαετίας του ‘50. Ετσι πάει από γενιά σε γενιά. Εγώ το Γενάρη κλείνω τα 61. Ο Δημήτρης, ο πιανίστας μου -είμαστε μαζί και στους MGC-είναι πάνω από 70. Ο κιθαρίστας μου είναι 30ρης, γιος εφηβικών μας φίλων, έχει μεγαλώσει με τη μουσική και παίζει μαζί μας τα τελευταία 10 χρόνια.
Σε αποκαλούν «παππού του ελληνικού ροκ». Πώς σου φαίνεται;
Χε, χε. Γελάω. Καμιά φορά μου φωνάζει κάποιος από κάτω: “Γεια σου ρε κωλόγερε!” Ε, το παίρνω σαν κομπλιμέντο.
Και ποια αναγνωρίζεις ως εγγόνια σου;
Οσους αισθάνονται έτσι.
Νιώθεις κάποια σχέση μ’ αυτό που σήμερα αποκαλείται ελληνικό ροκ;
Απ’ αυτά που εμφανίζονται ως ροκ, ελάχιστα ακούω εγώ ως ροκ. Κυρίως όσον αφορά τη νοοτροπία. Δεν μ’ ενδιαφέρει να έχει κάτι τη σφραγίδα του ροκ ήχου, ν’ ακούω κιθάρες να σφυράνε… Μ’ απασχολεί λιγότερο αυτό. Μπορεί δηλαδή ν’ ακούσω ένα ρεμπέτικο και να είναι πιο ροκ από κάποιον που δηλώνει ροκ. Πιστεύω ότι τα καλύτερα πράγματα ίσως να μην βγουν ποτέ στην επιφάνεια. Αλλωστε οι δισκογραφικές εταιρείες έχουν σχέση με τη μουσική όση έχω εγώ με τον πάπα.
Και το «Μεταφοραί-Εκδρομαί Ο Μήτσος» πώς βγήκε;
Είχα ξεκινήσει τις ηχογραφήσεις από δω κι από κει, τέσσερις εταιρείες άλλαξα κι είχα μείνει με μισό δίσκο στα χέρια. Κάποια στιγμή με φώναξαν ο Γιάννης ο Κιουρτσόγλου με το Λογό που έφτιαχναν τότε τον δίσκο “Ελλαδέξ”. Είπα τότε το “Πολύ ωραίο στιλ” και το “Πάρε μου μια πίπα γλυκιά μου για τα γενέθλιά μου”. Τρώγονται τώρα για το αν το πρωτοείπε ο Μπουγάς. Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον. Υστερα απ’ αυτά βγήκε και το “Μεταφοραί-Εκδρομαί”.
Χρησιμοποίησες ελληνικό στίχο σε μια εποχή που οι περισσότεροι απ’ τους ροκάδες, που τραγουδούσαν ελληνικά, μετέφεραν στο στίχο τους την ατμόσφαιρα των ιταλικών ποπ επιτυχιών της εποχής. Πώς έτσι;
Στην αρχή δεν με απασχολούσε και πολύ. Παίζαμε τα ξένα κομμάτια όπως ήταν. Κάποια στιγμή έκανα διάφορους πειραματισμούς. Μάλιστα το πρώτο κομμάτι που παίξαμε και στα ελληνικά ήταν το “Γύρω γύρω στη σκοπιά”, το “All along the watchtower” του Dylan που μόλις είχε βγει, τέλη του ‘68. Το μετέφρασα και το παίξαμε με τους MGC εκείνο το καλοκαίρι στις Σπέτσες.
Το κομμάτι αργότερα ηχογράφησε ο Σαββόπουλος.
Είχε έρθει και μας είχε ακούσει το χειμώνα πριν πάμε στις Σπέτσες όταν παίζαμε στο “Λεωνίδα”, απέναντι από την “Παλιά Αθήνα” στην Πλάκα και μου είχε ζητήσει τα λόγια. Του τα έδωσα, αυτός τα άλλαξε λιγάκι και το εμφάνισε ως “Ο παλιάτσος και ο ληστής”. Εγώ το είχα μεταφράσει σχεδόν ακριβώς όπως το λέει ο Dylan, πράγμα δύσκολο γιατί είναι και η ρίμα. Μου άρεσε όμως αυτό το παιχνίδι και το ίδιο κάνω και τώρα σ’ ένα δικό μου κομμάτι αντίστροφα. Τώρα παίζουμε το “Να φύγει αυτός ο χειμώνας” και στα εγγλέζικα.
Στο νέο δίσκο υπάρχει και το «Υπάρχω» που έχεις τραγουδήσει εδώ και χρόνια. Πώς προέκυψε;
Το είχα βρει εξαιρετικά τραγελαφικό, χαρακτηριστικό δείγμα μια ελληνικής ψευτομάτσο νοοτροπίας που χαρακτήρισε μια εποχή. Το πήρα και του άλλαξα τα φώτα! Στο νέο δίσκο το παίζουμε σε νέα εκτέλεση “βλάχο-χέβι”. Πρώτη φορά το είχα παίξει στη συναυλία στου Ζωγράφου. Ακόμα είχε ακουστεί όπως το είχα παίξει με τις Μουσικές Ταξιαρχίες στην ταινία “Ο δράκουλας των Εξαρχείων” αλλά και σ’ ένα εορταστικό επεισόδιο των “Αυθαιρέτων”.
Αντίστοιχα μπερδέματα ροκ, λαϊκών ή άλλων ήχων σήμερα μπορούν να οδηγήσουν κάπου που δεν έχουμε φανταστεί;
Α ναι, έτσι σιγά σιγά δημιουργήθηκε κι αυτό που είπαν “έθνικ” και έγινε κατασκεύασμα. Ενας dj παίρνει από δω κι από κει, έχει ένα μισοέτοιμο κοστουμάκι, του βάζει τα μανίκια, τα πατζάκια, το ράβει και γίνεται ένα. Οφείλεται στην τεχνολογία, πάντα όμως υπάρχει η ουσία των πραγμάτων και όποιος ψάχνει βρίσκει. Το θέμα είναι πόσο θέλεις την ουσία και πόσο τη φιοριτούρα.
Θα έλεγες πως έχεις επαναπαυθεί στο μύθο που δημιούργησε το «Μεταφοραί-Εκδρομαί Ο Μήτσος»;
Επαναπαυμένος δεν είμαι, απλώς αναβλητικός. Στην ουσία, μένω ανήσυχος για τα πράγματα γύρω μου, για το τι έχουμε κάνει στον πλανήτη. Οι άνθρωποι κάνουν παιδιά, αλλά δεν σκέφτονται πώς θα τη βγάλουν τα παιδιά τους.
Μπορείς να είσαι αισιόδοξος σήμερα;
Σκούρα τα πράγματα. Σ’ ένα στιχάκι λέω: “Πλακώσαν μαύρα σύννεφα και πλησιάζει η μπόρα, ο χρόνος φεύγει, χάνεται κι η ώρα είναι τώρα”.
Παλιότερα έλεγες πως ψάχνεις να βρεις μια λύση ριζική.
Οι ριζικές αλλαγές θα έπρεπε ήδη να έχουν γίνει. Δεν προλαβαίνουμε πια. Δυστυχώς, ούτε καν οι αποφάσεις δεν έχουν παρθεί. Τον Ρουβίκωνα τον έχουμε ήδη περάσει.[/SPOILER]
