Για δείτε ένα ενδιαφέρον άρθρο που δημοσιεύτηκε σήμερα στα Νέα
(Του Γιώργου Αγγελόπουλου gangel@dolnet.gr)
«Τρέχαμε από το ένα μέρος στο άλλο. Όμως η μπουλντόζα μάς ακολουθούσε. Αναγκάστηκα να αφήσω τα εργαλεία μου, το τόξο μου, το σχοινί μου, για να τρέχω γρηγορότερα. Πιστεύαμε πως η μπουλντόζα είχε δει τον κήπο μας και ήρθε για να φάει τα φρούτα- κι εμάς μαζί».
Η ζωή του τού Παουχάι Πικανεράι, Ινδιάνου της Παραγουάης, που είχε ζήσει ώς τότε χωρίς καμιά επαφή με τον έξω κόσμο, άλλαξε για πάντα εκείνη την ημέρα του 1998. Για πολλά χρόνια, ο ίδιος, η γυναίκα του, η Ιμπόρε, και τα παιδιά τους ζούσαν σαν κυνηγημένοι, προσπαθώντας να κρυφτούν από τις μπουλντόζες. Γαιοκτήμονες αγόραζαν κομμάτι- κομμάτι το δάσος του Τσάκο, που ήταν το σπίτι τους, και έστελναν μπουλντόζες για να το «καθαρίσουν». Κάποια στιγμή ο Παουχάι είδε πως δεν είχαν άλλη επιλογή. Πλησίασαν το τρέιλερ στο οποίο κατοικούσε ο οδηγός μιας μπουλντόζας και του είπαν στη γλώσσα τους: «Μη μας φοβάσαι, είμαστε καλοί άνθρωποι». Εκείνος τρομοκρατήθηκε, αλλά τους έδωσε φαγητό και νερό. Ο Παουχάι τού χάρισε ένα περιδέραιο από μαύρους σπόρους κι εκείνος χάρισε στην Ιμπόρε το κόκκινο αθλητικό μπλουζάκι του.
Ο Παουχάι ανήκε στη φυλή Αγιορέο, που ζει στην Παραγουάη και τη Βολιβία. Ο πληθυσμός της είναι περίπου 5.000 άνθρωποι, όμως η οικογένεια του Παουχάι ζούσε από χρόνια απομονωμένη, καθώς η εντατική ιεραποστολική δραστηριότητα και η εισβολή των αγροτών σε εδάφη που ανήκαν παραδοσιακά στους Ινδιάνους υποχρέωσε εκατοντάδες απ΄ αυτούς να εγκαταλείψουν τις καλύβες τους και να κρυφτούν στο δάσος. Οι περισσότεροι εγκαταστάθηκαν σε καταυλισμούς που έφτιαξε η κυβέρνηση της Παραγουάης, όμως αποκομμένοι από τα δάση και τις παραδοσιακές πηγές τροφής τους άρχισαν να αρρωσταίνουν και να ζουν σε μια κατάσταση οιονεί δουλείας.
Δέκα χρόνια έπειτα από εκείνη την πρώτη επαφή του με τον έξω κόσμο, ο Παουχάι πέθανε από φυματίωση στον καταυλισμό όπου τον εγκατέστησαν με την οικογένειά του. Δεν ήξερε την ηλικία του, αλλά υπολόγιζε πως ήταν γύρω στα 50. Ο Τζόναθαν Μάζοουερ της μη κυβερνητικής οργάνωσης Survival Ιnternational τον επισκέφθηκε το 2003 και πέρυσι. «Την πρώτη φορά που τον συνάντησα, ήταν ήδη πολύ άρρωστος» λέει. «Είδα όμως φωτογραφίες του τραβηγμένες μια ημέρα μετά την πρώτη επαφή του με τον έξω κόσμο και ήταν τότε σε εξαιρετική φόρμα, υγιέστατος».
«Η ζωή του Παουχάι», τονίζει ο Μάζοουερ, «συμβολίζει τη μοίρα των ιθαγενών λαών της Αμερικής από την εποχή του Κολόμβου. Το γεγονός ότι έχασε τη γη του τον εξανάγκασε να παραιτηθεί από την ανεξαρτησία του και η επαφή τον αρρώστησε, με μια αρρώστια που τελικά τον σκότωσε. Οι ίδιες τραγωδίες που αντιμετώπισαν οι Ινδιάνοι πριν από 500 χρόνια επαναλαμβάνονται σήμερα στις τελευταίες απομονωμένες φυλές του κόσμου».