Πρώτα μου CD, όντας μικρό και άβγαλτο τσουτσέκι, από τα κοντινά Media Markt σε διάφορες τσάρκες που πήγαινα για videogames (με την σειρά, Operation: Mindcrime, Holy Diver, British Steel).
Από εκεί και πέρα, μπορώ να ανασύρω πολλές αναμνήσεις αν κάτσω να σκεφτώ λίγο παραπάνω. Από το Metropolis στην Ομόνοια πάρα μα πάρα πολλά (θυμάμαι combo Dirt + Dark Side of the Moon + Warning ίσως, Fear Of The Dark + Ryche EP, ότι Paradise Lost έχω, Thundersteel, τα περισσότερα κλασικά Maiden και πολλά άλλα που μου διαφεύγουν), στο υπόγειο No Remorse στην Ακαδημίας το Vol.4, στο Rock City (στα τελευταία του) Killers (πρώτο Maiden που αγόρασα) και Pleasant Shade of Grey, στον Ζαχαρία έχω δώσει άπειρα λεφτά (Good Son από Nick Cave, Simon and Garfunkel το Bridge Over Troubled Water, έναν σκασμό από prog/psy/hard rock και διάφορα obscure metal).
Εννοείται θυμάμαι και διάφορες αγορές από συναυλίες, στο Up The Hammers του 10 ψώνισα Pnacotic Demos από Kodex και Tales of Terror από Stormwitch π.χ., αυτό το θυμάμαι ολοκάθαρα γιατί έπεσε και λίγο νερό στο booklet του Stormwitch και με πόνεσε.
Επίσης, έπαιζαν συχνά αγορές από φορουμικές αγγελίες (κάποτε είχαμε αγοραπωλησίες και καφεδάκια κάθε Σάββατο με πολύ λαό από εδώ), νομίζω ακόμα και τώρα πως τα περισσότερα death metal CDs που έχω τα έχω αποκτήσει μέσα από αγγελίες παρά από καταστήματα. Επιπλέον, τότε πήγαινα αρκετά και σε παζάρια δίσκων, εκεί και αν είχα βρει θησαυρούς (γνωστά και άγνωστα διαμάντια). Από Kill’em All μέχρι Apollo Ra και από Non Serviam μέχρι Dark Quarterer.
Όλα αυτά για τα formative years πάντα, μέχρι τα 18-19 μου δηλαδή. Μετά άλλαξαν διάφορα, δισκάδικα άνοιξαν, άλλα έκλεισαν, άλλα μετακόμισαν, καινούρια σποτάκια ανακαλύφθηκαν και κάποιες συνήθειες διαφοροποιήθηκαν. Δεν τα λέω με αρνητικά χροιά αυτά απαραίτητα, it is what it is.
