Με αφορμή το άρθρο του @Outshined για τον Andre Matos, όπου μέσα αναφέρει τον μεγαλύτερο σε ηλικία γνωστό του που του έμαθε τους Angra, με έπιασε μια νοσταλγία για ένα αντίστοιχο δικό μου πρόσωπο.
Κι εγώ λοιπόν εκεί στην τρυφερή ηλικία των 15-16 περίπου, ζώντας στην Βέροια, δεν είχα κάποιον να με καθοδηγεί στις μουσικές μου ανησυχίες, κανένα φίλο να τις συμμερίζεται και ό, τι έψαχνα το έψαχνα μόνος μου, από το internet (rocking.gr από τότε!) και το metal hammer. Στην Βέροια όπου μεγάλωσα δεν είχαμε και ανάλογες παραστάσεις, οπότε η μόνη “βοήθεια” που είχα ήταν οι τρελαμένοι γονείς μου, που με πήγαιναν σχεδόν σε όποιο λαιβ ήθελα στην Θεσνίκη και στην Αθήνα (μέχρι διακοπές κανονίσαμε βάσει των Maiden το 2008).
Anyway, είμαι στο Cosmos στην Θεσσαλονίκη (το εμπορικό κέντρο ντε) 1η λυκείου και κάθομαι με τις ώρες στο Public εκεί στο ισόγειο να χαζεύω τα CDs, τότε ακόμα πωρωμένος με τα βασικά, Maiden, Metallica, Anathema, Queensryche και τέτοια. Και εκεί γνώρισα τον πρώτο μου μουσικό “δάσκαλο”.
Ήταν υπάλληλος των Public, με καταγωγή από Αυστραλία ή Αμερική, δεν θυμάμαι καλά, οπότε μιλούσε λίγο σπαστά και περίπου σαραντάρης θα έλεγα. Δεν θυμάμαι δυστυχώς το όνομά του, καθώς στην όποια επαφή μας εγώ ήμουν πολύ ντροπαλός και μόνο άκουγα. Ήρθε και με πλησίασε θυμάμαι όταν χάζευα δίσκους των Queensryche και με ρώτησε αν τους θαυμάζω και όταν του είπα ναι, με ρώτησε χαρακτηριστικά “αν θέλω να μάθω τι άκουγαν αυτοί όταν ήταν στην ηλικία μου”.
Υπέροχη ερώτηση. Με έχει σημαδέψει.
Και το πρώτο CD που μου έδωσε, χώνοντάς με κατευθείαν στα βαθιά, ήταν το Hemispheres των Rush. Μου είπε μια ιστορία για τους Rush, ότι σε αυτόν τον δίσκο θα καταλάβω τι σημαίνει το “μέτρον άριστον” των αρχαίων Ελλήνων και κάτι τέτοια. Δεν είπα πολλά, απλώς το αγόρασα, κυρίως γιατί ντρεπόμουν. Ήταν το πρώτο μου μη-metal και το πρώτο μου “δύσκολο” άκουσμα, περίεργη φωνή, περίεργοι ρυθμοί, περίεργα όλα. Για κάποιο λόγο το λάτρεψα και αποτέλεσε ορόσημο στα γούστα μου μέχρι και σήμερα.
Για να μην πολυλογώ, κάθε φορά που πηγαίναμε στο Cosmos έψαχνα πάντα να τον βρω. Πάντα με θυμόταν χωρίς να ξέρει το όνομά μου, ούτε εγώ το δικό του και πάντα καθόταν και μου έλεγε ιστορίες για δίσκους και μου πρότεινε να αγοράσω. Με τις ιστορίες και τις προτάσεις του, αγόρασα το Brave των Marillion, το Animals των Pink Floyd, το Mirage των Camel, το Fire of Unknown Origin των BOC και άλλα πολλά, πάρα πολλά, όλα στα progressive μονοπάτια και όλα, λόγω αυτής της ιδιαίτερης σχέσης, παραμένουν μέχρι σήμερα τα αγαπημένα μου από κάθε μπάντα. Θεωρώ πως οι προτάσεις του αυτές, δείχνουν πολλά για το ποιόν αυτού του ανθρώπου, ή τουλάχιστον έτσι ήθελα και θέλω να το φαντάζομαι εγώ.
Εσένα λοιπόν άγνωστε Ελληνοαυστραλέ-Ελληνοαμερικάνε με το πάντα γλυκό χαμόγελο και την ηρεμία στις ιστορίες σου, σε ευχαριστώ πάρα πολύ και σου χρωστάω πάρα πολλά για ό, τι είμαι σήμερα. Γιατί μοιράστηκες με ένα παιδί το πάθος σου χωρίς να είσαι μεταλοπατέρας, ποτέ δεν υποβάθμισες τα “mainstream” metal ακούσματά μου, γιατί με ώθησες γενικά στο κομμάτι των τεχνών και στο να ανακαλύψω το μεγαλείο του παλιού progressive rock. Αν κανείς σας ξέρει για ποιον μιλάω, θα ήθελα να μάθω και να του στείλω ένα ευχαριστώ και προσωπικά.
Έτσι ήθελα να το βγάλω από μέσα μου για να ξεχαστούμε και λίγο από τις χαζές αψιμαχίες εδώ μέσα, να θυμηθούμε γιατί είμαστε εδώ μέσα και γιατί νομίζω ότι ο καθένας από εσάς θα έχει να μοιραστεί πολύ ωραία ανάλογα βιώματα. Κι εγώ έχω μερικούς ακόμη ανθρώπους - μουσικούς δασκάλους μου που ίσως μιλήσω για αυτούς αργότερα. Μοιραστείτε ελεύθερα!
).
).