το στυλ στο βιντεό κ όλα μου θύμισε, σε χειρότερο, τους επίσης στην Inside Out… Frost*, που να πω την αλήθεια τους βρίσκω λίγο πιο προγκ > ποπ.

Αυτό είναι το “σκληρότερο” τραγούδι του άλμπουμ.
Είχαμε ριβιου και συνεντευξη πρόσφατα!

Πέρα από τις διάφορες ομορφιές που περιέχει το κομμάτι, μου θύμισε μια από τις υπεραγαπημένες μου μπάντες, τους dEUS. Είχε λίγο από αυτό το διεστραμμένο, γλυκόπικρο feeling που είναι διάχυτο στο Ideal Crash και επίσης η φωνή του τυπα μοιάζει επίσης σε ένα βαθμό…είχα ξεχάσει πώς είναι να σου βγάζει τέτοια feelings ένα κομμάτι.

Χαχαχ νταξει τι βριζεις κι εσυ τωρα πασχαλιατικα γμτχρστμ

Αχαχαχ αφού μ έκανες και κοιμήθηκα 32 λεπτά αργότερα μετά τα 4 αναγκαστικά repeat

Άσχετο αλλά εντωμεταξύ τι παραγωγάρα έχει…

Επειδή δεν ήθελα να κάνω νέο topic για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία καθώς δεν ήθελα να χαθεί (παρεμπιπτόντως τα υπόλοιπα 2 από τα 3 albums τους έχουν δικό τους topic εδώ για το εκπληκτικό ντεμπούτο κι εδώ για το αρκετά καλό Meir), το ποστάρω εδώ:

Έχει κυκλοφορήσει εδώ και 2 μήνες το 4ο άλμπουμ τους, Splid.

Όντας τεράστιος φαν τους από το 2011 αλλά κι απογοητευμένος από το μέτριο Nattesferd, έβαλα να το ακούσω με χαμηλά τον πήχη αλλά με κέρδισε από την 1η ακρόαση. Νομίζω ότι βρήκαμε το 2ο καλύτερο άλμπουμ τους μετά το ντεμπούτο που δε θα το ρίξει κανείς από την κορυφή.

Μετά από τη χαλαρή εισαγωγή του Rogaland, μπαίνουν με χαρακτηριστικό κομμάτι ήχου Kvelertak, το πρώτο αγγλόφωνο κομμάτι τους (με συμμετοχή Troy από Mastodon), το Crack of Doom. Για να καταλάβετε περίπου το στυλ του δίσκου με ένα κομμάτι μόνο, μπορείτε να έχετε δείγμα αυτό.

Στο κομμάτι αυτό ακούμε τον κλασικό ήχο των Νορβηγών: Κοφτά, στακάτα riffs, 2 step πανκικους ρυθμούς και σχιστομπλακ φωνητικά.

Επόμενο το Necrosoft, πάλι σε κλασικό στιλ με black blasbeats, δισολίες με τρέμολο και, όπως συνήθως, επηρεασμένα από punk, ρεφραίν.

Discord - party song no2 (μετά το Crack of Doom). Gang chorus με τη μελωδία να παίζεται από την κιθάρα σε διαρκές lead.

Bratebrann - Το mid tempo (για δεδομένα Kvelertak) ροκ χιτάκι, θα μπορούσε άνετα να πάρει radio air play. Κορυφαίο σόλο μέχρι στιγμής στον δίσκο κι από τα αγαπημένα μου.

Uglas Hegemoni - Το instrumental σημείο στη μέση (1:45 με 2:48) ξεκινάει να χτίζει και τελειώνει με κλασική δισολία Kvelertak ακολουθούμενη με την 3η ακουστική κιθάρα. Επίσης από τα αγαπημένα μου.

Fanden Ta Dette Hull! OK ok ξεκινάει σαν Hell Bells… To 2o mid tempo ροκάκι του δίσκου, αν και σε κάποιο σημείο στη μέση πατάνε το γκάζι. Το κομμάτι θυμίζει αρκετά τον δίσκο τους Meir.

Tevling Το πιο Nattesferd κομμάτι του δίσκου. Λίγο ατμοσφαιρικό, λίγο μελαγχολικό, σίγουρα χωρίς πολλά γκάζια.

Sevnemøte Med Satan - Grower, κι αυτό χωρίς πολλά γκάζια αλλά με ωραίο χτίσιμο και γενικά διαφορέτικό απ ότι μας είχαν συνηθίσει.

Delirium Tremenes To grand finale. Ξεκινάει μελό με φωνητικά και κιθάρες που θυμίζουν alt/indie ροκ, συνεχίζουν με prog/psych πέρασμα τύπου κι επιπέδου Mastodon, συνεχίζουν με blast beats σε μίξη με ακουστικές για να τελειώσουν με breakdowns και κρεσέντο.

Συνολικά, πολύ ενδιαφέρουσα επιστροφή (νέος τραγουδιστής μην ξεχνάμε), θα μπει σίγουρα στα καλύτερα του 2020 για μένα και επιτέλους κάτι που να προσπαθεί να κοιτάξει στα μάτια το ομώνυμο.

Είναι πολύ δυνατό και με έπιασε και εμένα εξαπίνης. Προτιμώ τον καινούργιο τραγουδιστή να πω την αλήθεια. Τους είδα τόσες φορές live σαν support στους Metallica και πραγματικά τον θεωρούσα τον αδύναμο κρίκο της μπάντας.

Νέο Ulcerate.

Το νέο Ulcerate…

Ζημια παθαμε με το Ulcerate. Πολυ πιο πιασαρικο απτα προσφατα, ξεπουληθηκαν!
Και ατμόσφαιρα και ριφαρες και γαματα arrangement και τον καλυτερο ντεθ μεταλ ντραμερ. Τρομερο αλμπουμ, μπραβο στους καραφλες!

Οι τυχεροί που το έχουμε, το έχουμε λιώσει.

Προσωπικά αισθάνομαι ότι είναι το καλύτερο τους άλμπουμ κι αυτό από μόνο του, λέει πολλά για το τι κορυφές χτυπάει…

Επίσης, πιστεύω ότι είναι άλμπουμ που δεν αφορά μόνο τους death metal fans, είναι μια σημαντική δουλειά για το metal γενικότερα.

Με βάση αυτό, να πω πως κρατιόμουν να ξεστομίσω λέξη τόσες μέρες.

Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλη σύγχρονη μπάντα στον ακραίο ήχο, που κάθε της κυκλοφορία να είναι, για μένα σταθερά καλύτερη της προηγούμενης, πάντα σε εκνευριστικά υψηλό επίπεδο.

Ίσως αυτός ο δίσκος να είναι ο πιο καθαρός black metal που βγάλανε, θυμίζοντας μου τους αγαπημένους Dodecahedron, ίσως και όχι.

Όπως και να έχει,

Rejoice, καθώς μιλάμε για υποψήφιο δίσκο της χρονιάς.

Οι μπαμπάδες των Ulcerate, οι Gorguts

OK μετά το Obscura έχουν βγάλει ένα δίσκο φοβερό αλλά όχι καλύτερο, όμως επανήλθαν με τον καλύτερο death (?) metal δίσκο της προηγούμενης δεκαετίας.

Και εγώ το θεωρώ τον καλύτερο death metal δίσκο της δεκαετίας…

Μάλιστα, είχα δηλώσει πως αν πρέπει να ακούσει κανείς 1 μόνο δίσκο του ιδιώματος από αυτήν την περίοδο, πρέπει να είναι αυτός…

Ίσως να το θεωρώ πραγματικά το magnum opus τους.

edit: Τώρα που το ξαναβλέπω, με το νέο Ulcerate παραξεπεράστηκε το “Extinguished Light” μου φαίνεται! Απροετοίμαστο με βρήκε η δισκάρα.

Καλά τα λες. Κλείνω την παρένθεση του off topic λέγοντας ότι νιώθω ότι το Colored Sands είναι από ένα από τα πιο αδικημένα ή έστω ένα από τα λιγότερο συζητημένα death metal albums σε σχέση με αυτά που προσφέρει στο ιδίωμα. Και είναι κρίμα γιατί η στάθμη ποιότητάς του έχει τρυπήσει το… toit du monde.

Σε αλλα νεα…

Οι KSiA “ανοίγουν τον δρόμο”. Κολλητικά (ειδικά το πρώτο).

και ξεχωριστο ποστ γιατι το αξιζουν