Παίζει δυνατά το Demons & Wizards να είναι ισάξιο του πρώτου αν όχι και καλύτερο. Πραγματικά δεν το περίμενα τόσο καλό. Με κουράζουν λίγο τα 2 μεγάλα και το Final Warning δεν μου έκανε κάποια εντύπωση αλλά κατά τα άλλα τα κομμάτια είναι όπως πρέπει. ειδικά η πρώτη τριάδα είναι πολύ δυνατή όπως και το Split.
D&W ότι σώζεται ελέω Hansi. Αναφορές στα παλαιά, κάτι μακρόσυρτες συνθέσεις που δεν πάνε πουθενά και μανιέρα στο φουλ. Μέχρι κι ο Λιαπάκης το κάνει καλύτερα. Τα 2 προηγούμενα Guardian και κάτι που έκανε με κάτι Ιταλούς ήταν κλάσεις ανώτερα.
Ε τι περίμενες να ακούσεις από Σαφφερ αν όχι μανιέρα; Που παρόλα αυτά έχει πετάξει και κάτι 70s ωραίες επιρροές μέσα, θέλω να πω ότι δεν ακούς συνέχεια το κλασικό τρ τρ τρ τρ τρ. Και όταν λέω ότι παίζει να είναι ισάξιο ή καλύτερο του πρώτου εννοώ ότι είναι για κάνα 7αράκι
Καλύτερο από ο,τι έχουν βγάλει οι Cannibal Corpse μετά το Kill
Χεχε χαλαρά, όταν μάλιστα σκάνε τα μπλιμπλικια στην αγριοφωνάρα του george όλα τα λεφτά !!
Ενδιαφέρον
Το πρώτο έχει 2 χιτάκια. εδώ είχε ένα που δανείζεται το ρεφραίν… Δεν είναι για πέταμα, αλλά άμα το πρώτο έπαιρνε 7, για μένα αυτό είναι 5,5 και μόνο επειδή έχει παθιασμένες ερμηνείες.
Τους είδα live ως support στους SOAD το 2017. Αν μπορούσα να βρω ένα καλάζνικοφ, θα το χρησιμοποιούσα χωρίς οίκτο. Κι έπειτα θα ξαναγέμιζα. Είναι ό,τι χειρότερο έχω ακούσει ποτέ, μάτωσαν τα αυτιά μου, τα μάτια μου βγήκαν από τις κόχες τους κι έδωσα μεγάλη μάχη για να μείνω στη θέση όσο οι τύποι αυτοί βασάνιζαν τα όργανα με ήχους που ανθρώπινο αυτί δεν έχει ξανακούσει.
Κατά τ’ άλλα, όλα καλά με την εμφάνισή τους.
SOAD εν ετη 2017 παιζει ναναι χειροτερο.
Δεν νομίζω ότι η λέξη “χειροτερο” αρκεί για να περιγράψει αυτό το αίσχος των Code Orange. Βασικά δεν νομίζω να έχει βρεθεί ακόμη η λέξη για αυτούς Να περάσει, δεν βρίζω
Eυχάριστη έκπληξη το δεύτερο σινγκλ. Και το πρώτο καλό ήταν δηλαδή, αλλά δω υπάρχει ζήτημα. Μπόνους πόντοι γιατί δεν πάνε καρφί για συνέχεια στο ύφος του Forever. Αναμένουμε.
jazz metal κανείς;
psychedelic;
Λίγα λόγια για κάποιες από τις κυκλοφορίες που αναφέρθηκαν παραπάνω:
- Το Gravity των Saturnalia Temple κυμαίνεται εξ ολοκλήρου σε υψηλά επίπεδα ψύχωσης, θα συμφωνήσω όμως με τον @Kostas_L ότι στο ομώνυμο οι παλμοί ανεβαίνουν λίγο παραπάνω.
- Στους Raspberry Bulbs μου άρεσε ανέκαθεν η πανκάδικη προσέγγιση στο μπλακ μέταλ τους (ή και το ανάποδο), αλλά στο Before the Age of Mirrors νομίζω ότι το καταφέρνουν ακόμα πιο αποτελεσματικά.
- Τώρα που πέρασαν λίγες μέρες κ έχουν γίνει κάποιες ακροάσεις μπορώ να πω ότι η επιστροφή των This Is Past με το Labyrinth είναι πραγματικά άξια αναφοράς.
Δεν θα μπω καν σε διαδικασια περιγραφής του πώς μπλέκουν την ψυχεδέλεια με το black.
Θα πω απλά πως μέσα στις πολλές αληθινά αξιόλογες ελληνικές μπάντες κάποιες έχουν μια επιπρόσθετη, συχνά απροσδιόριστη, ιδιαιτερότητα στη συνθετική τους προσέγγιση, στον ήχο κ στη συνολική τους ατμόσφαιρα.
Μπάντες όπως οι Sun of Nothing ή οι Locust Leaves.
Σ αυτήν την κατηγορία θεωρώ ότι ανήκουν κι οι This Is Past.
Και κάτι τελευταίο :
Είχε αναφερθεί κ νωρίτερα, αλλά σήμερα κυκλοφόρησε κ επίσημα ένας από τους πιο αναμενόμενους -για μένα τουλάχιστον - δίσκους της χρονιάς.
Tombs - Monarchy of Shadows
Πρώτο τους αλμπουμ για τη Season of Mist, η οποία το παρουσιάζει σαν EP, ωστόσο, με πέντε νέες συνθέσεις τέτοιου επιπέδου κ πληρότητας (συν μια αρρωστημένη επανεκτέλεση του υπέρτατου Path of Totality), κ με διάρκεια στα τριανταπέντε λεπτά, προσωπικά το θεωρώ ολοκληρωμένη δισκάρα.
Απλά αδυσώπητο, κ εντελώς ταιριαστό για να φύγει ο χειμώνας μέσα στον μαύρο χαλασμό…
Tώρα με την επιστροφή του Gary Holt στους Exodus έχω διαβάσει για νέο δίσκο μετά από αυτόν του 2014. Ξέρει κανείς κάτι σχετικό;
Νέο σινγκλ, νέο λόγκο για τους πολύ-αγαπημένους (μου) Manes σύντομα, χωρίς να ξεκαθαρίζουν αν είναι προπομπός για νέο άλμπουμ
Πάντως τους λες και υπερ-δραστήριους τα τελευταία 2 χρόνια, με καινούργιο άλμπουμ και ότι ήθελαν να γιορτάσουν την κυκλοφορία του, ένα χρόνο μετά σε ένα λαιβ που τελικά ακυρώθηκε
Μακάρι να σημαίνει νέο άλμπουμ, γιατί μόνο δισκάρες κυκλοφορούν
Our new single YOUNG SKELETON will be released on 7" vinyl and via digital platforms on April 18th via Aftermath Music Norway
The front cover depicts the sculpture “Laksefiskerens siste sommer II” created by renowned Norwegian artist Kjell Erik Killi Olsen, and the cover logo is also hand-drawn by him.
Γεια σου ρε @Kostas_L μερακλή! Κι εγώ τους αγαπώ ιδιαίτερα, αν και τίποτα τα τελευταία χρόνια δεν μπόρεσε να φτάσει το How the world came to an end, κατ’ εμέ.
Είναι ίσως η πιο αγαπημένη μπάντα για εμένα, οπότε μην περιμένεις να διαβάσεις “αντικειμενικότητες”
Την έχουμε ξανά κάνει αυτήν την συζήτηση με τον φίλτατο Κουιντομ. Αγαπάω όλες τις δουλειές τους και κάνουν ότι κάνουν με τον δικό τους τρόπο, χωρίς τα “πρέπει” της μουσικής βιομηχανίας (π.χ συναυλίες, συχνές κυκλοφορίες κλπ).
Η μετάβαση τους από το ΒΜ στο Vilosophe, ήταν τεράστια αλλαγή και ταυτόχρονα πάρα πολύ ωραίος δίσκος.
Αν έπρεπε να διαλέξω έναν μόνο, θα διάλεγα και εγώ το How the world came to an end (ναι και με τα ραπ σημεία χα!).
Για το Be all end all και το τελευταίο τους, αν έπρεπε να ήμουν αυστηρός, θα έλεγα ότι υπάρχει μια στασιμότητα στο στυλ τους, αλλά τι σημασία έχει αυτό όταν βγάζουν τέτοια άλμπουμς? ΚΑΜΙΑ
Είσαι οπαδός μεγάλος οπότε δεν έχω αντεπιχειρήματα!
Στο How the world τα rap μέρη ήταν Επος!
Θεωρώ ότι ήταν η χρυσή τομή στον ήχο τους και παίζει να ειναι για μενα top 20 δεκαετίας.
Πάντα ακούω τα άλμπουμ τους, θα περιμένω και το επόμενο με μεγάλο ενδιαφέρον.
Μακάρι για νέο άλμπουμ και επίσης να σκάσει και από το πουθενά και νέο από Lethe.