..Με λίγα λόγια

[Ian_Metalhead]

Ο “κατ’ οίκον περιορισμός” αντιμετωπίζεται ευκολότερα με την συντροφιά αγαπημένων δίσκων και της “διαφυγής” που αυτοί προσφέρουν!

Το “Remember the Future” είναι ο τέταρτος δίσκος των Nektar σε διάστημα μικρότερο των δύο ετών. Η “ταχύτητα κίνησης” της μουσικής στα early seventies παρέχει μεν μια ικανοποιητική εξήγηση, όμως δεν πρέπει να λησμονούμε ότι κατά κανόνα μιλάμε για LPs διάρκειας 35-40 λεπτών.

Το συγκεκριμένο πραγματεύεται το πώς ένα εξωγήινο “Bluebird” επιστρέφει στη Γη για να αφηγηθεί την ιστορία της σε ένα τυφλό παιδί και αποτελείται από ένα μόνο τραγούδι, χωρισμένο στα δύο για προφανείς πρακτικούς λόγους. Όπως και στην περίπτωση των Jethro Tull (“Thick As a Brick”, “Α Passion Play”) αυτή η επιλογή δικαιολογείται απόλυτα από την ροή της μουσικής και τις εναλλαγές που, όχι μόνο δημιουργούν την αίσθηση της συνέχειας, αλλά αφήνουν και την εντύπωση ότι η διάρκεια του δίσκου είναι σαφώς μικρότερη από την πραγματική, ενδεικτικό της συνοχής του υλικού και της απουσίας περιττής “φλυαρίας”.

Η κινητήριος δύναμη εδώ είναι αδιαμφισβήτητα η κιθάρα του Roye Albrighton που οδηγεί την “αφήγηση”, άλλες φορές με μελωδικά leads κι άλλοτε με heavy riffing, ενώ τα solos του είναι μετρημένα και πάντα εξυπηρετούν ουσιαστικό ρόλο στην εξέλιξη.

Η πρώτη πλευρά εμφανίζει μεγαλύτερη αμεσότητα, κερδίζοντας τις πρώτες εντυπώσεις. Κάνοντας χρήση των τίτλων των επιμέρους τμημάτων που διακρίνονται στην ροή του album, ξεκινάει με το “Images Of The Past” για να συνεχίσει με το υπέροχο “Wheel Of Time”, ίσως την ομορφότερη στιγμή εδώ, και το ομώνυμο που οδηγεί στο “Confusion”, ένα progressive space rock οργιώδες instrumental κομμάτι που κλείνει ιδανικά το πρώτο μέρος.

Η δεύτερη πλευρά, που απαιτεί περισσότερες ακροάσεις για να σου “αποκαλυφθεί”, ανοίγει με το βραχύ, μελωδικό “Returning Light” για να ακολουθήσουν τα “Questions And Answers” και “Tomorrow Never Comes” με την ήρεμη εισαγωγή και τα crescendo, το “Path Of Light” όμως, ένας απευθείας “απόγονος” των Pink Floyd, είναι που κλέβει την παράσταση, και τέλος, το funky pop “Let It Grow” έρχεται να ρίξει την αυλαία, προϊδεάζοντας για το αμέσως επόμενο πόνημα της μπάντας.

Παρά την φαινομενικά απλούστερη προσέγγιση και τις “pop” τάσεις του, το "Remember the Future διαδεχόμενο το ψυχεδελικό space rock του ντεμπούτου, το heavy prog του “A Tab…” και το ανελέητο jamming του “…Sounds Like This”, αποδεικνύει περίτρανα ότι οι Nektar δεν έμεναν στάσιμοι. Αυτό, αν δεν απατώμαι, είναι η ουσία του progressive. Ίσως να επιχείρησαν και σε “περιοχές” που δεν εμπίπτουν στα γούστα του καθενός μας, αλλά κι αυτό progressive δεν είναι;

[Sevek]

Ωραία πραγματάκια βάζεις, που ούτε καν ήξερα ότι υπήρχαν.

Αυτό που πάντα με δυσκόλευε στο prog rock των 70s και ενίοτε και στο σύγχρονο prog rock, είναι τα τεράστια κομμάτια. Δεν είμαι ακροατής του 3λεπτου, ίσα-ίσα τα 7-12 λεπτά είναι καταπληκτικά όταν ένα κομμάτι έχει να πεί πολλά.
Από την άλλη όταν ένας δίσκος 35-40 λεπτών, χωρίζεται σε 2 κομμάτια (ή οι Rush του Hemispheres για παράδειγμα), με ζορίζει, καθώς δεν προλαβαίνω να ταυτιστώ με την μουσική. Σπάνια θα βρώ χρόνο να ακούσω 20 και 25 λεπτά μουσικής αναπόσπαστος.
Εκεί που έχω καταλήξει είναι πως τα μεγάλα κομμάτια “πρέπει” να χωρίζονται σε parts, το οποίο βοηθάει από πολλές απόψεις ένα ακροατή. Ακόμα και η ανωμαλία που έχουν κάνει οι Meshuggah του Catch 33, που ορισμένα κομμάτια είναι χωρισμένα randomly, το βρίσκω πιο βοηθητικό.

πχ αν ο ίδιος ο καλλιτεχνης θεωρεί κάτι τέτοιο:

1. Cygnus X-1 Book II: Hemispheres 18:08

• I. “Prelude” 4:29
• II. “Apollo (Bringer of Wisdom)” 2:30
• III. “Dionysus (Bringer of Love)” 2:06
• IV. “Armageddon (The Battle of Heart and Mind)” 2:56
• V. “Cygnus (Bringer of Balance)” 5:01
• VI. “The Sphere (A Kind of Dream)” 1:06

Γιατί να μην αποτυπωθεί στο CD(ή σε οποιοδήποτε ψηφιακό μέσο) και αυτό? Για βινύλιο , δεν ξέρω πως μπορεί να δουλέψει κάτι τέτοιο βέβαια.

[Dr.Feelgood]

Ο καλύτερος power metal δίσκος διαχρονικά είχε ήδη κυκλοφορήσει το '87 από τη Φλόριντα και με μία σειρά από θριαμβευτικές και αξιόλογες κυκλοφορίες, χρειαζόταν κι ένας άλλος αέρας - κάτι να έδινε μιαν άλλη ανάσα στον ήχο και το έπραξαν οι Gamma Ray με τους τρεις πρώτους δίσκους τους και το αποκορύφωμα να είναι το “Insanity and Genius” του '93.

Αυτός ο δίσκος σε ένα πράγμα μόνο υστερεί, κατά το πολύ ελάχιστον, στη μη ολοκληρωτικά άψογη ερμηνεία του Ralf, που κατά τη γνώμη μου είχε δώσει τα ρέστα του στο “Sign No More”. Εδώ μέσα, πέραν του ότι ο Kai είχε δίπλα του παικταράδες σε όλα τα επίπεδα, έπιασε στο πικ της έμπνευσής του το συνδυασμό του power με το hard rockin’ attitude με τέτοιον τρόπο που κανείς μέχρι και σήμερα δεν το ξανάκανε. Και μπορεί οι Judas Priest να είχαν ήδη κυκλοφορήσει το “Painkiller”, αλλά ευτυχώς εκείνο τον καιρό λάτρευε την δυναμική των Sweet και πέρασε αρκετά πράματα ηχητικής αντίληψης στον δίσκο (βλ. “Future Madhouse”).

Ακόμα και το “Gamma Ray” το εκτόξευσαν και μάλιστα, όταν ήμουν στο πρώτο έτος, πριν ακόμη μελετήσω βαθύτερα το μουσικό περιεχόμενο του δίσκου, δεν ήξερα ότι το συγκεκριμένο αποτελούσε διασκευή και όταν ένας φίλος μου έψαξε τη μπάντα (που δεν ακούει, απλά το έκανε από ενδιαφέρον, επειδή εκείνον τον καιρό τους άκουγα τρελά), βρήκε την εκτέλεση των Beck κι εγώ ο έξυπνος του είπα “Μπα… όχι δεν ξέρω ποιοι είναι αυτοί, μάλλον θα το διασκεύασαν ή θα είναι τίποτα ξεχασμένοι παλιοί”.

Στο διά ταύτα… τρελό ζουμί ο δίσκος, υπέροχη παραγωγή και για μένα πάντα ένα ή και δύο σκαλιά πάνω από το “Land of the Free”. Μιλάμε ότι ξεκινάει με το “Tribute to the Past”, που το live του ‘95 προσπαθούσαν να το παίξουν ακόμα πιο γρήγορα. Έχει το υπεροχότατο κλείσιμο με το “Brothers” που με τη σειρά κλείνει μ’ εκείνο το α λα Queen ατέλειωτο φινάλε. Έχει και το “Heal Me”. Κι έχει και Tomas Nack στα τύμπανα.

Πιο power φάση από αυτό τον δίσκο δεν έχει για μένα. Λοιπόν, εξομολογούμαι: Στα 19 μου έλεγα ότι το “Land of the Free” είναι το 3ο “Keeper…”, έτσι όπως τα διάβαζα. Πλέον, στα 30 μου λέω ξακάθαρα ότι δεν υφίσταται 3ο “Keeper…” και ότι στο “Land of the Free” άρχισε ο Kai να καραγουστάρει “Painkillier” (δεν υποβιβάζω τον δίσκο), και ότι αυτός ο δίσκος είναι ο καλύτερος και ο αγαπημένος μου των Gamma Ray. Τέλος πάντων, τα πάντα είναι περί ορέξεως κολοκυθόπιτα and my opinion is just a point of view.

[The_Black_League]

Πολύ ωραίο κείμενο.

Για τα δικά μου γούστα, η πρώτη τριάδα, με Scheepers, έχει ως ακολούθως:

Sigh No More > Heading for Tomorrow > Insanity and Genius

[Kostas_L]

Με έπεισε η περιγραφή σου, το φόρτωσα στο mp3 και πήγα στο σούπερ μάρκετ με αυτό στα αυτιά…έλα όμως που στον δρόμο έπεσα πάνω σε αυτό το δισκάδικο

Πόσα σημάδια πια; θα το τσιμπήσω όταν βγούμε από αυτήν την περιπέτεια.

[Sevek]

Αυτή τη φορα θα ασχοληθώ με ένα δίσκο που το ύφος του δεν είναι στα κύρια ακούσματα μου, οπότε δεν μπορώ να κάνω κάποια σοβαρή ανάλυση/παρουσίαση.

Ο λόγος λοιπόν για τους Hurt, μια μπάντα που το πρώτο μου άκουσμα ήταν το ten ton brick. Ένα τραγούδι με έντονο το post-grunge στοιχείο, αρκετά tool-ίζον, χωρίς όμως να μένει εκεί (και ούτε καν να μπορείς να τους κατηγορήσεις για κόπια), με αρκετά σκληρά στοιχεία, με ένα τραγουδιστή με πολύ δυνατή φωνή, που προσωπικά τον κατατάσσω στην κατηγορία Corey Τaylor- δηλαδή δυνατό γρέζο με ωραίο τόνο, και πολύ όμορφα καθαρά με ωραίες ιδέες. Η φωνή του τύπου οδηγεί τις συνθέσεις, χωρίς όμως να στηρίζονται μόνο εκεί ή να υστερούν κάπου.

Ενώ λοιπόν μου άρεσε πολύ αυτό το κομμάτι, ο δίσκος που ήταν μέσα(Vol. II) δεν με έπιασε τόσο πολύ (θέλω να του δώσω λίγο χρόνο παραπάνω είναι η αλήθεια), αλλά αυτό έγινε με τον επόμενο δίσκο τους, το καταπληκτικό Goodbye to the Machine.

To grunge στοιχείο κάνει λίγο πιο πίσω και εδώ έχουμε περισσότερο ροκ φόρμες, οι οποίες όμως δανείζονται κάποια στοιχεία από την ένταση του μέταλ. Οι εντάσεις πέφτουν συχνά-πυκνα με όμορφα ακουστικά κομμάτια.
Γενικά τα τραγούδια τους έχουν διάφορα στοιχεία, όπως για παράδειγμα το Pandora που ξεκινάει με μια τζουρα του clocks των Coldplay στο στήσιμο της μελωδίας σε συνδιασμό με τον ρυθμό, αλλά κάνει ένα φοβερό γύρισμα , το οποίο δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο τεχνικά, αλλά ανεβάζει σωστά την ένταση, με το βιολί στο background να δίνει ένα πιο δραματικό τόνο.

Το highlight δίσκου για μένα είναι νωρίς, το 3ο κομμάτι (Wars), το οποίο έχει αυτό το έρπων riff, το οποίο ακουλουθείται απο απολυτα ταιριαστή συνέχεια και ενορχήστρωση (το βιολί είναι πάντα στο background και εδώ), τα οποία ενώ στο σύνολο τους δεν είναι κατι εξεζητημένο, αλλά ωστόσο φτιάχνουν ένα εκπληκτικό σύνολο.

Ακόμα και κομμάτια που δεν ξεχωρίζουν πάρα πολύ, όπως το ήρεμο/ακουστικό world ain’t right, είναι πολύ όμορφα δοσμένα και προσφέρουν στο σύνολο. Γενικά πρόκειται για ένα δίσκο ο οποίος κυλάει νεράκι από την αρχή μέχρι το τέλος, προσεγμένος σε όλα του τα επίπεδα: από τις όμορφες ενορχηστρώσεις, στο πολύ καλό και ισορροπημένο ήχο, στην σωστή τοποθέτηση των τραγουδιών στο σύνολο, στις όμορφες κορυφώσεις που υπάρχουν σε αρκετά τραγούδια, στις εναλλαγές των εντάσεων όπου χρειάζεται.

Για το τέλος, αφήνω το εντελώς τυχαίο γεγονός, ότι το τελευταίο τραγούδι δεν το χα ακούσει ολόκληρο ποτέ ως τώρα, γιατί έχει κρυφό κομμάτι στο τέλος, το οποίο έχει τον στίχο “we’re all gonna die” ¨

All in all όποιος αρέσκεται σε πιο “ελαφριά” ακούσματα, αλλά με αρκετή δουλίτσα, εδώ είναι ένα δίσκος που πρέπει να ασχοληθεί.

[Ian_Metalhead]

Δυσάρεστα νέα έρχονται τον τελευταίο καιρό από την γειτονική Ιταλία, ας επιχειρήσουμε να αλλάξουμε κάπως το κλίμα…

Σε μια εξαιρετικά γόνιμη χρονιά για το progressive rock κυκλοφόρησε το πρώτο και καλύτερο album των Ιταλών Premiata Forneria Marconi. Η χρονική συγκυρία εξηγεί τις επιρροές από σπουδαία συγκροτήματα της αντίστοιχης βρετανικής σκηνής, όπως οι (πρώιμοι, προφανώς) King Crimson ή οι Genesis - οι δεύτεροι παρεμπιπτόντως είχαν πραγματοποιήσει μια επιτυχημένη περιοδεία στην ιταλική χερσόνησο το προηγούμενο έτος. Ταυτόχρονα όμως, αυτοί εδώ οι εξαίρετοι μουσικοί, ο πυρήνας των οποίων πρωτοεμφανίστηκε με το pop σχήμα των Quelli, διατηρούν την ιδιοπροσωπεία της καταγωγής τους. Ορμώμενοι από την, ούτως ή άλλως τεράστια, μουσική παράδοση της πατρίδας τους, καταφέρνουν να ξεχωρίσουν και να επιδείξουν με το… buongiorno έναν ολότελα προσωπικό χαρακτήρα που δανείζεται από πολλούς αλλά δεν χρωστάει σε κανέναν.

Το “Dove…Quando…”, ευρισκόμενο σκόπιμα στο μέσο του δίσκου και χωρισμένο σε δύο μέρη, συνοψίζει τα παραπάνω. Το πρώτο μέρος με την μαγευτική συμφωνική εισαγωγή κυριαρχείται από το φλάουτο και την ακουστική, όμως το δεύτερο είναι μια διαφορετική ιστορία, όπου αφήνονται να εκδηλωθούν οι ποικίλες φύσεις της μουσικής των PFM από rock, κλασική και folk μέχρι jazz, με αποστομωτικό αποτέλεσμα μέσα σε μόλις (μιας και μιλάμε για progsters) 6 instrumental λεπτά.

Το “Impressioni Di Settembre” που προηγείται είναι το γνωστότερο τους κομμάτι και θεωρείται κλασικό του είδους – δικαίως, πρόκειται περί αριστουργήματος. Το “È Festa” που έπεται, δικαιολογεί απόλυτα τον τίτλο του μιας και μεταφέρει μια εθιστικά εορταστική ατμόσφαιρα σε ένα δυναμικό tempo, που φέρνει στο νου τους Jethro Tull εποχής “A Passion Play”… μόνο που αυτό κυκλοφόρησε τον επόμενο χρόνο! Στο “La Carrozza di Hans” θα συναντήσουμε άλλο ένα prog classic, όπου οι αλλαγές στους ρυθμούς και τις διαθέσεις είναι καθηλωτικές, οι ενορχηστρώσεις στην εντέλεια με την κιθάρα του Franco Mussida σε ρόλο πρωταγωνιστή. Όταν το μελαγχολικό “Grazie Davvero” κλείσει τη αυλαία το μόνο που μένει στον ακροατή είναι να… ευχαριστήσει ειλικρινά κι από την πλευρά του, για την ακουστική εμπειρία!

Το “Storia Di Un Minuto” θριάμβευσε στα ιταλικά charts και καταξιώθηκε σαν album ορισμός και ορόσημο του rock progressivo italiano. Το βασικότερο γνώρισμα του είναι όμως, ότι πρόκειται για γέννημα μιας εποχής όταν η σκηνή ήταν ακόμη υπό διαμόρφωση, και οι πειραματισμοί, που προέκυπταν σαν ανάγκη χάραξης νέων εκφραστικών οδών από μουσικούς με ανήσυχη φύση, επεφύλασσαν συχνά εντυπωσιακά αποτελέσματα.

[Leper_Jesus]

Η συγκεκριμένη σκηνή είναι άγνωστη σε 'μένα, αλλά γνωρίζεις τίποτε για τους Area; Τους έμαθα από άσχετη σπόντα, συγκεκριμένα για τις πολιτικές τους σχέσεις με το αυτόνομο/νεολαιίστικο κίνημα στην Ιταλία των 70’s, και από περιέργεια έλεγα να τους τσεκάρω, αλλά αν έχεις καμιά άποψη, θα μπορούσες να προτείνεις τίποτα.

[apostolisza8]

Χωρίς να θέλω να διαταράξω την θεματική του thread, έκανα μια αναζήτηση στο search της κεντρικής μας για την μπάντα και βρήκα μάλιστα και αυτό που υποψιαζόμουν!

https://www.rocking.gr/progsession/ProgSession_5_Area/10514

Μπήκα στον πειρασμό γιατί είχε αναφερθεί ξανά αυτή η σκηνή πριν κάτι μήνες σε άλλο edition του ProgSession οπότε ρίσκαρα μήπως είχε αναφερθεί η μπάντα παλαιότερα.

Προσωπικά δεν έχω ιδέα πάντως από την σκηνή και τον ήχο.

[Leper_Jesus]

Ωραίος ο Αποστόλης!

[Sh_Wo_f]

Είσαι μερακλής όμως. Πολύ όμορφο και επίκαιρο (κοιτούσα να βρω ημερομηνία για φέτος ιταλία που παίζαν αλλά προφανώς δεν). Ροκ προγκρεσσίβο ιταλιανο αγαπημένο μου υποείδος του προγκ στο μεταξύ, αγγίζει πολύ ευαίσθητες χορδές.

Το Progsession είναι από τα καλύτερα πράγματα σε τούτο το σαιτ ε. Και ας παραθέσω και ένα “χιτάκι”. https://www.youtube.com/watch?v=g7BhknhnUPQ

[Ian_Metalhead]

Πράγματι, το progressive rock των 70’s στην εποχή του προσδιοριζόταν, σε ένα μεγάλο ποσοστό, και ως art rock ή συμφωνικό rock λόγω των ξεκάθαρων επιρροών από την κλασική – συμφωνική μουσική. Με αυτές τις συστάσεις, μια χώρα που θα μπορούσε να παράξει τέτοια μουσική βασιζόμενη στην κληρονομιά της, ήταν σίγουρα η Ιταλία.

Τώρα παρατηρώ ότι, καίτοι… metalhead (ή μήπως, είναι χάρη σε αυτή την ιδιότητα;), έχω μια μονόπλευρη τάση προς τα ένδοξα seventies στις παρουσιάσεις μέχρι τώρα εδώ.
Ίσως το αλλάξω την επόμενη φορά (καλά, ίσως και όχι!)

[Sh_Wo_f]

Καλά εγώ την έχω στα πάντα αυτήν την τάση, δεν είναι τίποτα. ;p Αναμένουμε ανταπόκριση για όποια δεκαετία πάντως.

[Storm]

νομιζω οτι εχετε φτιαξει το καλυτερο θεμα του φορουμ!μπραβο παιδες!

[Sevek]

Για να πάω λίγο και πιο κοντά στα νερά του θρέντ έτσι όπως εξελιχθεί, θα πω 2 λόγια για ένα πολυαγαπημένο δίσκο, από μια μπάντα που δεν εχει ακουστεί ιδιαίτερα (απ όσο αντιλαμβάνομαι).

Προκειται για τους A.C.T εκ Σουηδίας, οι οποίοι παίζουν στα χωράφια του prog rock/metal. Είναι μια μπάντα που έχει κυκλοφορήσει 5 δίσκους συν ένα περσινό EP και όπως είπα, κινούνται στα χωράφια του σύγχρονου prog rock με πολλά μεταλ-ικά στοιχεία στις κιθάρες.
Ο δίσκος για τον οποίο θα αναφερθώ είναι το Last Epic το οποίο κυκλοφόρησε το 2003 και είναι ο τρίτος δίσκος τους.

Κύριο χαρακτηριστικό του, είναι ο “χαρούμενος” χαρακτήρας του, χωρίς όμως να γίνεται cheesy, καθώς βγάζει μια όμορφη αισιοδοξία σαν ακουσμα. Αυτή η αισιοδοξία είναι αρκετά μακριά από το ύφος για παράδειγμα του Neal Morse(o οποίος μου βγάζει πολύ στην εκφραση του “ελα να σε αγκαλιάσουμε να νιώσεις καλύτερα”, το οποίο προσωπικά δεν με εκφράζει όταν αυτό συμβαίνει στην πλειοψηφία των τραγουδιών).
Καταφέρνουν να συνδυάσουν αρκετά στοιχεία από διάφορα είδη και να τα ενσωματώσουν πολύ πετυχημένα στον ήχο τους, παραμένοντας όμως εστιασμένοι στο μουσικό τους “όραμα”(εδώ μέσα ακούγονται διάφορα πράγματα, από pop, rock, prog metal περάσματα, reggae σημεία κλπ).
Οι δουλειά στις κιθάρες είναι εκπληκτική (το σολο του Mr.Landlord είναι ένα από τα καλύτερα που έχω ακούσει γενικά ), η οποία μεν ειναι πανταχού παρούσα, αλλά δεν έχει τραβάει όλα τα βλέμματα πάνω της, καθώς κάθε όργανο παίζει το ρόλο του και μάλιστα πολύ καλά. Ο ήχος είναι πεντακάθαρος, που ταιριάζει απίστευτα σε δίσκο τέτοιου ύφους, αφήνοντας όλα τα όργανα να αναπνεύσουν.
Μπορώ να εντοπίσω αρκετά(παλιά) Petrucci-κα στοιχεία στις κιθάρες,odd time signatures, τα οποία όμως είναι προσεκτικά τοποθετημένα και προσφέρουν μια παραπάνω εξωτική γεύση στο σύνολο.
Κάπου εδώ να αναφέρω ότι βασικός συνθετης είναι και ο keyboard-ίστας, κάνοντας και το όργανο του πανταχού παρόν, αλλά δεν θα τον χαρακτήριζα πολύ εκκεντρικό ούτε στο παίξιμο, ούτε στις επιλογές του, καθώς είναι πολύ προσεκτικός στους ήχους που χρησιμοποιεί.

Γενικά έχουν ένα ηχόχρωμα το οποίο πιστεύω πως λείπει αρκετά στο σύγχρονο ήχο ή τουλάχιστον εγώ δεν το έχω πετύχει κάπου αλλου.

Αν πάει κάποιος να ακούσει κάτι απο εδώ, αν δεν του αρέσουν τα Mr.Landlord και Wake Up, καλύτερα να το αφήσει

[Rebel]

αν δεν του αρέσουν τα Mr.Landlord και Wake Up,

προς το παρόν i’m all in

[Rebel]

Θα είμαι ο πιο ξενέρωτος και φειδωλός στα λόγια μου από την παρέα μας

η μπάντα και ο συγκεκριμένος δίσκος μπήκε στην ζωή μου μόλις πριν μια εβδομάδα . Στα πλαίσια του stay home που μου έδωσε την ευκαιρία να καλύψω διάφορα κενά που έχω

3ος δίσκος της Ισραηλινής μπάντας , η οποία μετά από 2 εκπληκτικά αλμπουμ melodic death ( ??? ) κατεύθυνσης αλλά με πολύ συγκεκριμένο δικό τους ανατολίτικο στυλ , επιλέγει να κινηθεί σε ελάχιστα πιο εμπορικά μονοπάτια , οι διαφορές ναι μεν δεν είναι χαοτικές αλλά είναι ευδιάκριτες . Και τους δικαιώνει απόλυτα

O Kobi Farhi με την κατ εμε " αγγελική " φωνή του και λατρεμένη προφορά μας δείχνει την ικανότητα του και με καθαρά φωνητικά , τα γυναικεία που συνοδεύουν την μπάντα ανατριχιαστικά , ψαλμωδίες , προγκ στοιχεία στο παίξιμο , έντονοι οι ανατολίτικοι δρόμοι

ο Yossi Sassi πάει το όργανο της κιθάρας σε άλλο επίπεδο με την διπλή ηλεκτρική - μπουζουκοακουστική του . Αδιανόητα σολο και άκρως ενδιαφέροντα riffs

Δεν ξέρω τι να πω , δεν είμαι και σχετικός , τώρα τους ανακαλύπτω . Όσοι δεν το έχετε ακούσει αξίζει τον χρόνο σας . Όπως και ο προηγούμενος τους το El Norra Alila

[razor7]

να σημειωσω μονο οποιος εχει σκοπο να ακουσει ολοκληρη δισκογραφια απο orphaned land αν ακουσει το demo τους θα παρατηρησει οτι τα death φωνητικα ειναι πιο συχνα (απο οσο θυμαμαι ) συγκριτικα με την υπολοιπη δουλεια τους
κατα τα αλλα συμφωνω με τον Rebel οι οποιοι καταφερνουν εναν αψογο συνδυασμο death/prog συνθεσεων με την ανατολιτικη δομη τους

[Leper_Jesus]

Δισκάρα και συγκροτημάρα ανέφερε ο Rebel. Τους έχω εκθειάσει πολλάκις και στο δικό τους topic, αλλά ας γράψω κι εδώ τίποτα.

Η πρώτη μου επαφή μαζί τους ήταν όταν το Metal Invader είχε κάνει την απροσδόκητη κίνηση να δώσει δωρεάν το demo τους, “The beloved’s cry”! Ακόμα και σήμερα, το θεωρώ μάλλον το καλύτερο demo που έχω ακούσει στη ζωή μου. Το θεωρούσα αδιανόητο ότι μία πρωτοεμφανιζόμενη, ισραηλινή μπάντα έπαιζε έτσι, και εντελώς άδικο που κανένας δεν τους ήξερε! Μιλάμε για ηχάρα, τραγουδάρες, προσωπικότητα! Βασικά τους λάτρεψα γιατί συνδύαζαν κάποια από τα πιο αγαπημένα μου μουσικά χαρακτηριστικά: ανατολίτικες κλίμακες, συνεχής εναλλαγή μουσικών μερών στη λογική των Death π.χ., και αρμονική συνύπαρξη death metal και καθαρών/μελωδικών στοιχείων. Ακόμα και σήμερα αυτό το demo παραμένει η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους.

Εννοείται “Sahara” (που κατά το ήμισυ αποτελείται από τα τραγούδια του demo) και “El norra alila” απίστευτες κυκλοφορίες. Ιδίως το δεύτερο είναι εντελώς αλλού για αλλού, μάλλον η πιο φιλόδοξη κυκλοφορία τους.

Από εκεί κι έπειτα επικράτησε ο πιο progressive χαρακτήρας τους, αλλά προσωπικά δε με απογοητεύσανε ποτέ ιδιαίτερα και ακόμα τους παρακολουθώ. Ιδίως το “Mabool” είναι μεγάλη δισκάρα, μάλλον το τελευταίο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ μεγάλο album τους.

[razor7]

ναι ρε συ απο το metal invaders τους εμαθα και εγω
ειχα παθει την πλακα μου με το demo τους