Fanboy, όπως ορίζεται στην αρχική ανάρτηση, δεν είμαι κανενός, δεν ξέρω αν έχω υπάρξει ποτέ - αν και πιθανόν να παίζει κάποια απώθηση εδώ!
Διάβασα όμως αυτό
και θυμήθηκα ότι τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησης μου με την μουσική είχα την ιδιότητα όταν ανακάλυπτα ένα καινούριο συγκρότημα και με ενθουσίαζε, να θέλω να συγκεντρώσω το σύνολο της δισκογραφίας του έως τότε, ακόμη και τις μέτριες κυκλοφορίες.
Σταδιακά βέβαια, και καθώς διευρύνονταν τα ακούσματα μου και σε αριθμό και σε ποικιλία, αυτό κατέστη αδύνατον γιατί δεν μπορούσα να διαθέτω λεφτά για την κάθε μετριότητα/απλώς ΟΚ δίσκο, ενώ υπήρχαν τόσα πολλά αξιόλογα πράγματα που δεν είχα ανακαλύψει ακόμα!
Κοιτάζοντας λοιπόν τη δισκοθήκη παρατηρώ ότι πλήρη δισκογραφία έχω από αυτούς που όντως ήμουν και είμαι μεγάλος fan, τα μάζεψα όλα κάποια στιγμή και έκτοτε παίρνω ότι καινούριο βγάζουν. Στην περίπτωση μου τουλάχιστον, αυτό μοιάζει να είναι ένα ασφαλές κριτήριο.
Edit: Δίκιο έχει ο @pantelis79 κάπως ημιτελές έμεινε. Αφήνοντας λοιπόν έξω όσους έχουν λιγότερους από 5-6 δίσκους στο ενεργητικό τους (γιατί ποιο το νόημα να γράφω κάτι Dust ή Holy Terror π.χ. – καταπληκτικοί αμφότεροι παρεμπιπτόντως!) με μια πρώτη ματιά, πλήρη δισκογραφία, αγορασμένη, έχω από τους:
Accept, Black Sabbath, Candlemass, Death, Dream Theater, Fates Warning, Rory Gallagher, Iron Maiden, Jag Panzer (με την υποσημείωση ότι το “Dissident Alliance” το είχα πάρει μαζί με το Hammer), Jethro Tull, Judas Priest, Led Zeppelin, Paradise Lost, Pink Floyd, Queen, Slayer, the Who.
Αρκετοί βγήκαν τελικά και οπωσδήποτε υπάρχουν κυμαινόμενα επίπεδα… fanboy-σμου (sic), όπως και μπάντες που λατρεύω αλλά δεν έχω τα άπαντα (επειδή μου λείπει “ένας” δίσκος ή τα παρακμιακά τους είναι πολύ… παρακμιακά).