Η ιδέα μου ήρθε από ένα post του Quintom που έλεγε πόσο ωραίο κομμάτι είναι το “Broken, beat & scarred” μέχρι ένα σημείο. Λοιπόν, εδώ μαζεύουμε ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ, δηλαδή τραγούδια που πραγματικά έχουμε ψηλά, και, παραδόξως, μπορεί να περιέχουν ένα (ή και δύο, ρε παιδάκι μου) σημείο που σιχαινόμαστε. Προσοχή: όχι του στυλ “εεε, εδώ το solo το βαριέμαι”, αλλά “γαμώτο, γιατί το βάλανε αυτό και κατέστρεψαν το κομμάτι;”, αλλά την ίδια στιγμή να λέμε “το υπόλοιπο είναι τόσο καλό που το λατρεύω” και πάμε πάλι απ’ την αρχή. Θα γράψω κάποια δικά μου παραδείγματα με την ελπίδα ότι κι άλλοι συμ-forum-ίτες έχουν νιώσει κάτι αντίστοιχο:(κλικ για να ακούτε ποιο σημείο εννοώ):
Σχεδόν με αίσθηση ντροπής το λέω γιατί είναι απ’ τα κομμάτια που από παιδιά μας έκαναν εφήβους και μάλλον είναι και το κομμάτι που έχω ακούσει τις πιο πολλές φορές στη ζωή μου, αλλά ποτέ δε χώνεψα αυτό το yeyyy. Τι παραπάνω προσφέρει αυτό το σημείο στο κομμάτι, ε;;;
Καλά, αυτό μιλάμε είναι ο ΟΡΙΣΜΟΣ αυτού που εννοώ, η καταστροφή της καλύτερης μπαλάντας που γράφτηκε ποτέ στις καθυστερήσεις. Η πλάκα είναι ότι η πρώτη φορά που άκουσα το “Don’t cry” ήταν από αντεγραμμένη κασέτα η οποία τελείωνε λίγο πριν το τέλος. Φαντάζεστε το σοκ μου, λοιπόν, όταν απέκτησα το “Use your illusion” και ακούω αυτή το μακρόσυρτο, σπαστικό, άνευ νοήματος νιαούρισμα του Axl προς το τέλος, Γιατί, ΓΙΑΤΙ;;; Από τότε ψάχνω την κασέτα να ακούω το “Don’t cry” από εκεί, αλλά δεν τη βρίσκω.
Έχεις βρει μία από τις πιο γαμάτες, θλιμμένες μελωδίες στο πιάνο. Έχεις μία τόσο ξεχωριστή, φάλτσα και σχεδόν “άχρωμη” φωνή που δίνει στο κομμάτι ακόμα πιο πολύ θλίψη. Γιατί, γαμώ την παράνοια μου, το refrain το κάνεις να ακούγεται σαν γαμήλιο εμβατήριο;;; Τι ξενέρα είναι αυτή κάθε φορά;
Ίδια φάση με το από πάνω. Έχεις την πιο σκοτεινή στιγμή του “Black album” (ε ναι, ρε Jason), το αναπτύσσεις ωραία στο couplet, σου τελείωσαν οι μινόρε νότες για το refrain να πούμε;;; Τι αψυχολόγητη αλλαγή είναι αυτή; Και γιατί δε χρησιμοποίησαν ποτέ το δεύτερο riff του Jason που έπαιζε στα bass solos του στα live;;;
