@Fear_Imodium από Stone Temple Pilots μπορώ να σου πω ότι βαριέμαι τα δύο ομώνυμα μόνο, όλα τα υπόλοιπα είναι καλοί δίσκοι. Στο ντεμπούτο βρίσκω ότι ο Weiland δεν έχει δείξει ακόμα όλα όσα μπορούσε να κάνει, τότε τον “κατηγορούσανε” ότι έμοιαζε με Vedder, το οποίο δεν ήταν και εντελώς αβάσιμο. Μου αρέσουν όλα τα επόμενα μέχρι τη διάλυση, όπως ωραίο ήταν και το περσινό.
@Alejandro.m Testament νομίζω έχουν καλύτερους δίσκους από το ντεμπούτο ρε!
Χεχεχε. Αυτό είναι το ντεμπούτο όλων των Νορβηγικών δισκγραφιών, οπότε ναι.
Πάμε σε κάτι πιο σύγχρονο. Pallbearer κύριοι. Μάλιστα. Μπορεί να το εξέλιξαν, μπορεί να έγιναν πιο “καλλιτέχνες”, αλλά το “Sorrow and Extiction” δε θα το ξεπεράσουν ποτέ. Μα ποτέ, όμως. Και ειδικά με αυτό το “Given to the Grave”.
Οι κατηγορίες δεν ήταν καθόλου αβάσιμες, κάθε άλλο! Εξάλλου, πολλοί προσπάθησαν να “vedder-ίσουν” μετά το Ten. Όπως και να χει, όταν θέλω να ακούσω stp το Core παραμένει η πρώτη μου επιλογή.
Δε θα πω ψέματα, από το Perdida δεν έχω ακούσει νότα!
Από classic πράγματα, θα έλεγα τους Dire Straits, αν και μάλλον είναι unpopular opinion. Μου φαίνεται κλασική περίπτωση μπάντας που κάθε άλμπουμ ήταν λίγο χειρότερο από το προηγούμενο.
Απο classic δυο δυνατες υποψηφιοτητες ειναι τα δυο μεγαλα συγκροτηματα του southern rock, δηλαδη οι Allman Brothers Band και οι Lynyrd Skynyrd. Ισχυρες αντιρρησεις εγειρονται απο τα “Brothers And Sisters” και “Second Helping”, ομως. Το ντεμπουτο των Allmans εχει Dreams, εχει It’s Not My Cross To Bear, εχει Whipping Post, αλλα απο την αλλη το B&S εχει τον Dickey Betts στα καλυτερα του με Southbound, Jessica, Ramblin’ Man κλπ. Δυσκολη επιλογη. Με τους Skynyrd η επιλογη ειναι παρομοιας δυσκολιας: Free Bird, Simple Man, Tuesday’s Gone στο πρωτο, Sweet Home Alabama και εφτα αλλες ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ στο δευτερο, νομιζω θα διαλεγα το δευτερο παντως απο αυτους.