το 90s αφιέρωμα το θυμάμαι, σίγουρα εχεις δίκιο πως ήταν το 2000, με κατανομή ανά είδος. Τον Αύγουστο του 99 πρέπει να ήταν αφιέρωμα 100+10 δίσκοι της δεκαετίας (αυτό που αναφέρθηκε αρχικά, με εξώφυλλο alive in athens από τη μια και helloween από την άλλη)
1 Like
εγω γιατι θυμαμαι οτι συνηθως και λογω αφιερωματος στα τευχη του Αυγουστου δεν ειχαν κριτικες…
1 Like
σε γενικές γραμμές, έτσι θυμάμαι πως συνηθιζόταν, λόγω χώρου προφανώς. Το συγκεκριμένο έτυχε να έχει
1 Like
Εκεινο το αφιερωμα με τους καλυτερους 90s δισκους ανα ειδος το ειχα ξ-ε-π-α-τ-ω-σ-ε-ι ανακαλυψα δεκαδες συγκροτηματα απο αυτο και πηγαινα τα Σαββατα κεντρο και αγοραζα τους δισκους με τη σειρα, σε μια εποχη που η πληροφορια δεν ειχε καμια σχεση με σημερα. Κριμα που δεν κρατησα το τευχος.
1 Like
1. Panopticon-and again into the light
2.Actors -Acts of worship
3.Turnstile- Glow on
4. Liquids -life is pain idiot
5. Converge & Chelsea wolfe -Bloodmoon I
6.Wheel-preserved in time
7.Darkthrone-Eternal hails…
8.Significant point-into the storm
9.Svdestada-Azabache
10.Shadowhouse-forsaken forgotten
11.The Copyrights-Alone in a Dome
12.Unto others-Strength
13.Collision-Sur les Trottoirs
14. Nag-observer
15.Low life-From squats to lots
Επίσης δεν γίνεται να μην αναφέρω τα Slant,Neighborhood Brats,Kaelen Mikla,Eπιθανάτιος Ρόγχος και Τελευταίος Αιώνας split
όπως φαίνεται η λίστα χρωστάει πολλά στην κεντρική σελίδα του σαιτ
11 Likes
Καταπληκτικοί οι Shadowhouse θενκς!
Κάπου εδώ να πω, πως θα προσθέσω στην δικιά μου λίστα και το Ominous από τους Lake Of Tears. Άργησα να το ακούσω, γιατί από το The Neonai μέχρι και το Illwill δεν με τρέλανε κάποιος δίσκος στην ολότητα του (το αντίθετο δηλαδή για τους δίσκους μέχρι και το Forever Autumn). Εδώ όμως με εξέπληξε πολύ ευχάριστα ο δίσκος και χωρίς να ξέρω εάν τρέχει κάποιο concept (δεν έχω διαβάσει ούτε κριτικές, όυτε και συνεντεύξεις), μου ακούγεται ενιαίο το αποτέλεσμα. Δηλαδή σαν να ακούω ένα τραγούδι 45 λεπτών με λίγα λόγια.
Τώρα που είμαι σε μουντ, μάλλον θα πρέπει να πιάσω ξανά τα προηγούμενα μήπως και αλλάξω γνώμη.
1 Like
Τελευταίος και καταϊδρωμένος!
Πολλές καλές κυκλοφορίες το 2021.
Πάμε λοιπόν, έστω και ετεροχρονισμένα:
Gojira - Fortitude
Υπερτούμπανη δισκάρα με περιβαλλοντολογικές ευαισθησίες για το σπίτι, την εξοχή, το βουνό, την παραλία, το αυτοκίνητο η και το μπάνιο.
Wheel - Preserved In Time
Ποιός; Εγώ; Που αποφεύγω το επικό στοιχείο στο ντουμ μου όπως τη ζάχαρη αυτοί που τον πίνουν σκέτο; Ναι, εγώ. Και πως γκένεν αυτό; Έλα ντε. Το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι πως μετά από καμιά τριανταριά ακροάσεις οι ενοχές εξαφανίζονται και μένει η απόλαυση.
Iron Maiden - Senjutsu
Οι μπαμπάδες μας κουνάνε το δάχτυλο στους αμφισβητίες και τους δείχνουν πώς γίνεται η δουλειά. Έχει και κανα-δυο έπη μέσα, πως να το κάνουμε δηλαδή.
Green Lung - Black Harvest
Μετά το Woodland Rites δεν περίμενα κάτι λιγότερο από αυτούς εδώ τους Λονδρέζους. Τρομερό songwriting, κυλάει νεράκι μέχρι το τέλος. Έχουν να δώσουν πολλά.
Converge - Bloodmoon: I
Δεν έχει τύχει να ασχοληθώ εκτενώς με τη μπάντα και με τις υπόλοιπες, πιο “δύσκολες” δουλειές τους. Αυτή πάντως, και με τη βοήθεια της Τσελσάρας, είναι σίγουρα από τις καλύτερες της χρονιάς.
Turnstile - Glow On
Εφηβικό πανηγύρι με άγνοια κινδύνου, με χαμόγελο και διάθεση στα ύψη. Μοντέρνο hardcore με πολύ όμορφες ποπ πινελιές, όσες περισσότερες ακροάσεις παίρνει τόσο καλύτερο γίνεται. Ας μην απορήσουμε αν ακούσουμε κανα κομμάτι στον επόμενο κύκλο του Cobra Kai ξερω γω.
Amyl And The Sniffers - Comfort To Me
Δεκατρείς συνθέσεις - δυναμίτες πιασάρικου, αναρχοάπλυτου πάνκ ροκ με μπροστάρισσα μια τύπισσα με αστείρευτη ενέργεια. Σνιφάρεις μουσική.
Year Of No Light - Consolamentum
Είναι σα να βλέπεις ταινία αλλά χωρίς την ταινία. Τέτοιο “κινηματογραφικό” άκουσμα είχα να βιώσω από το Vertikal των Cult Of Luna.
Shame - Drunk Tank Pink
Όλα ξεκίνησαν όταν είδα στο youtube αυτήν εδώ την πρόσφατη φοβερή εμφάνιση στο Παρίσι η οποία με άφησε λίγο μαλάκα. Το λάιβ τον Απρίλη στο Fuzz θα αξίζει με τα μπούνια να είναι το πρώτο indoor μετά από δυόμιση σχεδόν χρόνια… Τριπλά εμβολιασμένος και με μάσκα θα είμαι, του πούστη δηλαδή.
Heavy Feather - Mountain of Sugar
Η καλύτερη σεβεντίλα που άκουσα όλη τη χρονιά. Frontwoman τρομερών δυνατοτήτων, χωμένοι 2 μέλη των Siena Root λέει. Ε βέβαια, αφού ζέχνει Σουηδίλα από εδώ μέχρι τη Στοκχόλμη και πίσω. Τολμώ να πω ισάξιοι, αν όχι καλύτεροι, των συμπατριωτών τους Blues Pills.
King Buffalo - The Burden of Restlessness
Δύο κυκλοφορίες μέσα στο έτος για τους Αμερικανούς, στα υψηλά στάνταρ που μας έχουν συνηθίσει. Προτιμώ αυτό λίγο περισσότερο από το Acheron. Κολληματικός δίσκος.
Δύο πολύ καλοί δίσκοι διασκευών:
Monster Magnet - A Better Dystopia
The Black Keys - Delta Kream
Άλλοι δύο που κυκλοφόρησαν στην εκπνοή του 2020, οπότε τους δίνω μια αβάντα και παίρνουν πάσο για το '21. Εδώ θα ποστάρω εξώφυλλα και links.
Ibliss - Demonic, Her
Evil psych doom από την ντουμομάνα (!) Κουάλα Λουμπούρ, βαδίζοντας παράλληλα με -λατινοαμερικάνικες κυρίως- μπάντες όπως οι Las Historias και οι Santa Sangre, όλοι μαζί στα χνάρια των Mephistofeles. Όλο ευθεία στο δρόμο Electric Wizard, βγαίνετε καρφί στη λεωφόρο Black Sabbath, αποκλείεται να χαθείτε.
Green Druid - At the Maw of Ruin
Αρχικά να ξεκαθαρίσω πως δεν πρόκειται για avatar promotion!
Περίπου δύο χρόνια μετά το πολύ ωραίο mini review του ρόκινγκ για το ντεμπούτο του 2018, Ashen Blood, κυκλοφόρησε από την αγαπημένη Earache το δεύτερο πόνημα του κουαρτέτου από το Denver και είναι καλύτερο από όλες τις απόψεις.
Η αλήθεια είναι πως με το όνομα Green Druid δε διεκδικούν και τίποτα δάφνες πρωτοτυπίας, ΑΛΛΑ:
Γαμηστερό stoner doom με φοβερή παραγωγή, ατμοσφαιρικό χτίσιμο συνθέσεων, με ambient / drone περάσματα και πολύ ταιριαστά φωνητικά
που κυμαίνονται από καθαρά έως και ακραία, με κορυφώσεις στα κομμάτια όπως η ριφάρα κάπου εκεί στη μέση του Haunted Memories που σπάει σβέρκους. Κερασάκι στην τούρτα η διασκευή στο Threads των Portishead.
Kάποιες επίσης πολύ καλές κυκλοφορίες:
Architects - For Those That Wish To Exist
Royal Blood - Typhoons
Cult of Luna - The Raging River EP
Amenra - De Doorn
Årabrot - Norwegian Gothic
King Buffalo - Acheron
Eldovar - A Story of Darkness & Light
Delving - Hirschbrunnen
Dust Mountain - Hymns for Wilderness
Osi And The Jupiter - Stave
Kal-El - Dark Majesty
Nephila - Nephila
Acid Mammoth - Caravan
Jack Harlon & The Dead Crows - The Magnetic Ridge
Santa Sangre - Santa Sangre
Lunar Funeral - Road To Siberia
Spelljammer - Abyssal Trip
Sons of Alpha Centauri - Push
Alastor - Onwards And Downwards
Stew - Taste
Me And That Man - New Man, New Songs, Same Shit, Vol.2
Bill Fisher - Hallucinations Of A Higher Truth
Thronehammer - Incantation Rites
…και κάποιες που τους χρωστάω ακούσματα:
Shy, Low - Snake Behind the Sun
Hippotraktor - Meridian
Maha Sohona - Endless Searcher
Khirki - Κτηνωδία
Vokonis - Odyssey
DVNE - Etemen Ænka
King Woman - Celestial Blues
Five The Hierophant - Through Aureate Void
Craneium - Unknown Heights
Wedge - Like No Tomorrow
Fucked Up - Year of the Horse
Bottomless - Bottomless
BOSSK - Migration
The Ossuary - Oltretomba
Triptonus - Soundless Voice
Sunnata - Burning In Heaven, Melting On Earth
Ουφ, αυτά! Άντε και του χρόνου περισσότερα!
17 Likes
Πάντα υπάρχουν και χειρότερα, όπως έλεγε κι ο Μέρφυ…
Disclaimer:
Για άλλη μια φορά, είναι πολλοί οι δίσκοι για τους οποίους ήθελα να ποστάρω μέσα στην χρονιά, αλλά οι αντίξοες συνθήκες το εμπόδισαν αυτό. Οπότε, ξεπερνώντας, μάλλον, κάθε αντίστοιχο παρελθοντικό σεντόνι μου, θα κρατήσω την υπόσχεση που έδωσα σε @Aldebaran και άλλους (φορουμικούς κ μη) φίλους, και θα δοκιμάσω να αναφερθώ -συνολικά- στους δίσκους που ξεχώρισα μέσα σε μια από τις πιο δύσκολες χρονιές που θυμάμαι.
Φυσικά, όποιος θέλει προσπερνάει.
(Για τους λοιπούς γενναίους, καλό κουράγιο… )
Top 10 Extreme Metal Albums 2021
Τα απολύτως αγαπημένα/λατρεμένα/λιωμένα μου άλμπουμ του 2021
10. Memoriam - To The End
Πολύ δύσκολα να βγάλουν δίσκο που να μην είναι στην τελική μου λίστα της χρονιάς. BoltThrowerικός fanboyισμός; Ξεκάθαρα κ ξεδιάντροπα , ΝΑΙ. Το ότι τυχαίνει αυτός να είναι κ ο καλύτερος τους - μέχρι στιγμής - δίσκος, βολεύει βέβαια.
9. Svdestada - Azabache
Άκρως πωρωτικό blackened - crust από τους Ισπανούς στον δεύτερο τους δίσκο. Από τα πολύ αγαπημένα μου άλμπουμ του χώρου ( με την ευρύτερη έννοια) την τελευταία τριετία, δίπλα σε Ancst, Dawn Ray’d, Yovel…
Άντε, να μαζευόμαστε σιγά-σιγά…
Nuestra es la venganza y la resurrección…
8. Altarage - Succumb
Υπάρχουν τα καινοτόμα συγκροτήματα του σύγχρονου ακραίου ήχου, που πειραματίζονται γενναία με το χάος και την δυσαρμονία (οι κυκλοφορίες των Ad Nauseam, Suffering Hour κ DSKNT είναι κάποια πολύ αξιόλογα φετινά παραδείγματα). Κ μετά, υπάρχουν αυτοί εδώ οι πυροβολημένοι Βάσκοι. Τους παρακολουθούσα από το, προ πενταετίας, ξεκίνημά τους, αλλά σ αυτόν εδώ τον δίσκο το τερμάτισαν. Πολύ πηχτό σκοτάδι( ηχητικά κ θεματικά), απελπισία και υποταγή στο επερχόμενο τέλος. Δίσκος που νομίζω πως θα μνημονεύεται in years to come…
7. Mystras - Empires Vanquished and Dismantled
Δυο στα δυο για το τελευταίο project του Ayloss. Πολύ ωραίο το νέο Spectral Lore, που βγήκε επίσης μέσα στο 21,αλλα εδώ έχουμε απροκάλυπτα κ συγκινητικά επικό (μουσικά κ θεματικά) , ευφάνταστα μεσαιωνικό black metal , για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, με δεκάλεπτα έπη που μιλάνε για εξεγέρσεις των καταπιεσμένων τάξεων των Dark Ages. Απλά υπέροχο.
6. Human Serpent - Heirlooms Eternal
Δεν υπάρχει νόημα, νομίζω, στο να πω κάτι για τον χαμό του βασικού δημιουργού αυτού του δίσκου. Δεν τον γνώριζα προσωπικά, κ δεν έχω ιδέα για τους λόγους που τον οδήγησαν σε αυτό το τέλος. Εύχομαι απλά δύναμη σε όποιον/όποια τους στοίχισε η φυγή του. Για όλους τους υπόλοιπους, ας μνημονεύεται κι από αυτόν τον απελπιστικά αυθεντικό δίσκο τωρινού black metal…
5. Cannibal Corpse - Violence Unimagined
Απ όσους δίσκους τους πρόλαβα στον καιρό κυκλοφορίας τους, αυτός εδώ κατάφερε, κάπως, να γίνει, με ευκολία κιόλας, ο τρίτος αγαπημένος μου, κάτω μόνο από τα Kill κ Bloodthirst. Πολλά μπράβο στα αρχοντικά σκυλιά του πολέμου, που με έκαναν, ξανά, να ανυπομονώ να τους δω λάιβ.
4. Craven Idol - Forked Tongues
Τρίτος δίσκος κ καλύτερος, όπως πολύ συχνά συμβαίνει σε πολλές μεγάλες μπάντες. Και αυτοί εδώ οι Βρετανοί θεωρώ ότι είναι τέτοια μπάντα. Πολεμικό, ασυμβίβαστο κ καθόλου προβλέψιμο/ τυπικό black/ thrash, αντάξιο των θεματικών του
( Deify the Stormgod, Wrath of Typhon, Iron Age of Devastation, κάποιοι ενδεικτικοί τίτλοι, για όποιον/α τυχόν αναρωτιέται…)
3. Lvcifyre - The Broken Seal
Συνειδητά αταβιστές ( και όχι απλά ολντσκουλάδες έτσι για την ευκολία), οι Άγγλοι παίζουν εδώ αληθινά σκοτεινό κι επικίνδυνο death, με εντυπωσιακούς βρυχηθμούς, έντονο το black στοιχείο, και κάποια από τα πιο εμβληματικά τραγούδια της χρονιάς στον χώρο (Tribes of Khem, Blood of Az, και το έπος Black Mass που κλείνει τον δίσκο, μερικά εξ αυτών).
2. Caedes Cruenta - Of Ritual Necrophagia and Mysterious Ghoul Cults
Την ίδια εποχή που οι Καναδοί Spectral Wound κυκλοφορούσαν τον τρίτο τους δίσκο, τραβώντας πάνω τους την προσοχή με το second wave νορβηγικό black τους, εγώ είχα ήδη κολλήσει με τούτη εδώ την κυκλοφορία που αναβιώνει - τιμιότατα - ένα μουσικό ρεύμα που ένιωθα πάντα πολύ πιο “δικό μου”: το early 90s , ελληνικό black metal, (δίνοντας έμφαση στην μάλλον- για μένα σιγουρα- κορυφαία αποτύπωση του - το Thy Mighty Contract). Η συγκεκριμένη κυκλοφορία, ένα σύνολο επανηχογραφημένων κ νέων συνθέσεων, είναι η πιο περήφανη κ αντιπροσωπευτική στιγμή των Caedes Cruenta κ εκπέμπει ειλικρίνεια, σκοτάδι κ κίνδυνο, χωρίς καμία επιτήδευση ή ρετρολαγνεία ως αυτοσκοπό. Η μπάντα δεν προσπαθεί να ακουστεί σαν κλώνος ή tribute των αρχαίων rotting christ , ή ο,τιδήποτε αντίστοιχο, γι αυτό και το αποτέλεσμα ηχεί τόσο εντυπωσιακό. Ακριβώς επειδή προκύπτει αβίαστα, κ καταφέρνει να κάνει μουσικά σχήματα κ χρώματα τριανταετίας να ηχούν πιο ζωντανά κ απειλητικά από ποτέ.
1. Rapture - Malevolent Demise Incarnation
Δεν είμαι σίγουρος αν έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα κι οι ίδιοι τι δίσκο έβγαλαν στην τρίτη full length τους απόπειρα. Πάντως, εν γνώσει τους ή όχι, σ αυτό το άλμπουμ πάνε πολύ παραπέρα απο τις όποιες καταβολές τους. Κοινώς, εδώ δεν μιλάμε για( άλλο ένα) ελληνικό thrash συγκρότημα που πάει να αναβιώσει το συναίσθημα κ την ατμόσφαιρα των 80s. Όχι γιατί έχουν εμπλουτίσει το ύφος τους με πολύ γενναίες δόσεις αρχέγονου death metal των late 80s / early 90s, αλλά γιατί αυτή η μίξη σχηματοποιείται με μια φυσικότητα που φανερώνει το σωστό modus vivendi: ότι δηλαδή, στο τέλος της μέρας, μιλάμε απλά για μια δεμένη παρέα από τύπους που παράγουν αυθεντικά οργίλο, βίαιο extreme metal του 21, με τις death/ thrash καταβολές να αναδύονται οργανικά κ όχι ως ψυχαναγκαστικός φόρος τιμής. Όσον αφορά δε, τις επιρροές τους, προσωπικά δεν εντοπίζω ιδιαίτερα τους Demolition Hammer, που άκουγα παλιότερα να αναφέρονται από άλλους, όσο πρώιμους Malevolent Creation, μαζί με μια έντονη δόση από το αιώνια ακραίο Pleasure to Kill, ενώ κάπου στο βάθος νιώθω να αιωρείται η σκιά των λατρεμένων μου Merciless. Το ότι το αποτέλεσμα είναι δοσμένο με τέτοια πειστική ΜΑΝΙΑ(πραγματικά πιστεύω ότι πρέπει να ακουστεί για να κατανοηθεί πλήρως το πόσο τερματισμένα αποδίδουν το ούτως ή άλλως υπερβολικά δυνατό υλικό τους) είναι αυτό που κάνει την διαφορά. Φωνητικά αληθινά ακραία, με ένταση κ πειθώ, παραγωγή κοφτερή κ εύστοχη, κ κάποια από τα πιο συγκινητικά ισοπεδωτικά τραγούδια της χρονιάς ( θα αναφέρω, ξανά, ενδεικτικά τα : I Am Become Death, Inanimate Frigidity και το death/thrash έπος Requiem for a Woeful Dynasty).
Για το απόλυτα αναγκαίο ( μετά από την χρονιά που προηγήθηκε),αντίστοιχου επιπέδου με τον δίσκο( δηλαδή επικά κορυφαίο) λάιβ που έδωσαν σχετικά πρόσφατα, θα αναφερθώ σε άλλο ποστ. Εδώ θα μείνω απλά στο ότι σε μια τόσο σκοτεινή και δύσκολη χρονιά, χρειαζόταν αυτός ο δίσκος σαν κάποιου είδους κοσμική απάντηση/ συνέπεια/ αντιστοιχία.
Top 10 (λίγο πιο overground) Metal Albums 2021
Δίσκοι που αφορούν αρκετά περισσότερο κόσμο απ ότι ορίζουν οι επί μέρους μουσικές τους ταμπέλες, είτε μουσικά είτε αισθητικά, είτε σαν συνολικότερο impact
(έστω κι αν, κατά περιπτώσεις, ανήκουν σε πιο extreme ή underground χώρους)
10. Carcass - Torn Arteries
Τάσσομαι ξεκάθαρα με όσους προτιμούν τη νέα τους κυκλοφορία από το Surgical Steel. Μουρλαμένο death n roll, ειλικρινές κ αντιπροσωπευτικό του τι θέλουν να κάνουν σ αυτό το σημείο της πορείας τους οι βετεράνοι Carcass, και, ταυτόχρονα, θλιβερά ταιριαστό με τις εποχές που ζούμε…
9. At the gates - The Nightmare Of Being
Ακόμα κ χωρίς τον Anders, οι At the Gates εξακολουθούν να συγκινούν στον τρίτο (και ίσως καλύτερο) δίσκο ενός από τα τιμιότερα και συνεπέστερα reunion των τελευταίων χρόνων. Διαμαντάκι, όχι απλά για το μελωδικό death, αλλά για το σύνολο του metal χώρου ( όπως κ κάθε τι που κάνει αυτή η μπάντα).
8. 1914 - Where Fear and Weapons Meet
Μέσα από την συγκινητικά αβίαστη και αναπάντεχα προσιτή (αντι)πολεμική προσέγγιση της θεματικής τους, για τα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου, μπορούν να αγγίξουν πολύ περισσότερο κόσμο από ό,τι θα περίμενε κάποιος/α, με βάση το blackened death/ doom ύφος τους.
Όσο παράλογο/ άκυρο κι αν ακουστεί, σε στιγμές μου θύμισαν το πως είχα νιώσει όταν είχε βγει το Dead Winter Dead, σε μια άλλη εποχή του κόσμου…
7. Yoth Iria - As the Flame Withers
Παρ’ όλη την τιμιότητα της τελευταίας εμφάνισης (κ επακόλουθης αποχώρησης) των Necromantia, η παρουσία του Magus που έκλεψε την παράσταση μέσα στην χρονιά που πέρασε ήταν αυτή εδώ η σύμπραξη με τον Mutilator ( δηλαδή τον έτερο - δίπλα στον Necromayhem - βασικό συνθέτη της πρώτης Rotting Christ εποχής). Το αποτέλεσμα είναι μια οργιώδης μίξη των πιο μελωδικών/ εσωτερικών στιγμών του Triarchy, με το παίξιμο και τον ήχο των τωρινών Rotting, κ όλο αυτό ως περιτύλιγμα σε ένα απροκάλυπτα χεβιμεταλάδικο, στην καρδιά του, περιεχόμενο (εξ ου και η συμπερίληψη στην συγκεκριμένη λίστα, αντί για την αντίστοιχη extreme).
6. Cradle of Filth - Existence Is Futile
Αν κριθούν ως μέρος του overground ήχου ( στον όποιο, όπως και οι Borgir, ξεκάθαρα ανήκουν), οι Cradle αποδεικνύουν ( για τρίτη φορά συνεχόμενα) ότι παραμένουν τέλειο παράδειγμα σύγχρονου χεβιμεταλικού
horror escapism, με έναν δίσκο που αποτίει φόρο τιμής στις δόξες του Midian.
5. Fear Factory - Aggression Continuum
Πίσω απ’ όλα τα δράματα με τις εσωτερικές συγκρούσεις ανάμεσα στα μέλη της μπάντας, το Aggression Continuum αποτελεί δίσκο - επιτομή του ήχου της μπάντας, αλλά κ ένα πολύ εντυπωσιακό δείγμα ευφάνταστου σύγχρονου metal (το ότι ακούγονταν εξίσου σύγχρονοι και πριν από 25 χρόνια, χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά, είναι κάτι που θα έπρεπε να απασχολεί κ να προβληματίζει, ίσως, την υπόλοιπη σκηνή- σίγουρα πάντως όχι τους ίδιους).
4. Trivium - In The Court Of The Dragon
Τα είχα πει και στο 2020 Overground Metal Top Ten μου. Οι, όχι πια πιτσιρικάδες, Trivium έχουν πάψει προ πολλού να προσπαθούν να είναι relevant και δίνουν πόνο μέσα από την απελευθερωμένη μεταλονερντοσύνη τους. Εδώ κάνουν το 3/ 3 του comeback τους, με τον καλύτερο τους δίσκο εδώ κ δέκα χρόνια (δηλαδή από την εποχή του υποτιμημένου In Waves).
3. Gojira - Fortitude
Ως πυροβολημένος οπαδός των θεών Meshuggah (οι οποιόι βγάζουν επιτέλους νέο δίσκο φέτος) , όταν τουτη εδώ η μπανταρα έβγαζε με άνεση δισκάρες σαν το From Mars… και το The Way of all Flesh, κάπως την είχα δει εγώ με την παρτη τους, για κάποιον ηλίθιο λόγο, και τους απαξίωνα ως ανέμπνευστους αντιγραφείς or something. Μάλλον έπρεπε να τους δω live (πράγμα που ευτυχώς έκανα κ τις τρεις φορές που ήρθαν Ελλάδα) για να συνέλθω κ να αποδεχτώ μια από τις μεγαλύτερες μπάντες του σύγχρονου overground metal.
Το Fortitude καταφέρνει άνετα, το καθόλου εύκολο εγχείρημα του να διαδεχτεί τον πιο βατό, προσιτό κ ταυτόχρονα εσωστρεφή δίσκο της μπάντας, με ωριμότητα, ειλικρίνεια κ κομματάρες.
2. Converge & Chelsea Wolfe - Bloodmoon - I
Είτε κριθεί ως δίσκος των Converge, είτε ως το πιο ψαρωτικό collaboration των τελευταίων χρόνων, η ουσία είναι ότι ένας δίσκος που περιέχει συνθέσεις όπως το ομώνυμο, το Lord of Liars και το εξοντωτικό Crimson Stone πρέπει να ακουστεί ΠΑΝΤΟΥ.
Η νοερή γραμμή ανάμεσα στην χαωμένη λύσσα του Jane Doe, την πειθαρχημένη οργή του Axe to Fall και την στοχευμένη απελπισία του All we leave Behind, συνεχίζει να χαράσσεται μέχρι τούτο εδώ το πόνημα, ουρλιάζοντας το ίδιο μήνυμα μέσα στις δεκαετίες (just dying to be saved…)
1. Mastodon - Hushed and Grim
Τους παρακολουθώ από εποχές Leviathan, και δεν με έχασαν ποτέ .Εκτιμώ την μουσική τους,όπως και την καλλιτεχνική τους ειλικρίνεια. Το Blood Mountain παραμένει από τις αγαπημένες μου κυκλοφορίες της τελευταίας εικοσαετίας. Αλλά αυτόν εδώ τον ( διπλό) δίσκαρο, ομολογώ πως δεν τον περίμενα.
Και είναι πραγματικά επώδυνο να σκέφτεσαι, μέσα στις άπειρες αντιφάσεις της ανθρώπινης συνθήκης, το πόσο αναγκαία αποδεικνύεται, κάποιες φορές , η τραγωδία της απώλειας για την δημιουργία τέτοιων έργων…
Σε καθαρά μουσικό επίπεδο, θα σταθώ μόνο στην απολαυστικά διασκεδαστική διαπίστωση, ότι οι τύποι έβγαλαν ένα album που πάει καρφί για instant metal classic των 20s, την ίδια στιγμή που ακούγονται πιο απελευθερωμένα rock από ποτέ ( βέβαια η τουμπανιασμένα διαυγής, heavy παραγωγάρα του Bottrill- που σε σημεία ξυπνάει σχεδόν And Justice For All συνειρμούς- βοηθάει στο να παραμένει metal το τελικό αποτέλεσμα- κι ας μην ήταν ποτέ αυτό το ζητούμενο).
Τραγουδάρες έχει πολλές ( και, για μένα, κανένα φίλλερ), αλλά θέλω να αναφέρω το στοιχειωτικό Dagger, το επικό Eyes of Serpents, που δεν μνημονεύεται τόσο συχνά όσο του αξίζει, τον ύμνο-από-τα-παλιά Savage Lands και φυσικά το μεγαλειώδες κλείσιμο του δίσκου. Για την πανηλίθια απόφαση τους να αφήσουν εκτός δίσκου το θεματικό του centerpiece, την κομματάρα Fallen Torches, θα κρατηθώ και δεν θα κράξω, ενώ για το Teardrinker, θα πω απλά ότι έχει replayability factor κάπου στο συν άπειρο, και ως εκ τούτου είναι φτιαγμένο να ακούγεται ( και να τραγουδιέται) για πάντα.
Η ουσία είναι ότι ο δίσκος (/ δίσκοι) αποτελεί ένα ολοκληρωμένο ταξίδι- εμπειρία, και οι Mastodon αφήνουν το στίγμα τους για τρίτη συνεχόμενη δεκαετία…
Top 10 All Rock-Metal Albums 2021
Κυκλοφορίες που θεωρώ ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αφορούν το σύνολο του rock φάσματος.
10. The Pretty Reckless - Death By Rock & Roll
Απενοχοποιημένο, παράλογα απολαυστικό - γηπεδικού επιπέδου- heavy rock, με την φωνάρα της Momsen να κυριαρχεί, τιμώντας τις Soundgarden/ Alice In Chains επιρροές της.
Chuck Bass approves…
9. Turnstile - GLOW ON
Είναι τέτοια η χρονική συγκυρία μέσα στην οποία κυκλοφορεί το συγκεκριμένο άλμπουμ, που το καθιστά αυτομάτως ΖΩΤΙΚΟ. Κοινώς: το χρειαζόμαστε κι ας μην το ξέραμε. Κι αυτό είναι πολύ πιο σημαντικό από τις διάφορες γκρίνιες/σκεπτικισμούς που πρόλαβαν ήδη να ξεπηδήσουν από παντού μιλώντας για hype, υπερτιμήσεις κλπ. Λες κ έχουμε συχνά στις μέρες μας τέτοιους δίσκους μελωδικού, εξωφρενικά κολλητικού hardcore, που να κάνουν τόσο μεγάλο breakthrough , κ πρέπει να τους σκουπιδιάσουμε κιόλας.
I want to thank you for letting me see myself ΛΕΜΕ
8. IDLES- CRAWLER
Όσο κ να χτυπιέται κατά καιρούς ο Talbot πως δεν παίζουν post- punk, η επικά θρασύτατη / αυταρχική χροιά των φωνητικών του σε τραγουδάρες όπως το Car Crash και το New Sensation, μάλλον προδίδουν το αντίθετο. Όπως κ να χει, εδώ έχουμε μια από τις μεγάλες μπάντες του καιρού μας, σε δεύτερη συνεχόμενη δισκάρα ( μετά από το ULTRA MONO του 20).
7. Silver Talon - Decadence and Decay
Όταν αρχίζουν να τριμπιουτάρονται οι μπάντες της γενιάς σου, είναι ίσως μια καλή στιγμή για να αρχίσεις να αναρωτιέσαι μήπως παραμεγάλωσες. Αυτό το ντεμπούτο θα μπορούσε να χαθεί κάτω από το βάρος της σύγκρισης με πρώιμους Nevermore (μουσικά, ηχητικά ΚΑΙ φωνητικά), αλλά, στο τέλος, η ομοιογένεια και η ισορροπία του δίσκου αναδεικνύει μια πολύ αληθινή ατμόσφαιρα για να προσπεραστεί ως απλή αντιγραφή/νοσταλγία του παρελθόντος. Όχι, για μένα το metal δεν βασίζεται σε τέτοιου είδους αναβιώσεις. Αυτό δεν με εμποδίζει, όμως, να ευχαριστηθώ ( πολύ κιόλας) ένα άλμπουμ φτιαγμένο με τιμιότητα και αγνό οπαδισμό.
6. Unto Others - Strength
Έχω φανμποΐσει ήδη αρκετά για την συγκεκριμένη μπάντα, οπότε το μόνο που θα πω εδώ είναι ότι χαίρομαι πολύ που έκαναν το 2/2, που έχουν αρχίσει να αναγνωρίζονται, και που καθώς τα πάντα καταρρέουν, εμείς έχουμε άλλη μια ντουζίνα γοτθοροκοχεβιμεταλαδικες τραγουδάρες από τους ανερχόμενους θεούληδες, για να ακούμε κ να παρτάρουμε when gods work will finally be done…
5. Greta Van Fleet - The Battle at Garden’ s Gate
Είσαι μια πολύ νεαρή μπάντα που, κάπως, κατάφερε με το καλημέρα να κάνει τεράστια επιτυχία, αλλά ταυτόχρονα τρως και κράξιμο από παντού για την εξωφρενική σου ομοιότητα με Zeppelin. Οπότε στην τρίτη σου κυκλοφορία αυτό που επιχειρείς είναι να βρεις την δική σου φωνή και ταυτότητα αποδεικνύοντας την αξία σου και ταπώνοντας τους επικριτές σου. Σωστά;
Nope! Οι Greta Van Fleet αδιαφορούν για όλα τα παραπάνω, καταφέρνουν, με κάποιον τρόπο, να αυξήσουν κι άλλο ( !!) τις Zeppelin επιρροές, και κάπου στο τέλος του δίσκου το τερματίζουν, έχοντας το θράσος να αναπαραστήσουν αυτό που συμβαίνει στο δεύτερο μισό του stairway to heaven. Και ξέρετε τι;
ΚΑΛΑ ΚΑΝΟΥΝ.
Το αποτέλεσμα είναι να κάνουν το αρχέγονο classic rock τους να ακούγεται τόσο απολαυστικό και ζωντανό, ώστε να μη με απασχολεί καθόλου ( όπως και τους ίδιους τους Zeppelin από όσο ξέρω!) το πόσο αυτόφωτο είναι ή δεν είναι.
4. Nothing But Thieves - Moral Panic ( The Complete Edition)
Εντάξει, τεχνικά μπορεί να θεωρηθεί κ κλεψιά η παρουσίαση εδώ ενός δίσκου που επίσημα κυκλοφόρησε το 20. Όμως, στην συγκεκριμένη περίπτωση δεν μιλάμε απλά για επανακυκλοφορία, αλλά ακριβώς για αυτό που λέει ο επίσημος τίτλος: The Complete Edition.
Οι πέντε κομματάρες που έβγαλε το συγκρότημα μέσα στο 21( αρχικά ως EP κάπου μέσα στο καλοκαίρι) ενσωματώθηκαν στο προϋπάρχον υλικό, αλλάζοντας το track listing, και ενισχύοντας εντυπωσιακά ένα ούτως ή άλλως υπερκαραδιασκεδαστικό album. Μουσικά στέκουν στον αντίποδα του οποιουδήποτε revival κινήματος, και τα τραγούδια τους είναι φτιαγμένα από εκείνα ακριβώς τα υλικά, που οι γκρινιάρηδες της γενιάς μου( και όχι μονο) συνήθως θεωρούν πως αποτελούν τον θάνατο/ ντροπή του rock, της μουσικής εν γένει, και το τέλος του πολιτισμού,or something…
Την ίδια ώρα,οι οπαδοί τους λιώνουν με αυτό το ενοχλητικά αποτελεσματικό μπαστάρδεμα Muse/ Royal Blood( ίσως ακόμα και μεταγενέστερων Bring Me The Horizon σε σημεία).
Δίσκος που δεν αποκλείεται να μνημονεύεται στα τέλη της δεκαετίας, από τους τωρινούς εικοσάρηδες- κ καλά θα κάνει. Εγώ απλά ανυπομονώ να τους δω το καλοκαίρι μαζί με Muse, αν καταφέρουμε να επιβιώσουμε μέχρι εκεί, και τύχει ( έτσι για αλλαγή) να μην ακυρωθεί το live.
3. Helloween - Helloween
Η μόνη power μπάντα που δεν με έχασε ποτέ. Κ απλά καλός να ήταν ο δίσκος, θα γούσταρα άπειρα. Το ότι τυχαίνει να ξεπερνάει, στο δικό μου το κεφάλι, ο,τιδήποτε έχουν κάνει μετά από τα τρία πρώτα και το Time of the Oath, βοηθάει. Πραγματικά δεν με νοιάζει πόσο μιμούνται/αναπαριστούν το Eagle fly free στο εναρκτήριο, ή το Halloween στο Skyfall, από την στιγμή που βγάζουν τέτοια γαμημένη ζωντάνια κ ενέργεια (και σ αυτά, αλλά κ στο σύνολο του δίσκου). Στα 80s , η μαγεία τους ήταν ( και) προϊόν της εποχής τους. Εδώ είναι καθαρά δική τους, και η εποχή μας την χρειάζεται ( μη σου πω περισσότερο κι από τότε).
2. Kk’s Priest - Sermons of the Sinner
Ναι, ο δίσκος είναι τέρμα γραφικός κ βουτηγμένος στα κλισέ.
Spoiler alert 1: Οι Priest ήταν γραφικοί από την εποχή του Exciter. Αυτό δεν τους εμπόδισε ποτέ να είναι (και) μπαντάρα, όταν ήθελαν.
Spoiler alert 2:Οταν τα κλισέ τα έχεις φτιάξει εσύ (και άλλες τρεις - τέσσερις μπάντες), κ εξακολουθείς να κατέχεις το raison d etre τους, καλύτερα απ τον καθέναν/ καθεμία, παρ’ τα και τερμάτισέ τα κιόλας.
Το Firepower ήταν η εκδήλωση της Tiptonικης πτυχής των Priest. Αυτής που στηρίζεται στα ευμνημόνευτα χιτάκια, στα πιασάρικα hooks και στην χροιά του Halford.
Εδώ έχουμε την άλλη πλευρά. Αυτήν που ξεγέννησε το U. S. Power και το Speed/ Thrash, τα εμβληματικά Riffs κ τις τσιρίδες. Για όσους είχαμε λιώσει τους Winter Bane, πίσω στα 90s, και μας είχε ιντριγκάρει η μεταγραφή του Ripper, αυτός παίζει να είναι ο δίσκος που θέλαμε/ νομίζαμε ότι θα έβγαζαν τότε οι Priest (ανεξάρτητα από το πόσο αγαπώ το Jugulator).
1. Iron Maiden Senjutsu
Δικαιολογείστε/θάψτε ( lovers/ haters) τις παθογένειες των Maiden, όσο θέλετε. Η παραγωγή είναι σκατά, η φωνή του Bruce κουρασμένη, κι οι συνθετικές εμμονές του Harris κουραστικές.
Οπότε είναι πολύ ξεκούραστη και εντυπωσιακή διαπίστωση για μένα, το πόσο ΓΑΜΑΕΙ ο δίσκος, όχι μόνο παρόλα τα προαναφερθέντα, αλλά συχνά ΚΑΙ εξαιτίας τους.
Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά έχω λιώσει τόσο πολύ την δισκογραφία των Maiden στη ζωή μου, που το να ακούσω άλλον έναν προβλεπόμενα καλό/ σωστό δίσκο τους, θα μου ήταν, ίσως, αφόρητα βαρετό. Το να τους βλέπω/ ακούω να μεγαλώνουν/ γερνάνε, ανεπιτήδευτα, με την ίδια βρετανική συνέπεια/ τιμιότητα που είχαν σε όλη τους την καλλιτεχνική πορεία, αποδεικνύεται πολύ πιο πολύτιμο για μένα. Το ότι το κάνουν σε έναν από τους τρεις καλύτερους δίσκους του Reunion ( δίπλα στα BNW, AMOLAD), με μερικά από τα πιο δυνατά “μικρά” τραγούδια που έχουν γράψει την τελευταία εικοσαετία ( Stratego, Days of Future Past, αλλά ΚΑΙ το υπέροχα wishbonικο The Writing on the wall), δίπλα στα αναμενόμενα έπη, και με το Accident of Birth/ Chemical Wedding στοιχείο πιο έντονο απ ότι σε οποιονδήποτε άλλον δίσκο τους, καθιστά το αποτέλεσμα απλά μαγικό.
Up The Irons,και στα 20s λοιπόν
(εν αναμονή της 12ης φοράς που -ελπίζω- να τους δω λάιβ)!
Πριν το τέλος, τρεις τριάδες ειδικών περιπτώσεων που αξίζουν έστω μια αναφορά:
Extreme metal δισκαρες του 20 , που κατάφερα να ακουσω μέσα στο 21
Black Curse - Endless Wound
Demoniac - So It Goes
Isolert - World in Ruins
Πειραματικές δισκάρες που έχουν έντονο το extreme στοιχείο, αλλά ταυτόχρονα είναι μουσικά ακατάταχτες και all over the place (με τον καλύτερο δυνατό τρόπο) :
Fucked Up - Year of The Horse
Plebeian Grandstand - Rien ne suffit
Non Serviam - Le coeur bat
Υπερβατικές/ ψυχοβγαλτικές/ εσωτερικά λυτρωτικές δισκάρες, πέρα κ πάνω από είδη:
Amenra - De Doorn
Bruit - The Machine is burning and now everyone knows it could happen again
Five the Hierophant - Through Aureate Void
Αυτά τα -όχι-λίγα ,είχα να πω, για τις μουσικές του 21.
Για όλα τα υπόλοιπα, ελπίζω να μπορέσουμε να τοποθετηθούμε ,όλοι,
σύντομα, όπως αρμόζει στις περιστάσεις (-ας μην γράψω κάτι άλλο εδώ).
Καλή δύναμη να έχουμε, για άλλη μια χρονιά που ήδη γαμιέται από το ξεκίνημα…
15 Likes
Ενταξει 3 Φλεβαρη εχουμε ακομα… 
Μου ακυρωσανε και ενα μαθημα 19.30 με 20.30,να μελετησω βαριεμαι 
,το “μπασκετ-βιασμος” με μπαρτσα εχει πορεια ακομη(βρε λες…? 
),οποτε εδω ειμαστε…
Τα δικα μου το λοιπον 
1)leprous-aphelion
Δεν ξερω αν ειναι το καλυτερο τους εως τωρα,δεν ειμαι σιγουρος,σε καθε καινουργια κυκλοφορια τους τα ιδια λεω αλλωστε…οτι δηλ. δεν ξερω αν ειναι το καλυτερο τους εως τωρα,δεν ειμαι σιγουρος 
…ΔΙΣΚΑΡΑ και κορυφη για εμενα φετος σε σχεση με (τα οχι και παρα πολλα σε σχεση με το πληθος ακροασεων/σχηματων που βλεπω εδω μεσα απο αλλους…πως το καταφερνετε αυτο ωρε…?) οσα ακουσα.
2)liquid tension experiment-3
portnoy/petrucci/rudess/levin.καινουργιο LTE…ναι…και δεν θα μου αρεσε…δεν σφαξανε,υπεροχο…
3)helloween-helloween
Το περιμενα πως και πως…μεχρι να φτασει to cd στα χερια μου(λες και κρατουσα την παρθενια μου…αν και ενα χαμουρεμα καλο ειχε πεσει απο το πρωτο single)…8/10 για εμενα,το αδικει λιγο η παραγωγη…το εχω καταχαρει παντως 
4)transatlantic-the absolute universe
Αυτο που ξερει να κανει ο Morse εδω με την παρεα πολυ καλα, ποιοτικο prog…ok στα γνωστα χναρια του morse,ειναι αυτο που ειναι by all meanings.
5)the neal morse band-innocence&danger
“Αυτο που ξερει να κανει ο Morse εδω με την παρεα πολυ καλα, ποιοτικο prog…ok στα γνωστα χναρια του morse,ειναι αυτο που ειναι by all meanings”
Το τιμ ειναι πολυ δυνατο και απο οτι δειχνει με “υγεια” στον τροπο συνθεσης,δεν στερευει…yet…
6)the night flight orchestra-aeromantic II
Ενταξει,με αυτους εδω δεν μπορω να μην περασω υπεροχα…οτι εχουν βγαλει εγγυηση,εκαστος στο ειδος τους(που μονο δικο τους δεν ειναι βεβαια,αλλα δεν εχει καμια σημασια)
7)hot breath-rubbery lips
Η ευχαριστη εκπληξη της 10αδας μου,καινουργιο γκρουπακι 
.Οι τυποι απο τα πολυ λιγα που εχουν κυκλοφορησει εως τωρα,μαζι με αυτο που ειναι δεκαρι ακατεβατο,μπορει οπως και οι night flight orchestra να μην ανακαλυπτουν τον τροχο,ουτε τα ζαντολαστιχα,αλλααααα hard rock ποιοτης συμβαινει εδω.
kudos to @potofgold
8)soen-imperial
Αγαπημενοι Soen και αλλη μια κυκλοφορια που ακομα ακουω ευχαριστα,παντα στα υψηλα στανταρ τους(κατα την γνωμη μου ενα κλικ πιο κατω αυτο εδω απο τον προκατοχο του)
9)dream theater-a view from the top of the world
Επιτελους,απλα αυτο.νομιζω ολα εχουν ειπωθει,τι αλλο να πω,μονο χαρα(ετσι να βλεπω χαρα…) με την ακροαση αυτη και ακομα εχει καρβελακια να δωσει… 
10)mastodon-hushed and grim
Κυνικα θα το πω.Το καλυτερο τους αλμπουμ στα αυτια μου και στην ψυχη μου(ποτε δεν ειχα τρελα με mastodon,παντα ομως τσεκαρα οτι βγαζανε και παντα εβρισκα διαμαντακια).ΥΠΕΡΟΧΟ.
11)iron maiden-senjutsu
MAIDEN με κεφαλαια και ραφτο στην πλατη σε τζιν μπουφαν.τοσο οικειο ακουσμα,ευχαριστο,πορωτικο.MAIDEN.
12)gojira-fortitude
Τι και αν το τοποθετω στον “κατω οροφο”…γονιμοποιει και σπερνει.Παντως η μπαντα βρισκετε σιγουρα στο οπα τους.
13)steven wilson-the future bites
Ναι,δεν ειναι το καλυτερο του,οχι δεν ειναι.Προσωπικα αρμονιζομαι αρκετα με το the future bites και λεω ναι στους πειραματισμους και οποιον “πιασει”.Ειναι περιπτωσεις μουσικων/συγκροτηματων που απαξ και “συνδεθω” παντα στις επομενες κυκλοφοριες τους ψαχνω αυτο που με εκανε να συνδεθω και να “διαβασω” τις νεες εκπληξεις/πειραματισμους.Δεν εχω κανει disconnect με τον τυπο τοοοσα χρονια,απο τη στιγμη που αυτος περναει καλα με αυτο που κανει και περναω και εγω…future bites…
man of the people
personal shopper
self
follower
14)tuesday the sky-the blurred horizon
Απλα, ενα μεγαλο ρεσπεκτ στον τεραστιο Matheos…οτι και να βγαλει και αυτος…η περιπτωση “συνδεσης” που ανεφερα πιο πανω…
15)joe bonamassa-time clocks
Τα ιδια και εδω…ασφαλη πανω κατω ηχοτοπια με μερικες καινουργιες πινελιες…ε δεν εχει βγαλει κακο δισκο ο τυπος,οτι στυλ και να παιξει(με επικεντρο το μπλουζ).Εξαιρετικος.
16)offspring-let the bad times roll
Επερασαμε ομορφα…ιπι-ιπι-ουμε,σας ευχαριστουμε…μιαααα χαρα σφηνακι ο δισκος…
This Is Not Utopia
Hassan Chop
17)anneke van giersbergen-the darkest skies are the brightest
“η περιπτωση “συνδεσης” που ανεφερα πιο πανω…” ξεκουραστο ακουσμα στα αυτια μου και γαργαλιστο…κατι που ζηταω ενιοτε…
18)deep purple-turning to crime
εε,αφου το διασκεδαζουν και βγαινει προς τα εξω,μου τα σκαει και εμενα…δεν θα πω οχι σε ενα υπεροχο δισκο απο τις αγαπημενες μου μπαντες ever,οι οποιοι διασκεΔαζουν με αγαπημενα τους ακουσματα…
19)blood red shoes-Ø
Δευτερη ευχαριστη εκπληξη.kudos στον user(αδερφε δεν θυμαμαι ποιος εισαι,thanks για το ακουσμα παντως 
) …εξαιρετικη μπαντα…groove ,groove με αποψη (και δυνατους στιχους)
20)noah gundersen-a pillar of salts
Δεν ειναι το αλμπουμ που θα προτεινω σε καποιον να τον “γνωρισει”…ειναι το χειροτερο του νομιζω…αλλα…
αυτη η συνδεση…οπως σε καθε κυκλοφορια του ετσι και τωρα…βρισκω τα στοιχεια που ζηταει η ψυχη μου και καποια καινουργια εδω και εκει.Να τσεκαρετε αυτον τον εξαιρετικο ερμηνευτη/στιχουργο αν ειστε σε κατασταση εσωτερικης ηρεμιας, ή αν θελετε να γαληνεψετε ολιγον τι,αλλα “κοιταξτε πισω”(στις κυκλοφοριες του εννοω)…
αυτα.και του χρονου 
εντωμεταξυ μολις πηρα χαμπαρι οτι εχει βγει καινουγια tea party…σα δε ντρεπομαι,παω να τσεκαρω…και κατι μου λεει οτι θα επρεπε να ειναι στη λιστα μου… 
11 Likes