Εχετε νιωσει ποτε τελειως μονοι σας?
Εχετε νιωσει ποτε οτι ατομα που σημαινουν πολλα για εσας να ειναι διπλα σας μονο οταν σας εχουν αναγκη?
Εχετε νιωσει ποτε οτι η δικη σας μοναξια εχει πολυ μικροτερη αξια απο τη δικη τους?
Πιστευετε οτι γεννιομαστε και πεθαινουμε μονοι?
Μοναξια κατ’επιλογη ή επειδη δε γινεται αλλιως?
πανω κατω ναι
Δοξα το θεο για την μουσικη
“Τὸ ξέρω πὼς καθένας μοναχὸς πορεύεται στὸν ἔρωτα, μοναχὸς στὴ δόξα καὶ στὸ θάνατο.”
Ανοίγεις μεγάλο κεφάλαιο tolkki… έχω νιώσει τη μοναξιά πολλές φορές και είμαι ακόμα μικρός.
Πιστεύω πάντως ότι μπορεί ορισμένες φορές να είναι συνέπεια της εσωστρέφειας και της έλλειψης αυτοπεποίθησης, τουλάχιστον αυτό έχω καταλάβει μέχρι τώρα. :-s
Είναι όντως μεγάλο θέμα και απο κείνα που προτιμώ να συζητάω απο κοντά, αντί να γράφω στο φόρουμ. Πολύ γενικά πάντως η απάντηση στα πάνω ερωτήματα ασφαλώς και είναι θετική. Να επισύρω απλά την προσοχή και σ’ έναν άλλο παράγοντα, τον κοινωνικό. Πέραν της ψυχολογικής διάστασης της μοναξιάς, υπάρχει και μια κοινωνική διάσταση, που σχετίζεται με το πως είναι οργανωμένη για να λειτουργεί μια κοινωνία. Το φαινόμενο του ανθρώπου που ζει κλεισμένος σ’ ένα διαμέρισμα, πάει σε μια δουλειά το πρωί, γυρνάει μόνος σπίτι του, και η ζωή του φαίνεται μια ατελείωτη ρουτίνα δεν είναι διαχρονικό…
μόνοι μας γεννιόμαστε,μόνοι μας πεθαίνουμε…όλοι οι άλλοι είναι περαστικοί,για λίγο ή πολύ
Περαστικός ο δάσκαλος? 
Προσωπικά κατ΄επιλογή και τι καλύτερο από μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα στο μπαλκόνι το απόγευμα με ένα καλό βιβλίο τ΄αγαπημένα τραγούδια στο mp4 και ένα κρύο φραπέ ή μπροστά στο τζάκι στο χειμώνα με μια κανάτα αμερικάνικο ή βολτάροντας με το αυτοκίνητο καταμεσής του Θεσσαλικού κάμπου ηλιοβασιλέμα ενώ απ΄το ραδιοκαστέφωνο ακούγεται το The house of rising sun η το καταπληκτικό Yesterday when I was young
Παρακαλώ σημειώστε ότι αυτά τα λέω σήμερα και με την οποια πείρα ζωής έχω και υπό την απόλυτη προυπόθεση ότι κατόπιν πολλών σκέψεων έχω καταλήψει στο συμπέρασμα για το τι είδους ζωή θέλω να κάνω
ε,περίπου:oops: :oops: :oops:
ο δάσκαλος είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον σ’αυτή τη ζωή
[I]Sleeping
In the depths of isolation
Trying to wake
From this daydream of illusion
How can I feel abandoned even when the world surrounds me
How can I bite the hand that feeds the strangers all around me
How can I know so many
Never really knowing anyone
If I seem superhuman
I have been
Misunderstood[/I]
Σε στιγμές έχω νιώσει προφανώς μοναξιά. Άλλοτε μου άρεσε, άλλοτε όχι.
Αλλά μπορώ να πω ότι γενικότερα υπάρχουν άνθρωποι γύρω μου (είτε οικογένεια είτε φίλοι) που μπορώ να στηρίζομαι πάνω τους.
ΎΓ. Πολύ σωστή η τελευταία πρόταση του post του ellanor.
Προσωπικα πιστευω πως η χειροτερη μορφη μοναξιας -που δεν την παλευω και με τιποτα- ειναι οταν βρισκεσαι με ατομα, ακομα κι ανθρωπους που σ’αγαπανε και αγαπας και νιωθεις παλι μονος.
Προσωπικά αναζητάω τη μοναξιά, κατά καιρούς. Θυμάμαι πως είχε συμβεί πολλές φορές σε πανεπιστημιακές διακοπές να «μονάσω» στο διαμέρισμά μου, παρέα με άψυχα μέσα επικοινωνίας (βιβλία, δίσκους, dvd). Ο λατρεμένος Ben Harper τραγουδάει «Never Leave Lonely Alone». Δεν ξέρω γιατί.
Αντίθετα με την επικρατούσα άποψη, πιστεύω πως ζούμε μια πολύ πιο κοινωνική εποχή και έχουμε αμέτρητες ευκαιρίες επαφής με τους γύρω, που σχεδόν μας υποχρεώνουν να μην είμαστε μοναχικοί. Το δύσκολο είναι να βρει κανείς ανθρώπους που να τον κάνουν να μην αισθάνεται μοναξιά, παρουσία τους.
Η μοναξιά είναι ένα εσωτερικό συναίσθημα και δεν έχει να κάνει πάντα με αυτό που φαίνεται στην επιφάνεια. Το οτι η εποχή μας παρέχει αμέτρητες ευκαιρίες επαφής ακούγεται σχεδόν σαν καταναλωτική προσφορά, “σας παρέχουμε αμέτρητες ευκαιρίες επιλογής και εσείς διαλέγετε αυτό που προτιμάτε”. Ένας άνθρωπος μπορεί να πηγαίνει σε πάρτυ, να βλέπει κόσμο στη δουλειά κάθε μέρα, αλλά να νιώθει μόνος και στο τέλος να καταλήγει στην “συντροφιά” της TV. Είναι αυτό που λέμε “το μοναχικό πλήθος”.
Χωρίς να διαφωνώ βέβαια πως υπάρχει όντως και μια άλλη, θετική πλευρά στην σύγχρονη εποχή, με την μορφή του πλήθους των ευκαιριών… Η εποχή μας απο τη μία αποξενώνει, και απο την άλλη μας φέρνει πιο κοντά. Βασικά συνυπάρχουν και οι δύο πλευρές πιστεύω, άλλοι άνθρωποι βιώνουν περισσότερο τη μία, άλλοι την άλλη.
Α, είμαι καταναλωτής πάνω από όλα. Με ξέρεις. 
Δεν διαφωνούμε στην ουσία. Πάντως, κατά κάποιο τρόπο, πιστεύω πως για την μοναξιά του είναι υπέυθυνο μόνο το υποκείμενό της.
Εντέλει ο εαυτός μας είναι ο μόνος άνθρωπος που έχουμε. Το σημαντικό είναι να νοιώθουμε καλά με αυτόν, μόνο έτσι θα “αγαπήσουμε” τη μοναξιά αντί αυτή να μας τρομοκρατεί. Ο φόβος της μοναξιάς δεν πηγάζει από από πουθενά αλλού πέρα από την ανασφάλεια που έχει ο κάθε άνθρωπος. Την αγωνία να δει τι του “δίνουν” οι άλλοι ως απόδειξη ότι αξίζει ο ίδιος.
Όμως όλοι εμείς οι owners of a lonely heart ξέρουμε ότι in all our giving, given is the answer.
Παρόλο που μερικές φορές λυγίζουμε και το ξεχνάμε κι εμείς
Θα συμφωνήσω άλλη μια φορά με τον Vic Vega. Και για τον σύγχρονο άνθρωπο και για τη μοναξιά. Και εγώ την επιζητώ συχνά πυκνά και πιστεύω πως πάντα μόνοι είμαστε. Μονοι γεννιόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε. Απλά με την καλή παρέα (σύντροφος, φίλοι, οικογένεια) το ξεχνάμε για λίγο… Όταν κάποιος το δεχτεί αυτό, τότε θα πάψει να νιώθει άσχημα και όταν μένει αυτός και ο εαυτός του…
πανω κατω και εγω την περναω αυτη την αθλια κατασταση…ειναι οντως αθλια…:!: :!:
με καλυψες με ολα οσα ανεφερς αλλα ειδικα η τελευταια σου φραση ειναι τοσο αληθινη… γενικα πιστευω πως ειναι πιο σημαντικο να στηριζεται κανεις στον εαυτο του παρα στους φιλους/συγγενεις κλπ. παντως αν καποιος καταφερει να αντιμετωπισει την μοναξια του νομιζω εχει καταφερει το πιο δυσκολο κομματι της ζωης (ουαου τι τοπικς ανοιγουμε εδω μεσα βρε παιδια τα παντα υπαρχουν 
)
έχω νιώσει άλλο. Άτομο που θεωρούσα οτι είναι το πιο κοντινό μου πρόσωπο, που με ήξερε καλύτερα απ’όλους που βασιζόμουν σ’αυτό να σταματήσει να μου μιλάει, να ασχολείται κλπ. Ένιωσα να φεύγει ένα μεγάλο κομμάτι απο πάνω μου.