Μ’ αυτούς τους ανθρώπους, που έζησαν τη ζωή τους -και το “έζησαν” δεν το εννοώ με μία φθαρτή για τα κοσμικά δεδομένα σημασία- και δημιουργούσαν για τη χαρά της δημιουργίας που έβλεπαν μέσα τους, δεν μπορείς σε μία τέτοια ώρα να λυπηθείς. Να διευκρινίσω, δε μιλάω ως συγγενής του, που δε γίνεται να μην υπάρχει η στεναχώρια της απώλειας του ανθρώπου σου, αλλά ως άνθρωπος που τον έμαθα και από τα λίγα που άκουσα με πλημμύρισε με ευηχία, που κάνει τη μνήμη να πάλλεται από χαρά.
Τα περισσότερα για εκείνον, είναι ωραία να μαθαίνονται από αυτούς που τον “έζησαν” περισσότερο, μέσα από τα δημιουργήματά του. Το πόσους δε επηρέασε… ίσως άγνωστο στην καταμέτρηση. Καθότι, ποιος μουσικός ή μη μουσικός άκουσε κάποιες από τις νότες του και δεν τις κράτησε παντοτινά μέσα του, συνειδητά και ασυνείδητα. Λόγω του ονόματός του, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί καλλιτεχνικώς και ως ο “ευαγγελιστής” του απεικονιζόμενου ήχου.
Το παρακάτω άσμα, δε θα εκπλαγώ, αν βγει ο Akeferldt και δηλώσει πως ήταν ο λόγος που συνέθεσε το υπέροχο “Folkore” μ’ εκείνο το σημείο που γίνεται η ολική του απογείωση. Ποιος δε θα ήθελε να πει για το “Alpha”, “ε βρε και να έγραφα εγώ αυτή την απογείωση…”. Βέβαια, και ο ίδιος ο Βαγγέλης μετά από χρόνια, εμπνεύστηκε από το ίδιο του το “παιδί” για να γράψει το “Rosetta”. Ένα άσμα, που για μένα είναι ό,τι πιο αγαπημένο έχω ακούσει από αυτόν. Το θεωρώ, ως ένα από τα πιο λαμπρά και χαρακτηριστικά απεικονίσματα του Μεσογειακού ήχου.
Τι να πει κανεις για τον Vangelis, ισως ο μεγαλυτερος και πιο επιδραστικος Ελληνας μουσικος ολων των εποχων.
Μια καριερα γεματη αριστουργηματα, πολλα εκ των οποιων καποια στιγμη στην ζωη μου ανακαλυψα οτι ειναι γραμμενα απο αυτον ενω τα ηξερα απο παλια (ομολογουμενως κυριως soundtracks), και σκεφτομουν καθε φορα “α ελα ρε μλκ κι αυτο του Βαγγελη ειναι?”.
(^ Φραση την οποια επισης επανελαβα παρα πολλες φορες τις χρονιες 2003-2005 οταν παιζαμε 5Χ5 με τους συμφοιτητες μου σε τοπικα πρωταθληματακια στην Καισαριανη και στου Ζωγραφου και καποιος ελεγε ποιανου λαθος ηταν το γκολ που φαγαμε. Ο Βαγγελης ηταν ο τερματοφυλακας μας και ηταν εκπληκτικα βλαμμενος.)
Δεν ξέρω αν είναι ο μεγαλύτερος Ελληνας μουσικός όλων των εποχών, σίγουρα όμως είναι από τους κορυφαίους.
Στο πιό επιδραστικός - λαμβάνοντας υπόψην το εξωτερικό - μάλλον ισχύει.
In any case, οι γνώστες, για πείτε τι ακούμε περισσότερο, γιατί δεν έχω εμβαθύνει ποτέ ουσιαστικά και έχει λίγο χαοτική δισκογραφία.
Να προσθέσω κι εγώ πως αγνοούσα, φερ’ ειπείν, το «συναπάντημα» του μικρού Παπαθανασίου με τον Στράτη Μυριβήλη, ο οποίος, με το διορατικό του μάτι, φαίνεται να κατάλαβε αμέσως ότι πρόκειται για ξεχωριστή περίπτωση.
Για εμένα, αυτά που αξίζει κανείς να ακούσει και να ανακαλύψει από τον Vangelis, είναι τα 70s. Ξεκινάμε σίγουρα με το Earth (1973) που είναι, τυπικά τουλάχιστον, η πρώτη σόλο κυκλοφορία του. Εύκολα προσβάσιμο, καθώς εδώ υπάρχει η φόρμα του “τραγουδιού”.
Heaven & Hell (1975), έχει και εδώ τραγούδι ( συμμετοχή του Jon Anderson)
Albedo 0.39 (1976) με το πασίγνωστο Pulstar και το ταξιδιάρικο Sword of Orion, δίσκος με jazz και blues πινελιές. O πρώτος εμπορικός δίσκος του.
Spiral (1977), ένας δίσκος ΟΡΟΣΗΜΟ για τον χώρο της new age - electronic - electronica. Στο ομώνυμο κομμάτι ακούω σίγουρα επιρροές από παραδοσιακή μουσική και από Wendy Carlos. Στο Ballad υπάρχουν αυτά τα παιχνιδίσματα με τη φωνή που χρησιμοποίησε και αργότερα (π.χ. See you later), πολύ πριν ο Jarre σκεφτεί να χρησιμοποιήσει τη φωνή ως όργανο.
Το Dervish D δεν υπάρχει άνθρωπος άνω των 40-45 να μην το ξέρει, από τα κομμάτια του που τα είχαν λιώσει ως “μουσικές επενδύσεις”.
To the unknown man υπέροχο, νοσταλγικό, με πολλή Ελλάδα μέσα του.
Το 3+3 που κλείνει τον δίσκο είναι ένα πιο παραδοσιακό new age κομμάτι μουσικής, που δε θυμίζει όμως κανέναν άλλον πρωτοπόρο εκείνης της εποχής. Μοναδικό.
China (1979), με πολλή Κίνα μέσα του, όπως λέει και το όνομά του, γιατί ο Vangelis δεν ήταν άνθρωπος με κολλήματα. Ξεχωρίζει το Tao of love.
See you later (1980), με τις “αλλοιωμένες φωνές” (της μόδας τότε, vocoder και δε συμμαζεύεται) αλλά ακούγεται πολύ άνετα ακόμα και 42 χρόνια αργότερα.
Υπόκλιση στο Memories of green…
Αυτά, ως ένας σύντομος οδηγός πρώτης επαφής, θα επανέλθω με τα soundtracks…
Πολύ καλή δουλειά παιδιά, μπράβο σας. Το Antarctica έχει περάσει στο ντούκου με τα άλλα μεγάλα soundtracks (λογικό, νομίζω) αλλά άξιζε ειδική μνεία. Και χωρίς να είναι “αντικειμενικά” απ’ τις μεγάλες δουλειές, ακόμα και μέσα στα πιο δώθε αν συγκρίνεις π.χ. με το Juno To Jupiter, εμένα μου αρέσει αρκετά το Nocturne.
