Δεν ήξερες το newalbumreleases;;;
1 Like
Όχι! Εγώ θυμάμαι να έχω 3-4 στέκια που ειδικεύονταν σε συγκεκριμένα genres (δεν θυμάμαι ονόματα δυστυχώς) και από εκεί και πέρα, έψαχνα χύμα στο κύμα.
Βέβαια ίσως φταίει πως εγώ όταν ψαχνόμουν με τέτοια ήμουν σχολείο και περισσότερο με ένοιαζε να βρω παλιότερους δίσκους παρά νέες κυκλοφορίες.
hasitleaked? χρησιμοποιείτε; Ενημερωτικό είναι, δεν είναι downloader, αλλά σου λέει αν ένα άλμπουμ έχει διαρρεύσει, και πού
Αφού αναφέρονται links να πούμε και τον RuTracker όπου βρίσκεις τα πάντα και όχι μόνο μουσική…προσοχή όμως, έιχα κατεβάσει κάποτε ταινία που ήταν ντουμπλαρισμένη στα Ρώσικα χώρις να το προσέξω και μάλιστα ο ίδιος τύπος έκανε όλες τις φωνές…ανδρικές- γυναικείες!
Απλά θέλει να αλλάξεις τους dns του πάροχου, διαφορετικά σε μπλοκάρει.
4 Likes
RuTracker θησαυρός για ταινίες!
1 Like
Ώπα εδώ μου θυμίζεις δορυφορική τηλεόραση το ρωσικό Horizont 
2 Likes
Τα 20 που ακομα μου κανουν ματακι επιμονα
1)Blind Guardian - the god machine
Οι βαρδοι μετα απο πολλα χρονια καταφεραν με την καινουργια κυκλοφορια τους να πλημυρισουν τα ηχεια μου χωρις skip υπερνικωντας την ρομποτικη παραγωγη στα ντραμς σε βαθος ακροασεων.
2)Poets Of The Fall - ghostlight
Τουτοι εδω ειναι φλωροι cringe cheesy ,λενε.Δεκτο.Δεν εχω ακουσει παντως μετριο δισκο τους και το φετινο εχει υπεροχες κορυφες/συγκινησεις.
3)Scorpions - rock believer
Ουδεν προσωπικο σχολιο.Μονο αυτο-Οι σχολες θα παραμεινουν ανοιχτες για λιγο ακομα,παρακαλουμε εγγραφειτε και παρουσιαστε την υλη της εργασιας σας για τα 57 ετη ιστοριας.
4)The Hellacopters - eyes of oblivion
Ενα ΣΧΟΛΕΙΟ μονοι τους μουσικη/στιχοι.Δασκαλοι.
5)Porcupine Tree - closure/continuation
Σε βαθος ακροασεων το εκτιμησα πολυ παραπανω,αυτο που τα bonus tracks διεκδικουν θεση βασικου δεν το καταλαβα,αλλα αγαπη μονο.
6)The Pineapple Thief - give it back
Δεν ειναι “κανονικη” νεα κυκλοφορια με καινουργιες συνθεσεις.Ή μηπως ειναι?
7)Pure Reason Revolution - above cirrus
Κανα δυο κλικ κατω απο τον προκατοχο,δηλαδη μερικα ακουσματα λιγοτερα,δηλαδη καποιες λιγοτερες φορτισεις στα ακουστικα.Καπως ετσι βρισκεις χρονο να ακουσεις και κατι αλλο,win win.Μιααα χαρα δισκος.
8)The Gathering - beautiful distortion
Των καλων τεχνων?Αμεεε(οχι εγω,σου ζωγραφιζω σκυλο σε pictionary και θα μου πεις πατινι).Ε ειπανε να αφησουν και μερικα μνημεια ακομα,στο ρελαντι/little big green bags.
9)Joe Satriani - the elephants of mars
Ρε καραφλε βγαλε και κατι ανεμπνευστο καλα ειναι το ξεφτιλισες πια,μεγαλωσες,βγαλε ενα δισκο για τσαι με bluesιες,αλλα ακομα και εκει θα πειραματιστεις,ε…?
10)My Sleepin Karma - atma
Επισημος προμηθευτης,επενδυστε αφοβα.
11)Marillion - an hour before it’s dark
Στο βαθος κηπος,αναμεσα σε κατι ομορφιες και κατι αγριοτσουκνιδες,ολα καλα ειναι και χρειαζονται,μας το υπενθυμιζουν.
12)Threshold - dividing lines
Το εχω φρεσκο ακομα στα αυτια μου,εχει μερικες κορυφες,ισως σε βαθος χρονου να πεσει.who cares.Sounds fresh.
13)Placebo - never let me go
Ειπαν και οι Placebo να ωριμασουν.αρπα να εχεις.εξαιρετικη παραγωγη επισης.
14)Madrugada - chimes at midnight
Εμμ,Madrugada.Σε σημεια ακουγονται σαν καλοι Rem,αλλα καλυτεροι.απο τους αλλους,οχι τους ιδιους.ναι.
Nobody Loves You Like I Do
Help Yourself to me
Call My Name
15)Enation - ultraviolet empire
Ultraviolet ερμηνειες σε στιγμες απο τον πολυταλαντο Jonathan και την παρεα/οικογενεια του.
16)Billy Talent - crisis of faith
Μετα απο Dead silence και Afraid of heights δυσκολα τα πραγματα,το κρατησαν ζωντανο ομως και σιγουρα εχουν να δωσουν ακομα,και εις ανωτερα.
17)Samavayo - payan
Αυτους τους παρακολουθω εδω και πολλα χρονια και περναω καλα παντα με καθε κυκλοφορια τους,σιγουρα δεν θα το προτεινα για να μυηθει καποιος αλλα οποιος θελει τους ψαχνει.
18)Birth - born
Καποιος απο εδω μεσα (thanks man) ειχε ποσταρει ενα δειγμα τους και παραμονευα να ακουσω την ολοκληρωμενη δουλεια,δεν απογοητευσε,παρα μονο γοητευσε.
19)Avantasia - a paranormal evening with the moonflower society
Μαζεψες παλι ενα καρο μουσικους,κατι μονιμαδες και μερικους εφεδρους και εβγαλες ενα ακομα πολυ καλο δισκο με πιο εντονα power στοιχεια.Good.
20)Archive - call to arms & angels
Οι Archive παιζουν ενα στυλ που μοιαζει με Archive βγαλμενο απο τους πειραματισμους των Arcive.Ενας δισκος μακρας διαρκειας βγαλμενος απο το Αρχειο τους.Μην ρωτατε αν μοιαζει με το ταδε και το αλλο και το καλο και το ενδιαμεσης περιοδου,ακουστε το.
Fear There & Everywhere
Frying Paint
Και του χρονου 
16 Likes
Πολυ καλη χρονια(και) φετος… Mερικα απο τα αλμπουμ που ποσταρατε και μου αρεσαν πολυ ειναι των:
Soul Glo (χαμπαρι δεν το πειρα αυτο το διαμαντι…)
Ashenspire
Bad Omens
The Callous Daoboys
4 Likes
Λίγα καινούρια albums άκουσα φέτος, καμιά 30-ιά μόνο, από τα οποία ξεχώρισα τα εξής (και, χοντρικά, θα μπορούσα να τα ταξινομήσω κάπως έτσι):
Albums που παίρνουν τη μουσική που ακούμε και την πάνε ένα βήμα παραπέρα:
Soul Glo “Diaspora problems”
Αδιανόητες ερμηνείες (rap, ουρλιαχτά, Bad Brains παράνοια) πάνω από εθιστικό, μοντέρνο hardcore που άλλοτε λοξοκοιτάει προς το νεύρο των Converge και άλλοτε γυρίζει στα παλιά. Τα μπίτια ή τα σαξόφωνα (νομίζω ότι το τελείωμα του “Spiritual level of gang shit” είναι ό,τι καλύτερο άκουσα φέτος) είναι απλά δείγμα του πόσες καινοτομίες χωράει ακόμα αυτό το είδος της μουσικής.
Messa “Close”
Πολύ γρήγορο (σε σημεία) για doom metal, καθόλου χαρωπό για heavy rock, αρκετά «κουλό» για prog, πολύ ευθύ για ατμοσφαιρικό metal, όχι ΤΟΣΟ oriental για folk metal. Κάτι απ’ όλα αυτά και τίποτα ταυτόχρονα, μάλλον κάτι 100% προσωπικό και καινούριο, μεθυστικό και ονειρώδες.
Ashenspire “Hostile architecture”
Δε μου αρέσει όταν συγκροτήματα επίτηδες αγγίζουν τα όρια του noise (π.χ. εδώ με κάποιες στιγμές των πνευστών/εγχόρδων), δε μου αρέσει και ο τραγουδιστής απλά ν’ απαγγέλει σε θεατρικό τόνο (το βαριέμαι σύντομα), γενικά θέλω τ’ ακούσματά μου να περιέχουν πιασάρικες στιγμές. Έλα που αυτό το album, όσο δύσβατο και να ‘ναι, από το πρώτο άκουσμα σου φανερώνει και μια μαγεία που είναι άμεσα αντιληπτή, κυρίως με τις lead μελωδίες (ξανά των πνευστών κι εγχόρδων), αλλά και με τα κιθαριστικά θέματα και την ατμόσφαιρα που δημιουργείται. Φιλόδοξο album.
Wormrot “Hiss”
Είχα χρόνια ν’ ακούσω grind. Απορούσα με όλες αυτές τις περιγραφές για «συναισθηματικό» grind. Ε, τους άκουσα κι απλά υποκλίθηκα, νομίζω είναι η πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση μπάντας που ανακάλυψα τελευταία, αφού βρήκα το ίδιο τρομερό (μόνο ένα τσικ παρακάτω) και το “Voices” του 2016. Οι τύποι έχουν μπολιάσει το grind τους με ΟΛΕΣ τις πλευρές της extreme μουσικής και μπορώ ν’ ακούω και να ξανακούω αυτά τα δύο albums για ώρες χωρίς να βαριέμαι. 1 λεπτό κομμάτια και περιέχουν 4-5 διαφορετικά riffs και χροιές.
Precariat “Ποιήματα για επώδυνες διαδικασίες” EP
ΟΚ, ρηξικέλευθο για τα όρια της ελληνικής σκηνής μάλλον. Γενικά μία πρωτότυπη μουσική πρόταση από πολλές απόψεις: από το «βιβλίο» με τις ζωγραφιές και τα ποιήματα, μέχρι τα ολιγόλεπτα κομμάτια που δεν είναι ούτε 100% black metal, ούτε 100% hardcore/crust, αλλά κουβαλάνε μία προσωπική άποψη και για τα δύο είδη όσον αφορά τον ήχο, τις ερμηνείες και τη riff-ολογία.
Albums που δε φέρουν τίποτα καινούριο, αλλά μ’ ενθουσίασαν τρελά:
Hellshock “Hellshock”
Αν οι Bolt Thrower έκαναν reunion και κυκλοφορούσαν τέτοιο δίσκο, όλοι θα παραμιλούσαν. Δυστυχώς (; ) τους λένε Hellshock, αυτό που παίζουν έχει περάσει στην ιστορία ως βαρύ crust ή stenchcore, αλλά σ’ όσους έλειψαν τα ασήκωτα, mid-tempo death metal-ίζοντα riffs, τ’ ανατολίτικα leads και η επική, πολεμική ατμόσφαιρα, καλά θα κάνουν να τσεκάρουν τον δίσκο.
Becrah “Βωμός μιας αλήθειας ”
Black metal κλασικό κι ορθόδοξο, με τις σωστές δόσεις κακιασμένης μελωδίας, άψογη παραγωγή, τέλειες εναλλαγές σε πιο αργά/μελωδικά μέρη, σωστές ερμηνείες κι ατμόσφαιρα.
Flower “Hardly a dream”
Ανέλπιστο κόλλημα των τελευταίων ημερών, μιας και ο δίσκος είναι σαν να κυκλοφόρησε τέλη 80’s-αρχές 90’s, βουτηγμένος στη σαπίλα των Amebix, αλλά και τη δυναμικότητα των Nausea και Detestation. Τέλεια γυναικεία φωνητικά, πορωτικά riffs και mid-tempo ρυθμοί που γουστάρω. Νομίζω θα εξελιχθούν σε μεγάλη αγάπη, αφού δε μου βγάζουν κάτι τετριμμένο, αλλά 100% σύγχρονο και ουσιώδες, παρ’ όλο που o ήχος τους θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και retro.
Drug Church “Hygiene”
Ε, θα μπορούσε να βγει και 90’s, ναι; Δεν αντιλαμβάνομαι τη σύγκριση με το “In utero”, αφού το “Hygiene” μου βγάζει περισσότερο μία νοσταλγία και μελαγχολία, παρά την απαισιόδοξη σκατίλα του κύκνειου άσματος των Nirvana. Λίγο Therapy?, λίγο Helmet, λίγο Pixies, πώς να μην κολλήσεις (έκανα και ρίμα ο άτιμος);
Juggling Jugulars “Who’s talking” EP
Άλλη μία ανέλπιστη, τρομερή ανακάλυψη για φέτος, μιας και οι Juggling Jugulars παίζουν ΑΚΡΙΒΩΣ το punk που γουστάρω: κλασικός ’77 ήχος, με λίγες, μελαγχολικές post-punk μελωδίες, αλλά και τρομερές τσίτες. Δυστυχώς βέβαια, για τους Σαλονικείς, δε νομίζω ότι θα μπορούμε ν’ ακούμε αυτήν την μπάντα πλέον και να μην έρχεται στο νου μας ο drummer των Necropolis που τόσο άδικα έφυγε από τη ζωή λίγες ώρες μετά το live μαζί τους.
Blood Trace/Rampage split LP
Κυρίως για την πλευρά των Rampage. Τα κομμάτια τους είναι ένας ΑΦΗΝΙΑΣΜΕΝΟΣ φόρος τιμής στο αμερικάνικο, 80’s hardcore και κάθε μπασογραμμή, κάθε riff και (κυρίως) κάθε γραμμή φωνητικών είναι τόσο σοφά τοποθετημένη και εκτελεσμένη που δεν μπορείς να μην τους παραδεχτείς.
Albums από αγαπημένες μπάντες που δεν απογοήτευσαν:
Nightfell “Never comes the storm”
3 στα 3 σ’ ένα ίδιο (πάνω-κάτω) στυλ μουσικής, κι επιτέλους κάνουν τη διαφορά αλλάζοντας λίγο τον ήχο τους, τονίζοντας τις πιο ατμοσφαιρικές/κινηματογραφικές πτυχές του. Όχι τόσο καλό όσο τα προηγούμενα, αλλά το ίδιο εφιαλτικό.
Morrow “The quiet earth”
Δε συγκλονίστηκα τόσο όσο άλλοι, αλλά σίγουρα συνεχίζουν ένα τρομερό σερί σ’ ένα είδος μουσικής που μπορεί να καταντήσει επικίνδυνα βαρετό. Η ποικιλία των φωνητικών ήταν πάντα ένα δυνατό ατού τους, κι εδώ επαναλαμβάνεται. Το ίδιο και η ένταση των εγχόρδων.
Ήλιος Θανάτου “ Μαρμαρωμένη απόγνωση ”
Πραγματικά τεχνικό, ενδιαφέρον hardcore/crust με τα (ίσως) πιο αξιόλογα κιθαριστικά θέματα στο είδος στη χώρα (μαζί με τους αγαπημένους Μορμώ), και σίγουρα τα καλύτερα ρυθμικά θέματα. Η απροσδιόριστη μαυρομεταλλική αίσθηση δίνει το κάτι παραπάνω.
Autarch “Excession/excision” EP
Δεν είναι η καλύτερή τους κυκλοφορία. Ωστόσο συνεχίζουν ένα δυνατό σερί στο neo-crust/post-metal τους, κι ας έχει καταντήσει «σούπα» το συγκεκριμένο ιδίωμα εδώ και πολύ καιρό.
Καταχνιά με απογοήτευσαν, Ghost περίμενα κάτι παραπάνω χωρίς να είναι κακός δίσκος και Rigorous Institution ίσως να χωρούσαν στο section με τις παλιομοδίτικες κυκλοφορίες, αλλά, ρε γαμώτο, δε με πόρωσαν τόσο, απλά μ’ έκαναν να ξαναβάλω τις πρώτες κυκλοφορίες των Amebix.
Ευχαριστώ διάφορους/ες συμφορουμίτες/ίσσες για τις προτάσεις τους (νομίζω ό,τι άκουσα και φέτος εδώ το πρωτοδιάβασα), κι ας μην προλαβαίνω να τ’ ακούω όλα, πάντα είναι ωραίο να ξέρεις ότι υπάρχει ένα «αρχείο» μουσικών προτάσεων που , αργά ή γρήγορα, θα βρει τον δρόμο του.
12 Likes
Ας παραθέσω κ γω την σεντονάρα μου, συνοδευόμενη από γνωμούλα.
Οι θαρραλέοι/ες που αντέχετε σχολιασμό (σύντομο, όσο γίνεται) 50 δίσκων (+2), κοπιάστε:
( με αντίστροφη μέτρηση/παράθεση, όπως το κάνω πάντα, έτσι γιά την φάση)
Top 30 Extreme Metal Albums
Τα εντελώς αγαπημένα μου albums της χρονιάς που πέρασε:
30. Hellhock - Hellshock
Συγκινητικό comeback των Αμερικανών Crust Punk/Death/Thrash Βετεράνων του Bolt Throwerικου Legacy
29. Ορυμαγδός - Ορυμαγδός
Ανατριχίλα από τα πρώτα δευτερόλεπτα, σ αυτόν τον πολεμικό, αντιφασιστικό μεταλοπανκ ορυμαγδό (όνομα κ πράγμα).
28. Strychnos - A Mother’s Curse
Οι Δανοί παραθέτουν ένα από τα πιο εντυπωσιακά, στιβαρά death metal ντεμπούτα της χρονιάς.
27. Descent - Order of Chaos
Αδυσωπητο death/black με τεράστιο hardcore ήχο από τους Αυστραλους στον δεύτερό τους δίσκο.
26. High Command - Eclipse of the Dual Moons
Επικότατο (θεματικά αλλά και μουσικά!) thrash/crossover από Μασαχουσέτη, με την σφραγίδα της αγαπημένης Southern Lord.
25. Moribund Dawn - Dark Mysteries of Time & Eternity
Συγκινητικά καλό, επικό μελωδικό Black εξ Αμερικής (ή αλλιώς μετασεισμοί των Stormkeep vol. 1)
24. Stormruler - Sacred Rites & Black Magic
Συγκινητικα καλο, επικό μελωδικό Black εξ Αμερικής ( ή αλλιώς μετασεισμοί των Stormkeep vol. 2)
23. Moonlight Sorcery -
Piercing Through the Frozen Eternity EP/Nightwind: The Conqueror from the Stars EP
Συγκινητικά καλό, επικό μελωδικό Black απο Φιλανδία ( ή αλλιώς μετασεισμοί των Stormkeep vol. 3)
22. Gudforladt - Friendship, Love and War
Εντελώς τρελαμένο one man band εξ Αμερικής, που παντρεύει με απίθανο τρόπο raw black metal με wishbone ash επιρροές κ επική ατμόσφαιρα.
21. Grima - Frostbitten
Στοιχειωτικό κ χειμωνιάτικο σαν τον τίτλο του το πέμπτο album των Ρώσων ατμοσφαιρικομπλακάδων.
20. Autopsy - Morbidity Triumphant
Από τις πιο επιβλητικές επιστροφές της χρονιάς ο νέος δίσκος των Αμερικανών death metal θρύλων.
19. Hexis - Aeternum
Μια δεκαετία τώρα στηρίζω τους Δανούς black metal/hardcore θεουληδες, από τα χαοτικά λάιβ τους στις αθηναϊκες υπόγες, μέχρι τα cd τους κ τα επικά t- shirt τους. Στο τρίτο τους album, με συγκίνηση δηλώνω ότι χτύπησαν κορυφή (τουλάχιστον μέχρι το επόμενο).
18. Voak - Verdrängung
(Παραπάνω από απλώς) black metal, πολυμήχανο κ θαρραλέο, με καίριες αισθητικές κ πολιτικές τοποθετήσεις από παιδιά δικά μας ( δεν εννοώ την Αθήνα/Ελλάδα/whatever, το φόρουμ εννοώ - @NoMisteraki ftw!)
17. Predatory Light - And the Twilight Hours
Πανέμορφη εικαστική αισθητική στο artwork, στοιχειωμένες μελωδίες και εθιστικές ενορχηστρώσεις από τους Αμερικανούς blacksters.
16. Autonoesis - Moon of Foul Magics
Από την μονίμως ανεξάντλητη σκηνή του Καναδά ένα από τα πιο πλούσια κ πυκνά σε μουσικά θέματα/ ιδέες albums της χρονιάς από τους underground τεχνικο-death/ black(με thrash νύξεις) θεούληδες.
15. Embrace of Thorns - Entropy Dynamics
Παραμένουν κ στο νέο τους death/black πόνημα, από τα πιο αρχοντικά σχήματα του αληθινά ακραίου metal, κ όχι μόνο εγχώρια.
Ανυπομονώ για το επερχόμενο λάιβ τους, για άλλη μια φορά.
14.Becrah - Βωμός μιας Αλήθειας
Υπερβολικά φρέσκια προσέγγιση σε μια από τις πιο παραδοσιακές σχολές του black (αυτή του νορβηγικού second wave), με ελληνικό στίχο, κ θεματική προσέγγιση τέτοια που κάνει εύκολη την ταύτιση, τουλάχιστον σε μένα.
13. The Antichrist Imperium - Vol. 3 : Satan In His Original Glory
Αυτός είναι ένας απο τους πραγματικά μεγάλους δίσκους του φετινού προοδευτικού black/death, κ του αξίζει να συζητηθεί/ ακουστεί πολυ περισσότερο. Μπάντα που ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια των Βρετανών θρύλων Akercocke, κ μοιράζεται την ιδία αντίληψη περι κατάρριψης ορίων στην τέχνη.
12. White Ward - False Light
Οι Ουκρανοί παίζουν ακριβώς το είδος του πειραματικού post black που ΔΕΝ μου αρέσει συνήθως, αλλά στο νέο τους album με κέρδισαν κατά κράτος. Πανέμορφο, ιδιαίτερο κ εν τέλει επιβλητικό άκουσμα.
11. Ashenspire - Hostile Architecture
Ως άνθρωπος που εχει ζήσει το 666 International των DHG στον καιρο του, συγκινούμαι όταν βλέπω, τόσα χρόνια μετά, πόσο αυθεντικά προοδευτικοί (ΚΑΙ στιχουργικά) καρποί προκύπτουν (σημειολογικά κυρίως, καθώς μουσικά υπάρχουν κι άλλες αναφορές κ - κυρίως- ξεχωριστή ταυτότητα), σε μέρη (κυριολεκτικά,μεταφορικά και ιδεολογικά) πολυ διαφορετικά από αυτά που ανέδειξαν τα έργα του Vicotnik κ του Aldrahn back in the day. Πολλά μπράβο στους Σκωτσέζους για τον κρίσιμο αυτό δίσκο τους.
10. Wake - Thought form Descent
Κ πάλι από τον Καναδά, προερχόμενοι από τον ευρύτερο grindcore/crust χώρο, οι Wake στο νέο τους album παίζουν κορυφαίο, επιβλητικό death/black με θηριώδη φωνητικά κ μοναδική, πνιγηρή ατμόσφαιρα.
9. Gaerea - Mirage
Οι Πορτογάλοι blacksters στον τρίτο τους δίσκο εκπέμπουν τόσο ψαρωτικά ανανεωτική ενέργεια στις δυναμικές τους, ώστε να ηχούν σχεδόν too good too be true. Δεν έχω ιδέα που θα το πάνε αυτοί οι τύποι στο μέλλον, αλλά για την ώρα αποτελούν ξεκάθαρα μια από τις πιο δυνατές φωνές του ακραίου metal για το 22. Υπεραναμενόμενο το επερχόμενο λάιβ τους.
8. Wormrot - Hiss
Έχουν εκθειαστεί ήδη απ όλους τους φίλους της grindcore σκηνής, οπότε δεν έχουν μείνει κ πολλά να πω εγώ. Να σχολιάσω μόνο πως, σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, κ εξαιρώντας φυσικά τους λατρεμένους κ πάντα επίκαιρους Napalm Death, όσο κι αν αγαπάω το είδος, έχω να ασχοληθώ τόσο με grind δίσκο, από όταν έβγαλαν οι Gridlink το αριστούργημά τους, πίσω στο 14.
7. Vehemence - Ordalies
Πραγματικά ιδιαίτερη είναι η προσέγγιση των Γάλλων στο black που παίζουν σ αυτόν εδώ τον δίσκο, βουτηγμένο στην μεσαιωνική ατμόσφαιρα κ με πολυφωνικά σημεία που ξαφνιάζουν, μέσα στα δεκάλεπτα, σαρωτικά κομμάτια τους.
6. Wiegedood - There’s Always Blood At The End of The Road
Αγωνιώδη, πειστικότατα black φωνητικά, κ εντυπωσιακές συνθέσεις από τους Βέλγους που στον τέταρτό τους πλέον δίσκο, καταθέτουν μια τόσο ισχυρή μουσική άποψη, ώστε να κερδίζουν το δικαίωμα της αυτόφωτης φήμης, κ οχι απλά του συγκροτήματος που κάποια μέλη του προέρχονται από τους Amenra.
5. Abyssus - Death Revival
Όταν μνημονεύει την μπάντα σου ο ίδιος ο Martin Van Drunen, μάλλον κάτι κάνεις παραπάνω απο καλα. Ήδη αγαπημένο διαμαντάκι αυθεντικού, επικίνδυνου oldschool death metal που στα λάιβ παίρνει την αληθινή του υπόσταση.
4. Synteleia - The Secret Last Syllable
Δεν έχω κρύψει την αδυναμία που έχω στους παλιούς Rotting Christ.
Tα τελευταία χρόνια, πληθαίνουν οι πραγματικά δυνατές μπάντες που συνεχίζουν, η καθεμία με την δική της ταυτότητα, να επεκτείνουν το μονοπάτι των μεγάλων του ελληνικού black metal. Πέρυσι ήταν οι Caedes Cruenta, φέτος είναι οι Synteleia που με το δεύτερο album τους με κέρδισαν όσο λίγα black σχήματα μέσα στο 22.
3. Immolation - An Act of God
Σε μια εποχή με αναρίθμητες - πραγματικά καλές- κυκλοφορίες, σε σημείο που να μπορείς να δεις πενήντα διαφορετικά τοπ τεν που να μην έχουν ούτε ένα κοινό άλμπουμ, το An Act of God -επιθετικό, ογκώδες,και βίαιο - είναι κατά κοινή ομολογία ένα από τα κορυφαία album της χρονιάς, για τον ακραίο ήχο, και, για μένα , ίσως ένα από τα πέντε ( μην πω τρία κ το τερματίσω) καλύτερα στην θρυλική δισκογραφία αυτών των death metal αρχόντων.
2. Daeva - Through Sheer Will And Black Magic
Πάρε τα τρία από τα πέντε μέλη των Crypt Sermon, πρόσθεσε τον τραγουδιστή των underground θεούληδων Infernal Stronghold, ξαμόλησε τους να παίξουν το πιο αυθεντικά μανιασμένο black/thrash που έχουμε ακούσει εδώ και πολύ καιρό, με πραγματικά δαιμονικά φωνητικά, πολεμικές ριφφαρες και εκκωφαντικά drums, πρόσθεσε τον συνήθη ύποπτο Arthur Rizk στην παραγωγή, κ τον ψυχωτικό Karmazid στο artwork, πάρε και τις ευλογίες της, όλο και πιο ψαρωτικής, 20 Buck Spin, ως δισκογραφικής, κ κάπως έτσι έχεις το κορυφαίο ντεμπούτο για το extreme metal του 2022.
1.Deathcult - Of Soil Unearthed
Μέσα από τα βάθη του ευρωπαϊκού underground, μια δεκαετία μετά από το - ήδη κλασικό - Demo τους, οι Ελβετοί, ως άξιοι μουσικοί απόγονοι του Warrior, καταθέτουν ένα απο τα πιο λυσσαλέα μουσικά προτάγματα για το 22, κ αγαπημένο μου δίσκο της χρονιάς, φορτισμένο με death metal βαρύτητα, thrash βία, κ μια κρίσιμη υφή (πρωτο/)black metal επιθετικότητας.
Επικίνδυνοι κ ανεξέλεγκτοι, με έναν ήχο υπόδειγμα του πως να εμπνευστεις από το παρελθόν παράγοντας κάτι αληθινά ακραίο κ διαχρονικό (από τις καλύτερες κ πιο ισορροπημένες χρήσεις του θρυλικού HM2 tone που έχω ακούσει), με αποτρόπαια, λυσσασμένα φωνητικά, κ κάποια από τα πιο ισοπεδωτικά riffs της χρονιάς ( βλ Funeral Trance) , το Of Soil Unearthed είναι από κείνους τους δίσκους, που ακόμα κ αν μείνει στα βάθη του underground απο όπου προήλθε, ακόμα κι αν το συγκρότημα δεν κυκλοφορήσει κάτι άλλο μετα απο αυτο, θα στέκει παρακαταθήκη για το πόσο εμβληματικό κ επίκαιρο μπορεί να παραμείνει το αρχετυπικό extreme metal ακόμα κ στις μέρες μας.
Top 10 Overground Metal Albums
Gateway, ως επι το πλείστον, δίσκοι, με τους οποίους ο εικοσάχρονος εαυτός μου θα ενθουσιαζόταν
(βσκ και τώρα ενθουσιάζεται όταν ξυπνάει από τα βάθη του χωροχρόνου!)
10.Lamb of God - Omens
Αγαπημένη μπάντα εδώ κ 18 χρόνια. Τις κορυφές των early - mid 00s, δεν τις έφτασαν ξανά από τότε, αλλά παραμένουν απολαυστικοί στο περιχαρακωμενο groove metal τους.
Τα προφανή του χιτάκια δεν με ενθουσίασαν, αλλά το Gomorrah είναι ένα κρυμμένο διαμαντάκι, το Denial mechanism ένας - εμπνευσμένος από oldschool punk - groove metal όλεθρος, από αυτούς που είχαν χρόνια να γράψουν, ενώ το September Song είναι από τα καλύτερα κλεισίματα δίσκων που είχαν ποτέ.
9. Ibaraki - Rashomon
Αν μου έλεγαν πριν από κάποια χρόνια, ότι θα ερχόταν εποχή που ο Heafy θα κατόρθωνε να βγάλει, μέσα σε τρεις χρονιές συνεχόμενα, δίσκους που να διεκδικούν θέση στα αγαπημένα μου της χρονιάς, μάλλον θα γελούσα. Αλλά, εδώ είμαστε κ ο Heafy μάλλον γελάει μαζί μας.Φυσικά, το Ibaraki ΔΕΝ είναι το side project του Heafy με τον Insahn κ δεν έχει ΚΑΜΙΑ σχεση με black metal, ανεξάρτητα από το πως προωθηθηκε. Αντιθέτως, με όλα του τα ιδιαίτερα ηχοχρωματα κ ακουστικά ( wannabe oriental, αλλα στην πραγματικοτητα μάλλον opethικα) περάσματα, κ την πυκνη, πλουσια σε αλλαγές, συνθετική δομή, ο δίσκος εξακολουθεί να αποτελεί μέρος του Trivium αφηγηματος κ συνεχίζει να ανεβάζει τον πήχη των συνθετικων δυνατοτήτων του δημιουργου του. Από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς.
8. Michael Romeo - War of the Worlds Part II
Ουσιαστικά μιλάμε για τον (δεύτερο) δίσκο που περιμένουν οι οπαδοί από τους Sympony X, εδώ κ εφτά χρόνια. Απλά, όπως κ το part I, έχει κυκλοφορήσει κάτω από το όνομα του Romeo, κ με άλλον τραγουδιστή. Οκ, η θέση του Allen δεν καλύπτεται εύκολα, αλλά ο Romeo κάπως κατάφερε το απίστευτο κ βρήκε για δεύτερη φορά ( τρομερή η φωνητική απόδοση του Castellano στο πρωτο μέρος), έναν τραγουδιστή που να μπορεί να σηκώσει το βάρος, οχι μόνο ως προς την ποιότητα κ το εύρος φωνής, αλλά κ όσον αφορά την χροιά κ το ύφος. Οι ερμηνείες του Dino Jelusick είναι μάλλον αποστομωτικές κ εξυψώνουν συνθέσεις που ούτως ή άλλως δείχνουν πως ο Romeo παραμένει ακμαιότατος τραγουδοποιός. Και φυσικά, όπως και στους ίδιους τους Symphony X των τελευταίων δίσκων, εδώ δεν μιλάμε για κανενός είδους progressive metal, επί της ουσίας, αλλά για τεχνικό, heavy, ευφάνταστο, σύγχρονο metal που αφορά περισσότερο κόσμο απ’ όσον τελικά θα τον ακούσει.
7. Σάκης Τόλης - Among the Fires of Hell
ΦΥΣΙΚΑ κ μιλαμε για το νέο άλμπουμ των Rotting Christ, έτσι;
Τα logistics που οδήγησαν τον Σάκη στο να το κυκλοφορήσει σαν προσωπικό δίσκο, κάτω από τις ιδιαίτερες συνθήκες που επικρατούσαν την τελευταία διετία, εκείνος τα ξέρει καλύτερα απ όλους, αλλά το να μιλάμε για διαφορά ύφους που να δικαιολογεί ( πόσο μάλλον να απαιτεί) την κυκλοφορία κάτω από άλλη ονομασία είναι απλά αστείο. Ο δίσκος, καλώς ή κακώς, είναι, ολοφάνερα, το σίκουελ του Heretics.
Στο νέο του πόνημα, λοιπόν, είναι ευχάριστα έντονοι οι συνειρμοί με τα κλασικά διαμάντια της μεσαίας περιόδου, αλλά κ εμφανής η φρεσκάδα που προδίδει το πόσο θα πιστεύει το συγκεκριμένο υλικό ο δημιουργός του. Extra points, αν ακουστεί μεσα στην φύση - το είχα βάλει να παίζει στα ακουστικά σε αγαπημένη πεζοπορική διαδρομή, καπου στα φαράγγια της Πίνδου και η εμπειρία ήταν απλά μαγική.
6.Amorphis - Halo
Δεν έχει πολλά λόγια εδώ. Η μόνη έκπληξη είναι η σταθερότητα παραγωγής τόσο υψηλής ποιότητας δίσκων για τοοόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, χωρίς να γίνονται ποτέ βαρετοί, την ίδια στιγμή που δεν αλλάζουν καν ιδιαίτερα το συνθετικό τους ύφος. Αλλά με κομματάρες όπως το ομώνυμο, το War κ το Wolf,ανάμεσα σε άλλα, δεν χρειάζεται να το κάνουν. Προσφέρεται ιδιαίτερα για χειμερινές ακροάσεις ή/και σε ορεινούς γεώτοπους.
5. Lorna Shore - Pain Remains
Τερματισμένο Deathcore, με ευφάνταστη, για τα δεδομένα του είδους, πρόσμιξη με πολλά στοιχεία συμφωνικού black/ death, και φωνητικά που κλέβουν την προσοχή σου, θες/δεν θες, απο τον Will Ramos.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια μεγάλη δισκογραφική στιγμή του καιρού μας. Η συναισθηματική ένταση πραγματικά ξεχειλίζει σε κάθε σημείο του δίσκου μετατρέποντας την ακρόαση σε βιωματικό ταξίδι προς την κάθαρση (χαρακτηριστικό πολλών μεγάλων δίσκων ανεξαρτήτως είδους).
Σίγουρα θα αγγίξει περισσότερο κόσμο από ό,τι θα περίμενε κάποιος/α ( αν κ έχει ήδη αρχίσει να φαίνεται αυτό).
4. Arch Enemy - The Deceivers
Με κάθε σεβασμό σε όσους όντως δεν γουστάρουν την ίδια τη μουσική τους, προσωπικά τείνω να καταλήξω ότι μια μεγάλη μερίδα ακροατών κράζει μια συγκεκριμένη κατηγορία συγκροτημάτων (με προεξάρχοντες φυσικά τους Arch Enemy, τους Amon Amarth κ άλλους) καθαρά λόγω σοβαροφάνειας, κ- για να είμαστε κ ειλικρινείς- επειδή το κράξιμο σε αυτές τις μπάντες έχει γίνει κ λίγο μόδα, κ γενικά είναι το μόνο εύκολο.
Εγώ από την άλλη, δεν περιμένω την μουσική καινοτομία, την αισθητική πρωτοπορία ή το αδυσώπητο death metal, από τον Amott του 2022, κ ως εκ τούτου, ευχαριστήθηκα άπειρα μια - no apologies, no excuses -δισκάρα ευκολοάκουστου, γηπεδικού μελωδικού metal με προσχηματική extreme επικάλυψη, γεμάτη χιτάρες, από αυτές που η overground πλευρά του metal τις χρειάζεται.
3. Soulfly - Totem
Στον πρώτο του δίσκο στους Soulfly, μετά από πολλά χρόνια, χωρίς τον φοβερό κ τρομερό μουσικό συμπαραστάτη του, Marc Rizzo, ο Mάξαρος αντί να κουράσει/ απογοητεύσει, κερνάει συγκίνηση, πώρωση κ πληρότητα, τουλάχιστον σε αρρωστάκια σαν κ του λόγου μου. Για τους υπόλοιπους, προτείνω οπωσδήποτε να τσεκαριστεί τουλάχιστον το ομώνυμο κ το Scouring the Vile ( με ενθουσιώδη συμμετοχή του τεράστιου Jon Tardy κ της χαρακτηριστικής φωνάρας του).
Με όλο τον σεβασμό σε Kisser κ Green, για μένα, ΕΔΩ ( όπως και στους Cavalera Conspiracy) είναι που εξακολουθεί να ευδοκιμεί το πνεύμα/ feeling των Sepultura.
2. Kreator - Hate Uber Alles
Το Hate Uber Alles είναι το πληθωρικό, θαρραλέο κλείσιμο της άτυπης τριλογίας που ξεκίνησε προ δεκαετίας με το επικό Phantom Antichrist κ συνεχίστηκε με το Gods of Violence και τις έντονες ( για τα δεδομένα των Kreator) power metal αναφορές του.
Εδώ, δίπλα στα πιο αντιπροσωπευτικά Kreator χαρακτηριστικά, νομίζω ότι είναι εμφανείς οι αναφορές στο πιο παραδοσιακό heavy metal, κ λαμβάνοντας υπόψη την κατεύθυνση των συνθέσεων, αλλά κ την ταιριαστή παραγωγή του πανταχού παρόντος πλέον Arthur Ritz, νομίζω ότι το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα την μπάντα.
1. Machine Head - Of Kingdom and Crown
Με λίγα λόγια:
Θεωρώ το Blackening ως τον καλύτερο δίσκο των 00s στον χώρο του overground metal, και - όπως είχε ειπωθεί από πολλούς, ήδη από τότε - ό,τι πιο κοντινό σε Master of Puppets του σύγχρονου metal (όχι ότι το ψάχναμε απαραίτητα, αλλά πάντα μου άρεσαν τέτοιοι καφενειακοί συσχετισμοί, όταν δεν γίνονται για λόγους εντυπωσιασμού/ μάρκετινγκ από τα media/εταιρείες, αλλά προκύπτουν οργανικά από τον αγνό ενθουσιασμό που εκπέμπει ένας δίσκος ανάμεσα σε ακροατές).
Το νέο Machine Head album, λοιπόν, το θεωρώ, εύκολα κιόλας, ο,τι καλύτερο έχουν κυκλοφορήσει από τότε.
Δεν θα μνημονεύσω στιγμές, γιατί το βρίσκω πραγματικά εμβληματικό στο σύνολό του ( εντάξει, δεν κρατιέμαι να μην γράψω βέβαια, ότι το Become the Firestorm έχει θρονιαστεί κατευθείαν στο προσωπικό μου top 5 αγαπημένων τραγουδιών Machine Head), κ απλά ελπίζω να μας δοθεί σύντομα η ευκαιρία να το βιώσουμε κ ζωντανά (γιατί δίσκοι σαν αυτόν νοηματοδοτούνται πολυ πιο καθαρά όταν βιώνονται, παρα όταν απλά ακούγονται).
Top 10 All Around Rock/ Metal Albums
Δίσκοι για ηλικίες από 9 εως 99 ετών, όπως εγραφαν στην συσκευασία τους τα παλιά αγαπημένα επιτραπέζια παιχνίδια των 80ς
( έτσι, για να συνεχίσω τα ηλίθια, κ εντελώς περιττά, ηλικιακά references της προηγούμενης λίστας)
10. Muse - Will of the People
Οι σταθερά αγαπημένοι Muse έθεσαν ως mindset για το νέο τους άλμπουμ το να βγάλουν ένα best of με καινούργια τραγούδια κ το έκαναν, προσθέτοντας στο back catalogue τους νέες κομματάρες όπως το won’t stand down, το make me feel like Halloween, κ φυσικά το ΕΠΟΣ kill or be killed, αφήνοντας το αποτύπωμά τους για τρίτη δεκαετία δισκογραφικά.
9. Fontaines D.C. - Skinty Fia
Γλυκόπιοτο κ εθιστικό, το τρίτο άλμπουμ των ανερχόμενων Ιρλανδών post punk/rockers, με τις τόσο μα τόσο κολλητικές/ στοιχειωτικές μελωδίες κ την χαρακτηριστική ιρλανδική χροιά στα φωνητικά του Grian Chatten, με “υποχρέωσε” να το επισκέπτομαι ξανά κ ξανά μέσα στην χρονιά, πολυ περισσότερο απ όσο θα περίμενα.
8. Birds In Row - Gris Klein
Όταν ένας νέος δίσκος σου θυμίζει τα συναισθήματα που ένιωσες όταν πρωτάκουσες Circle Takes the Square , Svalbard, ακόμα και τους ίδιους τους Converge ( χωρίς να παραπέμπει απαραίτητα μουσικά σε τίποτα από τα παραπάνω), τότε μάλλον έχεις πέσει σε καποιου είδους hardcore punk/ screamo εύρημα που αξίζει ιδιαζόντως πολυ. Ανυπομονώ για το επερχόμενο λάιβ τους.
7. Brutus - Unison Life
Το φετινό τους album το ανέμενα, όπως κ πολύς κόσμος, γιατί είναι μπαντάρα. Δεν ξέρω όμως αν το περίμενα να είναι ΤΟΣΟ δυνατό όσο αποδείχθηκε. Νομίζω ότι χρειάζεται ένα σχετικό βάθος χρόνου για να γίνει ψύχραιμη αποτίμηση, μιας που το σοκ της δισκαρας ειναι ακόμα νωπό. Ξέρω όμως, πως δεν περίμενα με τίποτα να φέρει τόσους νέους ακροατές κ να κάνει τον χαμό που έκανε ( πάντα θεμιτη κ καλοδεχούμενη τέτοια ανταπόκριση) κ πως τραγούδια όπως το Chain life, το Liar, το επικό Desert Rain κ το σπαραξικάρδιο what have we done έγραψαν ήδη την ιστορία τους μέσα στην χρονιά που φεύγει. Κ μιλώντας για ιστορία που γράφεται, έπεται συνέχεια στο επερχόμενο λάιβ, σε μερικούς μήνες από τώρα.
6. Zeal & Ardor - Zeal & Ardor
Το τρικάκι του ιδιότυπου συνδυασμού soul, gospel, delta blues κ black metal, όσο γοητευτικά ιντριγκαδόρικο κι αν φαντάζει, δεν αρκεί από μόνο του για να συνεχίσει να ψαρώνει τον κόσμο μια δεκαετία μετά την ίδρυση της μπάντας. Στον τρίτο τους πλέον δίσκο, οι Zeal & Andor εξακολουθούν κ απασχολούν λόγω της αγνής εμβύθισής στην οποία υποβάλλει τον ακροατή η μουσικη τους. Το ομώνυμο LP τους αποτελεί έναν ολόκληρο αυτόφωτο μουσικό κόσμο στον οποίο μπορεί πολύ εύκολα να χαθεί κανείς (κι αυτό δεν το λέω καν για κακό- ειναι πολύ όμορφος ο κόσμος αυτού του δίσκου).
5. Carpenter Brut - Leather Terror
Για να το θέσω κάπως γηπεδικά, από το πρώτο break through του synth wave ιδιώματος, προ δεκαετίας, ήμουν team Perturbator, τον οποίο κ παρακολουθούσα φανατικά, ενώ με Carpenter Brut, αν κ τον εκτιμούσα/σεβόμουν, η αλήθεια είναι ότι έστεκα κάπως πιο χαλαρός/ ψύχραιμος, περιμένοντας μάλλον την κατάλληλη στιγμή για σοβαρότερη ενασχόληση. Ε, αυτή η στιγμή ήρθε φέτος, κ με το παραπάνω. Τόσο με την λαιβάρα που έδωσε προ λίγων μηνών, όσο κ με τούτη εδώ την δισκάρα, που είναι πλήρης από κολλητικές κομματάρες που τραγουδιούνται με μισή ακρόαση (ναι, ακόμα κ αυτά που δεν έχουν φωνητικά!). Εύκολα μπορεί να γίνει το εμβληματικό synthwave album για αυτή την δεκαετία.
4. Naxatras - IV
Να ένα συγκρότημα που δεν περίμενα ποτέ να με κερδίσει τόσο πολυ. Οχι, φυσικά οτι δεν το αξίζει. Απλά το - βουτηγμένο στις 60s-70s επιρροες - ψυχεδελικό prog rock τους βρίσκεται όσο πιο μακριά γινεται από τα συνήθη ακούσματά μου. Οπότε η ευκολία με την οποία με απορρόφησε το εντελώς αγνό sci-fi/ fantasy ταξίδι που παρουσιάζει ο συγκεκριμένος δίσκος με έπιασε εντελώς απροετοίμαστο. Επίσης, με εντυπωσίασε ο τρόπος που καταφέρνουν με τόσο vintage υλικά, να ηχούν τόσο κρίσιμα ανανεωτικοι.Από τις πιο ευχάριστες κ αυθεντικές προτάσεις ηχητικής απόδρασης των τελευταίων χρόνων.
3.Sumerlands - Dream killer
Ρε γαμωτο, πραγματικά εκνευρίζομαι όταν καταφέρνουν να με κερδίζουν τόσο πολύ τέτοιοι δίσκοι. Έχω κουραστει να με ακούω να δηλώνω διαρκώς πόσο δεν πολυακούω πια κλασικό/ παραδοσιακό/ τυπικό heavy metal, ενώ μέχρι να τελειώσει η χρονιά- ΚΑΘΕ χρονιά της τελευταίας πενταετίας τουλάχιστον- θα υπάρχει τουλάχιστον ένας τέτοιος δίσκος που θα με διαψεύδει πανηγυρικά. Φέτος είναι η σειρά των Sumerlands λοιπόν, κ ενώ ο πρώτος τους δίσκος, με την πιο επική (κ λίγο doom) ατμόσφαιρα, δεν μπορώ να πω ότι με τράβηξε ιδιαίτερα κοντά του, εδώ βρήκα το σύνολο τόσο απολαυστικά ξεσηκωτικό που δεν μπορούσα να σταματήσω να το ακούω το γαμήδι!
2. Sonja - Loud Arriver
Η ιστορία πίσω απο την δημιουργία αυτού του δίσκου έχει αναφερθεί τόσες φορές που δεν χρειάζεται κ μένα να την επαναλάβω. Το πολυ ενδιαφέρον, κ αυθεντικά θεοσκότεινο concept, δοσμένο μέσα από την οπτική μιας σεξεργάτριας, αποδίδεται μαγευτικά φορτισμένα από την Melissa Moore, και το υπέροχο, γοτθοχεβιμεταλαδικο (με καίριες post punk παρεμβάσεις) album των Sonja θα μείνει ως μια από τους πιο αναπάντεχα ξεχωριστές μουσικές προτάσεις των early 20s (δίπλα στους αγαπημένους μου Idle Hands/ Unto Others).
1. Ghost - Impera
Προσωπικά απολαμβάνω την μουσική των θεούληδων από το ξεκίνημά τους, κ συντάσσομαι ξεκάθαρα μ’ εκείνους που, όταν πρωτάκουσαν το Kaisarion ν ανοίγει τον νέο, πέμπτο, δίσκο τους, μ’ ΑΥΤΟΝ τον ήχο, αναφώνησαν ότι ο Πάπας έβγαλε επιτέλους το δικό του black album, αδιαφορώντας πλήρως για το στερεοτυπικό της δήλωσης ( όπως κι οι ίδιοι οι Ghost εδώ που τα λέμε).
Κάθε, μα κάθε, τραγούδι ειναι αρχετυπική χιτάρα (το εμβληματικό opener, το συγκινητικό closer, το επικό watcher in the sky, τα εντελώς συναυλιακά spillways κ griftwood, τα ήδη κλασικά Hunter’s Moon κ Call Me Little Sunshine, η μπαλαντάρα, ακόμα κ το love-to-hate Twenties) και το ξεδιάντροπο κ υπερδιασκεδαστικό pop/metal μπαστάρδεμα τους μοιάζει πανέτοιμο να μπαστακωθεί και στη νέα δεκαετία (τέτοια που αποδεικνύεται στα εξωμουσικά, και πολύ της πέφτει!).
Και προ επιλόγου, δυο αγαπημένα, κ ιδιαίτερα - έξω απο λίστες κ αξιολογικές ταξινομήσεις- albums που στιγμάτισαν, ανάμεσα στα αλλά, το δικό μου 22:
Καταχνιά - Το Νιαούρισμα της Γάτας
Σε καθαρά μουσικό επίπεδο ο δίσκος δεν με κέρδισε ιδιαίτερα ( είμαι λατρης της πιο πρώιμης επικο-crust πλευράς τους), αλλά οι συναισθηματικά φορτισμένες συνδηλώσεις του δίσκου, κ ο τρόπος που συνδιαλέγεται με το εδώ κ το τώρα που βιώνουμε, τον καθιστά επιεικώς εμβληματικό.
Morrow - The Quiet Earth
Η φωνή, οι ιστορίες και τα Σύμπαντα που σκαρώνει ο φοβερός κ τρομερός Alex CF μέσα από τα βάθη του πιο ελευθεριακού underground, από τις εποχές των μυθικών Fall of Effrafa ακόμη, καταλαμβάνουν μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην προσωπική μου κοσμογονία.
Στο τρίτο album των Morrow οδηγεί το αφήγημά του σε μουσικά κ συναισθηματικά ύψη( κ βάθη) τόσο έντονα όσο αυτά που είχε αγγίξει, για μένα μιλώντας πάντα, το ντεμπούτο των λατρεμένων Light Bearer.
Δίσκος - Βίωμα.
Εν τέλει, στο σύνολό της, υπερβολικά πυκνή κ πλούσια, μουσικά, χρονιά, με έντονο το αποτύπωμα της διετίας που προηγήθηκε, κ προμηνύοντας νέες ζυμώσεις, αλλά κ κρίσιμες επανασημασιοδοτήσεις, όσο οι εξωτερικές συνθήκες συνεχίζουν να σκοτεινιάζουν ( κοινώς: Γαμιούνται).
Εδώ να είμαστε, να τα καταγράφουμε κ να τα λέμε!
Αυτα τα πολλά, κι απο μένα, κ καλή δύναμη σε όλους/ες για τη νέα χρονιά.
28 Likes
Ωραία λίστα, ποικιλία και σχολιασμός, ironman!
2 Likes
Τα τελευταία 3 χρόνια (από covid και μετά δηλαδή), έχω βάλει στόχο να προσπαθήσω να καλύψω πολλές ελλείψεις που είχα σε πιο κλασσικά(ή παρελθοντικά καλύτερα) πράγματα, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι χρόνος που θα μπορούσα να αφιερώσω σε καινούργια πράγματα, τα αφιερώνω σε παλαιότερους δίσκους. Φυσικά και είναι κάτι που μου αρέσει, αλλά αυτό φυσικά μειώνει τον αριθμό των καινούργιων δημιουργιών που ακούω.
Πάμε λοιπόν στην λίστα, χωρίς όμως κάποια κατάταξη:
Disillusion – Ayam : Σύγχρονος ακραίος ήχος, αλλά όχι και τόσο ακραίος, με πολλές prog πινελιές. Με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, οι εναλλαγές πολλές, θυμίζουν στην νοοτροπία λίγο κλάσσικούς Opeth.
Psycroptic - Divine Council : Tech Death με τον χαρακτηριστικότατο ήχο τους, που η κιθάρα μυρίζει psycroptic από χιλιόμετρα μακριά. Δύσκολο στο death metal αυτό. Δεν πιάνει το Inherited Repression, αλλά όταν κατεβάζουν ταχύτητες είναι επιβλητικοί.
Αbyssus - Death Revival: Έπεσε στην classic Death Metal περιοδο που πέρναγα και στρογγυλοκάθισε στο mp3 player για πολύ καιρό. Ωραίο Leprosy-iko death metal, με τα απαραίτητα φωνητικά, δεν μπορείς να ζητήσεις κάτι άλλο.
Βlind Guardian - Τhe God Machine: Όπως είχα πεί και στο θρεντ τους, το ότι ακούω το 2022 BG το θεωρώ ένα μικρό θαύμα, καθώς είμαι εντελώς εκτός του ήχου πλέον. Όμως οι συνθέσεις έγιναν απλές, ο Hansi πέρα για πέρα ουσιαστικός και όλα είναι to the point (εκτός από τον drummer, αλλά οκ). Φοβερός δίσκος, φοβερή όρεξη και πλέον μπορώ να πω με σιγουριά, ο καλύτερος δίσκος των Φρουρών από το 1998.
Βlood Ιncantation - Timewave Zero: Οι αρκουδιάρηδες death metal-αδες αποφάσισαν ότι δεν τους ενδιαφέρει τι θα πεί ο κόσμος και να γράψουν μουσική που απλά θέλουν να βγάλουν από μέσα τους και έτσι βγάζουν ένα πολύ όμορφο ambient (?)δισκάκι. Ok, δεν είναι αποκάλυψη, δεν είναι από τα καλύτερα του είδους, με συντρόφευσε αρκετά φέτος.
Βrutus - Unison Life: Δεν ήταν στα ακουσματά μου, το αμόκ εδώ μέσα με έκανε να τους ακούσω και δεν έχασα. Διαβάστε κανέναν αλλον όμως για το τι γίνεται εκεί μέσα, γιατί τα λένε πολύ ωραία.
King Buffalo – Regenerator: Μια μπάντα-ανακάλυψη της καραντίνας, με το κορυφαίο Dead Star του ’20, εδώ δεν βγάζουν τον καλύτερο δίσκο τους, αλλά διατηρούν τα πολύ υψηλά στανταρ τους του ημιψυχεδελικου-ατμοσφαιρικου, στα όρια του προγκ ροκ ύφους τους. Απλοί, ατμοσφαιρικοί, ευθείς.
Meshuggah – Immutable: Όταν μιλάμε για Μεσουγκα, είμαι φανμπόης, αλλά αν βγάζανε κλανιές θα τους έκραζα. Ενώ φαίνεται να παίζουν λίγο safe, εδώ μέσα έχουν αρκετά διαφορετικά πράγματα. Όμως παίζουν και μερικά φιλλεράκια μέσα, οπότε και δεν είναι ο δίσκος της χρονιάς για αυτό τον λόγο. Έχουν όμως κάτι κορυφές εδώ μέσα, ΑΛΛΟ ΠΡΆΜΑ.
Micheal Romeo - War of the worlds part 2: H έλλειψη νέου Symphony-X είναι εμφανής και ο Ρόμεο ξεχαρμανιάζει με τον καλύτερο τρόπο: Πιο τεχνικός, με τραγουδιάρη που σε κάνει να ξεχνάς τον Allen. Ωραίος ο μάστορας.
Naxatras – IV: Τους ήξερα σαν όνομα μόνο, μου τους έβγαλε το γιουτιουμπ στα ρικομεντιντ ενώ άκουγα King Buffalo. Πανεμορφος δίσκος που είναι σύγχρονος 70s’ στο ύφος, με σύγχρονες Opeth πινελιές και φοβερή δουλειά στο layout.
Stengah - SOMA SEMA: Ο παραλάτσος τους είχε ποστάρει? Δεν θυμάμαι. Όπως είχα πεί και τότε, εγώ ήρθα για τους Μεσκουγκα – και δεν έχασα. Σύγχρονο μεταλ, ακραίο και μη, προγκ, τεχνικό, djent, όλα μαζί πολύ ωραία δοσμένα.
Tersivel - To the Orphic VOID: Ίσως ο δίσκος που με εξέπληξε περισσότερο. Ατμοσφαιρικοί Gojira, με πλήκτρα που δίνουν χαρακτήρα. Και επειδή αδικώ τα παιδιά, δεν είναι κόπιες, κάνουν κάτι δικό τους, αλλά μια μικρή επιρροή την έχουν. Πολύ όμορφες στιγμές. @QuintomScenario summon.
Terminus – The Silent Bell Toll: Αυτούς τους βρήκα στο άσχετο, μετά από άσχετο search. Νέα μπάντα, εξ αμερικής, αγαπάνε προσφατους Mastodon με τραγουδιάρη που είναι του ύφους του Brann. Ok, όχι και αποκάλυψη, αλλά πολύ πολύ ευχάριστο άκουσμα.
The Same River – Weight of the World: Ο @Pantelis79 τους είχε ποστάρει και τους είχα ακούσει? Δεν θυμάμαι. Αλλά όποιος/α και αν ήταν, τον ευχαριστώ πάρα πολύ, καθώς έδώ έχουμε ένα πανέμορφο δίσκο grunge-stoner-ικού ροκ, με πολύ ωραίες ιδέες και ατμόσφαιρες. Φοβεροί.
Τhe Otolith – Folium Limina: Σοκ και δεος. ΦΟΒΕΡΕΣ ατμόσφαιρες με διάφορα ηχοχρώματα, βαρύ και ασήκωτο.
The Dear Hunter – Antimai. Αυτή η μπάντα θα είναι πάντα ευχάριστη εκπληξη από εκεί που δεν το περιμένεις.
Becrah - Bωμός μια Αλήθειας: Το ότι κάποιος με έκανε να άκουγα black με ελληνικό στίχο, δεν το περίμενα ποτέ. Το ότι θα μου άρεσε κιολας, με τίποτα. Ε τα έχει όλα.
9 Likes
Χωρίς σειρά προταιρεότητας η δική μου ενδεκάδα…γιατί είχαμε και μουντιάλ
Sleepwulf - Sunbeams Curl / Psychostoner party με μυσταγωγικές προεκτάσεις
Messa - Close / Ένα λυρικό doom αριστούργημα
The Riven - Peace and Conflict / Πάντρεμα NWOBHM με κλασσικό ροκ από την μάνα Σουηδία
Audrey Horne - Devils Bell / Μπορούν και με πιο σκοτεινές συνθέσεις τελικά
Bazooka - Κάπου Αλλού - Η Κρίση γεννάει και μουσικές
Alter Bridge - Pawns and Kings / Ποιος είπε ότι το εμπορικό είναι κακό?
Bomber - Nocturnal Creatures / Κιάλλη Σουηδία με τιμή στην 80ίλα και στο τυρί
The Interrupters - In the Wild / Εύπεπτο χαρούμενο ελαφρύ pop-punk για ανέβασμα διάθεσης
Earthless - Night Parade of One Hundred Demons / Instrumental soundtrackικος χορός δαιμόνων
Cauchemar - Rosa mystica / Βγήκαν οι μάγισσες και το occult
Clutch - Sunrise on Slaughter beach / Η μπάντα παραμένει εγγύηση και συνεχίζει το σερί της
5 Likes
Δεν ξέρω αν όλα είναι μέσα στα καλύτερα του έτους, άλλωστε είναι και πολλά αυτά που θα ήθελα να ακούσω και δεν έχω καταφέρει ακόμα.
Στα δικά μου αυτιά λοιπόν ξεχώρισαν τα παρακάτω:
Messa - Close
Chat Pile - God’s Country
Ashenspire - Hostile Architecture
Woorms - Fatalismo
Brutus - Unison Life
Ode and Elegy - Ode and Elegy
Russian Circles - Gnosis
Cult of Luna - The Long Road North
Fontaines DC - Skinty Fia
Muse - Will of the People
Viagra Boys - Cave World
Rammstein - Zeit
Electric Callboy - Tekkno
Zeal & Ardor - Zeal & Ardor
The Temple - Of Solitude Triumphant
Swamp Lantern - The Lord Is With Us
Mizmor & Thou - Myopia
The Otolith - Folium Limina
Frayle - Skin & Sorrow
MWWB - The Harvest
Earthless - Night Parade of One Hundred Demons
Clutch - Sunrise on Slaughter Beach
The Steams - Mild Conquest
King Buffalo - Regenerator
The Re-Stoned - Stories of the Astral Lizard Vol. 2
King Gizzard and the Lizard Wizard - Omnium Gatherum
Mephistofeles - Violent Theatre
Black Spell - Season of the Damned
Amon Acid - Cosmogony
Moura - Axexan, Espreitan
Wet Leg - Wet Leg
Sisteria - Dark Matter
Birth - Born
Blue Rumble - Blue Rumble
Children of the Sün - Roots
Wyatt E. - āl bēlūti dārû
Church of the Sea - Odalisque
Χρόνια πολλά και καλά με ειρήνη και υγεία σε όλους!
10 Likes
Ας ρίξω και εγώ τον οβολό μου στα καλύτερα του 2022. Γενικά δεν προλαβαίνω να ακούσω πάρα πολύ μουσική, πάντα έχω ένα φόβο ότι όσο περνάνε τα χρόνια όλο και πιο δύσκολα θα βρίσκω πράγματα που να με συγκλονίζουν και πάντα ευτυχώς διαψεύδομαι. Θα ξεχωρίσω τα 5 albums που θα πάρω μαζί μου στο μέλλον και θεωρώ ότι βάλανε το λιθαράκι τους και μεγάλωσαν - διεύρυναν αυτό που ορίζω ως rock σύμπαν μου.
Black Country New Road - Ants From Up There
Brutus - Unison Life
Αυτά τα 2 παίζουν ισάξια στην πρώτη δυάδα μου και αμέσως μετά με μικρή απόσταση:
Chat Pile - God’s Country
Messa - Close
Ode & Elegy - S/T
Πάρα πολύ κοντά και συγκλονιστικό live σε όλα τα κομμάτα που ακούστηκαν το Cult of Luna - The Long Road North (το Offering to the Wild είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει ever) ενώ πήρε πάρα πολλές ακροάσεις και το ευχαριστήθηκα αναλόγως το Gnosis των RC.
Τέλος πέρα από τον Φοίβο που αναφέρθηκε με το ANIME, μου άρεσε πάρα πολύ και ηχητική στροφή του Χαρούλη στο Κολιμπρί, άφησε πίσω του το safety της Κρητικής προσέγγισης και μουσικά και φωνητικά και δοκιμάσε ένα διαφορετικό ύφος με πολύ όμορφα τραγούδια και ενδιαφέρον συνολικά αποτέλεσμα.
Αυτά, εύχομαι να διαψευστώ και το 2023.
9 Likes
απο το βαρετό ghost 1000 φορές καλύτερο, αν και πατάνε πάνω. το νεκρο/πανκ με ντισκο έχει πλάκα. το ντεμπούτο τους δεν το πιάνει πάντως.
1 Like
Lee Bains + the Glory Fires - Old-Time Folks
Δεν ξέρω πόσοι θα ενδιαφερθούν για έναν τέτοιο δίσκο αλλά εγώ τον αγάπησα αμέσως. Και φέτος ήταν μια πραγματικά φανταστική χρονιά με φοβερές κυκλοφορίες μέχρι και στα τελειώματα αλλά αυτό που άκουσα περισσότερο και με άγγιξε πιο πολύ φέτος ήταν το τελευταίο άλμπουμ των Lee Bains + the Glory Fires.
Υπάρχουν πολλές αρνητικές γνώμες για τους Νοτιοαμερικανούς και δικαιολογημένα πολλές φορές. Ρατσισμός, οπισθοδρομικός κόσμος και ιδέες, αμαρτωλό παρελθόν (confederacy, slavery κτλ.). Λόγω μουσικής κυρίως, ο Νότος (και η Αμερική) μου ασκεί μια φοβερή γοητεία, Oπότε χαλάω αμέτρητες ώρες ψαχουλεύοντας τόσο την μουσική (κυρίως) όσο και ιστορικά/ πολιτικά θέματα του τόπου.
Ακριβώς αυτή η ιδιαίτερη φύση των Νότιων, οι αντιθέσεις τους, με κάνουν να ψάχνω κάθε φορά τι μέρος του λόγου είναι ο κάθε redneck που ανακάλυψα και με άγγιξε με τη μουσική του. Δεν θέλω να βρεθώ ποτέ στην θέση του να αγαπήσω κάτι, να με αγγίξει και να πρέπει να το κανσελάρω λόγω ακραίων τοποθετήσεων του δημιουργού.
Και φτάνουμε στον Lee Bains λοιπόν. Πρώην μέλος των Αμερικανών southern/ punk rock cult ηρώων, The Dexateens (προτεινόμενα όλα τα άλμπουμς, από το high energy ομώνυμο ντεμπούτο μέχρι την σχεδόν καθαρή low fi country του Singlewide).
Πολιτικοποιημένος, ακτιβιστής, αντικαπιταλιστής. Και οικοδόμος. Ένας υπέροχος southerner. Οπότε είμαστε ψιλο-safe.
Όταν διαλύθηκαν οι Dexateens, ο Bains σχημάτισε τους Glory Fires και κυκλοφόρησε το πρώτο του πολύ καλό άλμπουμ, There Is a Bomb In Gilead (2012), το οποίο είναι southern rock ήχος κατά βάση αλλά έχει μέχρι και soul/ r&b τζούρες.
Υπογράφει στη συνέχεια στην θρυλική Subpop, υπό την οποία κυκλοφορεί το Dereconstructed (2014), ένα άλμπουμ γεμάτο κιθάρες και ηλεκτρισμό. Tα φωνητικά και κάποιες δυνατές μελωδίες φαντάζουν ψιλοθαμμένα κάτω από τόνους fuzz και παραμόρφωσης, επιβεβαιώνουν όμως πως ο Bains παραμένει ένας πάνκης στην ψυχή. Και το άλμπουμ έχει έναν έντονο και ιδιαίτερο χαρακτήρα, κάτι που μάλλον λειτουργεί υπέρ του.
Tο επόμενο άλμπουμ (Youth Detention, 2017) συνεχίζει σε παρόμοια μονοπάτια αλλά λιγότερο εκκωφαντικό, με την φωνή και τις μελωδίες λίγο πιο μπροστά, δίνοντας την ευκαιρία στα τραγούδια να αναπνεύσουν και στις ιστορίες του Bains (που πάντα ασχολείτο με κοινωνικά/ πολιτικά ζητήματα, όντας παράλληλα ένας πολύ καλός στιχουργός) να ακουστούν πιο δυνατά.
Οπότε καταλήγουμε στο σήμερα και το Old-Time Folks. Ή μάλλον λίγα χρόνια νωρίτερα. Όπως αναφέρει το Rolling Stone (στο περίπου), o Lee Bains, όντας προσκεκλημένος σε ένα Σουηδικό πανεπιστήμιο, ρωτήθηκε από έναν σπουδαστή αν γράφει ποτέ τραγούδια έχοντας στο μυαλό του να μπορούν να τραγουδηθούν από τον ακροατή. Ο Lee απάντησε αρνητικά και ο σπουδαστής του ανταπάντησε πως παλιά, κάποιο σουηδικό εργατικό κίνημα είχε προσεταιριστεί γνωστούς σουηδικούς ύμνους έτσι ώστε ο κόσμος να γνωρίζει τις μελωδίες και να μπορεί να συμμετέχει στα συνθήματα.
Αυτή η ιστορία έμεινε στο μυαλό του Lee.
Το γεγονός πως όσα ήθελε να πει μέσα από τους στίχους του, ήθελε να ακουστούν και να τραγουδηθούν από όσο περισσότερο κόσμο είναι δυνατόν, να αγγίξει όσο περισσότερους γίνεται, άλλαξε και την στρατηγική του για το νέο άλμπουμ.
Πρώτα απ’ όλα, στη θέση του παραγωγού ο David Barbe. Παραγωγός των Drive-By Truckers για πάνω από μια 20-ετία, μπασίστας των Sugar του Βοb Mould (ex-Husker Du), γενικά πλούσιο βιογραφικό στον χώρο του alternative/ alt country ήχου. O ήχος του άλμπουμ επομένως γίνεται πεντακάθαρος, τα φωνητικά βγαίνουν μπροστά, οι ενορχηστρώσεις πιο πλούσιες από ποτέ.
Δεύτερον, η μουσική του γίνεται πιο ποικίλη. Συνεχίζει να δίνει τζούρες punk rock (Caligula), μπολιάζει όμως τον ήχο του με classic rock στοιχεία που βρίσκονται διάσπαρτα σε όλο το άλμπουμ, alternative rock, americana, ενώ και οι ενορχηστρώσεις είναι πιο πλούσιες και καλύτερες από ποτέ. Πνευστά, βιολιά, πλήκτρα κτλ, χρησιμοποιούνται, κυρίως για να δώσουν μια έξτρα διάσταση και να ραφινάρουν τον ήχο του γκρουπ, παρά να παίξουν κυρίαρχο ρόλο.
Ταυτόχρονα, όσον αφορά το στιχουργικό περιεχόμενο, τα lockdown του έδωσαν τον χρόνο να μελετήσει, να ψάξει πραγματικές ιστορίες που θα τον εμπνεύσουν για να περάσει τα μηνύματά του.
Ξεκινώντας με το Old-Time Folks (Invocation), η μπάντα ακούγεται σαν τσιτωμένος, σχεδόν punk rocker, Bruce Springsteen. Yψηλές ταχύτητες, απλό μελωδικό ρεφρέν. Αυτόματα η μπάντα δείχνει πως μπορείς να εξελίσσεσαι χωρίς να ξεχνάς τις ρίζες σου. Το κομμάτι αυτό είναι η τέλεια αφορμή για να μας πουν πως:
"We ain’t numbers.
We’ve got names.
This ain’t a brand.
This ain’t a look.
This ain’t content.
It’s stories.
We’re all stories.".
Nιώθω πως ο Lee προσπαθεί μέσω αυτού του δίσκου να βρει την δική του ψυχική ηρεμία. Σε έναν κόσμο post covid, που μέρα με τη μέρα αξίες χάνονται, που παραβιάζονται δικαιώματα, που επικρατούν η φτώχεια και ο πόλεμος, αυτός μιλά για ελευθερία και αλληλεγγύη, για ανθρώπους που συλλογικά διεκδίκησαν και αγωνίστηκαν για το κοινό καλό.
Σε κάποια τραγούδια, το ύφος γίνεται πιο προσωπικό, όπως στο εκπληκτική μπαλάντα, Gentlemen (στα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς), ή στο σχεδόν “αφελές” στιχουργικά, Rednecks, ενώ σε άλλα χρησιμοποιεί πραγματικά γεγονότα (The Battle of Atlanta) ή πρόσφατες εμπειρίες, όταν αναφέρεται στον πρόεδρο Τραμπ στο εκρηκτικό Caligula.
Ενώ υπάρχει μια αίσθηση κριτικής σε όλους τους στίχους (όπως για παράδειγμα στις εργασιακές συνθήκες στο 40-Hour Week, προσωπικές σχέσεις στο Old Friends), δεν δίνονται πολλές λύσεις. Και δεν χρειάζεται να δοθούν. Η συνειδητοποίηση ότι κάτι δεν λειτουργεί, είναι το πρώτο βήμα για αλλαγή. Ο Lee προσπαθει να λειτουργήσει σαν ξυπνητήρι: Ξύπνα, μην υποκύπτεις, φρόντισε τον δίπλα σου. Γιατί αν δεν το κάνεις εσύ, μην περιμένεις να το κάνει κανεις.
Αν και ο κόσμος που διαμορφώνεται είναι ένα δυσάρεστο μέρος και ο Lee το γνωρίζει, υπάρχει και πολλή αισιοδοξία και ελπίδα στους στίχους.
“We fought the law and we won” (Outlaws).
“Hot damn, boy, what a joyful noise when we destroy this” (Post-Life).
“Is it that we’re cursed, or that we’re blessed that when we’re backed in a corner is when we fight our best?” (Done Playing Dead).
Όταν μπαίνει το Old-time folks (Benediction) που κλείνει το άλμπουμ, το τέμπο ειναι διαφορετικό από το εναρκτήριο κομμάτι αλλά η μελωδία είναι η ίδια. Η μουσική του δίσκου έκανε τον κύκλο της. Όπως κάνει και η ζωή. Με τις δυσκολίες, τον πόνο αλλά και το καλό που αξίζει να ψάχνεις να το βρεις.
Δεν ξέρω κατά πόσο ο δίσκος αυτός θα καταφέρει να περάσει σε μεγαλύτερο ακροατήριο, όπως ήταν η πρόθεσή τους. Πραγματικά αμφιβάλλω. Και συνηθίζεται τις μέρες μας πολλοί να ενοχλούνται όταν η πολιτική μπλέκει με την μουσική. Αλλά η rock μουσική πάντα είχε πολιτικό στίγμα κι ο Lee Bains και οι Glory Fires είναι πολύ ξεκάθαροι ως προς αυτό.
Όπως είπα και πριν, αυτό το άλμπουμ μου δίνει την αίσθηση πως ήταν κάτι που χρειαζόταν ο Lee για την ψυχική του υγεία. Αλλά καταλήγω πως ίσως τελικά να ήταν απαραίτητο και για τη δική μου. Σπάνια νιώθω αυτό το instant connection με έναν δίσκο πλέον αλλά ετούτος με κατάφερε αμέσως.
Ασχέτως αν το Old-Time Folks καταφέρει να μεγαλώσει την μπάντα, για μένα κάνει τον Lee Bains και τους Glory Fires μπάντα που κάθε νέα κυκλοφορία της από εδώ και στο εξής θα αναμένεται με μεγάλη ανυπομονησία. Και το συγκεκριμένο άλμπουμ θα παίζει συχνά στα ακουστικά μου.
11 Likes
Ξεκινησα να ακουω κυκλοφοριες που δε προλαβα/προσπερασα και ευτυχως δηλαδη γιατι υπαρχουν πολλα διαμαντια οπως το τελευταιο Bad Breeding
3 Likes
Είναι πραγματικά ευχάριστο το πόσο γρήγορα, χάρη στην ποιότητα του “Human Capital”, βγήκαν στην επιφάνεια από τα βάθη του underground οι Bad Breeding το 2022 σε σημείο να ανακοινωθούν και για Roadburn, και προσωπικά χαίρομαι που αυτός ο ήχος παράγει ακόμα τόσο σημαντικά και ποιοτικά άλμπουμ (και φυσικά το είχαμε ψηλά στην πανκανασκόπα μας)
3 Likes