Με αφορμή το παρακάτω άρθρο για τα 10 καλύτερα μέταλ άλμπουμ του πρώτου μισού του έτους, ας ξεκινήσουμε και εμείς σιγά σιγά να αναφέρουμε τα αγαπημένα-καλύτερα του 2022.
Είναι νωρίς φυσικά για να μιλήσω για τα καλύτερα της χρονιάς, όμως είναι δυο άλμπουμ τα οποία έχω πραγματικά λιώσει και δύσκολα να πέσουν από τις πρώτες θέσεις. Ο λόγος για την συνεργασία των Thou με Mizmor με το Myopia και το σοκ και δέος που ζήσαμε στο Roadburn. Έσκασε σαν κεραυνός η εκτός προγράμματος εμφάνιση τους, η ανακοίνωση δίσκου, το soundcheck, η κραυγή, το ανοιχτό μου στόμα καθόλη την διαρκεια του show και το sprint του @apostolisza8 για να προλάβει μια κόπια βινυλίου, διότι επίσημα θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο. Μεγάλη ξενέρα που δεν έκανα το ίδιο 
Για το δεύτερο άλμπουμ θα κλέψω αλλά δεν ντρέπομαι! Είναι το Do Not Let Me Off The Cliff από τους Cloud Rat (τα “μπλιμπλίκια” τους δηλαδή). Το κυκλοφόρησαν το 2019 αλλά φέτος το επανακυκλοφόρησαν με επιπλέον τραγούδια. Αυτή η μορφή τους μου αρέσει περισσότερο (ουφ το είπα) 
Γενικότερα και μέχρι στιγμής ο ακραίος ήχος με έχει κερδίσει περισσότερο. Π.χ το False Light από τους White Ward (τι κομματάρα το Phoenix!), το The Long Road North από τους Cult Of Luna, όπου είχα να ενθουσιαστώ τόσο με δίσκο τους από το Mariner. Το μεγάλο έργο των Οde And Elegy (συν από τις καλύτερες συντεύξεις που έχω διαβάσει ποτέ). Το ατελείωτο στροβίλισμα των Blut Aus Nord με το Disharmonium - Undreamable Abysses και την επιθετικότητα του There’s Always Blood At The End Of The Road των Wiegedood.
Σίγουρα θα είναι στην τελική μου λίστα οι Messa με το Close, το This Shame Should Not Be Mine των GGGOLDDD, το Heavy Pendulum των Cave In και φυσικά το Beautiful Distortion των The Gathering
Έχω αναφέρει ήδη πολλά και η αλήθεια είναι ότι η μουσική χρονιά για εμένα πάει πάρα πολύ καλά.
Άντε ανοίξτε τα χαρτιά σας σιγά σιγά και οι υπόλοιποι/ες να ανακαλύψουμε και μουσικάρες που μας έχουν διαφύγει.
):
