Μουσική εξέλιξη ή στασιμότητα: μερικές περιπτώσεις συγκρότηματών

Διάφορα
#1

Κάποιες μπάντες εξελίσσονται αργά, άλλες πιο γρήγορα, άλλες καθόλου. Άλλες αναμασούν το παρελθόν τους, άλλες δεν κουράζουν ποτέ και άλλες αλλάζουν τον ήχο τους, επιτυχημένα ή μη.

Προσπαθώντας να κάνω το σύνθετο απλό, κατέληξα πως θα μπορούσαμε να πούμε πως τέσσερις βασικές κατηγορίες θα μπορούσαν να είναι οι εξής:

1. Μπάντες με μικρή εξέλιξη ηχητικά που όμως είναι γαμω και έτσι.

Η πρώτη περίπτωση που μου έρχεται στο μυαλό είναι οι ACDC. Με εξέλιξη από δίσκο σε δίσκο ιδιαίτερα αργή, έχουν τόσο μοναδικό στυλ (και κυκλοφορουν πλέον αραιά όταν έχουν κάτι να πουν) έχουν ένα σταθερα ψηλό επίπεδο στους δίσκους τους, με ακόμα και τους “χειρότερους” πάντα να αφήνουν 3-4 πολύ δυνατά κομμάτια

Άλλες περιπτώσεις: Motorhead, Bolt thrower

2. Μπάντες που (μας) κούρασαν

Εδώ η λίστα είναι ατελείωτη, θα βάλω όμως μια μπάντα που η ύπαρξη της σε αυτή την κατηγορία συνιστά ένα παράδοξο: Dream Theater. Παραδοξο επειδή σύνθετικα παραμένουν σε υψηλότατο επίπεδο, αλλά η παραμονή τους στο ίδιο περίπου στυλ εδώ και παραπανω από 20 χρόνια (τουλάχιστον) με έχει κάνει να τους βαρεθω. Το a view from the top of the world φερ’ειπείν ενώ έχει κομμάταρες μέσα, από τότε που βγήκε δεν έβαλα να το ξανακούσω. Το ίδιο ακριβώς και το Distance over time, το Astonishing κοκ

Άλλες περιπτώσεις: Megadeth, Annihilator, Grave digger, Destruction

3. Μπάντες συνώνυμα της εξέλιξης

Η πρώτη μπάντα που μου έρχεται στο νου είναι οι Pink floyd. Άλλαξαν πολλά στυλ, όρισαν ολόκληρες μουσικές σκηνές, επηρέασαν πληθώρα συγκρότηματων και δεν έμειναν ποτέ στάσιμοι, με εντυπωσιακά καλά αποτελέσματα πάντα.

Αλλες περιπτώσεις: Gojira, Enslaved, Darkthrone, Mastodon, Metallica, Queen, Bathory, Death

4. Μπάντες που εξελίχθηκαν αλλά το πείραμα απέτυχε:

Η πρώτη μπάντα που μου έρχεται στο νου είναι οι Opeth. Από πρωτοπόρος η μπάντα σταδιακά εξελίχθηκε σε μιμητής των 70s με το νεότερο υλικό της (μετά το πολύ καλό Heritage) προσωπικά να μου χαρίζει άφθονα … χασμουρητα.

Άλλες περιπτώσεις: Anathema, Gogol bordello

Εννοείται για να μπει μια μπάντα σε κάποια κατηγορία πρέπει να έχει μια επαρκή δισκογραφική παρουσία ας πούμε τουλάχιστον 6-7 δίσκων.

Ε και διαφωνίες θα παίξουν σίγουρα, θέμα γούστου είναι, αντικειμενικοτητες δεν υπάρχουν στη μουσική, Στρουμφοχωριό έχουμε γίνει τελευταία ας παίξει και κάνα beefακι δεν πειράζει.

Εσείς ποιους θα βάζατε στις πιο πάνω κατηγορίες?

7 Likes
#2

Running Wild στο 1 :wink:

2 Likes
#3

Αυτοι για μένα είναι σε άλλη κατηγορία “μπάντες που δεν ακολουθήσατε το νεότερο τους υλικό επειδή μυριστηκατε επανάληψη των παλιών” . Ενώ κάτι under jolly roger, port royal, black hand inn είναι γαμω, δεν έχω καν επιχειρήσει να ακούσω μερικά από τα νεότερα επειδή τις λίγες φορές που θα θέλω να ακούσω Running Wild τα παλιά με καλύπτουν. Αλλά σπουδαία μπάντα σιγουρα.

Δεν έβαλα μέσα και μπάντες που έχουν ανάλογα την περίοδο αλλάζουν κατηγορία. Πχ οι Amorphis (που ξέρω πως είμαστε από τους πιο “βαμμένους” οπαδούς τους στο φόρουμ) ενώ μέχρι το FFTS ήταν ξεκάθαρα στην κατηγορία “μπάντες συνώνυμα της εξέλιξης”, στην Joutsen περίοδο είναι ξεκάθαρα στην κατηγορία “Μπάντες με μικρή εξέλιξη ηχητικά που όμως είναι γαμω και έτσι”

#4

Θα ξεκινήσω με κάποιες ενστάσεις:

Οι DARKTHRONE οσο αγαπημένοι και αν είναι, δεν είχαν κάποια ιδιαίτερη εξέλιξη ούτε επηρέασαν μουσικά μετά την 4άδα δίσκων του '92-'95. Από ένα σημείο και μετά έπαιζαν τις δικές επιρροές -κατά κύριο λόγο με γαμηστερό τρόπο- αλλά τουλάχιστον αυτό εγώ δεν το λέω ακριβώς εξέλιξη.

Οι BATHORY επισης έπαιξαν 2,5 στυλ:

  • το ξερακιανό evil thrash με κάμποσο σκατόψυχο punk το οποίο όταν έριξαν τις ταχύτητες (“Under The Sign…”) γέννησε το τότε νέο κύμα του bm
  • το πιο-επικό-δεν-γίνεται μέταλ

Μετά το “Twilight…” δεν έξελιξαν κάτι, είτε το ένα στυλ παίζανε, είτε το άλλο ενίοτε και μέσα στον ίδιο δίσκο (“Destroyer…”).

Και οι δύο μου μοιάζουν περισσότερο ένα κράμα των κατηγοριών (1) & (3).

Οι ANATHEMA μέχρι και το “Natural Disaster” θεωρώ ότι είναι ο ορισμός του (3). Μετά πιο πολύ απασχόλησαν με τα προσωπικά τους προβλήματα παρά παρά με τη μουσική που έμεινε μάλλον στάσιμη.

Γενικά οι περισσότερες 90ς μπάντες που ξεκίνησαν ως doom/death (PARADISE LOST, TIAMAT, THERION, GATHERING κτλ) πιστεύων ανήκουν στο (3).

PS. Μία μπάντα εντός σκληροπυρηνικού bm που θεωρώ συνώνυμο της εξέλιξης -τουλάχιστον ως προς τους εαυτούς τους- είναι οι ABIGOR, πραγματικά έχουν τουλάχιστον έναν κορυφαίο δίσκο για κάθε υποπέριπτωση του ιδιώματος.

6 Likes
#5

Μέχρι και το Theogonia θα έβαζα στο 3 τους Rotting Christ. Πειραματίστηκαν αρκετά μέχρι εκείνο το σημείο. Από Dead Poem και μετά δύσκολα βρίσκεις 2 ίδιους δίσκους και τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα έπαιξαν ωραία πράγματα. Θεωρώ το Khronos υποτιμημένο άλμπουμ με πετυχημένους πειραματισμούς, ενώ και το προηγούμενο Sleep of the Angels έχει ενδιαφέρον σίγουρα. Ακόμα και όταν άρχισαν να επαναφέρουν στοιχεία από το παρελθόν τους στα επόμενα Genesis και Sanctus δεν το έκαναν ως άκομψο πισωγύρισμα.

Από Theogonia και μετά βρήκαν έναν ήχο που τον ακολουθούν πιστά χωρίς μεγάλες αλλαγές.

1 Like
#6

Δωσε υλικο συμπαικτη!!

Η μεγαλη συνεισφορα τους στη μουσικη ειναι σιγουρα εκεινη η τριετια. (μαζι με το soulside ισως σε μικροτερο βαθμο και το ravishing πριν και μετα). Μετα ναι, παιζουν ενα μιγμα παλιων Darkthrone και των ποικιλων crust/doom/heavy/epic/thrash επιρροων τους, αλλα (1) οποιο στυλ και να εχουν παιξει παραμενει αναγνωρισιμα Darkthrone και οχι αντιγραφη (2) απο δισκο σε δισκο εχει διαφορες, ακομα και εντος της ιδιας υποπεριοδου, οποτε για μενα “περνανε” το πασο της τριτης κατηγοριας “μπαντα συνωνυμα της εξελιξης”

Ο ορισμος της κατηγοριας “μπαντες συνωνυμα της εξελιξης” μεχρι το Tragic Idol (που επαναπροσδιοριζει τον κλασικο doom/death ηχο τους με επιρροες/πινελιες απο την μετα-draconian περιοδο). Δεν τους εβαλα στην κατηγορια 3, παρολο που μου περασαν απο το μυαλο, λογω των τελευταιων 3 δισκων, που τους αισθανομαι πλεον λιγο στασιμους. Στο συνολο, ξεκαθαρα κατηγορια (3)

Τους λατρευω μεχρι το Judgement, μετα (σταδιακα) μου αρεσουν και λιγοτερο, γι αυτο για μενα τα τελευταια χρονια ειναι (4) ενω υπηρξαν ξεκαθαρο (3), καθαρα υποκειμενικα, εντελως θεμα γουστου.

O ορισμος της αλματωδους εξελιξης μεχρι και το (φοβερο) degial, μετα λιγο κατεληξαν σε ενα 1-2 στυλ (χοντρικα), απο το ευχαριστο διαλειμμα του les fleurs du mal και μετα ομως στα τελευταια 2 με κουραζουν, στο τελευταιο ειδικα αισθανθηκα πως εχω ξανακουσει (απο τους ιδιους) σχεδον τα παντα σε καλυτερη εκδοση, λατρεμενη μπαντα κατα τ αλλα.

Θα τους τσεκαρω :wink:

2 Likes
#7

Και οι Rush.

7 Likes
#8

Ενδιαφέρον ερώτημα αυτό του topic, φρονώ όμως ότι οι 4 κατηγορίες είναι υπερβολικά πολλές και το όριο…

… πρακτικά αναιρεί τις κατηγορίες 3 και 4 αφού πολύ σπάνια συγκρότημα με περισσότερους από “6-7 δίσκους” στο ενεργητικό του, συνεχίζει να εξελίσσει απ’ άπειρον τον ήχο του. Υπάρχουν λίγες εξαιρέσεις, που προέρχονται κατά κύριο λόγο από εποχές όπου η ταχύτητα κίνησης των μουσικών ρευμάτων ήταν μεγαλύτερη (60s και 70s), αφορούν όμως μόνο τη διάρκεια της περιόδου εξέλιξης που μπορεί να εκτείνεται πέραν των 6-7 δίσκων.
Πάντα όμως, από ένα σημείο κι έπειτα όλοι κατασταλάζουν σε κάποιο στυλ, ή ταλαντεύονται μεταξύ πραγμάτων που έχουν δοκιμάσει ήδη επιτυχημένα στο παρελθόν. Επίσης νομοτελειακά, κατά κανόνα επέρχεται η “κούραση”!

Το πραγματικό ερώτημα λοιπόν είναι αυτό του τίτλου. Συγκροτήματα που παρουσίασαν εξέλιξη για μια υπολογίσιμη περίοδο της καριέρας τους (συνήθως την γονιμότερη), ή όχι.

Θα αντιπαρέλθω την, ούτως ή άλλως από πάσης απόψεως εξαιρετική και ανεπανάληπτη, περίπτωση των Βeatles που όντως ήταν συνώνυμο της εξέλιξης, πειραματίστηκαν και έπαιξαν πρακτικά “τα πάντα”, και θα αναφέρω ένα όνομα που δεν βλέπω να γράφτηκε.

Οι Voivod λοιπόν, διάνυσαν μεγάλο δρόμο από τις εκείνες τις πρώιμες μέρες του χύμα thrash στο War and Pain, αρχικά διαστέλλοντας τα όρια του είδους, κατόπιν απομακρυνόμενοι σε πιο straightforward πεδία και φτάνοντας να προσθέτουν στοιχεία στον ήχο τους μέχρι και στους δίσκους με τον Eric Forrest.

4 Likes
#9

Αναλογα ποσο αυστηρος θα ειναι καποιος θα ελεγα. Πχ στα 80s των Queen δεν εχει καμια τεραστια εξελιξη απο δισκο σε δισκο (με εξαιρεση το ακατανομαστο hot space), αλλα απο την αλλη δεν ειναι και ιδιοι μεταξυ τους, υπαρχει μια εξελιξη, μια διαφοροποιηση, καινουρια πραγματα που εμφανιζονται, και ας μην ειναι τοσο αλματωδης οσο στα 70s. Οποτε, στη γενικη εικονα για μενα ειναι κατηγορια (3)

Πολύ καθαροαιμη κατηγοριας (3) μπαντα που μπορω να σκεφτω αυτη τη στιγμη από πιο καινούριες ειναι οι Gojira (των 7 δισκων “μονο” βεβαια). Kαι τους εχουν βγει ολα τα στοιχηματα στο 100%

Ω ναι, μου διεφυγαν!! Αν κατσουμε να το σκεφτουμε ειναι κι αλλοι (για τους Voivod δεν εχω πληρη εικονα δισκογραφιας για να εχω αποψη), απλα λεω αντι να καθεσαι να το σκεφτεσαι με τις ωρες φτιαξε το θρεντ και θα τα βρουμε στην πορεια ολα :smiley:

1 Like
#10

Καμια.

Βαριεμαι ολες τις μπαντες που δεν αλλαξαν ποτε τον ηχο τους. Μπαντες σαν τους AC/DC και τους Motorhead τους σεβομαι, αλλα δε θα μπορουσαν ποτε να ειναι αγαπημενες μου. Για κανα ροκ μπαρακι, κανα ραδιοφωνο στο αυτοκινητο και κανα παρτακι καλα ειναι, δε θα βαλω ποτε απο μονος μου να ακουσω. Οποτε δεν συμφωνω οτι υπαρχει στασιμη μπαντα που να ειναι “γαμω κι ετσι”. Γι αυτο και δεν μπορω να ακουσω παραπανω απο μιση ωριτσα thrash, απο ενα σημειο και μετα βαριεμαι και Slayer, και Kreator, και Sodom, και φυσικα απο αλλες μπαντες οπως Anthrax και Destruction δεν ακουω ουτε δευτερολεπτο.

Διαφωνω καθετα με την αναφορα σε Dream Theater, κι ας με κουραζουν καποιοι δισκοι τους. Μετα απο δισκογραφια που ανερχεται πλεον σε 15 τεραστιους (χρονικα και οχι μονο) δισκους και αμετρητο υλικο απο live, b-sides, διασκευες κτλ που καπως καταφερνουν να το κανουν παντοτε να ακουγεται φρεσκο, νομιζω πως εχουν δικαιωμα να βγαλουν και 2-3 μετριους δισκους. Παρολα αυτα, εχουν εξελιχθει παρα πολυ στα 35 χρονια που ειναι ενεργοι, κι ας επιστρεφουν συχνα στα γνωριμα λημερια. Σε καμια περιπτωση δεν βρισκω στασιμοτητα στην μουσικη τους τα τελευταια 20 χρονια, εχουν δοκιμασει παρα πολλα διαφορετικαα πραγματα.

Θα πω ομως Amorphis.

Ε λιγο πολυ οσες ανεφερες συν τους Dream Theater, τους Leprous, τους Gathering και μερικους αλλους :stuck_out_tongue: . Και φυσικα στην κορυφη οι Ulver. Εγω βαζω και Paradise Lost και Anathema στην κατηγορια. Οπως ειπα και πριν, 2-3 μετριοι δισκοι (ή πισωγυρισματα) δεν ειναι αρκετοι για να βγαλουν τους Lost απο αυτην την κατηγορια, ενω επ’ουδενι δεν θεωρω οτι απετυχε η στροφη των Anathema στα πιο trip hop, brit pop, πινκφλουηνταδικα μονοπατια τα τελευταια 15 χρονια. Προσωπικα μου αρεσουν ολοι οι δισκοι τους λιγοτερο ή περισσοτερο. Κανα 2 απο τους τελευταιους ειναι εξαιρετικοι βασικα.

Savatage, η εξελιξη των οποιων μπορει να πετυχε για τον τραπεζικο λογαριασμο του Ολιβα αφου οδηγησε στους Trans Siberian, αλλα απετυχε για εμας :stuck_out_tongue:

1 Like
#11

Μαχαιρια στην καρδιά ήταν αυτό :stuck_out_tongue:

Εμένα δεν με έχουν κουράσει, προτιμάω (με όχι κάποια τεράστια διαφορά ομως) την περίοδο πριν το eclipse, από εκεί και μετά έχει παγιωθεί το (εντυπωσιακά ετερόκλητων και πολυάριθμων επιρροών) στιλ τους, μου αρέσουν, λιγότερο ή περισσότερο, όλοι οι δίσκοι τους. Έχουν διαφοροποιησεις και εξέλιξη, αλλά αρκετά αργη πλέον.

Βοηθάει στο ότι δεν με έχουν κουράσει και το ότι κανείς δεν ακούγεται σαν αυτούς.

Αν συνεχίσουν βέβαια χωρίς αλλαγές για λίγους ακόμα δίσκους μπορεί να αρχίσουν να κουράζουν.

Από Anathema ακούω το weather systems -που είχα σνομπαρει- τελευταία, ωραίο είναι πράγματι. Αλλά στο σύνολό προτιμάω την μεσαία-κυριως αυτη- (alternative 4 και judgement) και πρώιμη περίοδο τους

Gathering και Ulver σίγουρα εξέλιξη φουλ, απλα δεν έχω ακούσει ολόκληρη τη δισκογραφία για να έχω πλήρη άποψη. Μου αρέσουν αρκετά άλμπουμ και των δύο και από την πρώιμη και τη μεταγενέστερη περίοδο τους.

Με Paradise Lost ήμουνα πολύ αυστηρός το γράφω και πιο πανω. 3 σχετικά στάσιμοι δίσκοι δεν αναιρούν μια από τις πιο πολυπρόσωπες (και πιο γαμάτες) μπάντες της μουσικής μας.

Οι Leprous τέλος δεν μου άρεσαν ποτέ, έχω δώσει ευκαιρίες, απλά δεν μου καθονται καλά στο αυτι :sunglasses: Οπότε δεν έχω και άποψη

1 Like