Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου “Η επάνοδος” (το πρώτο μέρος μιας διλογίας), ένα βιβλίο από τον Μιχάλη Κογχυλάκη, ένα νέο συγγραφέα, ο οποίος είχε την ατυχία να το δει να εκδίδεται εν μέσω της πανδημίας, με όλα τα αρνητικά που αυτό συνεπάγεται.
Οφείλω να πω, ότι το μέγεθος του βιβλίου με τρόμαξε και το ξεκίνημά μου φάνηκε κάπως στρυφνό, καθώς βομβαρδιζόμουν από ένα σωρό πληροφορίες και λεπτομέρειες στις πρώτες σελίδες, γεγονός που με αποθάρρυνε αρχικά. Ξεπερνώντας όμως τον σκόπελο της εισαγωγής στον κόσμο της “Επανόδου”, βρήκα τον εαυτό μου να καταβροχθίζω το υπόλοιπο βιβλίο, σε 3-4 δόσεις.
“Η Επάνοδος” είναι ένα περιπετειώδες βιβλίο, βασισμένο σε χαρακτήρες, με σασπένς, απρόσμενες ανατροπές κι ένα ιδιαίτερο υφέρπον χιούμορ, που περιρρέι τις καταστάσεις και δένει το όλο έργο, χωρίς ν’ αποσπά, απ’ τη δραματική του φύση. Περιγράφει ένα σκοτεινό, δυστοπικό, εγγύς μέλλον, (το οποίο δεν φαίνεται να απέχει και τόσο από το πως εξελίσσεται η πραγματικότητα) στο οποίο μετά την παταγώδη πτώση των ιδεολογιών και πολιτικών συστημάτων και μια σύντομη περίοδο σχεδόν ουτοπικά υποδειγματικής διακυβέρνησης, απόρρεια μιας πρωτόγνωρης τεχνολογικής επανάστασης, τα πράγματα επιδεινώνονται ραγδαία με την εγκαθίδρυση μια απολυταρχικής, παγκόσμιας “νέας τάξης”.
Οι ήρωες της ιστορίας, είναι μια ομάδα, “ελεύθερων” ανθρώπων, που ζουν κατατρεγμένοι στη ίδια τους τη χώρα ή οτι έχει απομείνει από αυτή, αρνούμενοι να ζήσουν κάτω από το ζυγό
μιας τυραννίας. Αναγκάζονται να ζήσουν στο “περιθώριο” κι εκεί καταφέρνουν παρ’ ολες τις αντιξοότητες, να δημιουργήσουν μια ιδιότυπη σχέση μεταξύ τους, καθώς και με άλλους πυρήνες “αντίστασής” που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές κοινωνικές τάσεις, αποδίδοντάς στη πράξη ότι η ομογενοποιήση μεσώ του συγχρωτισμού, αν κι εν μέρει αναπόφευκτη, πρέπει να γίνεται οργανικά και όχι βίαια και φυσικά να επιτρέπει στην ατομικότητα και τη διαφορετικότητα να διατηρούν μια ποικιλία στις κοινωνίες, ανεξαρτήτως πόσο μικρές ή μεγάλες μπορεί να είναι.
Η πλοκή βρίθει από στοχασμούς τόσο πολιτικό/κοινωνικής, όσο και φιλοσοφικής φύσης, χωρίς όμως να γίνεται κουραστική, αν και κλίνει ξεκάθαρα, προς μια εξιδανικευμένη αναρχιστική τάση. Κι ενώ μέχρι και το δεύτερο μέρος τα πράγματα μπορεί να μοιάζουν σχετικά φουτουριστικά, αλλά στη σφαίρα του πιθανού, η κορύφωση της ιστορίας παίρνει μια απροσδόκητη τροπή προς τους ουρανούς… (ας το αφήσουμε εκεί).
Αν και δε λείπουν κάποιες “παιδικές” ασθένειες από αυτό το πόνημα, μιας και είναι η πρώτη προσπάθεια του ΜΚ, το βιβλίο καταλήγει να είναι αρκετά μοναδικό στην αφήγηση του.
Καταφέρνει να συνδυάσει το πολιτικό/κοινωνικό θρίλερ με την περιπέτεια, με γενναίες δόσεις επιστημονικής φαντασίας αλλά και άπειρες αναφορές στην κουλτούρα του περασμένου αιώνα (με μια ισχυρή έφεσή στο χέβι μέταλ, αλλά και όχι μόνον) του οποίου το αποτύπωμα είναι πανταχού παρόν.
Είναι ένας συνδυασμός που δεν είναι πάντα εύκολος, αλλά καταφέρνει να λειτουργήσει και είναι και εν τέλει ο λόγος για τον οποίο, ο αναγνώστης μπορεί να απορροφηθεί από την ιστορία του βιβλίου και να την απολαύσει, αφήνοντάς την να τον παρασύρει στο κόσμο της “Επανόδου”.
Κι αυτό το “κλιφχάνγκερ” στο τέλος …
Το δίχως άλλο ένα ενδιαφέρον ανάγνωσμα, για αυτούς που ενδιαφέρονται να διαβάζουν, κάτι με ψυχή, από έναν εραστή της τέχνης κι όχι άλλο ένα τυπικό ανάγνωσμα από επαγγελματίες του χώρου της γραφής, που μπορεί να έχουν απολέσει εδώ και πολύ καιρό τη “φλόγα” της έμπνευσης, χάριν του βιοπορισμού.
7/10
