Ήρθε η ώρα, η στιγμή, το ασματικό παρόν. Ας παρατάξουμε αυτά τα καινούρια με τα οποία ξημεροβραδιαστήκαμε. Προσωπικά, έχω ιδιαίτερες αδυναμίες και θα τις εναποθέσω παρακάτω, χωρίς σειρά προτεραιότητας ή βαθμολογικής συγκομιδής ή οποιουδήποτε ψυχαναγκαστικού τεχνάσματος κάνει τον εγκέφαλό μας με στατιστική ακρίβεια σμπαράλια. Έχουμε και λέμε:
Blind Guardian - “Deliver Us from Evil”: Ήρθε αυτή η πρώτη και μικρή στιγμή που θα αναφερθώ, επιτέλους, στο νέο δίσκο τους. Ό,τι καλύτερο στο Γερμανικό power/speed από το '98 (το είπα και δεν το παίρνω πίσω). Τραγουδάρες, για τις οποίες συγκρατιέμαι σθεναρά στο δρόμο, όταν περπατάω, να μην αρχίσω και τραγουδάω ή να κάνω “να να να να”, όπως στο από πάνω αγαπημένο. Όλα άριστα, εκτός φυσικά από τον ήχο στα τύμπανα.
Avantasia - “Scars”: Υπέροχος δίσκος. Ιδιαίτερες αδυναμίες αυτό και το “The Moonflower Society”, αλλά βλέπετε η υπέροχη απόδοση του Geoff από τη μία πλευρά και το απόλυτο 'Ryche ρεφρέν από την άλλη, χτύπησαν στο συναίσθημα. Ο Τόμπι παίζει πολύ μεγάλη μπάλα και ο Sascha μόνο σε αυτό το τραγούδι συγκρατήθηκε και δεν έφερε τον αέρα των Heaven’s Gate στις κιθάρες. Δε γινόταν άλλωστε…
Messa - “Orphalese”: Δεν υπάρχει λόγος να μιλήσουμε για doom εδώ. Μόνο για τη Σάρα και το καλό συναπάντημα. Κιθαριστικές αρτιότητες εξ Ανατολής, αλλά όχι oriental. Μάλλον Συριακός αρμός μέσα από τα σπλάχνα των DCD. Τα αιθέρια φωνητικά της συντροφιά και σταγόνες δροσιάς.
Brutus - “Desert Rain”: Μερικοί, πλέον, τους αγαπάμε. Μας κέρδισαν και μαζί μ’ αυτούς κερδίζει η μουσική σκηνή και όχι η βιομηχανία. Ονειρεμένο τρίο και σ’ αυτό το άσμα που κλείνει το δίσκο τα δίνουν όλα, σα να μην υπάρξει συνέχεια. Ειδικά εκεί στο μισό του 3ου λεπτού έρχεται η απογείωση και η Στεφανία βάζει τους στίχους να γίνουν άστρα σε βροχή. Πάθος.
Avatarium - “Death, where Is Your Sting”: Όταν υπάρχει θέληση και σύμπνοια, υπάρχει και μουσική μετά τον Leif. Τέτοιοι είναι οι Avatarium με τον φετινό τους δίσκο. Και το ομώνυμο είναι από τα κολλητικά άσματα που έχω ακούσει μέχρι στιγμής. Ας μην υπάγονται πουθενά, ας ξεφεύγουν, ας πειραματίζονται, ας μην ξέρουν τι κάνουν. Ας γράφουν, όμως, τέτοια μουσική.
The Temple - “The Lord of Light”: Τώρα θα μιλήσουμε για doom. Καμπάνες και καταιγιστικές κιθάρες σαν ρεύματα νερών που πέφτουν με ορμή από βράχια. Ο Φώτης έστρωσε το προοίμιο με το χαρακτικό του εξώφυλλο και η μπάντα έκανε φανερή την προδιάθεσή της γι’ άλλα πράγματα, μεγαλύτερα από τα πρότερα. Όσο για το κλείσιμο του τραγουδιού, η Σουηδική του μνεία θα παρηγορήσει κάθε απογοητευμένο για τα όσα άκουσε φέτος και δεν τον άγγιξαν.
Φοίβος Δεληβοριάς - “Μπαλάντα”: Η μεγαλύτερη έκπληξη ως προς τ’ ακούσματά μου. Και όταν μπήκε το συγκεκριμένο τραγούδι, τέλειωσαν και άρχισαν όλα. Συν τοις άλλοις, η ενορχήστρωση και η “ποιητική” μαεστρία του Ντοκάκη πάνω στην κονσόλα του ήχου. Δώσ’ του τραγούδι να στο τεχνίσει με περιούσιο κάλλος και να σου συνθέσει ένα τελείωμα, όπως στο παραπάνω.
Mother Turtle - “Last Reverie”: Μία κατηγορία μόνοι τους. Ξεκάθαρα και σταράτα. Τον περιμέναμε το δίσκο, και ήρθε, και έχει πολλά να δώσει. Και κλείνει με αυτό εδώ και κάνει τον ακροατή να ξεχάσει τι έχει ήδη ακούσει από τους συγκεκριμένους. Μπαρουτιασμένοι και riffαρισμένοι, μέχρι και το τελικό σημείο που ο Κώστας αποφασίζει να τα πάρει όλα πάνω του με την κιθάρα του (πόσα ψήγματα από Kai στη μέση του “Heading…”, πόση πόρωση, πόσο να το φωνάξουμε…).
Madrugada - “The World Could Be Falling down”: Η δισκογραφική τους επιστροφή απαλή και υπέροχη. Ο Sivert έχει σταθερή την ερωτική του φωνή και διανύει παραγωγική περίοδο. Αγάπησα το τραγούδι, τους στίχους και το βίντεο (Το καλύτερο που είδα). Τέλος.
Kreator - “Pride Comes before the Fall”: Μία οντολογική αλήθεια διατυπωμένη στον τίτλο τραγουδιού των Kreator. Γερμανικές σταθερές συντεταγμένες για το thrash. Γρήγοροι, όχι βαρετοί, κλασσικοί και αμείλικτοι στο θέμα της παραγωγής. Τα τύμπανα πρέπει ν’ ακούγονται σαν κανόνια και οι δίκασες να φτάνουν στο θώρακά σου.
Amon Amarth - “Saxon and Vikings”: Το δίσκο δεν τον έχω ακούσει ακόμη ολόκληρο. Το συγκεκριμένο, όμως, τραγούδι το έχω προβάρει στον αέρα, στα μέρη των drums. Να τα πάρουμε με τη σειρά; Έχει αυτό τον τίτλο. Έχει αυτή την παραγωγή. Έχει αυτόν το ρυθμό. Έχει αυτή την εισαγωγή. Έχει αυτό το ρεφρέν. Και, μέσα σε τραγούδι των Amon Amarth έχει τον Biff. Τι άλλο να ζητούσαμε…
Aldebaran - “Was It a Dream”: Έχω πολύ μεγάλη αδυναμία στο πιάνο, αλλά δε με ελκύουν όλα τα τραγούδια που έχουν πιάνο μέσα. Αυτό, όμως… αυτό είναι ό,τι πρέπει για να κουμπώσει στην αδυναμία μου. Έχει αυτήν τη μελωδία, το ρυθμό, ΤΟ μπάσο, ενώ αυτός ο κρυφός ήχος από πίσω μου ακούγεται σαν τριζόνι μέσα στην ήσυχη καλοκαιρινή νύχτα. Πίνατε γαλατάκι μικροί πριν κοιμηθείτε και ήσασταν ευχαριστημένοι; Ακούστε το αυτό πριν τον ύπνο σας.
Αν έχω καταλάβει καλά, κάποιος στο φόρουμ με συμπεριέλαβε στα τραγούδια που έλιωσε μεσα στην χρονιά; Ή έχει χαλάσει η οθόνη μου; Το αφήνω ασχολίαστο (@Dr.Feelgood που να στειλω το 50ευρω που σου χρωστάω;!)
Θα φτιάξω κι εγω μια λιστα κάποια στιγμή, το Last Reverie των Mother Turtle και το What Have We Done των Brutus θα ειναι σιγουρα μεσα.
Δεν έχω ακούσει καν τα μισά από αυτά που πραγματικά με αφορούν και νομίζω θα με ανταμείψουν. Το αγαπημένο μου κομμάτι για φέτος, ως τώρα, δεν είναι μέταλ και είναι αυτό εδώ:
Είναι από τις ελάχιστες φορές που ένα κομμάτι μου αρέσει τόσο, ώστε να το ξεχωρίζω μόνο του. Αμέτρητες ακροάσεις. Δίσκαρος και στη ολότητά του βέβαια.
Συνεργασια Röyksopp με Susanne Sundfør?!? Και τριτο αλμπουμ μεσα στην χρονια?
Το βαζω εδω περα αντι να το βαλω στις “Νεες Κυκλοφοριες” , και τωρα παω να το ακουσω κιολας.
Απο τις φορες που δεν υπαρχει ουτε αμφιβολια πριν την ακροαση οτι ανηκει στο παρον topic @kbil
Το ξεχείλωσα κι έβαλα και τι ακούστηκε εντός 2022 (ανεξαρτήτως του πότε θα κυκλοφορήσει ο δίσκος στον οποίο περιλαμβάνεται), αλλά και κυκλοφορίες του 2022 (ανεξαρτήτως του πότε ακούστηκε για πρώτη φορά το κομμάτι της παρακάτω λίστας). To Karnivool εκτός οποιασδήποτε κατηγορίας κι έτσι πρέπει.
Καθίστε λίγο. Παίζουν ακόμα οι Encyrcle? Και τι διάολο παίζουν πια; Με στείλατε ρε, δεν είχα ιδέα. Μετά τις αλλαγές στο line up και το απογοητευτικότατο EP τους παράτησα και νόμιζα πως διάλυσαν.
εμ δεν παίζουν ,έβγαλαν το φετινό όπου και είπαν πως θα είναι το τελευταίο τους.
και εκεί που περιμένω επιτέλους speed heavy σαν του 15,σκάει η στροφή σε άλλο ήχο τελείως,ναι σαν in solitude .Λειτούργησε πολύ βέβαια.
Χαίρομαι που θα το συμπεριλάβετε στις ανασκοπήσεις σας apostolisza8
Πολύ χαμηλός ο αριθμός ποστ εδώ για δεύτερο μισό δεκέμβρη, παρακαλώ να γίνουν οι απαραίτητες ενέργειες ώστε να διορθωθεί το ζήτημα.
Καρδιές σε όλες τις προτάσεις, λίγο παραπάνω στις λίστες @Dr.Feelgood & @The_Black_League με αναφορές σε Amorphis, Brutus, Cult Of Luna, Madrugada, Messa, Polyphia και Zeal & Ardor.
Στόχος ήταν εικοσάδα, βγήκαν λίγο περισσότερα:
Alter Bridge - Stay
Πρώτη ακρόαση πρέπει να έφυγαν περίπου δέκα ΝΑΙΡΕΑΛΤΕΡΜΠΡΙΤΖ σε 4:37.
