- Suzanne
- Layla
- Angie
- Julia
- Beth
- Belladonna
- Marian
- Abigail
- Joleen
- Elisabeth Bathory
- Evilyn
- Polly
- Lori Meyers
- Angelica
- Lydia
0 voters
Εσείς ποια γυναίκα προτιμάτε;;; Οι επιλογές είναι ενδεικτικές, πιστεύω ότι ο καθένας/καθεμία μπορεί να βρει άλλα τόσα κομμάτια με γυναικεία ονόματα… Λίγα λόγια και για κάθε σύνθεση (η σειρά είναι χρονολογική):
Leonard Cohen “Suzanne” (1968)
Η πρώτη φορά που είχα ακούσει το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν σε μία όμορφη ερωτική σκηνή στην ταινία “Salvador” (για τον τελευταίο αναρχικό κρατούμενο που εκτελέστηκε στην Ισπανία του Φράνκο). Μέχρι τότε δεν ήξερα ότι η τρυφερότητα μπορούσε ν’ ακουστεί έτσι. Αξέχαστος Leonard Cohen, μία από τις μεγαλύτερες και πιο αισθαντικές φωνές στην ιστορία της μουσικής. Και το ντεμπούτο του γεμάτο με τέτοια, παρόμοιας φύσης κομμάτια: λίγοι ακουστικοί αρπισμοί, μερικά γυναικεία backing φωνητικά και η φωνή του -τίποτε άλλο. Γραμμένο, υποτίθεται, για μία γκόμενα, αν και η ίδια αρνείται ότι έπαιξε κάτι μεταξύ τους.
Derek and the Dominos “Layla” (1970)
Τα είχαμε πει κι αλλού για αυτήν τη δισκάρα που, ως έναν βαθμό, μάλλον είναι και υποτιμημένη. Το “Layla” κλείνει τον δίσκο και ξεχωρίζει μεμιάς λόγω της hard rock φύσης του. Τι χρειάζεται για να γραφτεί ένας τέτοιος ύμνος; Ψυχωμένη ερμηνεία; Ε, ακούστε τον πώς πονάει για τη γυναίκα του κολλητού του, Harrison. Κιθάρες; Ακούστε σε τι ύψη φτάνει η slide κιθάρα του Allman στο solo. Rhythm section; Σε όλο το album κεντάει, κι εδώ τα τύμπανα γαμάνε. Θες να «σπάσει» η σύνθεση στη μέση και ξαφνικά να γίνει ρομαντική μπαλάντα με πιάνο; Ε, κι αυτό γίνεται. Ακόμα και η unplugged έκδοση στα 90’s εμένα μου άρεσε.
The Rolling Stones “Angie” (1973)
ΑΝ ΟΙ ROLLING STONES ΕΧΟΥΝ ΚΙ ΑΛΛΑ ΤΕΤΟΙΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ, ΠΕΙΤΕ ΤΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΕΒΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΜΟΥ.
Pavlov’s Dog “Julia” (1975)
Sorry, απλά δεν είναι του γούστου μου, και πιτσιρικάς όταν ήμουνα σπαζόμουνα τόοσο πολύ που το πετύχαινα σ’ εκείνες τις κλασικές συλλογές με τις rock μπαλάντες που ακούγαμε όλοι. Ιδιαίτερη φωνή που απλά δεν την αντέχω, και καθ’ όλη τη διάρκεια υπάρχει μία υποψία ματζόρε κλίματος που με χαλάει. Επίσης είμαι ο μοναδικός που είχα ακούσει το urban legend (προ internet εποχές προφανώς…) ότι ο τυπάς αυτοκτόνησε αφού τραγούδησε το συγκεκριμένο τραγούδι;;; Και γιατί να βγει τέτοιο urban legend; Εντομεταξύ τώρα που το καλοσκέφτομαι αποκλείεται να ήμουν ο μόνος γιατί θυμάμαι τον Κισατζεκιάν στο Hammer να γράφει κάπου ένα σχόλιο γι’ αυτό, σε στυλ «εμείς εδώ στην Ελλάδα τον πεθάναμε νωρίς τον άνθρωπο» ή κάτι τέτοιο.
Kiss “ Beth” (1976)
Είναι φοβερό το πώς ένα τόσο περίεργο κομμάτι για το στυλ των Kiss κατέληξε σε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους (αν όχι η μεγαλύτερη). Γραμμένο εξολοκλήρου (και τραγουδισμένο αποκλειστικά) από τον drummer (!) της μπάντας, Peter Criss, για την τότε γυναίκα του, το κομμάτι δεν συμπεριλαμβάνει κανένα άλλο μέλος της μπάντας στην ηχογράφηση, μιας και αντί για τους Kiss βρίσκουμε μία ορχήστρα να κάνει τα δικά της. Οι ίδιοι οι Stanley και Simmons αμφισβήτησαν ευθέως την πατρότητα του κομματιού (ισχυριζόμενοι ότι το έγραψε έτερο μέλος της παλαιότερης μπάντας του Criss, Chelsea) λέγοντας πως… «όποιος έχει γράψει ένα hit στη ζωή του, θα έπρεπε να μπορεί να γράψει κι ένα δεύτερο». Όπως και να έχει το πράγμα, μιλάμε για μία από τις συναισθηματικότερες μπαλάντες ever και βρίσκω τη φωνή του Criss τέλεια γι’ αυτό που απαιτεί το κομμάτι.
UFO “Belladonna” (1976)
Ε, ναι! Αυτό, το “Soldier of fortune”, το “People are strange”, αυτά μας έβαζαν οι γονείς και γίναμε ροκάκια κι εμείς. Τι να πεις για μία από τις κλασικότερες μπαλάντες όλων των εποχών; Ίσως ότι δάνεισε την αύρα του στο “Don’t cry” των Guns n’ Roses, θα πω εγώ. Πέρα απ’ την πλάκα, πάντως, το τραγούδι περιέχει πολύ minimal, αλλά ουσιαστικότατες lead μελωδίες.
The Sisters of Mercy “Marian” (1985)
Φυσικά μιλάμε για ένα album που παίρνει 11 στα 10 και το “Marian” είναι από τις κορυφές του. Βασικά καθόμαστε κι ακούμε όλες αυτές τις νέες post-punk μπάντες, ενώ τα έπαιξαν όλα οι Sisters of Mercy σ’ αυτό το album, έτσι; Οι μπασογραμμές, οι lead μελωδίες, η χορευτικότητα, όλα είναι εδώ. Top στιγμή οι γερμανική version των στίχων που κάνουν το κομμάτι ακόμα πιο ΓΟΤΘΙΚΟ.
King Diamond “ Abigail” (1987)
Το concept μάλλον το ξέρουν και οι πέτρες, οπότε δεν έχει νόημα να εξηγήσουμε ποια είναι η Abigail, o Jonathan κλπ. Να πούμε απλά ότι μιλάμε για μία από τις πολλές κομματάρες του συγκεκριμένου δίσκου που, στ’ αυτιά μου, γοητεύει κυρίως λόγω των ανατολίτικων επιρροών του.
Disorder “ Joleen” (1989)
Ναι ΟΚ, το ξέρω ότι κλέβω βάζοντας μία διασκευή, αλλά άραγε υπάρχει καλύτερος τρόπος ώστε μέσα σε 2 λεπτά κάποιος ν’ αντιληφθεί το βρώμικο, άτεχνο, in-your-face punk που κατακρεουργεί κλασικά κομμάτια (αμέσως μετά στο album είναι το… “Fur Elise”) σε όλο του το μεγαλείο; Οι έννοιες της «μίξης» ή του «κουρδίσματος» στο συγκεκριμένο album είναι για σεμινάριο -πιο cult κι απ’ τις ταινίες του Τσάκωνα.
Tormentor “Elisabeth Bathory” (1989)
Και για να συνεχίσουμε σε ακραία, μα αρκετά διαφορετικά, μονοπάτια, εδώ έχουμε το κλασικό demo των Tormentor, της πρώτης και βασικής μπάντας του Attila των Mayhem, Plasma Pool κ.ά. (κυκλοφόρησε και σε κανονικό CD λίγα χρόνια αργότερα). Δεν ξέρω συνολικά πόσα κομμάτια έχουν βγει για την εν λόγω κόμισσα (το συγκεκριμένο το έχουν διασκευάσει και οι Dissection), αλλά εδώ η γοητεία έγκειται σ’ αυτήν τη ιδιόμορφη ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν black metal-άδες προσπαθούν να παίξουν μοχθηρά, αλλά δεν μπορούν ν’ αποτινάξουν τις κλασικές, heavy metal επιρροές τους (βλέπε κι ελληνική σκηνή της ίδιας εποχής). «Σπηλαιώδης» παραγωγή (όταν μπαίνουν τα τύμπανα είναι σχεδόν αστεία η έντασή τους) που όμως δεν μπορεί να κρύψει τις riff-άρες και το ταλέντο των Ούγγρων.
Entombed “Evilyn” (1991)
Πείτε ό,τι θέλετε, αλλά drums σαν αυτά του Andersson στα 4 πρώτα Entombed ΔΕΝ έχουν ξαναϋπάρξει. Ο τύπος μάλλον δεν κατάλαβε ότι έπαιζε ρυθμικό όργανο και βάλθηκε να υιοθετήσει λογική lead οργάνου πάνω τους. Δηλαδή τρελά/ανορθόδοξα γεμίσματα, ρυθμοί που (λέω εγώ τώρα) γέννησαν τα riffs κι όχι το ανάποδο, ήχος καμπάνα στη μίξη κλπ. Ε, αν σκεφτεί κανείς ότι στο “Clandestine” ο τύπος τραγούδησε κιόλας (ο LG να με συγχωρέσει εκεί που είναι, αλλά ο Nicke τον έσβησε εδώ), έγραψε μόνος του τα περισσότερα τραγούδια, ζωγράφισε artwork και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο έκανε, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι μιλάμε για περιπτωσάρα. Να μην τα πολυλογούμε, μιλάμε για έναν κλασικό death metal δίσκο αποτελούμενο μονάχα από κομματάρες, και το “Evilyn” είναι ενδεικτικό του (ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΟΤΑΤΟΥ) βασικότερου χαρακτηριστικού αυτού του τόσο ιδιαίτερου και ξεχωριστού album: ότι όλα τα τραγούδια αποτελούνται από τόσα πολλά riffs και θέματα που το καθένα θα μπορούσε να γεννήσει και να ολοκληρώσει από μόνο του άλλα τόσα κομμάτια! Μιλάμε για πραγματικό οργασμό ιδεών, απίστευτος δίσκος!
Nirvana “Polly” (1991)
Είναι φοβερό το ότι οι Nirvana βάλανε κολλητά στο “Nevermind” το «άσπρο» με το «μαύρο», δηλαδή το “Polly” με το “Territorial pissings”. Προφανώς μιλάμε για μία από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές του album (αν όχι την πιο ιδιαίτερη), κυρίως λόγω της εντελώς απογυμνωμένης ενορχήστρωσης. Οι στίχοι είναι επίσης ανατριχιαστικοί (σήμερα μάλλον θα θεωρούνταν controversial), μιας και περιγράφει την απαγωγή, τον βασανισμό και τον βιασμό ενός κοριτσιού, αλλά από τη σκοπιά του θύτη.
NOFX “ Lori Meyers” (1994)
Οι NOFX έχουν τη φήμη μιας «χαβαλεδιάρικης» μπάντας, με το αντίστοιχο image, στίχους και μουσική. Αν και οι ίδιοι κάνουν ό,τι μπορούν μέσα στα χρόνια για να διατηρήσουν αυτήν την «ταμπέλα», υπάρχουν και κάποια κομμάτια τους που μουσικά, αλλά και στιχουργικά, διαφοροποιούνται και φανερώνουν ότι πίσω από τα λογοπαίγνια, τα αστεία, το εύθυμο κλίμα κλπ., κρύβονται και σοβαρά μηνύματα αλλά και σοβαρή συνθετική ικανότητα. Η Lori Meyers, λοιπόν, είναι μία φανταστική (υποθέτω) περσόνα μιας εργάτριας στη βιομηχανία του σεξ που με περισσό θράσος «απαντάει» στον πρίγκηπα του παραμυθιού (έναν παιδικό της φίλο που μ’ έκπληξη την αναγνωρίζει σε μία τσόντα) ότι δεν είναι Σταχτοπούτα που χρίζει βοήθειας, ούτε θύμα, αλλά μία αυτόνομη προσωπικότητα που πουλάει το σώμα της όπως άλλοι τόσοι πουλάνε την εργατική τους δύναμη στα εργοστάσια κλπ. H (εκλιπούσα) Kim Shattuck των Muffs κάνει μία ΤΡΟΜΕΡΗ guest εμφάνιση στα γυναικεία φωνητικά (πόση βρωμιά, πόση αυτοπεποίθηση, πόσο ρεαλισμό βγάζει αυτή η σύντομη ερμηνεία;), η βασική μελωδία του κομματιού είναι ανατριχιαστική και καλά θα κάνετε να διαβάσετε τους στίχους για να δείτε πώς γράφεται ένα ιντριγκαδόρικο πολιτικο-κοινωνικό κομμάτι που λέει πάρα πολλά μέσα σε 2-3 στροφές. Κι όλα αυτά μέσα 90’s ε, όχι σήμερα.
Anathema “ Angelica” (1996)
Δεν ξαναθίγω το γεγονός πως κάποιοι βρίσκουν «μιεχ» και «άγουρο» τον συγκεκριμένο δίσκο, για να πάω κατευθείαν στο ψητό: να ‘ναι καλά όπου κι αν είναι (αν υπάρχει) αυτή η Angelica για τη χυλόπιτα που έριξε στον Cavanagh, που τον ώθησε να γράψει ένα τέτοιο κομμάτι-ελεγεία. Πραγματικά επικίνδυνο άκουσμα για εφήβους με ερωτικές απογοητεύσεις και θα ξαναπώ ότι για έναν διεστραμμένο λόγο, εμένα η βασική μελωδία του κομματιού μου μοιάζει μία μινόρε «μεταστροφή» της γνωστής «Συμφωνίας της χαράς» του Μπετόβεν.
Paradise Lost “Lydia” (1997)
Θυμάμαι τον Holmes σε μία συνέντευξη να λέει ότι έβλεπε στη γειτονιά του (; ) διάφορα κοριτσάκια να κάνουν πεζοδρόμιο, «ονόμασε» μία από αυτές Lydia, κι έτσι προέκυψε ένας από τους 63418402 ύμνους που έγραψαν οι Paradise Lost εκείνη την περίοδο.
