Αυτο το εχω ακουσει οχι για την μουσικη αλλα για το ποδοσφαιρο κ το μπασκετ που παρακολουθουσα.Κ κυριως απο την γιαγια μου.

Κλασικη ατακα που την ακουω ακομα κ σημερα απο φιλους-δουλεια (απο γονεις δεν θυμαμαι) κ κυριως σε κατι ντεθ-θρας “Αυτος γιατι κανει ετσι,τον σφαζουνε?” Ή “Δεν ακους το παιδι πως φωναζει,χρειαζεται βοηθεια”

Θελετε να μ πειτε οτι η μανα σας σε οικογενειακα τραπέζια σε οιογενειακες μαζωξεις οπουδήποτε με κοσμο δεν υπολογιζε την αξια των cd που εχετε αγορασει κ τι θα τα κανεις ολα αυτα κ χαμενα λεφτα κ τα ξοδευες σε χαζομαρες;;

χαχαχα,εννοειται

Καθώς ξεκίνησα ν’ ακούω αυτή τη μουσική μετά τα 19, η μητέρα μου πίστευε ότι θα μου περάσει. Έτσι μου έλεγε και μου λέει “πότε θα σταματήσεις ν’ ακούς αυτή τη μουσική, να πετάς τα λεφτά σου σε συναυλίες και να μαθαίνεις απ’ έξω αυτές τις βλακειες που τραγουδάνε;” Έπειτα από τόσα χρόνια, έχει αρχίσει να το αποδέχεται ότι δεν είναι φάση που θα περάσει.

η φάση ειναι γνωστή,
καπου τέλη γυμνασιου που αρχίζω να ακούω τα πολύ πρώτα μου τύπου scorpions, alice cooper, guns, offspring, nirvana και τρώω το πρώτο μπούλινγκ απο τους καθηγητές που μου έκαναν στο σπιτι ιδιαίτερα, καθώς ειναι η φάση που καθομαστε στο γραφείο μου και βλέπουν τις κασετες και τα ελάχισα cd που ειχα στα ράφια και αρχίζουν με ατάκες κοροιδίας για όλα αυτα που ακούω και τα ονοματα τους και λοιπά χαζά για στίχους και οτι δεν ξερουν μουσική και ουρλιάζουν και διάφορα χαζά που στην τελική απο τότε τους είχα χεσμένους.
η φάση ξεφυγε λιγο όταν μερικά χρόνια αργότερα έβλεπαν τα cd να αυξανονται και να κυκλοφορούν στους τοιχους οι αφισες του hammer και τους φαίνονταν όλα τοσο περιεργα και τόσο ξενα…
μέχρι που έσκασαν μύτη στο ράφι οι darkthrone και όλη η παρέα τους λόγω της φάσης που περνούσα τότε με το black, ε έτσι αποφάσισαν να μιλήσουν με τους γονείς μου…
η μάνα μου είχε βάσεις πάνω στην καλή μουσική καθώς στο πικαπ του σπιτιου έπαιζε κανα dark side, λίγο springsteen, λιγο chris rea οπότε γενικα με την φάση ηταν ας πούμε πιο κομπλέ συγκριτικά με τον πατέρα μου, που τότε και τώρα μόνο βοσκόπουλο και πάριο άκουγε!
αλλά το πρόβλημα άρχισε οταν εγώ έκανα την επανασταση μου και στο σχολείο και τότε εξαιτίας των βαθμών άρχιζαν να σκαλίζουν την φάση με τους δισκους και τα εξωφυλλα και ξαφνικα ο γιος τους έγινε φασιστας, σατανιστης και διαφορα καλά που όλοι ξερουμε.
φυσικα οι καταστασεις στα οικογενειακα meeting με τις γιορτές που έσκαγαν μύτη όλοι οι μεγάλοι και σε περνούσαν απο test για το ποιος εισαι και τί θα κανεις με την ζωή σου ή τα χαρούμενα ξαδερφια που τους μιλούσα για metal και αυτοι με φαντάζονταν σε σπηλιες με αναποδους σταυρούς και διαβόλια, ήταν οι πιο γραφικές!
ατακες γενικα δεν εχω να θυμαμαι περα απο τα κλασσικα
κ εγω στην ηλικια σου ακουγα μόνο ξενα
μετα μεγάλωσα και ωρίμασα
θα γνωρίσεις γκόμενα και θα σταματησεις
θα πας σττρατό
θα βρεις δουλεια και θα αλλάξεις
και πολλά τέτοια μου έλεγαν κατα καιρούς.

ντάξει τελείωσα το σχολείο, έπιασα δουλειά, γκόμενες δεν είχα πολλές αλλά λίγες και καλές,στρατό πήγα, λεφτά βγάζω,μόνος μένω, μεγαλωσα κοντεύω τα 40 και εξακολουθώ και ακούω τα ιδια κ τα ιδια μετα απο τόσα χρόνια, λες και εχουν βάλει σκοπό να με αλλάξουν και να μου περάσουν την άποψη τους για την μουσική που αγαπάω.

η μαγεία της υπόθεσης είναι να τους έχεις όλους χεσμένους και να είσαι ευτυχισμένος.

Αν και γενικά δεν είμαι πολύ φίλος με τα special editions και τους κατακερματισμούς, και θεωρώντας ότι μπορούσαμε το συγκεκριμένο topic να το εντάξουμε ως μία θεματική εβδομάδα στην original νοσταλγία, παρ’ όλα αυτά, εννοείται πως θα τιμήσω την πρωτοβουλία του φίλτατου Ian, καθότι θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο πια για όσους μ’ έχουν γνωρίσει ή μ’ έχουν αποκωδικοποιήσει μέσω της οθόνης τους, ότι τέτοια ευτράπελα τα απολαμβάνω περισσότερο και από ανόθευτο, τευτονικό metal (υπερβολή, αλλά ΟΚ).

Να πω, βέβαια, πως διατηρώ το πλεονέκτημα να έχω μεγαλώσει με δύο αρκετά μεγαλύτερους αδερφούς, οι οποίοι στα ντουζένια της εφηβείας τους ήταν χωμένοι στη φάση, άρα, αφενός μεν μπήκα από πάρα πολύ νωρίς στον όμορφο κόσμο (Ανθολόγιο και Metal Hammer πλάι-πλάι/ πραγματική εικόνα αυτή), αφετέρου δε οι δυο τους λειτούργησαν σαν κυματοθραύστης, δεδομένου ότι όταν εκκίνησαν οι συναυλίες και τα λοιπά καλούδια για εμένα, οι γονείς μου ήταν ήδη βετεράνοι της κατηγορίας “Το παιδί μου ακούει metal”. Και για να μην τους αδικώ, επειδή θυμάμαι πεντακάθαρα τις εποχές που τα αδέρφια μου ξεκίνησαν τις συναυλίες, τις βόλτες στα δισκάδικα, το “σάπισμα” στα rock/metal στέκια, το “περίεργο” ντύσιμο, το μακρύ μαλλί και τις εκκωφαντικές ακροάσεις στο σπίτι, τους το δίνω ότι ποτέ δεν είχαν ιδιαίτερο θέμα με οτιδήποτε από αυτά, ούτε μουρμούριζαν πολύ (αν και η εν γένει σχέση τους με την ξένη μουσική άγγιζε το απόλυτο μηδέν/για σκληρό ήχο, ούτε λόγος), αρκεί να ήμασταν ΟΚ με τις υποχρεώσεις μας. Μολαταύτα, έχω κάποια όμορφα που μου (ξανα)ήρθαν στο μυαλό.

Εκκινώντας κάπως παράδοξα κι επαγωγικά και καθώς έχουμε Μεγάλο Σάββατο, δεν μπορώ παρά να αναφερθώ εκ νέου στους μακαρίτες παππού και γιαγιά εκ της πατρικής μεριάς, και να υπενθυμίσω το περσινό viral post. Τι δεν θα έδινα να ζούσαν οι ψυχάρες και να τους έλεγα “Γιαγιά και παππού, γίνατε viral στο rocking forum!”, μόνο και μόνο για να σας μεταφέρω τις top αντιδράσεις/ατάκες τους μετά.

Maiden-ικό Πάσχα στο χωριό: “Άγια Πάθη” τρίτης ηλικίας και troll αντεπιθέσεις από το πουθενά

Επίσης, να αναφερθώ εκ νέου (αν και αντίθετο από το κεντρικό νόημα του νήματος) στη θεά μεταλλο-μάνα μου, η οποία μετά την πρώτη συναυλία μου ever (όπου μας πήγε και μας πήρε, εμένα και την παρέα), μάς κέρασε σουβλάκια για να επισφραγιστεί το εορταστικό της ημέρας.

Το ίδιο πρόσωπο, όμως, έναν μήνα μετά στην ημέρα του Rockwave με Prodigy, QotSA κ.λπ., πήρε στο κινητό που είχε μέλος της παρέας, την ώρα της εμφάνισης των Βρετανών και μας διέταξε να αποχωρήσουμε άμεσα από το χώρο (όπερ κι εγένετο/γενικά, η μάνα μου στα νιάτα της δεν ήταν ο άνθρωπος που μπορούσες εύκολα να πεις όχι), διότι ήταν απ’ έξω και μας περίμενε και γινόταν της καρα-πουτανάρας από επεισόδια. Εκεί έγινε και ο ιστορικός διάλογός της μ’ έναν φέρελπι νέο που έσπαγε. “Σε παρακαλώ, βρε αγόρι μου. Μην πειράξεις το αυτοκίνητό μου. Εγώ το παιδί μου και την παρέα του έχω έρθει να πάρω, που είναι μέσα στη συναυλία”. “Μην ανησυχείτε, κυρία μου. Εγώ μόνο τα ακριβά σπάω και καίω”. Renault Clio S και saved, λοιπόν.

Να κλείσω, λοιπόν, με τον πατέρα μου και την ατάκα-μαχαιριά, η οποία ματαίωσε τα όνειρά μου να γίνω rock star. Το '98 αγοράζω ηλεκτρική κιθάρα, δεκαπεντάρι ενισχυτή και είμαι έτοιμος να κατακτήσω τον μουσικό κόσμο τα επόμενα χρόνια. Ξεκινάω και μαθήματα και μετά από κάποιους μήνες βαπτίζω και το όραμά μου, με τον διόλου βαρύγδουπο τίτλο Hecatomb. Ως ιδρυτής, βασικός συνθέτης και ηγέτης των Hecatomb, λοιπόν, προτείνω στον κολλητό της εποχής να αναλάβει τα φωνητικά, γιατί τραγουδάει καλά είναι απλά ο κολλητός. Κανονίζουμε πρόβα μία ημέρα στο δωμάτιό μου, για να δουλέψουμε το ομώνυμο έπος, με την ατμοσφαιρική εισαγωγή του, το ξέσπασμά του και τα όλα του. Στίχοι του τραγουδιάρη (μέρος των οποίων θυμάμαι ακόμη και σήμερα). Τέλος πάντων, κλείνουμε και την πόρτα, για να εξασφαλίσουμε την απρόσκοπτη εργασία μας. Όλα σημειωμένα σε πεντάγραμμο: Στίχοι και -ο Θεός να την κάνει- ταμπλατούρα.

Κάποια στιγμή, ανοίγει η πόρτα και εισβάλλει ο πατέρας μου. Αντιδρώ εγώ για την τιμή των όπλων της εφηβείας, στο στυλ: “Μη μας διακόπτεις. Δουλεύουμε τώρα”. Μας κοιτάζει, μας μετράει και λέει: “ΟΚ, εσύ ας υποθέσουμε ότι παίζεις κιθάρα. Εσύ (παραλείπεται το όνομα του φίλου) τι παριστάνεις; Τον αοιδό της κομπανίας;”. Μειδιά, κάνει μεταβολή και αποχωρεί, κλείνοντας και την πόρτα. Νιώσαμε λες κι έπεσε το αμόνι από τον ουρανό και μας πλάκωσε. So much for parent encouragement, δηλαδή. Πάνε και τα όνειρα, πάνε και οι μουσικές καριέρες, φύγανε όλα. Τι κι αν κάναμε πρόβες, τι κι αν μπήκαμε και στο studio, τι κι αν επιχειρήσαμε κι άλλη μπάντα μετά τη διάλυση των Hecatomb υπό το όνομα Necroslaughtering Butchers (στην οποία έπαιξα μπάσο υπό το ψευδώνυμο Bloodsucking Vampire/θα σέβεστε). Εκείνη η ατάκα και το άδειασμα του πατέρα μου μάς έκοψε τα φτερά, μια για πάντα.

Ηταν μια εποχή 15-16 χρονών οπου άκουγα extreme metal όλη την ώρα, σε τέρμα ντεσιμπελ και φυσικά υπήρχαν οι ατάκες " Τι είναι αυτά τα πράγματα που ακούς" , " Τι θορυβος είναι αυτός" κτλ.

Μια μέρα λοιπόν έβαλα το Ride The Lightning να παίζει τέρμα ενώ η μητέρα μου απλωνέ ρούχα και ακούσια ακουγε απο το παράθυρο . Στο For Whom The Bell Tolls έρχεται στο παράθυρο και μου λέει " Αυτά μάλιστα…αυτά ειναι τουλάχιστον ωραία, ακου αυτά " Φανταστειτε τι φρίκη ειxε φαει απο τα ακραία που ακουγα για να συμβιβαστεί με Metallica.

Ωραίος @Ian_Metalhead .

Έτσι στα γρήγορα, για να πέσω λίγο να κοιμηθώ και να είμαι έτοιμος για το Μέγα Τραπέζι των ημερών.
Κάθε φορά που ήταν να πάω σε ή γύρναγα από συναυλία και ενημερωνόταν η μάνα μου περί αυτού, ακολουθούσε η ατάκα “πάλι σε συναυλία;”. Αυτή η ατάκα πρέπει να είναι ένας μητρικός υποσυνείδητος συνειρμός, που απλά συμπυκνώνει όλη τη μητρική ύπαρξη, στο να πει αυτή την ατάκα με όλο το συναισθηματικό και εκφραστικό ολοκλήρωμα σχηματισμένο επάνω της.

Γενικά, ποτέ δε με ρώταγε η μάνα μου για ήχους και παρακλάδια. Όπως, και όταν ήμασταν μαζί στην αγορά και την έλεγα να περάσουμε από κάποιο δισκάδικο, δε σχολίαζε ποτέ, ούτε και προέβαινε σε κάποια ερώτηση. Ακόμα και τότε, που μπήκαμε μαζί σ’ ένα μαγαζί και είχα αγοράσει μία μπλούζα των Motley Crue με μία πεντάλφα πάνω της, τίποτα δεν είπε. Το έσκασε το 15άρι. Μανάδες, τι να πεις…

Πάμε στα καλά. Ήμουν γύρω στα 22 με 23, και σ’ ένα ψηλό σημείο του δωματίου κοτσάρω την αφίσα του “Imaginations…”. Κάποια στιγμή, προς το βράδυ, έρχεται στο δωμάτιο με τον πατέρα μου για να συζητήσουν το θέμα ανανέωσης του χρώματος στους τοίχους. Βλέπει την αφίσα και ακολουθεί η επική καραμελένια ατάκα της συγκεκριμένης μάνας: “Ρε Γιάννη, θεολόγος είσαι πια! Είναι σοβαρά πράματα αυτά, να συνεχίζεις ν’ ακούς αυτή τη μουσική; Εντάξει, πιο πριν έκανες το κέφι σου, τ’ άκουσες, φτάνει τώρα! Μεγάλωσες!”.

Έχουν ακουστεί τα κλασσικά: “Τ’ είναι αυτές οι μπλούζες που φοράς;”, έχοντας αποτυπώσει στη μνήμη της την μπλούζα μου με τη στάμπα του “Walls of Jericho”. Και φυσικά, το πιο κλασσικό: “Πω πω πωωωωωωω, τ’ είναι αυτά ρε Γιάννη…! Φτάνει, κλείσ’ το!”, όταν άκουγα κάτι στο δωμάτιό μου, σε ένταση που δεν ενοχλούσε στ’ άλλα δωμάτια, ενώ εκείνη θα κατέβαινε έναν όροφο παρακάτω. Απλά μανάδες. Να το πουν για να το πουν.

Έχω και μια φίλη, τραγουδίστρια της μπάντας δρόμου “Ρόμβος” για όσους τους έχετε ακουστά στη Θεσσαλονίκη, η οποία στις αρχές της γνωριμίας μας, δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ακούω metal. Μου εξηγούσε πόσο αφάνταστα την ενοχλεί όταν τσιρίζει η κιθάρα και άλλα καλά. Τη στιγμή, που η ίδια, όταν θυμηθεί τα λυκειακά της χρόνια, θα βάλει να χτυπηθεί με Linkink Park και κανά Metallica (από το “Black Album” κατά βάση), έτσι απλά για τη στιγμή. Α, και εννοείται, πως όταν η κουβέντα, σε κοινή παρέα, πάει στη μουσική, παίρνει το λόγο και ξαναλέει “εγώ, πάντως, ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται να σου αρέσει αυτή η μουσική. Πραγματικά, δεν μπορώ να το καταλάβω…”. Ου μπλέξεις!

Καλή Ανάσταση παιδιά, στις ψυχές σας και στις οικογένειές σας.

Παρομοια με τον @The_Black_League και εγω ειμουν απο τους τυχερους να βρισκομαι σε ενα περιβαλλον με μεγαλυτερη αδερφη και φιλους με μεγαλυτερα αδερφια, οποτε απο πολυ μικρη ηλικια ακουγαμε διαφορετικες και πιο ψαγμενες μουσικες αλλα και μας παιρναν σε συναυλιες.

Ηταν 1999, ο μικρος eviL στα πρωτα ντουζενια της μεταλλοφασης εκει 2α γυμνασιου νομιζω και ενα χρονο μετα το Cruelty and the Beast των Cradle of Filth - το οποιο ειχα μαθει απεξω μεχρι τοτε - εσκασε η ειδηση οτι οι CoF θα βγαζαν εναν EP το From the Cradle to Enslave…
Παθαμε τοτε εναν πανικο με τη παρεα, και με τη μια αρχισα να οργωνω το πρωιμο ιντερνετ (για τα ελληνικα δεδομενα) και το Napster για να κατεβασω με 5kb το περιφημο χιτακι γτ ειμουν κ ο χακερμαν.
Η βομβα ομως εσκασε οταν ο μεγαλος αδερφος του κολλητου μου επεστρεψε απο το Μανστεστερ που σπουδαζε, και μας εφερε το VHS με το uncut videoclip του From the Cradle to Enslave, αλλα και ενα μινι ντοκυμαντερ απο τη λαιβ εμφανιση στο ιστορικο London Astoria!
Αφου την καλοελιωσε ο φιλος μου, ηρθε η σειρα η δικια μου !! Τη παραλαμβανω στο σχολειο σαν τον Μωυση τις 10 εντολες, και αρχισα να μετραω αντιστροφα την ωρα να παω σπιτι.
Ηταν τοσο κοντα αυτη η στιγμη, και το μονο που εμενε ηταν το καθιερωμενο μεσημεριανο με τους γονεις…! Ευκολακι !
Καταβροχθιζω τα παντα σαν κυριος, και τρεχω στο καθιστικο οποτε και φορτωνω τη κασετα στο VCR.
Η χαρα μου τεραστια … αρχιζω να πορωνομαι και να δαιμονιζομαι … ολα καλα μεχρι που φτανει το βιντεο κλιπ στο σημειο οπου ενας θηλυκος δημιος με SnM μασκα αποκεφαλιζει μια αλλη κοπελα, και οπως ρεει το αιμα αφθονο της μαλαζει στο στηθος… (!!) Ξαφνικα ακουω μια κραυγη, και ηταν η μανα μου υπουλα στη γωνια που χαζευε τι κοιταζα που να δικαιολογει τη διαθεση μου…
ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΒΛΕΠΕΙΣΣΣΣ!!! ΘΑ ΜΑΥΡΙΣΕΙ Η ΨΥΧΗ ΣΟΥΥΥΥ!!! ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΟΟΝ!!!
(χαχα joke’s on you - η ζημια εχει γινει )
Ακολουθησε μια Benny Hill σεκανς, οπου εκανε κινηση να παρει τη κασετα αλλα πεταχτηκα πρωτος και αρχισα να τρεχω γελοντας.
Αλλα νταξ, την εκρυψα μεχρι την επομενη τους εξοδο, οπου την απολαυσα με συνοδεια goody’s #thuglife

Οταν εισαι μικρος πρεπει να προσεχεις 1) τι θα βάλεις για ονομα στο μειλ σου κ 2) πως θα ονομασεις το συγκρότημα σου. Υπαρχει περίπτωση να κολλησεις μ αυτα σε ολη σου τη ζωη.

Α ναι. Σεβομαι.

Προς υπεράσπισή μου, δεν έκανα εγώ ονοματοδοσία στους NB. Διάλεξα, όμως, το ψευδώνυμό μου.

Για τους ιστορικούς και αδικημένους Hecatomb, φέρω όλη την ευθύνη των επιλογών (του ονόματος συμπεριλαμβανομένου).

Ας όψεται η ατάκα-ταφόπλακα του πατέρα μου. Ειδάλλως, σήμερα θα μιλούσαμε σε άλλη βάση, γατάκια…

Hecatomb, hecatomb, the cruelty of bomb
Hecatomb, hecatomb, no more

Οι δικοί μου γονείς ήταν μάλλον λίγο πιο τυχεροί από αυτούς πολλών από σας, από την άποψη ότι δεν χρειάστηκε να υποστούν για πολλά χρόνια μες στο σπίτι τους τον βδελυρό μεταλλικό θόρυβο: Όταν μυήθηκα (πρώτος) εγώ ήμουν 16, προς τα τέλη της σχολικής χρονιάς 2000/01, λίγο πριν τις πανελλήνιες της Β’ Λυκείου (προς τους νεότερους: Ακριβώς, κωλόφαρδοι). Ακολούθησε δηλαδή μία φουλ σεζόν γεμάτη μέταλ στο σπίτι και μετά πήρα τα μπογαλάκια μου και την έκανα για Αθήνα. Και δύο χρόνια αργότερα ήταν η σειρά του αδερφού μου να εγκαταλείψει την πατρική εστία για τις δικές του σπουδές.

Τους πρώτους μήνες έκανε την εμφάνισή του το πατροπαράδοτο satanic panic μοτίβο. Δύο ξεκαρδιστικά στιγμιότυπα έχω να παραθέσω: Μια μέρα ψήνω τη μάνα μου να μου πάρει “μαύρη μπλούζα με συγκρότημα” σε κατάστημα τέτοιας αισθητικής στο Ηράκλειο (από τα λίγα που υπήρχαν). Κατόπιν επιμονής της έρχεται και η ίδια ως άγρυπνη φρουρός. Ψάχνω ανάμεσα στα μπλουζάκια και μετά από λίγο τής ανακοινώνω: “Να, αυτό θέλω”. Ήταν το Painkiller. Η συχωρεμένη ρίχνει μία ματιά, ούτε μισή παραπάνω, και μου κάνει ορθά - κοφτά “ξέχασέ το, δε θα φοράς τέτοια ανίερα πράγματα”, χαχαχαχα.

(Εννοείται ότι τον επόμενο ή μεθεπόμενο μήνα το είχα πάρει από μόνος μου)

Το δεύτερο, ακόμα πιο αστείο, ήταν μια μέρα που κάναμε το τραπέζι σε ξαδέρφη μου, κόρη μίας από τις αδερφές της μάνας μου, αρκετά μεγαλύτερή μου, μαζί με τον άντρα της. Λίγο πριν φύγουν η μάνα μου έχει την έμπνευση να τους πει “για δείτε λίγο τι ακούει ο ξάδερφός σας, τι γνώμη έχετε;” και τους δείχνει το cd του Brave New World. Ακολούθησε ένα τραγελαφικό παραλήρημα, με πρωταγωνιστή τον εξ αγχιστείας ξάδερφο και highlight το εξής: “Ο τραγουδιστής αυτωνών έχει δηλώσει ότι περιμένει την έλευση του Αντίχριστου και έχει αναλάβει να προετοιμάσει στην ανθρωπότητα το έδαφος γι’ αυτό” (ποιος ξέρει για ποιους το είχε ακούσει αυτό - αν το είχε όντως ακούσει και δεν το έβγαζε από την κοιλιά του επιτόπου). Και η μάνα μου να μου ρίχνει βλέμμα φαρμακερό…

Κατόπιν ορισμένων νηφάλιων εξηγήσεων γύρω από το πραγματικό ποιόν των μουσικών μου ινδαλμάτων, ο satanic panic στη συνέχεια καταλάγιασε ραγδαία, σχεδόν μέχρι εξαφάνισης, πάλι καλά δηλαδή.

Μπορώ να πω ότι γενικά το μεγαλύτερο άγχος των γονιών μου δεν ήταν τόσο αν αυτή η καινούργια μουσική θα με διέφθειρε or whatever, αλλά μήπως επηρέαζε αρνητικά τις επιδόσεις μου στα μαθήματα. Ευτυχώς είχα τη σωφροσύνη να είμαι όσο επιμελής μπορούσα και να τα πηγαίνω αρκετά καλά γενικά, οπότε ξεπεράστηκε και αυτό το εμπόδιο. Διατηρήθηκε η γκρίνια για τα λεφτά που ξόδευα σε cd και περιοδικά, αλλά τίποτα μη διαχειρίσιμο.

Α, τώρα που είπα για περιοδικά, πρέπει οπωσδήποτε να διηγηθώ το εξής επικό:

Μάνα: Πάλι διαβάζεις αυτό το Χάμερ πώς-το-λένε αντί να κάνεις μια επανάληψη Δημοσθένη (ενδεικτικά πάντα). Για δώστο μου λίγο να δω τι γράφει τέλος πάντων.

Παίρνει λοιπόν ένα τεύχος Χάμερ, κάνει ένα ξεφύλλισμα και πού σταματάει; Συνέντευξη Black Label Society. Το ήξερα ότι θα μου την έφερνε κάποτε ο καραγκιόζης. Κυριολεκτικά πρώτες γραμμές: “Πού σε βρίσκω και σε τι κατάσταση;” Ζακ Γουάιλντ: “Στο Βέλγιο, τελευταία στάση της περιοδείας, σκατά είμαι, ήπια λίγο παραπάνω χτες και όλη μέρα ξερνάω και κατουράω από τον κώλο”. Φρίκη η μάνα μου! Άντε τώρα να κάθεσαι να της εξηγείς πάλι…

Κλείνοντας να αναφέρω και τη στιγμή της απόλυτης δικαίωσης. Γενικά οι γονείς μου, όπως φαντάζομαι συνέβη και με τους περισσότερους εσάς, δεν συγκινούνταν από ροκ και μέταλ πράγματα, λίγο το ότι δεν καταλάβαιναν “τα λόγια”, λίγο τα υπερβάλλοντα επίπεδα θορύβου, ε τα ξέρετε. Μια μέρα όμως έγινε το εξής: Έχουμε μαζευτεί και οι τέσσερις οικογενειακώς στον ενιαίο χώρο σαλονιού/κουζίνας. Η μάνα κάτι μαγειρεύει, ο πατέρας λύνει ένα σταυρόλεξο, εγώ και ο μπράδερ ξεφυλλίζουμε διάφορα. Την ίδια ώρα όμως στο στερεοφωνικό του σαλονιού έχω βάλει και παίζει (σε συγκρατημένη ένταση προφανώς) το Tokyo Tapes. Sure enough, κατά τη διάρκεια του We’ll Burn the Sky (ποιου άλλου διάολε!), παρατηρώ ότι ο πατέρας έχει παρατήσει το σταυρόλεξο και κοιτάει προς τη μεριά του στερεοφωνικού. “You’re engraved deep in my heart…” και ο Ούλι …ξέρετε. Μετά από λίγες στιγμές γυρνάει ο πατέρας στη μάνα και της κάνει: "Λοιπόν ξέρεις γιατί τα ακούνε αυτά, τα κοπέλια; Γιατί ώρες ώρες είναι περίτεχνα".

Εξαιρετικό νήμα.

Εννοείται είχα ακούσει και εγώ την ατάκα όταν θα μεγαλωσεις κτλ…

Οι γονείς μου ήταν σχετικά κουλ, επειδή αφενός έβλεπαν πως είμαι επιμελής σαν μαθητής αφετέρου η μάνα μου (κατά μόλις 19-20 χρόνια μεγαλύτερη μου) είχε περάσει και αυτή τη φάση της με Σκορπιονς Ναζαρεθ και τέτοια -εστω και ξωφαλτσα - και δεν της ακουγόταν τόσο εξωτικη η μουσική των Helloween ή των Metallica που ήταν από τα πρώτα ακούσματα μου στο χώρο μας.

Όταν βέβαια μπήκαν και κάτι slayer και cradle of filth και τέτοιοι “στο χορό” ελαφρώς είχαν θορυβηθεί με τα εξώφυλλα, και όταν εντέλει ολοκληρώθηκα σαν μεταλλας και πήγα στην πρώτη μου μέτσολ συναυλία (ti tha gini file mumemas στο Ρόδον) ακολούθησε ο εξής αμιμητος διάλογος με την παργαλατσομανα:

“Να σου πω, σε αυτή τη συναυλία που θα πας τι θα κάνετε?”

“Ε τίποτα σπουδαίο, θα κάνουμε μια θυσία στο σατανά πρώτα και μετά θα ακούσουμε λίγη μουσική”

Ακολούθησε επικό ροφλαρισμα και από τις δύο πλευρές, και για κάποιο λόγο από εκείνη την ημέρα και μετα έπαψαν οι οποίες ανησυχίες

Καρδούλα για την οπτικοποίηση της ερμηνείας του Μπόλτενταλ

Αυτό μου το λένε για κάτι τραγούδια ψιλοντεθιές φάση, αλλά κατά βάθος καυχιούνται και οι δύο που ακούω ροκ/μέταλ μουσική. Πέρυσι ο μπαμπάς μου διατυμπάνιζε σε όλη την γειτονιά, κι όχι μόνο, ότι “θα με πάει στους Αιρον Μάηντεν” , τον είχε συναρπάσει η ιδέα, στο δεύτερο μισό των μέηντεν μπήκαν και οι γονείς μου στη συναυλία (εγώ καθόμουν αλλού μ’ έναν φίλο μου).

Περιγραφή του μπαμπά μου για τη συναυλία των Bolt Thrower το ‘10, που παρακολουθήσαμε παρέα, σε τρίτους, (αφού πρώτα τα έψαλε σ’ εμένα, γιατί χέστηκε πάνω του για τη σωματική μου ακεραιότητα): “πετάγανε από πάνω μας κορμιά”, “γινόταν πόλεμος” κ.λπ.

εγω καμια σχεση με εσας
εκτος απο κατι σχολια της μαμας μου αν τους ξερει κανεις αλλος αυτους που ακουω το πιο συνηθες ηταν να ζηταει περισσοτερο Muse και SOAD αντι για αλλα που εβαζα.
Ο μπαμπας μου δεν σχολιαζε ποτε τπτ αλλα με εβγαζε κρυφα φωτογραφιες να παιζω κιθαρα

Εξαιρετικό νήμα! Γελάω μόνος μου, και διαβάζω αποσπάσματα από τις ιστορίες στην κοπελιά και με κοιτάζει όπως με κοιτάζανε οι γονείς μου πριν καμιά δεκαπενταετία όταν τους έβαζα στο αμάξι να ακούσουνε Epica, και μετά τα λυροβιόλια έμπαιναν τα br00tals - κι ακόμη πιο παλιά, όπως κοιτούσα εγώ τον πατέρα μου όταν με μάθαινε τους Scorpions και τους Deep Purple.

Προερχόμενος από σπίτι με γενική ροκ παιδεία (η δασκάλα μάνα μου έβαζε σε παιδιά δημοτικού να ακούσουν το “Another Brick in the Wall” και είχα δει την ταινία στην τρυφερή ηλικία των 7), και με αδέρφι μεγαλύτερο που χάραξε δρόμο με όλα τα κλασικά ροκ ονόματα, από τα οποία έπιανα ξόφαλτσα ό,τι μου ακουγόταν πιο ευχάριστα στα άνιωθα αυτάκια μου (μικρός κατά βάση άκουγα musicals και Soudtracks, κολλημένος από τον Weber, τον Morricone, και τον Vangelis). Σιγά σιγά άρχισα να κάνω εφορμήσεις στη δισκοθήκη, και να ξεσηκώνω ό,τι μου φαινόταν πιο ιδιαίτερο (μην φανταστείτε, κάτι Kiss, Scorpions, και Black Sabbath).

Όσο ήμουν σε γνωστά νερά, όχι μόνο δεν υπήρχε γκρίνια, αλλά υπήρχε και ενθάρρυνση, και γενικώς δεν έχω κάποια ακραία ιστορία να μοιραστώ - το πιο ακραίο ήταν από το αδέρφι που μια φορά σκιάχτηκε με στίχους Maiden ( ! ) και μου ζήτησε να το κλείσω. Και αφίσες, και μπλουζάκια, και μας πήγαιναν και σε συναυλίες όποτε γούσταραν το όνομα (κάτι Jetrho Tull, και Scorpions που είχαν έρθει Κρήτη). Μόλις, όμως, έπεσε στα χέρια μου το Hammer και οι ήχοι γίνονται πιο περίεργοι, εκεί άρχισε ένας συμπαθητικός πανικός, που μου έδωσε τουλάχιστον την ευκαιρία να το παίζω κουλ, νιώθοντας ότι κάνω κι εγώ την metal επανάστασή μου. Οι κατά τ’ άλλα ανοιχτόμυαλοι γονείς μου δεν ξέρω αν αντιδρούσαν στην ίδια τη metal αισθητική ή στη δική μου εφηβική υπερβολή, κι έτσι είχαμε άλλοτε την αφ’ υψηλού κριτική (τι αηδίες είναι αυτές που ακούς τώρα, βαβούρα για τη βαβούρα, δεν ξέρουν τι κοπανάνε), άλλοτε την πολιτική κριτική (δηλαδή τώρα θα ακούς και τους Χρυσαυγήτες;), και άλλοτε το satanic panic (o κατά τ’ άλλα άθεος πατέρας: “Βλέπω ένα ντοκυμαντέρ για την metal μουσική στις Σκανδιναβικές χώρες, δεν είναι να τα παίρνεις αψήφιστα κάποια πράγματα, μαχαιρώνουν κόσμο και καίνε εκκλησίες!”).

Μακράν τις καλύτερες αντιδράσεις, όμως, τις είχα από τη μάνα μου. Εξαιρώντας τα τοπ στιγμιότυπα που ξεφύλλιζε το Hammer και ως σωστή εκπαιδευτικός σχολίαζε τα ορθογραφικά λάθη, κατά κύριο λόγο το παιχνίδι της metalοφοβίας το παίζαμε κάθε πρωί πηγαίνοντας στο σχολείο, εγώ μαθητής, εκείνη εκπαιδευτικός. Εγώ ροκομεταλλάς, εκείνη πια κατά βάση ρεμπετού. Γινόταν, άρα, μία διελκυστίνδα στο τι θα παίξει το ραδιόφωνο κάθε πρωί για το δεκάλεπτο της διαδρομής. Καμιά φορά προλάβαινα και έβαζα κάποιο δίσκο, προσέχοντας όμως να σκιπάρω τα πιο βαριά κομμάτια για να μην την φρικάρω, εκτός κι αν ήθελα εσκεμμένα να την τσιγκλίσω. Χωρίς να το ξέρω βέβαια, μια φορά, πήρε το αυτοκίνητο μόνη της, και άρχισε να παίζει ένα deathάδικο, μου τα έψαλλε μόλις γύρισα σπίτι, “Τι μαλακία ήταν αυτή, έβαλα μπρος και ξιπάστηκα με τα γκράου γκράου γκράου!”. Αν θέλετε, προδρομική εκδίκηση για λίγα χρόνια αργότερα που θα με πήγαινε 7:30 το πρωί στο σχολείο με Πορτοσάλτε στο ραδιόφωνο (“με τσιτώνει, με εκνευρίζει, και με ξυπνάει καλύτερα κι από καφέ” έλεγε), ή για μία obscure ηχογράφηση του “Μές στα Βαριά Μεσάνυχτα”, που μία τύπισσα (όχι η Μπέλλου) τραγουδούσε πρωί πρωί τον πολύ αισιόδοξο στίχο - μεταξύ άλλων - “Του τοίχου το ρολόι, ξεκινάει το μοιρολόι”.

Γενικά, όμως, νομίζω ότι μάλλον ακούω πιο ακραία μουσική απ’ οποιοδήποτε σχεδόν άτομο του κύκλου μου, κι αυτό ισχύει χρόνια τώρα. Από την σύντροφό μου, μέχρι τους κολλητούς μου (που πηγαίναμε και σε metal live) έχω ακούσει κλασικές γκρίνιες, ενώ το “Μα τι βαβούρα είναι αυτή βρε μλκ, δεν θα μας το κάνεις αυτό τώρα” το άκουσα από χείλη αρκετών ανθρώπων. Μάλλον γι’ αυτό δεν κύλησα ποτέ ουσιαστικά στον πολύ ακραίο, και τρέχω τώρα να καλύπτω τρύπες.

Κοψε την παρεα με τον @apostolisza8 να γλιτωσεις!

Επί της ουσίας, μια απ’ τα ίδια. Ουδέποτε τους προβλημάτισε/ανησύχησε ή ενόχλησε όταν άρχισα να βαδίζω σε πιο ακραιφνή μεταλλικά μονοπάτια, με εξαίρεση λίγες φορές που έβαζα να παίζει δυνατά η μουσική και διαμαρτύρονταν να το χαμηλώσω κι εγώ τους έβριζα και τους έδιωχνα από το δωμάτιο. Την καημένη τη μαμά μου δλδ, γιατί μπροστά στον μπαμπά μου κάνω κοκοκο.

Μιας που αναφέρθηκε, στο αυτοκίνητο παίζει κατά βάση ροκ, κλασικό, ενώ στο σχολείο έπαιζαν συχνά και οι Εvanescence στα πέρα-δώθε, κι από ελληνικά Κώστας Χατζής (αγαπημένος των γονιών μου και κατ’ επέκταση και δικός μου).